Συρία-Παλαιστίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικού κώδικα με τη χρήση AWB (10454) |
||
Γραμμή 1:
[[File:Roman Empire 125.png|thumb|350px|Το ρωμαϊκό κράτος την εποχή του Αδριανού]]
Η επαρχία της '''Συρίας–Παλαιστίνης''' δημιουργήθηκε από τον [[Αδριανός|Αδριανό]] ύστερα από το τέλος του [[Τρίτος Ιουδαϊκός Πόλεμος|Τρίτου Ιουδαϊκού πολέμου]]([[135]]) <ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ''Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη. Ο ελληνισμός κατά τη ρωμαιοκρατία. Ο ελληνισμός κατά περιοχές. Συρία. Η ρωμαϊκή διακυβέρνηση. Η ειρήνευση της ιουδαїκής Παλαιστίνης''.σελ.284
==Η πολιτική οργάνωση του ιουδαϊκού λαού στην επαρχία Συρίας-Παλαιστίνης==
Το μεγαλύτερο μέρος του ιουδαϊκού λαού εγκαταστάθηκε ύστερα από την εκδίωξη του από την [[Ιουδαία]], στην [[Γαλιλαία]]. Αναδείχθηκε ένας πατριάρχης για να εκπροσωπεί το ιουδαϊκό έθνος ο οποίος έδρευε στην Τιβεριάδα και περιστοιχίζονταν από ένα Συνέδριο νομοδιδασκάλων. Κατά την εποχή των Σεβήρων οι πειθαρχικές εξουσίες των πατριαρχών ενισχύθηκαν <ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ''Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη.Ο ελληνισμός κατά την ρωμαιοκρατία.Ο ελληνισμός κατά περιοχές. Συρία. Η ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.σελ.313''
Οι πόλεις της Ιουδαίας κατοικήθηκαν από μη [[Ιουδαίοι|Ιουδαίους]] (Εθνικούς) και άλλαξαν ονόματα (η Σεπφωρίς έγινε Διοκαισάρεια, η Λύδδα Διοσπολίς) ενώ ιδρύθηκαν ρωμαϊκές αποικίες (Σεβαστή). Οι θρησκευτικές ελευθερίες των ιουδαίων (δικαίωμα εξαίρεσης από την αυτοκρατορική λατρεία) αποκαταστάθηκαν, τα ιουδαϊκά δικαστήρια επανέλαβαν την λειτουργία τους και η εσωτερική αυτονομία των κοινοτήτων επανήλθε κάτω από την επίβλεψη του πατριάρχη της Τιβεριάδας. Οι Σαμαρείτες αντιμετωπίστηκαν από τους Ρωμαίους αυστηρά και ένας ειδωλολατρικός ναός ιδρύθηκε στο Όρος Γεριζίμ<ref>
== Από τον Αδριανό έως το τέλος της δυναστείας των Αντωνίνων ==
{{Ιστορία του Ισραήλ}}
Κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του διαδόχου του Αδριανού [[Αντωνίνος Πίος|Αντωνίνου Ευσεβούς]] νέα αποτυχημένη εξέγερση εκδηλώθηκε στην επαρχία και αυτή ενσωματώθηκε στην γειτονική επαρχία της [[Συρία
Ύστερα από το [[155]] την διοίκηση ανέλαβε ο Σέξτος Ιούλιος Σεβήρος ομώνυμος γιος του στρατηγού του Τρίτου Ιουδαϊκού Πολέμου. Εκτός από την θητεία του στην διοίκηση δυο λεγεώνων ο Ιούλιος Σεβήρος δεν είχε άλλη προηγούμενη διοικητική εμπειρία. Γνωρίζουμε επίσης ότι ύστερα από την θητεία του στην [[Παλαιστίνη]] συμμετείχε στο επιτελείο του συναυτοκράτορα του [[Μάρκος Αυρήλιος|Μάρκου Αυρήλιου]] [[Λούκιος Βέρος|Λεύκιου Ουήρου]] κατά τον Παρθικό πόλεμο του [[163]]-[[164]] <ref>
Όταν ο Μάρκος Αυρήλιος ανέλαβε την αυτοκρατορική εξουσία η επαρχία ενσωματώθηκε και πάλι σε αυτήν της Συρίας . Σε εκείνη την εποχή μπορεί να τοποθετηθεί το όνομα του Μάρκου Κορνήλιου κυβερνήτη της επαρχίας της Συρίας <ref
