Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στις [[26 Ιουλίου]] [[1875]] στο [[Κέσβιλ αμ Μπόντενζεε]] (Kesswil am Bodensee), κοντά στη [[λίμνη Κόνσταντς]] του καντονίου Τουργκάου (Thurgau) της [[Ελβετία]]ς. Καταγόταν από σχετικά φτωχή και δίχως ιδιαίτερη μόρφωση οικογένεια, αλλά για τον ίδιο φρόντισαν το καλύτερο. Γιος ιερέα, βίωσε αρκετές ταραχές, εσωτερικές και εξωτερικές, κατά την παιδική του ηλικία, με αποτέλεσμα κατά την ηλικία των 12 ετών περίπου να υποφέρει από νεύρωση και κρίσεις λιποθυμίας. Ξεπερνώντας το πρόβλημα με δικές του προσπάθειες συνειδητοποίησε για πρώτη φορά όπως εξομολογείται ο ίδιος στο ''Αναμνήσεις, Όνειρα, Σκέψεις'' το τι σημαίνει [[νεύρωση]]. Αν και τελικά τούτη η εμπειρία υπήρξε καθοριστική για τις αναζητήσεις του στο χώρο της [[Ιατρική]]ς δεν του έλειψε η επαφή με τις κλασικές σπουδές εξαιτίας του πατέρα του. Από τα χρόνια του δημοτικού άρχισε μαθήματα λατινικών και πολύ γρήγορα επέδειξε ιδιαίτερη έφεση στην εκμάθηση γλωσσών, φτάνοντας να γίνει γνώστης πολλών σύγχρονων ευρωπαϊκών όσο και αρχαίων, συμπεριλαμβανομένης και της σανσκριτικής. Ήταν μοναχικό και εσωστρεφές παιδί, κάτι που τα χρόνια της εφηβείας του επιτάθηκε, σε βαθμό να μη δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο και να μη θέλει να πηγαίνει, προσποιούμενος πολύ συχνά τον άρρωστο. Τελικά τελείωσε το Ανθρωπιστικό Γυμνάσιο της Βασιλείας[[Βασιλεία]]ς κάτω από μεγάλη πίεση.

Στην περίοδο [[1895]]-[[1899]] ο Γιουνγκ έκανε πειράματα πνευματισμού με την εξαδέλφη του Έλεν Πράσβερκ - διόλου ασυνήθιστο για την εποχή του. Ακολουθώντας τη συμβουλή του καθηγητή [[Όιγκεν Μπλέλερ]] έκανε τα πειράματα και τις παρατηρήσεις του θέμα της διδακτορικής του διατριβής με τίτλο ''Ψυχολογία και Παθολογία των Αποκαλούμενων Απόκρυφων Φαινομένων'' (1902). Επηρεασμένος από τον διάσημο νευρολόγο Κραφτ-Έμπινγκ επέλεξε ως ειδικότητα την Ψυχιατρική.

Παρόλο που το ενδιαφέρον του για τα [[Παραψυχολογία|παραψυχολογικά]] φαινόμενα - όπως αποκαλούνται σήμερα - έμεινε αμείωτο ως το τέλος της ζωής του, στη συγκεκριμένη περίοδο η προσοχή του μετατοπίστηκε στα [[Συγχρονικότητα|συγχρονιστικά]] φαινόμενα. Αποτέλεσμα της έρευνάς του υπήρξε το ''Συγχρονικότητα: Μια μη αιτιατή συνεκτική αρχή'', (1952), που εκδόθηκε μαζί με ένα δοκίμιο του [[Βόλφγκανγκ Πάουλι]] (Wolfgang Pauli), μια θεωρία που εφάρμοσε για την ερμηνεία των αποκαλούμενων μαντικών μεθόδων.<ref>Γαβαλάς, Δ. – Γυφτογιάννη, Μαρία: Το αρχέτυπο του τυχερού παιχνιδιού. Για την τύχη, τη μαντική και τη συγχρονότητασυγχρονικότητα σύμφωνα με τις απόψεις των C. G. Jung και L. von Franz, εκδ.«Γαβριηλίδης», Αθήνα 2006.</ref> Στην ίδια περίοδο συνδέθηκε με τον σινολόγο [[Ρίχαρντ Βίλχελμ]] (Richard Wilhelm), με τον οποίο συζητούσε τους πειραματισμούς του πάνω στο ''[[Ι Τσινγκ]]''.