Χρήστης:Sevejar/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννιέται το δεύτερο παιδί του, η Έφη, χωρίς να την γνωρίσει. Οι σκληρές συνθήκες της Ακροναυπλίας απαιτούν οργάνωση. Ο Αργυριάδης, χάρη στην τεχνική κατάρτιση και οξυδέρκειά του (είχε τα προσωνύμια «΄Ηφαιστος» και «Χρυσοχέρης»), αναπτύσσει εξαιρετική δραστηριότητα συμβάλλοντας τα μέγιστα στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων. Αναδεικνύεται σε στέλεχος. Πάμπολλες είναι οι σχετικές μαρτυρίες αγωνιστών συγκρατούμενων του Αργυριάδη. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του Θωμά Δρίτσιου: ''«Ο Αργυριάδης ήτανε ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες εύκολα να τον γνωρίσεις γιατί ήταν πάντα απασχολημένος με κάποια τεχνική δουλειά. Γι’ αυτό και τον λέγαμε “Ήφαιστο”. Αλλά άμα γνώριζες τον Αργυριάδη γινόσουν φίλος του. Ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος. Για κάθε τεχνική δουλειά στην Ακροναυπλία ίσον Αργυριάδης. Ήταν “αντιδραστικό” πνεύμα απέναντι στην ηγεσία, αλλά τον είχαν τόσο ανάγκη που δεν μπορούσαν να τον διαγράψουν ή να τον καθαιρέσουν»''. Ο συγκρατούμενος Ακροναυπλιώτης Αντώνης Φλούντζης, γιατρός και συγγραφέας των γνωστών έργων «Ακροναυπλία και Ακροναυπλιώτες» και «Στρατόπεδα Λάρισας- Τρικάλων 1941-1944», λέει για τον Αργυριάδη: ''«Ήταν εξαιρετικός χαρακτήρας και εξαιρετικός αγωνιστής. Κάναμε παρέα και τον εκτιμούσα αφάνταστα. Ήταν και άριστος τεχνίτης».'' Σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία του συγκρατουμένου στην Ακροναυπλία Ορέστη Στεφανίδη, ο Αργυριάδης ήταν συντηρητής του αντλιοστασίου της Ακροναυπλίας, αφού η συντήρηση ήταν'' «δουλειά παρεμφερής με τη δουλειά του ως εργάτη, τεχνίτη, που γνωρίζει τη χρήση ηλεκτροκίνητων και εσωτερικής καύσης μηχανών για κάθε δουλειά. Ήταν πρακτικός, όχι πτυχιούχος, ικανότατος. Και το σπουδαιότερο για μας, ήταν οργανωμένο μέλος του Κ.Κ.Ε. σε οργάνωση της Αθήνας. Που σήμαινε έμπιστος, που έπρεπε όμως να το επιβεβαιώνει σε κάθε του ενέργεια, σκέψη, πράξη ... Ο Αργυριάδης είχε και τούτο το καλό για τέτοιες έμπιστες δουλειές. Ήταν λιγόλογος. Όχι λαλίστατος, φλύαρος».'' Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας δεν απελευθερώνονται. Αντίθετα, όταν οι Γερμανοί επιτίθενται και το μέτωπο καταρρέει, οι ελληνικές αρχές παραδίδουν τους κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές, τον Απρίλη του 1941.

Το 1942 (15 Σεπτεμβρίου αναφέρει η σχετική βεβαίωση ομηρίας του Ερυθρού Σταυρού), ο Αργυριάδης μεταφέρεται στο στρατόπεδο Λάρισας. Γράφει ο Αντώνης Φλούντζης : ''«Στις 16 του Σεπτέμβρη έφεραν στο στρατόπεδο της Λάρισας τους πρώτους 25 Ακροναυπλιώτες –παλιούς Μεταξοκρατούμενους κομμουνιστές. Είχαν πάρει για μεταγωγή απ’ την Ακροναυπλία στις 14.9.42, πενήντα. Κι απ’ αυτούς έστειλαν 25 στη Λάρισα και 25 στα Τρίκαλα. Ο ερχομός τους είχε πολύ ευεργετική επίδραση στη ζωή του στρατοπέδου. Κι αυτό έγινε δυνατό αν και ήταν ακόμα λίγοι, χάρη στην πλούσια πείρα τους, τη θαυμαστή οργάνωση, πειθαρχία και αλληλεγγύη τους, το ζωντανό παράδειγμά τους, καθώς και το πολύ μεγάλο κύρος που είχαν και το σεβασμό που έτρεφαν προς αυτούς οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι…. …Ανάμεσα στους πρώτους 25 ήταν πολλά πεπειραμένα στελέχη του ΚΚΕ όπως οι:…Αργυριάδης (που εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη)… ».'' Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, το στρατόπεδο Λάρισας παραδόθηκε στους Γερμανούς, το Σεπτέμβρη του 1943. Ωστόσο οι Ιταλοί είχαν μεταγάγει τον κύριο όγκο των κρατουμένων, ανάμεσά τους και τους Ακροναυπλιώτες, στο Χαϊδάρι. Το στρατόπεδο άδειασε. Όπως αναφέρει ο Φλούντζης (κατά μαρτυρία του κρατούμενου Δημητριάδη) αλλά και ο Χρήστος Βραχνιάρης στο βιβλίο του «Τα χρόνια της λαϊκής εποποιίας», ο Ηλίας Αργυριάδης ήταν από τους λίγους τελευταίους που απέμειναν στο στρατόπεδο γιατί οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν ως ηλεκτρολόγο.

