Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής''' ([[1701]]–[[1714]]) ήταν μείζων ευρωπαϊκή σύγκρουση που ξεκίνησε το [[1701]] με το θάνατο του τελευταίου [[Αψβούργοι|Αψβούργου]] βασιλιά της [[Ισπανία]]ς, του [[Κάρολος Β΄ της ΙσπανίαςΒ΄_της_Ισπανίας|Καρόλου Β΄]].

Στις 11 Οκτωβρίου [[1698]], η Αγγλία και η Γαλλία υπέγραψαν τη συνθήκη της Χάγης με την οποία η [[Λωρραίνη]], και οι ισπανικές κτήσεις του [[βασίλειοΒασίλειο της Νάποληςτης_Νάπολης|βασιλείου της Νάπολης]] και της [[Τοσκάνη]]ς θα δίνονταν στον ''Διάδοχο'' της Γαλλίας, το [[Μιλάνο]] θα δινόταν στον Αρχιδούκα Κάρολο των Αψβούργων και ο Ιωσήφ Φερδινάνδος της [[Βαυαρία]]ς θα στεφόταν βασιλιάς της υπόλοιπης Ισπανίας. Η επιλογή του Ιωσήφ Φερδινάνδου έγινε με βάση δύο κυρίως κριτήρια. Ο Ιωσήφ Φερδινάνδος ήταν μεν συγγενής του αυτοκράτορα Λεοπόλδου Α΄, αλλά από την πλευρά της γυναίκας του (άρα δεν ήταν Αψβούργος), αλλά την ίδια στιγμή ήταν και σύμμαχος της Γαλλίας. Έτσι, οι σχέσεις του αυτές τον τοποθετούσαν σε ίση περίπου απόσταση από τις δύο μεγάλες δυναστείες.

Στην Ισπανία, οι διάφοροι αξιωματούχοι αντιδρούσαν και αυτοί στην διάσπαση του Βασιλείου, και παρά την εσωτερική τους διαμάχη ως προς το ποια οικογένεια θα καταλάμβανε τον ισπανικό θρόνο, πείθουν τον βασιλιά να ορίσει διάδοχο από την οικογένεια των Βουρβόνων. Έτσι, Τον Οκτώβριο του [[1701]], Ο Κάρολος Β΄, υπογράφει την τελευταία του διαθήκη στην οποία ορίζει ως διάδοχό του τον Φίλιππο, δούκα του Ανζού, εγγονό του [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της ΓαλλίαςΙΔ΄_της_Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΔ΄]] της Γαλλίας. Την 1η Νοεμβρίου ο βασιλιάς πεθαίνει και η είδηση της διαθήκης φέρνει σε δύσκολη θέση τον Λουδοβίκο, ο οποίος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην τήρηση της συνθήκης του Λονδίνου και στην αποδοχή της διαθήκης. Μετά από διαβουλεύσεις με τους συμβούλους του, και με το επιχείρημα ότι σε όλες τις περιπτώσεις η σύγκρουση με τους Αυστριακούς ήταν αναπόφευκτη, αφού οι τελευταίοι δεν αναγνώριζαν την συνθήκη αλλά ούτε και δέχονταν την διαθήκη του Καρόλου, αποφασίζει το δεύτερο, και στις 16 Νοεμβρίου 1700, ο Φίλιππος, σε ηλικία 17 ετών, ανακηρύσσεται σε [[Φίλιππος Ε΄ της ΙσπανίαςΕ΄_της_Ισπανίας|Φίλιππο Ε΄ της Ισπανίας]].του κουιντου

[[Αρχείο:WaroftheSpanishSuccession.png|250px|μικρογραφία|δεξιά|Οι συμμετέχοντες στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής, με μπλε: Αγγλία, Ολλανδία, Πορτογαλία και σύμμαχοι, με πράσινο: Γαλλία, Ισπανία και σύμμαχοι|link=%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:WaroftheSpanishSuccession.png]]

