Δυτική Φραγκία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά το θάνατο του εγγονού του Καρόλου [[Καρλομάν Β΄ της Γαλλίας|Καρλομάν Β΄]] στις 12 Δεκέμβριου 884, η ευγενής της Δυτικής Φραγκίας εκλέξανε ως βασιλιά τους το θείο του, [[Κάρολος ο Παχύς|Κάρολο τον Παχύ]], ήδη βασιλιά της Ανατολικής Φραγκίας και της Ιταλίας. Στέφθηκε ίσως "Βασιλιάς στη Γαλατία" (''rex in Gallia'') στις 20 Μαΐου 885 στην Grand<ref>MacLean 2003, 127.</ref>. Η βασιλεία του ήταν η μόνη περίοδος μετά το θάνατο του Λουδοβίκου του Ευσεβή κατά την οποία όλη η Φραγκία θα επανενωνόταν υπό την εξουσία ενός ηγέτη. Από τη θέση του ως βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας, φαίνεται να είχε παραχωρήσει τον βασιλικό τίτλο, ακόμα ίσως και τα βασιλικά σύμβολα στον ημιαυτόνομο ηγέτη της Βρετάνης Άλαν Α΄<ref>Smith 1992, 192.</ref>. Ο τόπος που χειρίστηκε την πολιορκία του Παρισιού από τους [[|Βίκινγκ|Βίκινγκς]] το 885-86, μείωσε σταδιακά το κύρος του, και το Νοέμβριο του 887 εκθρονίστηκε από ευγενής της Δυτικής Φραγκίας. Πέθανε λίγο μετά, τον Ιανουάριο του 888, και δεν είναι καθαρό αν η εκλογή του [[Εύδης Α΄ της Γαλλίας|Εύδη Α΄]] ως βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας ήταν η συνέπεια της εκθρόνισής του ή του θανάτου του. Στην Ακουϊτανία, ο Δούκας [[Ρανούλφ Β΄ της Ακουιτανίας|Ρανούλφ Β΄]] αναγνωρίστηκε επίσης βασιλιάς, αλλά πέθανε μόλις μετά δύο χρόνια<ref>Richard 1903, 37–38.</ref>. Παρόλο που η Ακουϊτανία δεν έγινε ξεχωριστό βασίλειο, ήταν κατά κύριο λόγο έξω από τον έλεγχο των βασιλιάδων της Δυτικής Φραγκίας<ref name="Lewis 1965, 179–80"/>.