Ο Περικλής λέει ότι έχει επιφυλάξεις για την εκφώνηση επαίνων για τους νεκρούς επειδή «σε άνδρες που αποδείχτηκαν γενναίοι με έργα, πρέπει με έργα να τους αποδίδονται τιμές». (Ουσιαστικά εισηγείται στους παρόντες ότι ο μόνος τρόπος να τιμηθούντιμήσουν οιέμπρακτα νεκροίτους είναινεκρούς ο έμπρακτος (και όπως διαφαίνεται από τη δομή του υπόλοιπου λόγου, εισηγείταιτο έμμεσαέμμεσο οιπροσκλητήριο νεκροίαφορά να τιμηθούν από τους ζωντανούς μετην έμπρακτη υπεράσπιση των λόγων για τους οποίους θυσιάστηκαν οι πρώτοιήδη πεσότες, δηλαδή με την έμπρακτη υπεράσπισηπροάσπιση της δημοοκρατίαςδημοκρατίας και της ηγετικής θέσης του αθηναϊκού πολιτισμού, δηλαδήσε μεπερίπτωση τηπου θυσίαθα ανχρειαστούν χρειαστείκαι καιάλλες άλλωνθυσίες για την πατρίδα) . Όμως καταλήγει ότι θα αγορεύσει από σεβασμό για το νόμο, όσο κι αν θεωρεί τα λόγια ακατάλληλα , καθώς άλλοι θα τα βρουν κατώτερα των περιστάσεων καθώς ξέρουν τι έγινε ενώ άλλοι, που δεν ξέρουν, θα τα βρουν ίσως υπερβολικά. Αναφέρεται και στο φθόνο, μια που η φύση του ανθρώπου τέτοια είναι, να αντέχει να ακούει καλά λόγια για τα έργα των άλλων, όσο θεωρεί ότι αυτά τα έργα θα μπορούσε να τα είχε κάνει κι αυτός και ζηλεύει τον έπαινο για κάτι που ξεπερνά τις δικές του δυνάμεις.
