Μοντέστ Μουσόργκσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μουσόργκσκι γεννήθηκε στο [[Κάρεβο]] της Αυτοκρατορικής [[Ρωσία]]ς. Η οικογένειά του, γαιοκτήμονες, είχε ευγενή καταγωγή από τον κλάδο των [[Ρούρικ]]<ref>Taruskin (1993: pp. xxx, 384)</ref> και τη δυναστεία των [[Σμολένσκ]]. Στην ήλικίαηλικία των έξι ετών, ο Μοντέστ θα πάρει τα πρώτα μαθήματα [[πιάνο]]υ από τη μητέρα του, εξαιρετική πιανίστα. Η πρόοδός του ήταν τόσο μεγάλη που, μόλις τρία χρόνια αργότερα, ήταν ικανός να εκτελέσει ένα [[κοντσέρτο]] του [[Τζον Φιλντ]] και κάποια έργα του [[Φραντς Λιστ]].

Τη χρονιά του διορισμού του ο Μοντέστ θα γνωρίσει τον, λίγο μεγαλύτερό του, αξιωματικό [[Αλεξάντερ Μποροντίν]] κατά τη διάρκεια της κοινής υπηρεσίας τους σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Αγ. Πετρούπολης. Ο μετέπειτα σημαντικός συνθέτης και μέλος της ομάδας των [[Η Ομάδα των Πέντε|«5»]], Μποροντίν θυμάται γλαφυρότατα: «''...η στενή του στολή ήταν άψογη, απόλυτα εφαρμοστή, τα πόδια του στραμμένα προς τα έξω, τα μαλλιά του καλοστρωμένα και περασμένα με λούστρο, τα νύχια του κομμένα στην εντέλεια, τα χέρια του περιποιημένα όπως των λόρδων. Η συμπεριφορά του κομψή και αριστοκρατική: ο λόγος του παρομοίως, αρθρωμένος μέσα από κάπως σφιγμένα δόντια, ανάμικτος με γαλλικές φράσεις, μάλλον ολιγαρκής. Υπήρχε κάποια «υποψία», μικρή όμως, ενός δανδή. Η ευγένεια και οι τρόποι του ήσαν ξεχωριστοί. Οι κυρίες τον κρυφοσυζητούσαν. Κάθισε στο πιάνο και, απλώνοντας τα χέρια του με κοκεταρία, έπαιξε με εξαιρετική γλυκύτητα και τρυφερότητα αποσπάσματα από τον [[Τροβατόρε]] την [[Τραβιάτα]] κ.α., ενώ τον μπιζάριζαν: «...Υπέροχο! Μεγαλειώδες!...» και άλλα τέτοια. Συνάντησα τον Μοντέστ Πετρόβιτς, τρείςτρεις-τέσσερις φορές κατ' αυτόν τον τρόπο στου Ποπώφ, και οι δύο μας εν υπηρεσία στο νοσοκομείο...''».<ref>ed. E.Gordeyva, M.P. Musorgsky v vospominaniyakh sovremennikov [Mussorgsky in the recollections of contemporaries] (Moscow, 1989), 86–87</ref>

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του [[1856]], ένας συνάδελφος από το σύνταγμα έφερε τον Μουσόργκσκι στο σπίτι του συνθέτη [[Αλεξάντερ Νταργκομίτσκι]] (Alexander Dargomyzhsky), τον σημαντικότερο ρώσοΡώσο συνθέτη της εποχής, μετά τον [[Μιχαήλ Γκλίνκα]], που εντυπωσιάστηκε από τις πιανιστικές ικανότητες του Μοντέστ. Ο Νταργκομίτσκι θα συμπεριλάβει τον Μουσόργκσκι στις μουσικές βραδιές του και, όπως λέει ο κριτικός Στασόφ τότε «ξεκινάει η πραγματική μουσική του ζωή».<ref>Brown, 10</ref> Στα επόμενα δύο χρόνια, θα συναντήσει εκεί και άλλες προσωπικότητες όπως τον [[Σεζάρ Κούι]] και τον [[Μίλι Μπαλάκιρεφ]].

Παρ' όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή του, η μουσική του Μοντέστ θα εξακολουθήσει να βασίζεται στα ξένα -μη ρωσικά- πρότυπα. Μία ''σονάτα για πιάνο 4-χέρια'' που θα συνθέσει το [[1860]], περιλαμβάνει το ένα και μοναδικό μέρος της σε φόρμα [[σονάτα]]ς της κλασικής εποχής. Ακόμη, στην [[Προγραμματική Μουσική]] για το έργο του Σέροφ ''Ο Οιδίποδας στην Αθήνα'' -που άφησε ατελείωτο αργότερα- ή στο ''Ιντερμέντζο Σε Κλασικό Τρόπο'', για πιάνο σόλο (αναθεωρημένο και ενορχηστωμένοενορχηστρωμένο το [[1867]]), δεν υπάρχουν κάποια στοιχεία «εθνικής» μουσικής. Αυτό το τελευταίο, ήταν το μόνο αξιόλογο έργο που συνέθεσε μεταξύ [[1860]] και [[1863]]. Οι αιτίες γι' αυτό, πρέπει να αναζητηθούν αφ' ενός στην υποτροπή που παρουσίασε η υγεία του με νέες κρίσεις, παρόμοιες με εκείνη του [[1860]], αφ' ετέρουαφετέρου στη [[Μεταρρύθμιση των Δουλοπαροίκων]] του [[1861]], που οδήγησε στη σημαντική μείωση της πατρικής του περιουσίας και τις συχνές του επισκέψεις στο Κάροβο για να αποτρέψει -ανεπιτυχώς- την επερχόμενη εκμηδένισή της.

To [[1863]], υπήρξε σημαντική χρονιά για τον Μουσόργκσκι. Εγκαταλείπει το στρατό οριστικά και απαγκιστρώνεται από τον Μπαλάκιρεφ και την επιρροή του, συνεχίζοντας αυτοδίδακτος. Εγκαθίσταται στην [[Αγία Πετρούπολη]] και εργάζεται ως χαμηλόβαθμος δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο επικοινωνιών, ενώ ζει λιτά σε μικρό χώρο μαζί μέμε άλλους πέντε ανθρώπους. Τα οικονομικά του είναι άσχημα και, συχνά, καταφεύγει στη βοήθεια δανειστών. Αρχίζει την όπερα ''Σαλαμπό'' (Salammbô), για να την εγκαταλείψει λίγο μετά, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος και, αφού έχει ολοκληρώσει έξι μέρη.

Παρόλ' αυτάΩστόσο, η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο και, το [[1880]] απολύθηκε οριστικά από το δημόσιο. Θορυβημένοι από την κατάστασή του, αρκετοί εναπομείναντες φίλοι έκαναν μία τελευταία προσπάθεια να τον στηρίξουν -και οικονομικά- για να ολοκληρώσει την [[Χοβάνστσινα]] και την ''Εμποροπανήγυρη Του Σορότσινσκ''. Όμως, κανένα από τα δύο έργα δεν ολοκληρώθηκε (παρόλο που η πιανιστική εκδοχή του πρώτου, ήθελε μόλις δύο μέρη για να τελειώσει).

Ενταφιάστηκε στο [[Νεκροταφείο Τίχβιν]] του μοναστηριού [[Αλέξανδρος Νιέφσκι (μονή)|Αλέξανδρος Νιέφσκι]] της [[Αγία Πετρούπολη|Αγίας Πετρούπολης]], όπου βρίσκονται οι μεγαλύτεροι ρώσοιΡώσοι μουσουργοί.