Επιθαλάσσια αρωγή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αυτή βέβαια η διανομή αμοιβής δεν αφορά για εξειδικευμένα πλοία διάσωσης όπως [[ναυαγοσωστικό|ναυαγοσωστικά]] ή [[ρυμουλκό|ρυμουλκά]] των οποίων Πλοίαρχοι και πληρώματά τους μισθοδοτούνται ανάλογα με τις ειδικές υπηρεσίες αρωγής ή διάσωσης που πρόκειται να παράσχουν.

* Τα σχετικά με την επιθαλάσσια αρωγή ζητήματα εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων ρυθμίζουν τα άρθρα 246-256 του [[Κ.Ι.Ν.Δ.]] και το άρθρο 189 του [[Κ.Δ.Ν.Δ.]] στο οποίο ορίζεται ότι επιθαλάσσια αρωγή παρέχουν μόνο πλοία ειδικά [[Ναυαγοσωστικό|Ναυαγοσωστικά]] εφοδιασμένα με σχετική άδεια Λιμενικής αρχής.

* Εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων επιθαλάσσια αρωγή δύνανται να προσφέρουν <u>μόνο τα υπό ελληνική σημαία</u> ρυμουλκά, ναυαγοσωστικά κλπ.

* Επίσης δεν καταβάλλεται αμοιβή στον Πλοίαρχο και πλήρωμα του κινδυνεύοντος πλοίου αφού κάθε προσπάθειά τους αποτελεί επιβεβλημένο καθήκον.

(*) Η διάσωση του ναύλου έγκειται στη διάσωση φορτίου ή μέρους αυτού και την προώθησή του στο λιμένα προορισμού του. Αλλά ακόμα και η συνέχιση, μετά την αρωγή, του ταξιδίου του πλοίου προς λιμένα φόρτωσης απ΄ όπου έχει ήδη λάβει προκαταβολή ναύλου (επόμενου ταξιδίου).

Λόγω του διεθνούς ενδιαφέροντος για την ενιαία ρύθμιση επί θεμάτων και διαφορών που προέκυπταν στην επιθαλάσσια αρωγή, το [[1910]] καταρτίσθηκε η Διεθνής Συνθήκη των Βρυξελλών "''Περί ενωποιήσεως κανόνων τινών περί θαλασσίας αρωγής και ναυαγαιρέσεως''". Η σύμβαση εκείνη κυρώθηκε από την Ελλάδα το [[1911]] με τον Νόμο ΓΩΠΣΤ που αποτέλεσε και τη βάση των σχετικών διατάξεων του [[Κ.Ι.Ν.Δ.]].