Με εξαίρεση την Αυστρία, οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες έδειχναν να αποδέχονται τον Φίλιππο ως τον νέο βασιλιά της Ισπανίας. Αν και η Αγγλία ενοχλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την μη τήρηση της συνθήκης του Λονδίνου από τον Λουδοβίκο, δεν ήταν σε θέση να διεξάγει μια πολεμική αναμέτρηση με την Γαλλία, εξαιτίας κυρίως της έλλειψης στήριξης στον [[Γουλιέλμος Γ΄ ΑγγλίαςΓ΄_Αγγλίας|Γουλιέλμο Γ΄ της Αγγλίας]] από την αγγλική και ολλανδική υψηλή κοινωνία. Ωστόσο, ο Λουδοβίκος δεν φάνηκε να αρκείται στην επιτυχημένη, για την Γαλλία, έκβαση του προβλήματος της ισπανικής διαδοχής και προχώρησε σε προκλητικές κινήσεις. Αναγνώρισε στον Φίλιππο το δικαίωμα στο στέμμα της Γαλλίας, παρά τις διαβεβαιώσεις που είχε δώσει για ''δύο ξεχωριστά στέμματα'' με την αποδοχή της διαθήκης του Καρόλου, κατέλαβε τις [[ισπανικές Κάτω Χώρες]] (το σημερινό [[Βέλγιο]]) και απομόνωσε την Αγγλία και την Ολλανδία από το ισπανικό εμπόριο. Στις [[7 Σεπτεμβρίου]] [[1701]], η Αγγλία, η Αυστρία και οι Ηνωμένες Επαρχίες υπέγραψαν νέα συνθήκη στη Χάγη, με την οποία προχωρούσαν σε σύσταση συμμαχίας και συμφωνούσαν να αποδώσουν στην Αυστρία τις ισπανικές κτήσεις στην Ιταλία. Ο Λουδοβίκος, αφού αρνήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, ανταπάντησε αναγνωρίζοντας τον διεκδικητή του αγγλικού θρόνου και αντίπαλο του τότε Άγγλου μονάρχη Γουλιέλμου Γ΄, Τζέιμς Στιούαρτ, ως νόμιμου μονάρχη της Αγγλίας. Ο πόλεμος ήταν πλέον προ των πυλών.

Την άνοιξη του 1701, ήδη 30.000 Αυστριακοί είχαν συγκεντρωθεί στο [[Τιρόλο]] υπό την καθοδήγηση του Πρίγκηπα [[Ευγένιος της Σαβοΐαςτης_Σαβοΐας|Ευγένιου της Σαβοΐας]]. Στις [[9 Ιουλίου]] 1701, και χωρίς να έχει κηρυχθεί πόλεμος από καμία πλευρά, οι Αυστριακοί εισβάλλουν στο [[Δουκάτο του Μιλάνου]] και νικούν τους Γάλλους υπό τον [[Νικολά Κατινά]] στη [[Μάχη του Κάρπι]], κοντά στη [[Μοντένα]]. Την [[1η Σεπτεμβρίου]] αποκρούουν την αντεπίθεση του [[Δούκα του Βιλερουά]], γεγονός που οδηγεί στον αποκλεισμό της [[Μάντοβα]] και στην κατάληψη της Μοντένα από τους Αυστριακούς. Οι Γάλλοι οχυρώθηκαν στην [[Κρεμόνα]], όπου θα περίμεναν την επανέναρξη των εχθροπραξιών με το τέλος του χειμώνα. Αυτό δεν εμπόδισε τον Ευγένιο της Σαβοΐας να εξαπολύσει αιφνιδιαστική επίθεση τη νύχτα της [[1η Φεβρουαρίου|1ης Φεβρουαρίου]] [[1702]]. Στη διάρκεια της [[Μάχη της Κρεμόνατης_Κρεμόνα|μάχης]], οι Αυστριακοί κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν τον Δούκα του Βιλερουά, αναγκάστηκαν όμως να οπισθοχωρήσουν λόγω σημαντικών απωλειών. Έτσι, οι Αυτριακοί συνέχισαν την πολιορκία της Μάντοβα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1702, ενώ στις [[13 Μαΐου]] οι σύμμαχοι κήρυξαν και επίσημα τον πόλεμο στην Γαλλία και την Ισπανία. Στις γαλλικές δυνάμεις της Ιταλίας, τον αιχμαλωτισμένο Δούκα του Βιλερούα αντικατέστησε ο [[Δούκας του Βαντόμ]], ο οποίος αναμετρήθηκε με τον Ευγένιο της Σαβοΐας στη [[Μάχη του Λουτσάρα]], στις [[15 Αυγούστου]]. Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν να καθηλωθούν οι δύο στρατοί μέχρι τις [[4 Νοεμβρίου]], ημερομηνία κατά την οποία οι Γάλλοι αποστρατοπέδευσαν εξαιτίας του επερχόμενου χειμώνα.

