Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

== Πρώιμα χρόνια ==

Γεννήθηκε στο Στέτιν<ref>Το σημερινό Σέτσιν της [[Πολωνία|Πολωνίας]]</ref> της [[Πρωσία|Πρωσίας]] το [[1729]] και το πραγματικό της όνομα ήταν Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη. Ήταν πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και ο πατέρας της, '''Χριστιάνος Αύγουστος''', υπηρετούσε στο πρωσικό ιππικό ως φρούραρχος του [[Στέτιν]]. Η εκπαίδευση της ήταν αρκετά καλή, παρακολουθώντας μαθήματα κατ´οίκον, ενώ δεν ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους γονείς της.

 

== Ο γάμος της ==

[[Αρχείο:Levitzky Portrait Catherine II 1782.jpg|thumb|left|Η Αικατερίνη Β΄ το 1782.]]

Το [[1744]], σε ηλικία 15 χρονών, προσκλήθηκε από την Ρωσίδα Αυτοκράτειρα [[Ελισάβετ της Ρωσίας|Ελισάβετ]] στην [[Αγία Πετρούπολη]] με σκοπό να νυμφευθεί τον διάδοχο του ρωσικού θρόνου '''[[Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας|Πέτρο Φιόντοροβιτς]]''' του [[Σλέσβιχ-Χολστάιν|Χολστάιν]]. Η επιλογή της πριγκίπισσας Σοφίας ως υποψήφιας νύφης του διαδόχου ήταν αποτέλεσμα των διπλωματικών ενεργειών του Αυτοκράτορα [[Φρειδερίκος Β΄|Φρειδερίκου Β΄]] της [[Πρωσία|Πρωσίας]]<ref>Philippe Erlanger,«Μεγάλη Αικατερίνη. Η Σεμίραμις του Βορρά», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.65 (Νοέμβριος 1973), σελ.80</ref>. Αμέσως άρχισε την εκμάθηση της [[Ρώσικα|ρωσικής γλώσσας]] με τόσο ζήλο που τα βράδια έμενε ξύπνια για να διαβάζει τα μαθήματα της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την γρήγορη ενσωμάτωση της στην ρωσική αριστοκρατία.

 

== Η άνοδος στον θρόνο ==

Μετά τον θάνατο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ στις 5 Ιανουαρίου του [[1762]] την διαδέχτηκε ο ανηψιός της Πέτρος Γ'. Η Αικατερίνη είχε οργανώσει γύρω της έναν κύκλο αυλικών και στρατιωτικών που ήταν έτοιμοι να την υποστηρίξουν σε οποιαδήποτε κίνηση της. Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου της, δηλαδή την άνοδο της στον θρόνο, διαδραμάτισε ο εραστής της, αξιωματικός του ιππικού, [[Γρηγόριος Ορλόφ]], αλλά και οι λανθασμένες κινήσεις του Πέτρου Γ΄, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί από τις κατακτήσεις που είχε πετύχει σε βάρος της [[Πρωσία|Πρωσίας]] στον Επταετή πόλεμο, να ασπαστεί τον [[Μαρτίνος Λούθηρος|Λουθηρανισμό]] και να δεχτεί Πρώσους αξιωματούχους στον ρωσικό στρατό. Αυτές οι κινήσεις επέδρασαν καταλυτικά στην άνοδο της Αικατερίνης στον θρόνο αφού μια μεγάλη μερίδα αριστοκρατών και στρατιωτικών δυσαρεστημένοι από τον Πέτρο Γ΄ προσχώρησαν στο κίνημα της Αικατερίνης.

 

 

== Η Ρωσία την εποχή της Αικατερίνης Β΄ ==

Η Αικατερίνη Β΄ στα απομνημονεύματα της αναφέρει:

 

== Η εξωτερική πολιτική της Αικατερίνης Β΄ ==

Η εξωτερική πολιτική της Αικατερίνης Β΄ είχε ως στόχο την ενίσχυση του ρόλου της [[Ρωσία]]ς στον κόσμο και την επέκταση της επικράτειάς της. Το σύνθημα της διπλωματίας της ήταν το εξής: «θα πρέπει να είμαστε φίλοι με όλες τις δυνάμεις, για να διατηρήσουμε πάντοτε τη δυνατότητα να σταθούμε στο πλευρό του ασθενέστερου ... να αφήσουμε ανοιχτά τα χέρια ... και να μην σερνόμαστε από την ουρά κανενός». Ωστόσο, αυτό το σύνθημα παραμελήθηκε πολλές φόρες.

 

===Επέκταση των συνόρων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας===

Νέα εδαφική επέκταση αρχίζει με την Αικατερίνη Β΄. Μετά το πρώτο [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1768-1774)|Ρώσο-τουρκικό πόλεμο]] το 1774, η Ρωσία αποκτά σημαντικά εδάφη στις εκβολές του ποταμού [[Δνείπερος|Δνείπερου]], [[Ντον]] και στα στενά του [[Κερτς]]. Το 1783, ενώνει την [[Μπάλτα]], [[Κριμαία]] και την [[Κράι Κρασνοντάρ|Κουμπάν]]. Ο δεύτερος [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1787-1792)|Ρώσο-τουρκικός πόλεμος]] τελειώνει με την απόκτηση της παράκτιας λωρίδας μεταξύ του Μπούγκ και του [[Δνείστερος|Δνείστερου]] (1792). Με όλες αυτές τις κατακτήσεις, η Ρωσία έχει σταθερή πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα. Την ίδια στιγμή, οι Πολωνοί παραχωρούν στη Ρωσία τη δυτική Ρωσία. Έτσι το 1773 η Ρωσία αποκτά ένα μέρος της [[Λευκορωσία]]ς, το δεύτερο διαμέρισμα της [[Πολωνία]]ς (1793), τις επαρχίες της [[Λιθουανία]]ς. Μαζί με το τρίτο τμήμα συνδέθηκε με τη Ρωσία και το Δουκάτο της Κυρλανδίας.

