Πάντοβα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Πάντοβα''' (ιταλ. ''Padova'', παλαιότερα αναφερόμενη στα ελληνικά ως Πάδοβα ή Παδούη) είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της βόρειας [[Ιταλία|Ιταλίας]] και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα του [[Βένετο]] (Veneto). Είναι πρωτεύουσα της [[Πάδοβα (επαρχία)|επαρχίας της Πάδοβας]] και οικονομικό και επικοινωνιακό κέντρο της περιοχής. O πληθυσμός της Πάντοβας είναι (2011) 214.000. Η πόλη συχνά συμπεριλαμβάνεται, με τη [[Βενετία]] και το [[Τρεβίζο]], στη Μητροπολιτική περιοχή Πάντοβα - Τρεβιζο - Βενετία, πε πληθυσμό περίπου 1.600.000. H Πάντοβα βρίσκεται στον Ποταμό Μπατσιλιόνε, 40 χλμ. δυτικά της Βενετίας και 29 χλμ. νοτιοανατολικά της [[Βιτσέντζα]]. Ο [[Ποταμός Μπρέντα]], που κάποτε διέσχιζε την πόλη, ακόμη ακουμπά τις βόρειες συνοικίες. Γεωργικό της περιβάλλον είναι η Πεδιάδα της Βενετίας (Pianura Veneta). Στα νοτιοδυτικά της πόλης βρίσκονται οι Ευγάνιοι Λόφοι, που έχουν υμνηθεί από το [[Λουκανός|Λουκανό]], το [[Μαρτιάλης|Μαρτιάλη]], τον [[Πετράρχης|Πετράρχη]], τον Ούγκο Φόσκολο και τον [[Πέρσι Σέλλεϋ|Σέλλεϋ]]. Φιλοξενεί το περίφημο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, ηλικίας σχεδόν 820 χρόνων και διάσημο, μεταξύ άλλων, για το [[Γαλιλαίος Γαλιλέι|Γαλιλαίο Γαλιλέι]] μεταξύ των καθηγητών του. H πόλη είναι γραφική, με πυκνό δίκτυο δρόμων με στοές, που καταλήγουν σε μεγάλες δημοτικές piazze, και πολλές γέφυρες, που διασχίζουν τους διάφορους παραπόταμους του Μπατσιλιόνε, που παλιά περιέβαλλε τα αρχαία τείχη σαν τάφρος. Στην Πάντοβα διαδραματίζεται ΄΄Το"Το Ημέρωμα της Στρίγγλας΄΄Στρίγγλας" του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]].

Στη Δίαιτα του [[Άαχεν|Αιξ λα Σαπέλ]] (828), το δουκάτο και το έδαφος του Φρίουλι, στο οποίο ανήκε η Πάντοβα, διαιρέθηκε σε τέσσερις κομητείες, μία από τις οποίες πήρε τον τίτλο της από την πόλη της Πάντοβας. Το τέλος του πρώιμου [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] στην Πάντοβα σημαδεύτηκε από τη λεηλασία της πόλης από τους Ούγγρους το 899. Πέρασαν πολλά χρόνια για να ανακάμψει η Πάντοβα από αυτή την καταστροφή. Κατά την περίοδο της [[Καθολική Εκκλησία|επισκοπικής]] κυριαρχίας στις πόλεις της βόρειας Ιταλίας, η Πάντοβα δεν εμφανίζεται να είναι ούτε πολύ σημαντική ούτε πολύ ζωντανή. Η γενική τάση της πολιτικής της κατά τον πόλεμο των διορισμών ήταν Αυτοκρατορική και όχι Ρωμαϊκή. Και οι επίσκοποί της ήταν, στο μεγαλύτερο διάστημα, Γερμανοί.