Ο Αττίδιος Κομελιανός ανέλαβε την διοίκηση της επαρχίας της Συρίας από το [[160]] έως το [[162]] <ref
Ο Φλάβιος Βοηθός ήταν ο επόμενος κυβερνήτης της επαρχίας που ονομάζεται ξανά Συρία-Παλαιστινη (κυβερνήτης της γειτονικής επαρχίας της Συρίας είναι από το [[164]] ο Αβίδιος Κάσσιος ο οποίος προσπάθησε αποτυχημένα να σφετεριστεί την αυτοκρατορική εξουσία το [[175]]). Ο Βοηθός ήταν φίλος του γιατρού [[Γαληνός|Γαληνού]] .Ανέλαβε το αξίωμα του κατά την πρώτη επίσκεψη του Γαληνού στην [[Ρώμη]] ([[162]]-[[166]]). Πέθανε κατά τη διάρκεια της θητείας του ύστερα από την επιστροφή του Γαληνού στην Ιταλία ([[168]] ), περίπου το [[171]] <ref>
Επόμενος διοικητής της Συρίας–Παλαιστίνης ήταν ο Ερούκιος Κλάρος. Ανέλαβε το αξίωμα του μεταξύ του [[170]] (ήταν ύπατος την χρονιά εκείνη) και του θανάτου του Μάρκου Αυρήλιου ([[180]]). Υπάρχει μια επιγραφή από την Έφεσο στην οποία τιμάται η σύζυγος του «''[Ερο]υκίου Κλάρου, υπάτου, [ηγ]εμόνος Ιουδ[αίας] αντιστρατήγου του κυρίου Μ. Αυρηλίου Αντωνείνου''», όπου φαίνεται ότι διατηρείται η ανάμνηση του παλιού ονόματος της επαρχίας <ref
==Από την εποχή των Σεβήρων έως τον Διοκλητιανό==
Ύστερα από την επικράτηση του ο [[Σεπτίμιος Σεβήρος]] διαίρεσε την επαρχία της Συρίας σε [[Κοίλη Συρία]] και Συρία Φοινίκη επειδή ο πρώην διοικητής της Συρίας Πεσκέννιος Νίγρος είχε προσπαθήσει να καταλάβει ανεπιτυχώς την αυτοκρατορική εξουσία<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ''Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη.Ο ελληνισμός κατά την ρωμαιοκρατία. Η διοικητική οργάνωση του κράτους .ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΟΧΕΣ. Οι επαρχίες .σελ.49''
Κατά την εποχή του Σεπτίμιου Σεβήρου αναφέρεται ένας έπαρχος της Συρίας-Παλαιστίνης με το όνομα Αραβιανός (περίπου [[196]]), ο οποίος αργότερα ανέλαβε το αξίωμα του ανθύπατου της Αφρικής <ref>
Ο πρεσβύτερος γιος του Σεβήρου και μελλοντικός αυτοκράτορας [[Καρακάλλας]] (το [[200]]) κατείχε το αξίωμα του έπαρχου της Κοίλης Συρίας .Κατά πάσα πιθανότητα πραγματοποίησε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Ιουδαίων ,επειδή σύμφωνα με κάποιες ασαφείς πληροφορίες , κέρδισε μια μάχη στην Συρία και η Σύγκλητος τον τίμησε δίνοντας του την άδεια να τελέσει έναν ιουδαϊκό θρίαμβο <ref
Ο Ιούνιος Μάξιμος είναι ο έπαρχος της Συρίας-Παλαιστίνης την ίδια περίπου εποχή . Το αξίωμα του σύμφωνα με μια επιγραφή είναι «''πρεσβευτής Αυγούστου και πρεσβευτής Χης λεγεώνας''»,( ''leg. Augg.leg. X Fr.'').Ανέλαβε την διοίκηση του από το [[198]]-[[199]] και την διατήρησε έως το [[211]]-[[212]] <ref>
Ο Βαλέριος Βαλεριανός ήταν έπαρχος κατά την εποχή του Καρακάλλα. Αργότερα ανέλαβε το αξίωμα του κυβερνήτη της [[Μεσοποταμία
Μεταγενέστερα συναντάμε τον Τιμησίθεο ο οποίος έχει τον βαθμό του ανθύπατου της Συρίας–Παλαιστίνης. Ο Τιμησίθεος ταυτίζεται με τον έπαρχο του πραιτωρίου (''praefectus praetorio'') Γάιο Φούριο Τιμησίθεο ο οποίος πραγματοποίησε για λογαριασμό του νεαρού αυτοκράτορα [[Γορδιανός Γ'|Μάρκου Αντώνιου Γορδιανού ΙΙΙ]] το [[242]] μια επιτυχημένη εκστρατεία εναντίον των [[Πέρσες#Ιστορία|
