Μαρξισμός-Λενινισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Exc (συζήτηση | συνεισφορές) μ ορθογραφικά |
|||
Γραμμή 1:
{{Κομμουνισμός}}
Ο '''Μαρξισμός-Λενινισμός''' είναι μια [[πολιτική]] [[ιδεολογία]] που συνδυάζει το [[Μαρξισμός|Μαρξισμό]] (τις έννοιες του [[επιστημονικός σοσιαλισμός|επιστημονικού σοσιαλισμού]] που περιέγραψαν θεωρητικά οι [[Καρλ Μαρξ]] και [[Φρίντριχ Ένγκελς]]) και το [[Λενινισμός|Λενινισμό]] (τη θεωρητική επέκταση του Μαρξισμού από τον [[Βλαντιμίρ Λένιν]], στην οποία περιλαμβάνεται ο [[
Σκοπός του Μαρξισμού-Λενινισμού είναι η μετατροπή ενός κράτους σε [[σοσιαλιστικό κράτος|σοσιαλιστικό]], κάτω από την ηγεσία του κόμματος της επαναστατικής πρωτοπορίας, αποτελούμενου από "επαγγελματίες" επαναστάτες που προέρχονται από την [[εργατική τάξη]] και φτάνουν στην ταξική συνειδητοποίηση μέσω της [[διαλεκτική]]ς της [[ταξική πάλη|ταξικής πάλης]]. Το σοσιαλιστικό κράτος, πολιτικό [[εποικοδόμημα]] της "[[δικτατορία του προλεταριάτου|δικτατορίας του προλεταριάτου]]", κυβερνάται κυρίως ή αποκλειστικά από το κόμμα της επαναστατικής πρωτοπορίας μέσω της διαδικασίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, τον οποίο ο Λένιν περιέγραψε ως "ελευθερία στη συζήτηση, ενότητα στη δράση"<ref name="Albert pp. 24-25">Michael Albert, Robin Hahnel. Socialism today and tomorrow. Boston, Massachusetts, USA: South End Press, 1981. pp. 24–25.</ref> Μέσω της πολιτικής του, το [[κομμουνιστικό κόμμα]] ή κάποιος ισοδύναμος οργανισμός γίνεται το ανώτατο πολιτικό όργανο του σοσιαλιστικού κράτους και η κινητήρια δύναμη της [[σοσιαλιστική οργάνωση της εργασίας|σοσιαλιστικής οργάνωσης της εργασίας]]. Ο Μαρξισμός-Λενινισμός θεωρεί τον πολιτικό [[πλουραλισμός|πλουραλισμό]], δηλαδή τον ανταγωνισμό μεταξύ των κομμάτων, ως ένα αναποτελεσματικό χαρακτηριστικό της πραγματικής [[δημοκρατία]]ς και διακηρύττει ότι σε μια σοσιαλιστική κοινωνία ο πολιτικός πλουραλισμός εξυπηρετεί μόνο τη διχόνοια και τη δυσλειτουργία της κοινωνίας.<ref name="Adams1993">Ian Adams. ''Political ideology today''. Manchester England, UK: Manchester University Press, 1993. p. 201.</ref>
Γραμμή 10:
== Κριτική ==
Τα καθεστώτα αυτά παρέμειναν ταξικά και μετά την εκδίωξη/ανατροπή της αστικής τάξης, αφού αναδείχθηκε σταδιακά σε νέα κυρίαρχη/άρχουσα τάξη, η κομματική/κρατική γραφειοκρατία. Παρόλες τις κατακτήσεις της, η εργατική τάξη παρέμεινε καταπιεζόμενη και κυριαρχούμενη από την κομματική/κρατική γραφειοκρατία η οποία δημιουργήθηκε από το εσωτερικό των κυβερνώντων κομμουνιστικών κομμάτων. Η κατάρρευση των καθεστώτων αυτών την τριετία 1989-1991, οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση σε αυτές τις χώρες.<ref>Ευτύχης Μπιτσάκης: [http://www.kapsimi.gr/ena-fantasma-planietai Ένα φάντασμα πλανιέται]</ref>
Γραμμή 16:
Ο εκφυλισμός και η εκμεταλλευτική/ταξική μετάλλαξη των χωρών του "υπαρκτού σοσιαλισμού" ήταν μια μακρόσυρτη διαδικασία με διάφορες καμπές η οποία ξεκίνησε από τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στην ΕΣΣΔ. Κεντρικό αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, ήταν η σταδιακή ήττα της εργατικής τάξης από την ανερχόμενη κρατική/κομματική γραφειοκρατία, στο επίπεδο του ποιος κατέχει την εξουσία.
Οι αιτίες της σταδιακής γραφειοκρατικοποίησης του καθεστώτος των μπολσεβίκων, μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη κατηγορία αφορά τις αντικειμενικές αιτίες.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά τις υποκειμενικές αιτίες: Εδώ εντοπίζεται η λαθεμένη αντίληψη των μπολσεβίκων για τη σχέση κόμματος/κράτους, η καταστολή της αντίθετης άποψης, ο μονοκομματισμός, ο οικονομισμός κλπ. Ο σταδιακός εκφυλισμός του "υπαρκτού σοσιαλισμού" σε ταξική/εκμεταλλευτική κατεύθυνση, σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό και την ταξική ενσωμάτωση ενός μεγάλου τμήματος της Αριστεράς στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, καθιστά αναγκαία την διαδικασία ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
| |||