Βασιλικό Ανάκτορο της Μαδρίτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
+ ιστορία κτιρίου |
|||
Γραμμή 20:
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1734, το Αλκάθαρ καταστράφηκε από μια φωτιά που προερχόταν από τα δωμάτια του Γάλλου ζωγράφου Ζαν Ρανκ. Δεν έγινε γρήγορα αντιληπτή, επειδή τα προειδοποιητικά καμπανάκια θεωρήθηκαν ότι ήταν για το κόσμο. Εξαίτιας του φόβου λεηλασιών, οι πόρτες του κτιρίου παρέμειναν κλειστές, εμποδίζοντας προσπάθειες βοήθειας. Πολλά έργα τέχνης χάθηκαν, ενώ άλλα, όπως το [[Λας Μενίνας]] του [[Ντιέγο Βελάθκεθ|Βελάθκεθ]], σώθηκαν επειδή πετάκτηκαν έξω από τα παράθυρα. Ευτυχώς, πολλά έργα σώθηκαν επειδή ο βασιλίας είχε διατάξει μεγάλο μέρος της συλλογής του να μεταφερθεί στο [[ανάκτορο Μπουέν Ρετίρο]] λίγο πριν την πυρκαγιά. Η φωτιά συνέχισε να καίει για τέσσερις μέρες και κατέστρεψε τελείως το παλιό Αλκάθαρ, και οι τελευταίοι τοίχοι του κατεδαφίστηκαν το 1738.
Ο [[Φιλίππο Γιουβάρρα]] ανέλαβε την κατασκευή του νέου παλατιού.<ref>Sancho, pág. 20.</ref> Ο Ιταλός αρχιτέκτονας σχέδιασε ένα πολυτελές έργο τεραστίων διαστάσεων, εμπνευσμένο από τα σχέδια του Μπερνίνι για το [[Λούβρο]]. Το σχέδιο άρχισε να υλοποιείται αμέσως μετά το θάνατο του Γιουβάρρα τον Ιανουάριο του 1736.<ref>Sancho, pág. 22.</ref> Ο βοηθός του, Τζιαμπατίστα Σασέτι, γνωστός επίσης και ως Χουάν Μπαουτίστα Σασέτι ή Τζοβάννι Μπαττίστα Σασσέτι,<ref name="uam">{{cite encyclopedia| title=Calle del Arenal 13|url=http://www.madridhistorico.com/seccion7_enciclopedia/index_enciclopedia.php?id=S&idinformacion=647&pag=1#inicio2| encyclopedia=Madrid Histórico| publisher=Madridhistorico.com| author=Autonomous University of Madrid | date=6 May 2003| accessdate=2012-11-30}}</ref> επιλέχθηκε για να συνεχίσει το έργο του μέντορά του.<ref>Sancho, pág. 23.</ref>
Το 1760, ο Κάρολος Γ΄ προσκάλεσε τον Σικελό Φραντσέσκο Σαμπατίνι, ένα νεοκλασσικό αρχιτέκτονα, για να επεκτείνει το κτίριο. Η αρχική ιδέα ήταν να περιστοιχήσει την Πλάθα δε λα
Ο [[Φερδινάνδος Ζ΄ της Ισπανίας|Φερδινάνδος Ζ΄]], ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν φυλακισμένος στο [[Σατώ ντε Βαλενσαΐ]] άριχσε τη μεγαλύτερη ανακαίνιση του ανακτόρου τον 19ο αιώνα. Ο σκοπός αυτού του επανασχεδιασμού ήταν να μετατραπεί το ξεπερασμένο ιταλικό στυλ σε αυτό ενός
Οι ανακαινίσεις του 20ού αιώνα επιδιόρθωσαν τις ζημιές που έγιναν κατά τη διάρκεια του [[Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος|Εμφυλίου Πολέμου]], αντικαθιστώντας κατεστραμμένους τοίχους με αντίγραφα των αρχικών.<ref>Sancho, pág. 43.</ref>
== Εξωτερικό του παλατιού ==
[[Αρχείο:Royal Palace of Madrid 01.jpg|thumb|250px|Λεπτομέρεια της πρόσοψης του παλατιού]]
Η κύρια πρόσοψη του ανακτόρου αποτελείται από μία δυώροφη πέτρινη βάση, από την οποία υψώνονται τοσκανικές και σύνθετες κολώνες που πλαισιώνουν τα παράθυρα των τρίων κύριων πατωμάτων. Ο ανώτερος όροφος είναι κρυμμένος πίσω από μία κορνίζα που περιβάλλει το κτίριο και έχει κικλίδωμα διακοσμημένο με μία σειρά αγαλμάτων αγίων και βασιλιάδων, αλλά αυτά μετακινήθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλίας του Καρόλου Γ΄ για να αποκτήσει το κτίριο πιο κλασσική εμφάνιση. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της πρόσοψης το 1973 κάποια αγάλματα επέστρεψαν στη θέση τους, αποκαθιστώντας εν μέρει την εμφάνιση του σχεδίου του Σασέτι.<ref>Sancho, pág. 49.</ref>
Στο αρχικό του σχέδιο, ο Σασέτι τοποθέτησε δεκατέσσερεις βάσεις στο κιγκλίδωμα με αγάλματα του Αζτέκου ηγέτη [[Μοντεζούμα Β΄]] και του αυτοκράτορα των Ίνκας [[Αταχουάλπα]], έργα του Χουάν Πασκάλ δε Μένα και Ντόμινγκο Μαρτίνεθ, αντίστοιχα.<ref>Sancho, pág. 51.</ref> Αναπαραστάσεις του Ονόριου, Θεοδοσίου Α΄, Αδριανού και Τραϊανού βρίσκονται στις γωνίες των τριών εσοχών της πρόσοψης κοντά στις βάσεις των κολώνων. Ένα διακοσμητικό πλαίσιο με κλασσικές φιγούρες είναι κεντραρισμένο κατά μήκος του κιγκλιδώματος.
