Ισλανδική Κοινοπολιτεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο όρος '''Ισλανδική Κοινοπολιτεία''' αναφέρεται στο καθεστώς που επικράτησε στην [[Ισλανδία]] μεταξύ της εγκαθίδρυσης του [[Αλθίνγκι]] το [[930]] και την δέσμευση αφοσίωσης στον Νορβηγό βασιλιά το [[1262]] . Αρχικά, εγκαθιδρύθηκε από ένα κοινό αποτελούμενο βασικά από πρόσφατους μετανάστες από τη [[Νορβηγία]] που έφυγαν εξαιτίας της ενοποίησης της χώρας αυτής υπό τον Βασιλιά Χάραλντ Φαιρχάιρ .

Η πολιτεία είχε ασυνήθιστη δομή . Σε εθνικό επίπεδο αποτελείτο από δύο μόνο κλάδους : τη νομοθετική εξουσία και τα δικαστήρια . Δεν υπήρχε βασιλιάς ή άλλη κεντρική εκτελεστική εξουσία . Η υπο-εθνική κυβέρνηση ήταν χωρισμένη σε έναν αριθμό ''goðorð'' ( γκοδόρδ ) , τα οποία ουσιαστικά ήταν ομάδες ή συμμαχίες κυβερνώμενες από αρχηγούς οι οποίοι αποκαλούνταν ''goðar'' ( ενικός ''goði'' ) . Οι αρχηγοί προνοούσαν για την άμυνα και και όριζαν κριτές για την επίλυση διαμαχών μεταξύ μελών των ''goðorð'' . Τα ''goðorð'' δεν ήταν αυστηρά γεωγραφικές περιφέρειες . Αντιθέτως , η συμμετοχή σε ένα ''goðorð'' ήταν προσωπική απόφαση , και οποιοσδήποτε μπορούσε , τουλάχιστον θεωρητικά , να αλλάξει ''goðorð'' με βάση τη βούλησή του . Αυτή είναικαιείναι και η βάση για τον αμφισβητούμενο ισχυρισμό πως η Κοινοπολιτεία ήταν δημοκρατία . Ωστόσο , καμία ομάδα λιγότερων ανθρώπων μπορούσε να εκλέξει ή ανακηρύξει κάποιον ''goði'' . Η θέση ήταν ιδιοκτησία που μπορούσε να αγοραστεί , πωληθεί , δανειστεί και κληρονομηθεί .

Αν κάποιος ήθελε να ασκήσει έφεση σε μία απόφαση του goðorð δικαστηρίου του ή αν προκαλείτο διαμάχη μεταξύ μελών διαφορετικών ''goðorð'', η υπόθεση παραπεμπόταν σε ένα σύστημα ανωτέρου επίπεδου δικαστηρίων , που κατέληγαν στα τέσσερα τοπικά δικαστήρια που σχημάτιζαν το Αλθίνγκι , το οποίο αποτελείτο από τους ''goðar'' των Τεσσάρων Τετάρτων της Ισλανδίας . Τελικά το Αλθίνγκι δημιούργησε ένα ‘πέμπτο δικαστήριο’"πέμπτο δικαστήριο", ως το ανώτατο δικαστήριο όλων , και περισσότερους ''goðar'' ως μέλη του .

Σύμφωνα με μία θεωρία συνδεόμενη με τον οικονομολόγο Ντέιβιντ Φρίντμαν ( ''David Friedman'' ) , η Ισλανδική κοινωνία ήταν αναρχική κατά τη διάρκεια των 300 χρόνων της ανεξαρτησίας . Η νομοθερική εξουσία ήταν περισσότερο παρόμοια με αυτήν ενός εμπορικού συμβουλίου παρά με αυτήν ενός νομοπαραγωγού εξουσιαστικού σώματος . Αν ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν ορθός , τότε η Ισλανδική ιστορία θα ήταν η εγγύτερη προσέγγιση στο ιδανικό του Φρίντμαν για αναρχο-καπιταλισμό .

Στις αρχές του 13ου αιώνα η Κοινοπολιτεία άρχισε να υποφέρει από σοβαρές εσωτερικές διαμάχες . Εξαιτίας της δυσαρέσκειας με τις εγχώριες εχθρότητες και την πίεση από τους ηγέτες της [[Νορβηγία|Νορβηγίας]] , οι Ισλανδοί ηγέτες αποφάσισαν το [[1262]] να αναγνωρίσουν το Χάακον ΙΕ’ της Νορβηγίας ως βασιλιά . Αυτό τερμάτισε την Κοινοπολιτεία .