Κατορθώνει να δραπετεύσει από το στρατόπεδο Λάρισας και αμέσως έρχεται σε επαφή με το Πολιτικό Γραφείο, μεταβαίνοντας στην έδρα του στο συνοικισμό Ρώσση στα Πετρίλια Θεσσαλίας και μπαίνει στην ενεργό δράση, δουλεύοντας στον μηχανισμό του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ. Στις αρχές του 1944 τον συναντούμε στην Περιφερειακή Συνδιάσκεψη της Αγιάς, που γίνεται με την παρουσία του Κώστα Καραγιώργη από πλευράς του Θεσσαλικού Γραφείου. Ο Αργυριάδης ήταν ήδη δεύτερος γραμματέας Τυρνάβου και μετά τη Συνδιάσκεψη ανέλαβε ως δεύτερος γραμματέας της οργάνωσης Αγιάς. Να τι γράφει σχετικά ο Χρήστος Βραχνιάρης : ''«…Η μόνη μεταβολή που έγινε [σ.σ. στη Συνδιάσκεψη της Αγιάς] στον οργανωτικό τομέα ήταν η μετάθεση του δεύτερου γραμματέα της οργάνωσης Ανέστη Αθηναίου στην περιφέρειά του, όπου θα χρησιμοποιούνταν ανάλογα, και η τοποθέτηση στη θέση του, του δεύτερου Γραμματέα του Τυρνάβου Ηλία Αργυριάδη, παλιού αγωνιστή, γνωστού σήμερα από την υπόθεση “των ασυρμάτων” και του τραγικού του θανάτου, μαζί με τον Μπελογιάννη, τον Καλούμενο και τον Μπάτση, στις αρχές του 1952».''

Κατά την παραμονή του στον Τύρναβο, γνωρίζεται και ζει με την Κατερίνα Δάλλα, με την οποία αποκτά δύο κόρες, την Ιωάννα (1945) και την Ολυμπία (1949). Μετά την απελευθέρωση, ως στέλεχος του Κόμματος, επιστρέφει στην Αθήνα. Ακολουθούν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 και η ήττα του ΕΛΑΣ. Συλλαμβάνεται από τους Εγγλέζους μέσα στα γραφεία του ΕΑΜ (Αμερικής 6), όπου και έμενε. Κρατείται στο «Ελληνικό» (Χασάνι), αλλά μερικές μέρες αργότερα δραπετεύει κολυμπώντας. Φτάνει στο Κατσιπόδι (σημερινή Δάφνη), από εκεί στους Ποδαράδες (σημερινή Ν. Ιωνία) για να καταλήξει στα Τρίκαλα, όπου είχε καταφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ξαναγυρίζει στην Αθήνα. Το 1945, έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του κόμματος και προσωπικά του Ν. Ζαχαριάδη (ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα στις 29-5-1945), μένει μέσα στα γραφεία του ΠΓ, στην οδό Πειραιώς 7. Ιδού η μαρτυρία της Ηρώς Μπαρτζιώτα : ''«Στα γραφεία μας δεν υπήρχαν γραμματείς και παρατρεχάμενοι για κάθε στέλεχος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης σήκωνε μόνος του το ακουστικό, όταν χτυπούσε το τηλέφωνό του, έκανε τις συνεργασίες του, όπως και τα άλλα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ ή του ΠΓ. Μόνιμοι ήμασταν ο Ν.Ι., ο Ηλίας Αργυριάδης (ακροναυπλιώτης), υπεύθυνος για την ασφάλεια και την καθαριότητα, κι εγώ. Όλοι οι άλλοι πηγαινοέρχονταν».''

Αργότερα (1946), το Κόμμα, σκοπεύοντας να προετοιμάσει τον παράνομο μηχανισμό των ασυρμάτων, τον εγκαθιστά στη βίλα «Αύρα» στη Γλυφάδα, στο γνωστό σπίτι, όπου θα εξελιχθούν πολλά από τα συγκλονιστικά κατοπινά γεγονότα. Εκεί, σκάβει υπόγεια κρύπτη (βοηθούμενος από τον νεαρό τότε Τάκη Λαζαρίδη, συλληφθέντα μετά την ανακάλυψη των ασυρμάτων και καταδικασθέντα σε θάνατο), όπου εγκαθίστανται οι ασύρματοι μαζί με δικής του κατασκευής πολύγραφο. Το Ιούλιο του 1947 συλλαμβάνεται στην ΑΥΡΑ μαζί με τον Τ. Λαζαρίδη και εξορίζονται στην Ικαρία. Με εντολή του Κόμματος υπογράφει δήλωση και επιστρέφει για να συνεχίσει την παράνομη δουλειά. Γράφει ο Τ. Λαζαρίδης : ''«Συνέλαβαν εμένα και τον Αργυριάδη και μας πήγαν μαζί με χιλιάδες άλλους στην Ψυτάλλεια, όπου ψηθήκαμε όλη μέρα στον καυτό ήλιο χωρίς τροφή αλλά κυρίως χωρίς νερό. Το βράδυ μας φόρτωσαν κοπαδιαστά στ’ αμπάρια ενός αρματαγωγού και το πρωί βρεθήκαμε στην Ικαρία. Σε λίγες μέρες ο Αργυριάδης έκανε “δήλωση” και αφέθηκε ελεύθερος. Δεν χρειαζόταν φιλοσοφία για να καταλάβω ότι αυτό έγινε ύστερα από υπόδειξη του Βαβούδη προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λειτουργία του ασυρμάτου».''