Αγάλματα του Φιλίππου Ε΄, Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας και της [[Ελισάβετ Φαρνέζε]] και του Φερδινάνδου Στ΄ και της γυναίκας του Μπάρμπαρα της Πορτογαλίας. Επίσης στη νότια πρόσοψη, ανάμεσα στα άλλα αγάλματα, βρίσκεται ένας υπαινιγμός του ζωδιακού κύκλου των αρχαίων Ελλήνων.
Πολλά από τα αγάλματα που διακοσμούσαν το παλάτι την εποχή του Φερδινάνδου Στ΄ είναι έργα του Χούαν Δομίγκο Ολιβιέρι και του εργαστηρίου του.<ref>Sancho, pág. 57.</ref> Επίσης, είναι δημιουργός πολλών αλληγορικών μορφών της ελληνικής μυθολογίας.<ref>Sancho, pág. 60.</ref>
=== Πλάθα δε λα Αρμερία ===
[[Αρχείο:Madrid May 2014-34a.jpg|thumb|250px|Άποψη από την Πλάθα δε λα Αρμερία]]
Η πλατεία όπως είναι σήμερα σχεδιάστηκε το 1892, σύμφωνα με σχέδιο του αρχιτέκτονα Ενρίκε Μαρία Ρεπουγιές.<ref>Sancho, pág. 230.</ref> Όμως, η ιστορία αυτής της πλατείας χρονολογείται από το 1553, τη χρονιά την οποία ο Φίλιππος Β΄ διέταξε την κατασκευή των βασιλικών σταύλων.
Ο [[καθεδρικός της Αλμούδενα]] βρίσκεται στην άλλη άκρη της πλατείας, απέναντι από το ανάκτορο. Το εξωτερικό είναι νεοκλασσικό ώστε να ταιριάζει με το περιβάλλον του, αλλά το εσωτερικό του είναι νεογοτθικό. Η κατασκευή χρηματοδοτήθηκε από τον βασιλιά Αλφόνσο ΙΒ΄ για να φιλοξενήσει τα λείψανα της συζύγου του Μερσέδες της Ορλεάνης.<ref>Sancho, pág. 61.</ref> Η κατασκευή της εκκλησίας ξεκίνησε το 1878 και ολοκληρώθηκε το 1992.
Ο Σασέτι προσπάθησε να χτίσει ένα καθεδρικό ναό για να ολοκληρώσει το πλαίσιο του Μανθανάρες και ο Σαμπατίνι πρότεινε να ενώσει αυτό το σχέδιο με το παλατί, για να σχηματίσει ένα ενιαίο πρόγραμμα. Και οι δύο προτάσεις αγνοήθηκαν από τον Κάρολο Γ΄.<ref>Sancho, pág. 231.</ref> Ο Άνχελ Φερνάνδεθ δε λος Ρίος το 1868 πρότεινε τη δημιουργία μίας μεγάλης δασώδους έκτασης που θα καταλάμβανε το περίγραμμα της Πλάθα δε Οριέντε, ώστε να φαίνεται καλύτερο το ανάκτορο. Μια δεκαετία αργότερα, ο Σεγούνδο δε Λέμα προσέθεση μία σκάλα στο αρχικό σχέδιο του Φερνάνδεθ, το οποίο έδωσε στον Φρανθίσκο δε Κούμπας την ιδέα να δώσει περισσότερη έμφανση στην εκκλησία.<ref>Sancho, pág. 232.</ref> Ο Ναρθίσο Πασκάλ Κολόμερ, ο ίδιος αρχιτέκτονας που σχεδίασε την Πλάθα δε Οριέντε, σχεδίασε τη διαρρύθμιση της πλατείας το 1879, αλλά δεν κατάφερε να το υλοποιήσει.
=== Πλάθα δε Οριέντε ===
Η Πλάθα δε Οριέντε είναι ένα ορθογωνίο πάρκο που συνδέει την ανατολική πρόσοψη του ανακτόρου με το [[Τεάτρο Ρεάλ]]. Η ανατολική πλευρά της πλατείας είναι καμπύλη και συνορεύει με πολλές καφετέριες στα διπλανά κτίρια. Αν και η πλατεία ήταν τμήμα των σχεδίων του Σασέτι για το παλάτι, η κατασκευή της ξεκίνησε το 1808 όταν ο βασιλιάς [[Ιωσήφ Βοναπάρτης]] διέταξε την κατεδάφιση περίπου 60 μεσαιωνικών κατασκευών, συμπεριλαμβανομένων μίας εκκλησίας, ενός μοναστηριού και της βασιλικής βιβλιοθήκης. Ο Ιωσήφ πέθανε πριν ολοκληρωθεί η κατασκευή. Η ολοκλήρωση έγινε από τη βασίλισσα Ισαβέλλα Β΄ που ανέθεσε στον Ναρθίσο Πασκάλ Κολόμερ την δημιουργία του τελικού σχεδίου το 1844.<ref name="goplaza">{{cite web| title=Plaza de Oriente| url=http://www.gomadrid.com/sights/plaza-de-oriente.html| publisher=GoMadrid.com| date=| accessdate=2012-11-30}}</ref><ref name="tourist">{{cite web| title=Plaza de Oriente, Madrid| url=http://www.madrid-tourist.com/madrid-attractions/Plaza-Oriente-Madrid.html| publisher=Madrid-Tourist.com| accessdate=2012-11-30}}</ref>
{{σε χρήση}}
== Παραπομπές ==
| |||