Στέφανος ο Πρωτόστεπτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικού κώδικα με τη χρήση AWB (10454) |
||
Γραμμή 6:
Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν τη Σερβία το 1191 με επιδρομές στις όχθες του [[Νότιος Μοράβας|Νότιου Μοράβα]]. Ο Νεμάνια έχοντας τακτικό πλεονέκτημα νίκησε του βυζαντινούς αναγκάζοντας τον αυτοκράτορα [[Ισαάκιος Β΄ Άγγελος|Ισαάκιο Άγγελο]] να συνάψουν συνθήκη ειρήνης. Έπειτα ο Στέφανος παντρεύτηκε την ανιψιά του αυτοκράτορα [[Ευδοκία Αγγελίνα]] κι έλαβε τον τίτλο του [[Σεβαστοκράτωρ|σεβαστοκράτορα]].
Αν και ο Βουκάν ήταν ο πρωτότοκος γιος του Νεμάνια, Ο Νεμάνια προτίμησε για τον θρόνο τον Στέφανο, ίσως γιατί ήταν παντρεμένος με την πριγκίπισσα του Βυζαντίου Ευδοκία. Ο Βουκάν αντέδρασε σε αυτήν την αλλαγή στη διαδοχή δηλώνοντας τον εαυτό του βασιλιά της [[Πριγκιπάτο της Ζέτα|Διόκλειας]] υποτελείς του πατέρα του. Στις 25 Μαρτίου 1196 ο Στέφανος Α΄ συγκάλεσε Συμβούλιο στην [[Ρας]] όπου επίσημα παραιτήθηκε υπέρ του δεύτερου γιου του, Στεφάνου, στον οποίο κληροδότησε όλα τα επίγεια αγαθά του και ο ίδιος πήρε μοναστικούς όρκους στην εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου παίρνοντας το μοναστικό όνομα του Συμεών. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στο μοναστήρι Στουντένιτσα και η γυναίκα του Αναστασία αποσύρθηκε και αυτή μοναχή στη Μονή της Παναγίας στην Κουρσουλία.
Όταν ο πατέρας του Στέφανος Α΄ πέθανε ο Βουκάν, που ως τότε είχε δεχτεί την απόφασή του στην διαδοχή, άρχισε να συνωμοσία εναντίον του αδελφού του Στέφανου προκειμένου να γίνει Μεγάλος Ζουπάνος. Συμμάχησε με τον βασιλιά της Ουγγαρίας [[Έμερικ της Ουγγαρίας|Έμερικ]] (1196-1204) ο οποίος πολεμούσε εναντίον της Β΄ Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και ήθελε βοήθεια. Με τη βοήθεια των ουγγρικών στρατευμάτων το 1202 ο Βουκάν κατόρθωσε να ανατρέψει το Στέφανο ο οποίος κατέφυγε στη [[Βουλγαρία]] αφήνοντας τον Βουκάν Μεγάλο Ζουπάνο<ref>[http://www.archive.org/details/geschichtederser00jire, Konstantin Jirecek, Geschichte der Serben 1, Gotha 1911,p.289]</ref>.
Γραμμή 14:
Εν τω μεταξύ ο επίσκοπος Σάββας επιστρέφει στη Σερβία το χειμώνα του 1205-1206 ή 1206-1207<ref>Fine, Late, p. 79</ref>, και παρεμβαίνει και συμφιλιώνει τους δύο αδελφούς του. Ο Στέφανος του ζητά να παραμείνει στη Σερβία με τους κληρικούς του, κάτι που κάνει ξεκινώντας μια ευρεία ποιμαντική και εκπαιδευτική εκστρατεία προς τον λαό της Σερβίας. Ο Σάββας ιδρύει πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, μεταξύ των οποίων και η [[Μονή Ζίτσα]] <ref name=PHS229>Đuro Šurmin, ''Povjest književnosti hrvatske i srpske'', 1808, [http://books.google.com/?id=8ClXAAAAMAAJ&pg=PA229 p. 229]</ref>.
Μετά το θάνατο του Καλογιάν, υπήρξε ένας πόλεμος διαδοχής στη Βουλγαρία. Ο Στέφανος έδωσε άσυλο σε μέλος της οικογένειας του Μπορίλ, πρώτος ξάδελφος ή ο αδελφός του Μπορίλ, κατέφυγαν στη Σερβία, και έτυχε θερμής υποδοχής στην αυλή του Στέφανου<ref name="Fine, p. 94">Fine, p. 94</ref><ref name="Curta, p. 385">Curta, p. 385</ref>. Όταν ο Μπορίλ ζήτησε την έκδοση του στη Βουλγαρία με δώρα και δωροδοκίες ο Στέφανος αρνήθηκε<ref
Ο Τζόρτζε ζουπάνος της Ζέτα, προκειμένου να εξασφαλίσει τα εδάφη του από τον Στέφανο αποδέχθηκε βενετική επικυριαρχία πιθανώς το 1208<ref name="Fine, p. 50">Fine, p. 50</ref>. Αργότερα ο Τζόρτζε εξαφανίζεται από τις πηγές, και ο Σέφανος αναφέρεται κυβερνήτης της Ζέτα από το 1216, πιθανώς μέσω στρατιωτικής δράσης<ref
Ήταν παντρεμένος, περί το 1186, με την βυζαντινή πριγκίπισσα Ευδοκία Αγγελίνα αλλά χώρισαν τον Ιούνιο του 1198 κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για μοιχεία. Είχαν τρεις γιους και δύο κόρες. :
| |||