Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Διόρθωση συντακτικού κώδικα με τη χρήση AWB (10454)
Naraht (συζήτηση | συνεισφορές)
μ →‎Ηλεκτρομαγνητισμός: clean up and re-categorisation per CFD, αντικατέστησε: John Hopkins University → Johns Hopkins University με τη χρήση AWB
Γραμμή 154:
Δουλεύοντας περαιτέρω σε αυτό το πρόβλημα, ο Μάξγουελ έδειξε ότι οι εξισώσεις προβλέπουν την ύπαρξη κυμάτων ταλάντωσης ηλεκτρικών και μαγνητικών πεδίων που ταξιδεύουν μέσω κενού σε μια ταχύτητα που θα μπορούσε να προβλεφθεί από απλά ηλεκτρικά πειράματα; χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα για την εποχή δεδομένα, ο Μάξγουελ ανέπτυξε ταχύτητα 310,740,000&nbsp;[[μέτρο|μέτρα]]/[[δευτερόλεπτο]].{{citation needed|date=March 2013}} Στην εργασία του το 1864, "Μια δυναμική θεωρία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου ", ο Μάξγουελ έγραψε, "Η συμφωνία των αποτελεσμάτων φαίνεται να δείχνει ότι το φως και ο μαγνητισμός είναι επιδράσεις της ίδιας ουσίας, και ότι το φως είναι μια ηλεκτρομαγνητική διαταραχή που διαδίδεται μέσω του πεδίου, σύμφωνα με τους ηλεκτρομαγνητικούς νόμους".<ref name=ADTEF/>
 
Οι διάσημες εξισώσεις του, στην μοντέρνα μορφή τεσσάρων μερικών διαφορικών εξισώσεων, πρωτοεμφανίστηκαν σε πλήρως ανεπτυγμένη μορφή στο βιβλίο του, ''[[Μια πραγματεία για την ηλεκτρική ενέργεια και το μαγνητισμό]]'' το 1873.{{citation needed|date=March 2013}} Η περισσότερη από τη δουλειά έγινε από τον Μάξγουελ στο Γκλένλεαρ κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ της θέσης του στο Λονδίνο και την ανάληψη της θέσης του Κάβεντις.<ref name=mactutor/> Ο Μάξγουελ εξέφρασε τον ηλεκτρομαγνητισμό σε αλγεβρικά τετράνια και έκανε την ηλεκτρομαγνητική πεδίο δυναμικού κεντρικό κομμάτι της θεωρίας του .{{citation needed|date=March 2013}} Το 1881, ο [[Όλιβερ Χέβισαιντ]] αντικατέστησε ηλεκτρομαγνητικό πεδίο δυναμικού του Μάξγουελ με ‘πεδία δύναμης’ ως κέντρο της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας. Ο Χέβισαιντe μείωσε την πολυπλοκότητα της θεωρίας του Μάξγουελ σε τέσσερεις [[διαφορικές εξισώσεις]], γνωστών συλλογικά ως Νόμοι του Μάξγουελ ή [[Εξισώσεις του Μάξγουελ]]. Σύμφωνα με τον Χέβισαιντ, το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο δυναμικού ήταν αυθαίρετο και έπρεπε να «δολοφονηθεί".<ref>{{cite thesis |type=Ph.D. |first=B. J. |last=Hunt |title=The Maxwellians |publisher=The JohnJohns Hopkins University |year=1984 |pages=116–117}}</ref> Η χρήση των βαθμωτών και το δυναμικό του φορέα είναι πλέον πρότυπο για την επίλυση των εξισώσεων του Μάξγουελ.<ref>{{harvnb|Eyges|1972|p=section 11.6.}}</ref>
 
Λίγα χρόνια αργότερα υπήρξε μια συζήτηση μεταξύ του Χέβισαιντ και του [[Πίτερ Γκούθρι Τέητ]] για τα σχετικά οφέλη της [[διανυσματική ανάλυση|διανυσματικής ανάλυσης]] και των [[τετράνιο|τετρανίων]]. Το αποτέλεσμα ήταν η συνειδητοποίηση ότι δεν υπήρχε ανάγκη για τις μεγαλύτερες φυσικές ιδέες που παρέχονται από τα τετράνια αν η θεωρία ήταν καθαρά τοπική, και η διανυσματική ανάλυση έγινε κοινός τόπος.<ref>{{harvnb|Barrett|Grimes|1995|pp=7–8}}</ref> Ο Μάξγουελ αποδείχτηκε σωστός, και η ποσοτική σύνδεσή του μεταξύ του φωτός και του ηλεκτρομαγνητισμού θεωρείται ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του 19ου αιώνα στη [[μαθηματική φυσική]].