 

===Οι σχέσεις με τη Γεωργία. Συνθήκη του Γεωργίου===

Επί της βασιλείας του Ηρακλή Β΄ το ενωμένο βασίλειο της [[Γεωργία]]ς και Καχέτη (1762-1798) ενισχύθηκε και αύξησε την επιρροής της στον Καύκασο. Οι Τούρκοι εκδιώχθηκαν από τη χώρα. Ο Ηρακλής Β΄ στράφηκε προς τη Ρωσία για την προστασία από την [[Περσία]] και την [[Τουρκία]]. Η Αικατερίνη Β΄, που βρισκόταν σε πόλεμο με την [[Υψηλή Πύλη]], από τη μία πλευρά, ενδιαφέρθηκε για το σύμμαχο, από την άλλη, ήταν απρόθυμη να στείλει πολλά στρατεύματα στη Γεωργία. Τελικά τα έτη 1769-1772 ένα μικρο τμήμα ρωσικού στρατού υπό τη διοίκηση του στρατηγού Τοτλεμπέν πολέμησαν εναντίον της Τουρκίας με τη γεωργιανή πλευρά. Το 1783, η Ρωσία και η Γεωργία υπέγραψαν συνθήκη για την ίδρυση του Ρωσικού [[προτεκτοράτο]]υ στο Βασίλειο της Γεωργίας και Καχέτη με αντάλλαγμα τη στρατιωτική προστασία από τη Ρωσία.

 

===Το Ελληνικό σχέδιο===

Ένα από τα φιλόδοξα σχέδια της Αικατερίνης Β΄ στην εξωτερική πολιτική ήταν το λεγόμενο ''[[Ελληνικό σχέδιο]]'', τα κοινά σχέδια της Ρωσίας και της [[Αυστρία]]ς για το διαμελισμό της Τουρκίας, την εκδίωξη των Τούρκων από την [[Ευρώπη]], την αναβίωση της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]] και η διακήρυξη του εγγονού της Αικατερίνης Β΄ ως αυτοκράτορα, του Μέγα Δούκα Κωνσταντίν Πάβλοβιτς. Σύμφωνα με τα σχέδιο, στις περιοχές της [[Βεσσαραβία]]ς, της [[Μολδαβία]]ς και της [[Βλαχία]]ς δημιουργείται το κράτος Ντάκια, και το δυτικό τμήμα της Βαλκανικής Χερσονήσου παραχωρείται στην Αυστρία. Το Ελληνικό σχέδιο, το σχέδιο αναδημιουργίας του Ελληνικού κράτους παρουσιάστηκε μετά από το [[Ανατολικό Ζήτημα]] και τα [[Ορλωφικά]]. Το σχέδιο αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1780, αλλά δεν υλοποιήθηκε λόγω των αντιφάσεων μεταξύ των συμμάχων και την ανακατάληψη των μεγάλων Τουρκικών εδαφών από την ίδια τη Ρωσία χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων της.

 

 

[[Αρχείο:Catherine_II_walking_by_V.Borovikovskiy_(1794,_Tretyakov_gallery).jpg|thumb|150px|left|]]

==Προσωπική ζωή και θάνατος==

Η Αικατερίνη Β΄ ήταν μελαχρινή μέσου ύψους. Συνδύασε την υψηλή νοημοσύνη, την εκπαίδευση, την πολιτική ικανότητα και τη δέσμευση για το «ελεύθερο έρωτα». Η Αικατερίνη Β΄ είχε πολλούς εραστές, των οποίων ο αριθμός έφθανε στα 23 άτομα. Οι πιο διάσημοι από αυτούς ήταν ο Σεργκέι Σαλτικόφ, ο Γκριγκόρι Ορλόφ, ο υπολοχαγός Βασίλτσικοφ, Ποτέμκιν, [[Ουσάροι|Ουσάρος]] Ζόριτς, Λάνσκι, και ο τελευταίος ήταν ο Πλάτων Ζούμποφ, ο οποίος έγινε και Στρατηγός. Με τον Ποτέμκιν, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, η Αικατερίνη Β΄ παντρεύτηκε κρυφά (το 1775). Μετά το 1762 σχεδίαζε να παντρευτεί τον Ορλόφ, κάτι που δεν έγινε<ref>Philippe Erlanger,«Μεγάλη Αικατερίνη. Η Σεμίραμις του Βορρά», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.65 (Νοέμβριος 1973), σελ.84-86</ref>.

 

== Σημειώσεις ==

{{παραπομπές}}

==Πηγές==

*Philippe Erlanger,«Μεγάλη Αικατερίνη. Η Σεμίραμις του Βορρά», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.65 (Νοέμβριος 1973), σελ.78-86

 

{{Τσάροι και Αυτοκράτορες της Ρωσίας}}

{{DEFAULTSORT:Αικατερίνη 02 Ρωσίας}}

{{Στοιχεία προσώπου