Κομητεία της Σερδάνια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''κομητείαΚομητεία της Σερδάνια''' (στα [[καταλανικά]] Comtat de Cerdanya, στα [[λατινικά]] Comitatus Ceritaniae, στα [[ισπανικά]] ''Condado de Cerdaña'') ήταν μία από τις κομητείες που ιδρύθηκαν από τους Φράγκους στην Ισπανική Μαρκία κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 8ου αιώνα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην περιφερειακή πολιτική των κομητειών της περιοχής μέχρι που το 1118 απορροφήθηκε από την [[Κομητεία της Βαρκελώνης]].

Η πρώιμη κομητεία της Σερδάνια δημιουργήθηκε το 731 όταν ο μουσουλμάνος διοικητής της περιοχής παντρεύτηκε την κόρη του δούκα της Ακουιτανίας Όντο του Μέγα, που επιθυμούσε την εξασφάλιση των νοτίων συνόρων του. Το 785 ο Καρλομάγνος κατέκτησε την περιοχή, στην οποία η μουσουλμανική εξουσία ήταν αμυδρή. Ο πρώτος γνωστός κυρίαρχος της Σερδάνια υπήρξε ο Μπορέλ Α', που εξαρτάτο από τον κόμη της Τοολούζης. Εκείνη τη στιγμή η διοίκηση της περιοχής είχε ενοποιηθεί με αυτή των κομητειών της Μπεζαλού και του Ουρζέλ και μετά από το 817 ενσωματώθηκε στο βασίλειο της Ακουιτανίας. Τόσο η Σερδάνια όσο και το Ουρζέλ παρέμειναν ενωμένες μέχρι το 897 κάτω από την επιρροή και, πολλές φορές, έλεγχο του Κόμη της Αραγόνας. Το 842 οι μουσουλμάνοι του [[Εμιράτο της Κόρδοβας|Εμιράτου της Κόρδοβας]] εισέβαλε στην Σερδάνια σε σκοπό την ανάκτηση των Πυρηναίων αλλά αποθήθηκαν από τον κόμη Σουνιφρέδο.

Μετά τον θάνατο του [[Λουδοβίκος ο Τραυλός|Λουδοβίκου του Τραυλού]] το 879, η Ακουιτανία και η Δυτική Φραγκική Αυτοκρατορία έζησαν μια περίοδο αστάθειας και ανταραχών που προκάλεσε την ντεεκ φάκτοτων πραγμάτων ανεξαρτητοποίηση των κομητειών της ιβηρικής σε σχέση με την κεντρική αυτοκρατορική εξουσία. Κατα την εποχή αυτή ο τίτλος του κόμη έγινε κληρονομικός.

Το 897, ο [[Βιλφρέδος ο Τριχωτός]] πέθανε και μοίρασε τα εδάφη και τους τίτλους των κομητειών της μετέπειτα Καταλονίας (που τεχνικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σειρά από δημόσια αξιώματα) μεταξύ των τεσσάρων γιων του. Η Σερδάνια, το [[Κονφλέν]] και η [[Μπέργα]], μαζί με το Φενουιλιέδες, το Καπσί και την κομητεία της Μπεζαλού αποδόθηκαν στον Μίρο, ο οποίος με τη σειρά του τα επαμοίρασε μεταξύ των δικών του γιων. Ο μεγαλύτερος, Σουνιφρέδος, έλαβε την Σερδάνια και την επικυριαρχία πάνω στα αδέλφια του. Στο τέλος του 10ου αιώνα, τα εδάφη του Μίρο επαναενώθηκαν κάτω από την εξουσία του Ολίβα Καβρέτα.

Κατά τη διάρκεια του 11ου αιώνα, η Σερδάνια υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό την φεουδαρχία και τέθηκε κάτω από την επιρροή των κομητειών της [[Κομητεία της Τουλούζης|Τουλούζης]] και του [[Κομητεία της Φουά|Φουά]]. Οι μεν κόμεις της Τουλούζης επιθυμούσαν να ελέγχουν το πέρασμα του Πουιμορέν στην Σερδάνια, ενώ αυτοί του Φουά επιθυμούσαν να ελέγχουν κάπως το συνόρο με το μουσουλμανικό βασίλειο της [[Λιέιδα|Αλ-Λαρίδα]]. Από την πλευρά τους, οι κόμεις της Σερδάνια βολιδοσκοπούσαν την ιερατική διοικητική εξουσία της ευρύτερης περιοχής της σημερινής Καταλονίας και του γαλλικού Μιντί. Στον έλεγχο εκ μέρους τους των σημαντικότατων μοναστηριών του Αγίου Μιχαήλ του Κουϊσά και του [[Μοναστήρι του Ριπόλ|Ριπόλ]] (ήδη από τον 10ο αιώνα), προστέθηκε η αγορά της κυριότητας των αρχιεπισκοπών της Ναρβόννης και του Ουρζέλ.

Οι κόμητες της Σερδάνια είχαν να αντιμετωπίσουν την αντιπαλότητα των φεουδαρχών των εδαφών της κομητείας. Αυτό οδήγησε σε εσωτερικούς πολέμους, όπως εναντίον των κυρίων του Ρουσιγιόν ενώ η συμμετοχή του κόμη Γουλίέλμου Ιορδάνη στην Α' Σταυροφορία αποδυνάμωσε κι άλλο την εξουσία τους στα εδάφη της κομητείας. Το 1058 ο κόμης Ραϋμούνδος σύνηψε συμμαχία με τον μεγάλο του αντίπαλο για την κυριαρχία της Καταλονίας, τον κόμη της Βαρκελώνης, εναντίον των μουσουλμάνων. Οι εσωτερικές ερίδες και η ολοένα και αυξανόμενη δύναμη των γειτόνων, οδήγησαν το 1118 στην πώληση της Σερδάνιας στον κόμη της Βαρκελώνης και από τότε έπαψε να υφίσταται ως ανεξάρτητη κομητεία. Από τότε ο τίτλος του κόμη της Σερδάνια ενσωματώθηκε αρχικά στους τίτλους του κόμη της Βαρκελώνης, έπειτα στο [[Στέμμα της Αραγονίας|Στέμμα της Αραγόνας]] και τέλος ορισμένοι ισπανοί βασιλείς, όπως ο Φίλιππος Β' και ο Φίλιππος Δ', έφεραν τον τίτλο του "βασιλέα της Σερδάνια".