Μίλτον Φρίντμαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην αρχή της καριέρας του, ο Φρίντμαν δεν μπορούσε να βρει ακαδημαϊκή εργασία, οπότε το [[1935]] ακολούθησε τον φίλο του Γ. Άλεν Γουάλις στην Ουάσινγκτον, όπου το [[New Deal]] του [[Φραγκλίνος Ρούζβελτ|Φραγκλίνου Ρούζβελτ]] ήταν «σωτήριο» για πολλούς νέους οικονομολόγους<ref>{{cite web |title=Nobel laureate economist Milton Friedman dies at 94|first=Mark|last=Feeney|date=16 Νοεμβρίου 2006|url=http://www.boston.com/news/globe/city_region/breaking_news/2006/11/nobel_lauriet_e.html|work=The Boston Globe|accessdate=20 Φεβρουαρίου 2008}}</ref>. Σε αυτό το στάδιο, ο Φρίντμαν είπε πως αυτός και η γυναίκα του «θεωρούσαν πως τα προγράμματα δημιουργίας θέσεων εργασίας, όπως το Works Proggress Administration (WPA), το Civilian Conservation Corps (CCC) και το Public Works Administration (PWA), ως σωστή αντίδραση για την κρίσιμη κατάσταση», αλλά «μέτρα όπως η ρύθμιση των τιμών και μισθών από την National Recovery Administration και την Agricultural Adjustment Act όχι»<ref>{{harvnb|Friedman|1999|p=59}}</ref>. Προοικονομώντας τις μετέπειτα ιδέες του, πίστευε πως οι έλεγχοι των τιμών διατάρασσαν έναν πολύ σημαντικό μηχανισμό ρύθμισης που βοηθούσε στην σωστή κατανομή των πόρων. Όντως, ο Φρίντμαν αργότερα δήλωσε πως όλη η κρατική παρέμβαση σχετικά με το New Deal ήταν «λάθος θεραπεία για λάθος ασθένεια», διότι απλά θα έπρεπε η προσφορά χρήματος να αυξηθεί αντί να μειωθεί<ref>{{cite web |title=Right from the Start? What Milton Friedman can teach progressives.|url=http://delong.typepad.com/pdf/20070308_108-115.delong.FINAL.pdf|format=PDF|publisher=J. Bradford DeLong|accessdate=20 Φεβρουαρίου 2008}}</ref>.

 

 

Κατά το [[1935]], άρχισε να εργάζεται για την Επιτροπή Εθνικών Πόρων (''National Resources Committee''), η οποία διεξήγαγε τότε μια έρευνα σχετικά με την μεγάλη καταναλωτική δαπάνη. Ιδέες από αυτήν την έρευνα προσαρτήθηκαν στην θεωρία του «Θεωρία της Καταναλωτικής λειτουργίας» (''Theory of the Consumption Function''). Ο Φρίντμαν ξεκίνησε να εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Οικονομικής Έρευνας (''National Bureau of Economic Research'') κατά την διάρκεια του φθινοπώρου του 1937 και βοήθησε τον [[Σάιμον Κούζνετς]] στο έργο του για το επαγγελματικό εισόδημα. Αυτή η δουλειά κατέληξε στην κοινή τους μελέτη «Εισόδημα από την Ελεύθερη Επαγγελματική Απασχόληση» (''Incomes from Independent Professional Practice''), η οποία εισήγαγε την ιδέα του μόνιμου και μεταβαλλόμενου εισοδήματος, ενός σημαντικού στοιχείου της «Υπόθεσης του Μόνιμου Εισοδήματος» που ο Φρίντμαν ανέλυσε σε βάθος την δεκαετία του '50. Το βιβλίο υποθέτει πως η πολιτική της επαγγελματικής αδειοδότησης περιορίζει τεχνητά την προσφορά υπηρεσιών και αυξάνει τις τιμές.