Επόμενος χρονολογικά, έπαρχος για τον οποίο υπάρχουν στοιχεία είναι ο Αχαιός ([[259]]-[[260]]) <ref
== Στρατιωτική κάλυψη==
Από τις δυο λεγεώνες που βρίσκονταν στην Ιουδαία η 6η μεταστάθμευσε την εποχή της κορύφωσης της κρίσης του ρωμαϊκού κράτους (το [[250]] περίπου) από την Αίλια Καπιτωλίνα στην [[Δαμασκός|Δαμασκό]]. Η 10η λεγεώνα αναπτύχθηκε προς την αραβική έρημο για να καλύψει την επαρχία της [[Αραβία
== Αναδιοργάνωση ==
Ο [[Διοκλητιανός]] το [[296]] αναδιοργάνωσε την επαρχία εντάσσοντας την στην διοίκηση Ανατολής(''Dioeceses Oriens'').Δημιούργησε ένα καινούργιο φορολογικό σύστημα για την γη και αναμόρφωσε την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση. Ο στρατιωτικός διοικητής (''dux'') ανέλαβε την ευθύνη της ασφάλειας των ανατολικών και των νότιων συνόρων (''limes''). O πολιτικός διοικητής (''consularis, υπατικός'') διέθετε μόνο μια μικρή ομάδα στρατιωτών για τα διοικητικά του καθήκοντα <ref>
Κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Διοκλητιανού διοικητές της επαρχίας ανέλαβαν διαδοχικά οι Φλαβιανός ,Ουρβανός και Φιρμιλιανός<ref
Ο Φλαβιανός μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να ταυτιστεί με το έπαρχο της Ρώμης Ιούνιο Φλαβιανό ( [[311]]-[[312]]). Κατείχε το αξίωμα του διοικητή το [[303]] και αντικαταστάθηκε από το Ουρβανό το [[304]], την εποχή που εκδόθηκε το τέταρτο διάταγμα εναντίον της χριστιανικής Εκκλησίας.Ο Ουρβανός έμεινε στην θέση αυτή έως το [[307]] «''το πέμπτο έτος του διωγμού''» που ξεκίνησε το Πάσχα του [[303]](το οποίο θεωρείται ως πρώτο έτος ) όποτε αντικαταστάθηκε από τον Φιρμιλιανό και κατόπιν εκτελέστηκε. Ο Φιρμιλιανός έμεινε στην θέση αυτή ένα χρόνο και αντικαταστάθηκε «''το έκτο έτος του διωγμού''». Και αυτός είχε την ίδια τύχη με τον προκάτοχο του <ref> Smallwood E. Mary.''The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.554''</ref> .▼
▲Ο Φλαβιανός μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να ταυτιστεί με το έπαρχο της Ρώμης Ιούνιο Φλαβιανό ( [[311]]-[[312]]). Κατείχε το αξίωμα του διοικητή το [[303]] και αντικαταστάθηκε από το Ουρβανό το [[304]], την εποχή που εκδόθηκε το τέταρτο διάταγμα εναντίον της χριστιανικής Εκκλησίας.Ο Ουρβανός έμεινε στην θέση αυτή έως το [[307]] «''το πέμπτο έτος του διωγμού''» που ξεκίνησε το Πάσχα του [[303]](το οποίο θεωρείται ως πρώτο έτος ) όποτε αντικαταστάθηκε από τον Φιρμιλιανό και κατόπιν εκτελέστηκε. Ο Φιρμιλιανός έμεινε στην θέση αυτή ένα χρόνο και αντικαταστάθηκε «''το έκτο έτος του διωγμού''». Και αυτός είχε την ίδια τύχη με τον προκάτοχο του <ref>
Νέα ιουδαϊκή εξέγερση ξέσπασε το [[351]]-[[352]] κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Καίσαρα Κωνστάντιου Γάλλου. Ο ''μάγιστρος του πεζικού'' (''magister peditum'') Ουρσικινός την κατέστειλε το [[352]]<ref>Thomas M. Banchich ''Gallus Caesar (15 March 351 - 354 A.D.).Gallus as Caesar''</ref>.