Στο [[Ρήνο]], η εξέλιξη του πολέμου σημαδεύτηκε από την συστράτευση του [[Μαξιμιλιανός Β΄ της ΒαυαρίαςΒ΄_της_Βαυαρίας|Μαξιμιλιανού Εμμανουήλ]], πρίγκιπα και εκλέκτορα της [[Βαυαρία]]ς, στο πλευρό των Γάλλων, στις [[9 Σεπτεμβρίου]] του 1702. Οι Γάλλοι, για να αποκτήσουν πρόσβαση στη Βαυαρία και να ενωθούν με τον βαυαρικό στρατό, έπρεπε να διασχίσουν τον Ρήνο. Στη απέναντι όχθη, οι Γάλλοι υπό τον [[Δούκας του Βιλάρτου_Βιλάρ|Δούκα του Βιλάρ]] ήρθαν αντιμέτωποι με τον στρατό του [[Λουδοβίκος-Γουλιέλμος της Βάδηςτης_Βάδης|Λουδοβίκου-Γουλιέλμου της Βάδης]] στη [[μάχη του Φρίντλινγκεν]] που έλαβε χώρα στις [[14 Οκτωβρίου]]. Η έκβαση της μάχης ήταν μια αμφισβητήσιμη νίκη υπέρ των Γάλλων, αφού κατάφεραν μεν να απωθήσουν τον αυτοκρατορικό στρατό, αλλά υπέστησαν σημαντικές απώλειες και δεν κατάφεραν να συναντηθούν με τις βαυαρικές δυνάμεις.

Στο ολλανδο-γερμανικό μέτωπο, οι αγγλο-ολλανδικές δυνάμεις, υπό την καθοδήγηση του ανερχόμενου Άγγλου στρατηγού [[Δούκας του Μάρλμποροτου_Μάρλμπορο|Δούκα του Μάρλμπορο]], κατάφεραν να προκαλέσουν την οπισθοχώρηση των Γάλλων. Αποτέλεσμα της προέλασης του συμμαχικού στρατού ήταν η κατάληψη της [[Λιέγη]]ς τον Οκτώβριο του 1702.

Ο πόλεμος είχε ήδη επεκταθεί και στις θάλασσες. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο αγγλο-ολλανδικός στόλος, με επικεφαλής τον άγγλο ναύαρχο [[Τζωρτζ Ρουκ]], έβαλε πλώρη προς το ισπανικό λιμάνι του [[Κάντιθ]], το οποίο βρισκόταν σε στρατηγική θέση κοντά στα στενά του [[Γιβραλτάρ]], με στόχο την κατάληψή του. Η πόλη πολιορκήθηκε από τις [[23 Αυγούστου]] και για ένα μήνα περίπου. Κρίνοντας ότι η κατάληψη του Κάντιθ δεν ήταν εφικτή, ο στόλος απέπλευσε στις [[29 Σεπτεμβρίου]], λύνοντας την πολιορκία. Επιστρέφοντας από το Κάντιθ, ο Ρουκ ενημερώθηκε ότι από τις [[23 Σεπτεμβρίου]], στον κόλπο του [[Βίγκο]], στη [[Γαλικία]], βρισκόταν ο ισπανικός στόλος που μετέφερε θησαυρούς από την [[Νότια Αμερική]]. Για να εξιλεωθεί για την αποτυχία του Κάντιθ, ο Ρουκ αποφάσισε να επιτεθεί με σκοπό την αρπαγή των ισπανικών θησαυρών. Έτσι, στις [[23 Οκτωβρίου]], στην [[Ναυμαχία του Βίγκοτου_Βίγκο|ναυμαχία]] που έλαβε χώρα στον κόλπο του Βίγκο, ο αγγλο-ολλανδικός στόλος κατάφερε να συντρίψει τον γαλλο-ισπανικό και να κλέψει μεγάλο μέρος του φορτίου.

