Βασιλικό Ανάκτορο της Μαδρίτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ επιμέλεια |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 3:
Το '''βασιλικό ανάκτορο της Μαδρίτης''' ([[ισπανικά]]: ''Palacio Real de Madrid'') είναι η επίσημη κατοικία της ισπανικής βασιλικής οικογένειας στη [[Μαδρίτη]], αλλά χρησιμοποιείται μόνο για κρατικές τελετές. Ο βασιλίας [[Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας|Φελίπε Στ΄]] και η βασιλική οικογένεια δεν ζουν σε αυτό το παλάτι, αλλά επέλεξαν το πιο μικρό [[Παλάθιο δε λα Θαρθούελα]], στα περίχωρα της Μαδρίτης. Το παλάτι είναι περιουσία του ισπανικού κράτους και διοικείται από το Πατριμόνιο Ναθιονάλ, μια δημόσια υπηρεσία. Το παλάτι βρίσκεται στην Κάγιε δε Μπαϊλέν, στο δυτικό τμήμα του κέντρο της Μαδρίτης, ανατολικά του ποταμού Μανθανάρες, και είναι προσβάσιμο από το σταθμό μετρό Όπερα. Αρκετά δωμάτια του παλατιού είναι ανοικτά για το κοινό, με την εξαίρεση κρατικών λειτουργιών. Βρίσκεται στην δυτική πλευρά της Πλάθα δε Οριέντε, και γι'αυτό μερικές φορές ονομάζεται λανθασμένα «Παλάθιο δε Οριέντε».
Το ανάκτορο βρίσκεται στη θέση ενός οχυρού του 9ου αιώνα, που ονομαζόταν μαγρίτ, το οποίο κατασκευάστηκε ως προκεχωρημένο φυλάκιο από τον Μωάμεθ της Κόρδοβα και μετά το 1036 πέρασε στην κατοχή του μαυριτανικού Ταΐφα του Τολέδο. Μετά την κατάληψη της Μαδρίτης από τον Αλφόνοσο Δ΄ της Καστίλλης το 1083, το κτίριο χρησιμοποιούταν σπάνια από τους βασιλείς της Καστίλλης. Το 1329, ο βασιλιάς [[Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλλης]] συγκάλεσε το Κόρτες στη Μαδρίτη για πρώτη φορά. Ο [[Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας|Φίλιππος Β΄]] μετακίνησε την αυλή του στη Μαδρίτη το 1561. Το παλιό Αλκάθαρ («Κάστρο») κατασκευάστηκε στη θέση τον 16ο αιώνα. Κάηκε
Το παλάτι έχει 135.000 τετραγωνικά μέτρα πατωμάτων και διαθέτει 3.418 δωμάτια.<ref name="rooms">{{cite web| title=Palacio Real| url=http://www.cyberspain.com/passion/palacio.htm |accessdate=2012-11-30 |publisher=Cyberspain.com}}</ref><ref name="biggestpalace">{{cite web |url=http://ask.yahoo.com/20040428.html |title=What is the biggest palace in Europe? |accessdate=2011-07-29 |publisher=Yahoo! Inc. |author=Yahoo! Inc. |year=2004}}</ref> Είναι το μεγαλύτερο παλάτι στην Ευρώπη όσον αφορά τα τετραγωνικά του πατώματος. Το εσωτερικό του παλατιού είναι αξιοσημείωτο για τον πλούτο της τέχνης και τη χρήση πολλών ακριβών υλικών στην κατασκευή και στη διακόσμηση των δωματίων του. Αυτά περιλαμβάνουν πίνακες ζωγραφικής από καλλιτέχνες όπως ο [[Καραβάτζιο]], ο [[Ντιέγο Βελάθκεθ|Βελάθκεθ]] και ο [[Φρανθίσκο Γκόγια]]. Άλλες συλλογές μεγάλης ιστορικής και καλλιτεχνικής σημασίας που διατηρούνται στο κτίριο είναι το βασιλικό οπλοστάσιο της Μαδρίτης, πορσελάνες, ρολόγια, έπιπλα, ασημικά και το μοναδικό ολόκληρο στραντιβάριους έγχορδο κουιντέτο.
Γραμμή 13:
Όταν ο Αψβούργος αυτοκράτορας [[Κάρολος Κουίντος|Κάρολος Ε΄]] ανέβηκε στο θρόνο το 1516, ανέλαβε την αποκατάσταση του Αλκάθαρ σε αναγεννησιακό ρυθμό και το μετέτρεψε από παρωχημένη μεσαιωνική οικία σε παλάτι κατάλληλο για την αυλή του. Ο Φίλιππος Β΄ συνέχισε το έργο, δίνοντας έμφαση στη διακόσμηση του κτιρίου, προσλαμβάνοντας τεχνίτες από την Ιτάλία, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Όμως, οι σημαντικότερες προσθήκες αυτού του μονάρχη, ο Χρυσός Πύργος και το Βασιλικό Οπλοστάσιο, κατεδαφίστηκαν το 1894. Επόμενοι Αψβούργοι μονάρχες (Φίλιππος Γ΄, Φίλιππος Δ΄ και Κάρολος Β΄) συνέχισαν το έργο του Φιλίππου Β΄ σε σχέση με το σχέδιο του κτιρίου και τις προσόψεις.
Όταν ο Φίλιππος Ε΄ των Βουρβόνων ανέβηκε στο θρόνο
Λίγες λεπτομέρειες είναι γνωστές για το εσωτερικό του ανακτόρου, αλλά υπάρχουν καταγραφές για τους κήπους και το εξωτερικό του. Ένας πίνακας που ζωγραφίστηκε το 1534 από το Κορνέλιους Βέρμεγιεν δείχνει ένα ορθογώνιο κτίριο, με μεσαιωνική εμφάνιση και γύρω του υπήρχαν διάφορα βοηθητικά κτίρια, όπως το Καπίγια Ρεάλ δε λος Τραστάμαρα, το Πάτιο δελ Ρέι στα δυτικά το Πάτιο δε λα Ρέινα στα ανατολικά. Τα πάτιο (αυλές) ήταν προσβάσιμα για το κοινό για πολλά χρόνια και στέγαζαν ανοικτές αγορές. Ο πίνακας επίσης δίνει έμφαση στη συλλογή τέχνης του Αλκάθαρ, με έργα των [[Τιντορέττο]], [[Πάολο Βερονέζε]], [[Χοσέ Ριμπέρα]], [[Ιερώνυμος Μπος|Μπος]], Σάντεθ Κοέλιο, [[Άντονι βαν Ντάικ|Βαν Ντάικ]], [[Ελ Γκρέκο]], [[Αννίμπαλε Καρράτσι]], [[Λεονάρντο ντα Βίντσι]], [[Γκουίντο Ρένι]], [[Ραφαήλ]], [[Τζάκοπο Μπασσάνο]] και [[Κορρέτζο]], πόλλα από τα οποία χάθηκαν στην καταστροφή του 1734.{{πηγή}}
|