Τον Μάρτιο του [[362]] ο νέος αυτοκράτορας [[Ιουλιανός]] έφτασε στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Εκεί μέσα στα πλαίσια της θρησκευτικής μεταρρύθμισης που σχεδίαζε ανακήρυξε την ανεξιθρησκία. Κατόπιν κάλεσε τους Ιουδαίους να ασκήσουν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Όταν αυτοί του απάντησαν ότι θυσίες μπορούν να προσφέρουν στον Θεό μόνο στον [[Ναός του Σολομώντα
Το σχέδιο της ανοικοδόμησης του Ναού δεν προχώρησε.Όταν οι εργασίες ξεκίνησαν μια μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε προκαλώντας πολλά θύματα ανάμεσα στους εργάτες. Η πυρκαγιά ειπώθηκε ότι οφείλονταν σε μυστηριώδεις σφαίρες φωτιάς και οι χριστιανοί ιστορικοί της εποχής εκείνης έδωσαν την δέουσα προσοχή στο σημείο αυτό<ref>Walter E. Roberts-Michael DiMaio, Jr. ''Julian the Apostate (360-363 A.D.).Julian Augustus.[92]''</ref>. Ο Ιουλιανός ο οποίος την στιγμή εκείνη προετοιμάζονταν πυρετωδώς για τον πόλεμο με τους Πέρσες το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διατάξει την παύση των εργασιών<ref>Walter E. Roberts-Michael DiMaio, Jr. ''Julian the Apostate (360-363 A.D.).Julian Augustus''</ref>.Το εγχείρημα της ανοικοδόμησης δεν επαναλήφθηκε καθώς ο Ιουλιανός τραυματίστηκε και πέθανε κατά την διάρκεια της εκστρατείας εναντίον των Περσών στα τέλη Ιουνίου του [[363]] <ref>
▲Τον Μάρτιο του [[362]] ο νέος αυτοκράτορας [[Ιουλιανός]] έφτασε στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Εκεί μέσα στα πλαίσια της θρησκευτικής μεταρρύθμισης που σχεδίαζε ανακήρυξε την ανεξιθρησκία. Κατόπιν κάλεσε τους Ιουδαίους να ασκήσουν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Όταν αυτοί του απάντησαν ότι θυσίες μπορούν να προσφέρουν στον Θεό μόνο στον [[Ναός του Σολομώντα | Ναό]] της [[Ιερουσαλήμ]] , εκείνος ανέθεσε στον συνεργάτη του Αλύπιο την ανοικοδόμηση του Ναού. Η κίνηση του Ιουλιανού είχε διπλό σκοπό θρησκευτικό και πολιτικό . Θρησκευτικό αφενός γιατί επιθυμούσε κάθε έθνος της αυτοκρατορίας να επιστρέψει στις πάτριες συνήθειες του και αφετέρου για να αποδείξει ότι η προφητεία του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού]] για τον Ναό στο [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον]],που έλεγε <ref>Σάντερς Ε.Π. Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού.Κεφ.16. Η τελευταία εβδομάδα του Ιησού. Οι πράξεις του Ιησού. σελ.413-418</ref>:"''Και εκπορευομένου αυτού εκ του ιερού λέγει αυτώ είς των μαθητών αυτού διδάσκαλε, ίδε ποταποί λίθοι και ποταπαί οικοδομαί, και ο Ιησούς αποκριθείς είπεν αυτώ βλέπεις ταύτας τάς μεγάλας οικοδομάς; ού μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον ός ού μη καταλυθή''"(''Μαρκ.13.1 κ.ε.'') δεν θα επαληθεύονταν τελικά στην πορεία του χρόνου. Πολιτικό γιατί επιθυμούσε να έχει ένα σύμμαχο στο πλευρό του στην σύγκρουση του με τους Πέρσες, που όπως έβλεπε θα έρχονταν πολύ σύντομα <ref> Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ''Τομ.Ζ. Βυζαντινός Ελληνισμός –Πρωτοβυζαντινοί χρόνοι. ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο «ΜΕΓΑΣ».ΤΟ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ .Η θρησκευτική μεταρρύθμιση .σελ 61''</ref>.