Στα πεδία της μάχης, ο πόλεμος συνεχίστηκε στο βόρειο μέτωπο με την κατάληψη της [[Βόννη]]ς από τον αγγλο-ολλανδικό στρατό, στις [[15 Μαΐου]] 1703. Ο επόμενος στόχος ήταν η κατάληψη της [[Αμβέρσα]]ς, αλλά ο αντιπερισπασμός που επιχείρησε ο Δούκας του Μάρλμπορο, διασπάζοντας την αγγλο-ολλανδική στρατιά σε 4 κατευθύνσεις, δεν ξεγέλασε τους Γάλλους. Οι Γάλλοι, με επικεφαλής τον [[Δούκας του Μπουφλέτου_Μπουφλέ|Δούκα του Μπουφλέ]], περικύκλωσαν στο [[Μάχη του Έκερεντου_Έκερεν|Έκερεν]] το τμήμα του ολλανδικού στρατού που κατευθυνόταν προς την Αμβέρσα και σημείωσαν μια σημαντική νίκη που κατάφερε σημαντικό πλήγμα στις προσπάθειες των συμμάχων στο βόρειο μέτωπο.

Οι σύμμαχοι, για να αποτρέψουν το ενδεχόμενο κατάληψης της Βιέννης, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τα στρατεύματα τους στο νοτιογερμανικό μέτωπο, έχοντας ως επιπλέον σκοπό την εξουδετέρωση της Βαυαρίας. Έτσι, ο Δούκας του Μάρλμπορο, η στρατιά του οποίου βρισκόταν στο ολλανδικό μέτωπο, και παρά την αντίθεση των Ολλανδών που επιθυμούσαν την παραμονή του, ξεκίνησε την πορεία του νοτιοανατολικά, κατά μήκος του Ρήνου, ενώ ταυτόχρονα, η γαλλική στρατιά υπό τον Δούκα του Βιλλερουά, τον ακολουθούσε παράλληλα από απόσταση, φοβούμενη μια συμμαχική επίθεση στην γαλλική περιοχή του [[Μοζέλ (ποταμός)|Μοζέλλα]]. Στις [[7 Ιουνίου]] [[1704]], ο Δούκας του Μάρλμπορο, διέσχισε τον ποταμό [[Μάιν]], καθιστώντας σαφές ότι κατευθύνεται προς τη Βαυαρία, και στις [[22 Ιουνίου]], η στρατιά του συνενώθηκε με αυτή του Λουδοβίκου της Βάδης. Οι Γάλλοι έπρεπε οπωσδήποτε να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στην Βαυαρία και έτσι οι διαταγές που ήρθαν από τις [[Βερσαλλίες]], στις [[27 Ιουνίου]], όριζαν ότι η Γαλλική στρατιά, με επικεφαλής τον [[Δούκας του Ταλλάρτου_Ταλλάρ|Δούκα του Ταλλάρ]] και δύναμη 35 χιλιάδων ανδρών, θα άφηνε την Αλσατία για να κατευθυνθεί και αυτή προς την Βαυαρία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, στις [[4 Αυγούστου]] ο αγγλο-ολλανδικός στόλος, με επικεφαλής τον Άγγλο ναύαρχο [[Τζωρτζ Ρουκ]], κατέλαβε το [[Γιβραλτάρ]]. Σε αντίδραση, ο Γαλλικός στόλος απέπλευσε από την [[Τουλόν]] και κατευθύνθηκε προς τα στενά. Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στις [[24 Αυγούστου]] στα ανοικτά της [[Μάλαγα]]ς και από την [[Ναυμαχία της Μάλαγαςτης_Μάλαγας|ναυμαχία]] που ακολούθησε δεν προέκυψε νικητής, ενώ οι απώλειες και στις δύο πλευρές ήταν σημαντικές. Οι Γάλλοι υποστήριξαν ότι είχαν κερδίσει την ναυμαχία και απέσυραν το στόλο τους πίσω στην Τουλόν απ'όπου δεν απέπλευσαν ξανά μέχρι το τέλος του πολέμου εξαιτίας της συμμαχικής υπεροχής στη [[Μεσόγειο]].