▲Το σχέδιο της ανοικοδόμησης του Ναού δεν προχώρησε.Όταν οι εργασίες ξεκίνησαν μια μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε προκαλώντας πολλά θύματα ανάμεσα στους εργάτες. Η πυρκαγιά ειπώθηκε ότι οφείλονταν σε μυστηριώδεις σφαίρες φωτιάς και οι χριστιανοί ιστορικοί της εποχής εκείνης έδωσαν την δέουσα προσοχή στο σημείο αυτό<ref>Walter E. Roberts-Michael DiMaio, Jr. ''Julian the Apostate (360-363 A.D.).Julian Augustus.[92]''</ref>. Ο Ιουλιανός ο οποίος την στιγμή εκείνη προετοιμάζονταν πυρετωδώς για τον πόλεμο με τους Πέρσες το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διατάξει την παύση των εργασιών<ref>Walter E. Roberts-Michael DiMaio, Jr. ''Julian the Apostate (360-363 A.D.).Julian Augustus''</ref>.Το εγχείρημα της ανοικοδόμησης δεν επαναλήφθηκε καθώς ο Ιουλιανός τραυματίστηκε και πέθανε κατά την διάρκεια της εκστρατείας εναντίον των Περσών στα τέλη Ιουνίου του [[363]] <ref> Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ''Τομ.Ζ. Βυζαντινός Ελληνισμός –Πρωτοβυζαντινοί χρόνοι. ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο «ΜΕΓΑΣ».Η ΠΕΡΣΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ .σελ 66''</ref>.
Το [[390]] επί της ηγεμονίας του [[Θεοδόσιος Α΄|Μεγάλου Θεοδοσίου]] η επαρχία διαιρέθηκε σε τρεις μικρότερες . Αυτές ήταν η ''Παλαιστίνη Πρώτη, Palaestina Prima'' (περιλάμβανε την Ιουδαία την Περαία την Σαμάρεια και την μεσογειακή ακτή με έδρα την Καισάρεια), η ''Παλαιστίνη Δευτέρα, Palaestina Secunda'' ( περιλάμβανε την [[Γαλιλαία]] ,το κατώτερο τμήμα της κοιλάδας Ιεζραέλ , την περιοχή ανατολικά της Γαλιλαίας και το δυτικό τμήμα της πρώην Δεκάπολης με έδρα την Σκυθόπολη ) και η ''Παλαιστίνη Τρίτη, Palaestina Tertia ή Παλαιστίνη Σαλουταρία, Palaestina Salutaris '' ( περιλάμβανε τις περιοχές πέρα από το ποταμό [[Ιορδάνης ποταμός|Ιορδάνη]], ανατολικά και νότια με πρωτεύουσα την [[Πέτρα Ιορδανίας|Πέτρα]] στην χώρα των [[Ναβαταίοι|Ναβαταίων]]). Την στρατιωτική ευθύνη της περιοχής την είχε ένας αξιωματούχος που έφερε τον τίτλο του ''δούκα της Παλαιστίνης'' (''dux Palaestinae''). Το [[513]] ο [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανός]] αναβάθμισε τις αρμοδιότητες του διοικητή της ''Παλαιστίνης Ι'' έναντι των δυο άλλων συναδέλφων του<ref>
==Το τέλος της ρωμαϊκής διοίκησης ==
Από το [[614]] έως το [[618]] η ρωμαϊκή διοίκηση διακόπηκε προσωρινά εξαιτίας της περσικής κατοχής και από το [[635]] και έπειτα μόνιμα εξαιτίας της αραβικής κατάκτησης<ref>
==Δείτε επίσης ==
| |||