Kάτω από την επιφάνεια λάβαιναν χώρα αρκετές σημαντικές κινήσεις, που επρόκειτο να διαμορφώσουν την κατοπινή εξέλιξη της Πάντοβας. Στις αρχές του 11ου αιώνα οι πολίτες θέσπισαν ένα σύνταγμα, αποτελούμενο από ένα γενικό συμβούλιο ή νομοθετική συνέλευση, και ένα ''credenza'' ή εκτελεστικό σώμα. Τον επόμενο αιώνα ενεπλάκησαν σε πολέμους με τη [[Βενετία]] και τη Βιτσέντζα για το δικαίωμα ναυσιπλοΐας στον Μπατσιλιόνε και στον [[Ποταμός Μπρέντα|Μπρέντα]]. Αυτό σήμαινε ότι η πόλη αύξανε την ισχύ και την αυτοδυναμία της. Άρχισαν να αναδύονται οι μεγάλες οικογένειες Καμποσαμπιέρο, Έστε και Ντα Ρομάνο και να μοιράζονται μεταξύ τους την περιοχή της Πάντοβας. Οι πολίτες, για να προστατεύσουν τις ελευθερίες τους, αναγκάστηκαν να εκλέξουν ένα ποντεστά. Η πρώτη τους επιλογή ήταν ένας από την οικογένεια Έστε. Mια φωτιά κατέστρεψε την Πάντοβα το 1174, πράγμα που έκανε αναγκαία την πραγματική ανοικοδόμηση της πόλης. Η προσωρινή επιτυχία της Λομβαρδικής Συμμαχίας συνέβαλε στην ενίσχυση των πόλεων. Εντούτοις ο ανταγωνισμός τους τις έκανε πάλι να αδυνατίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν το 1236 ο [[Φρειδερίκος Β΄Χοενστάουφεν|Φρειδερίκος Β΄]] να μπορέσει εύκολα να επιβάλει τον εφημέριό του Ετσελίνο Γ΄ντα Ρομάνο στην Πάντοβα και τις γειτονικές πόλεις, όπου συμπεριφέρθηκε με τρομερή βαναυσότητα στους κατοίκους. Ο Ετσελίνο εκθρονίστηκε το 1256 χωρίς αιματοχυσία αμάχων, χάρις στον [[Πάπας Αλέξανδρος Δ΄|Πάπα Αλέξανδρο Δ΄]]. Tότε η Πάντοβα γνώρισε περίοδο ηρεμίας και ευημερίας. Άρχισε η ανέγερση της βασιλικής του Αγίου και οι Παντοβάνοι έγιναν κύριοι της Βιτσέντζας. Το 1222 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (το δεύτερο πανεπιστήμιο στην Ιταλία, μετά της [[Μπολόνια]]ς) και, καθώς άκμασε το 13ο αιώνα, η Πάντοβα ξεπέρασε τη Μπολόνια, όπου δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια να επεκταθεί η αναβίωση των αρχαίων κλασικών πέραν από το πεδίο της νομολογίας, για να γίνει κέντρο των πρώτων [[Αναγεννησιακός ουμανισμός|ανθρωπιστικών ερευνών]], με μια από πρώτο χέρι γνώση των Ρωμαίων ποιητών, που ήταν ασυναγώνιστη στην Ιταλία ή πέρα από τις Άλπεις.

Το 1797 η Δημοκρατία της Βενετίας εξαλείφθηκε από το χάρτη με τη [[Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο]] και η Πάντοβα παραχωρήθηκε στην [[Αυστριακή Αυτοκρατορία]] και στη συνέχεια το 1806 περιήλθε στο Γαλλικό Βασίλειο της Ιταλίας. Μετά την πτώση του [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] το 1814 η πόλη έγινε τμήμα του νεοδημιουργημένου Βασιλείου Λομβαρδίας-Βενετίας. Oι Αυστριακοί ήταν αντιπαθείς στους προοδευτικούς κύκλους στη βόρεια Ιταλία, αλλά τα αισθήματα του πληθυσμού (από τις κατώτερες μέχρι τις ανώτερες τάξεις) ήταν ανάμεικτα. Η Πάντοβα, [[Άνοιξη των λαών|το έτος των επαναστάσεων του 1848]], γνώρισε μια φοιτητική εξέγερση, που στις 8 Φεβρουαρίου μετέτρεψε το Πανεπιστήμιο και το [[Καφέ Πεντρόκι]] σε πεδία μάχης , όπου φοιτητές και απλοί Παντοβάνοι πολεμούσαν δίπλα δίπλα. Η εξέγερση όμως ήταν βραχύβια και δεν συνέβησαν άλλες αναταραχές υπό την Αυστριακή Αυτοκρατορία (ούτε προγενέστερα είχαν συμβεί), όπως στη Βενετία ή άλλα μέρη στην Ιταλία, ενώ οι αντιτιθέμενοι στην Αυστρία αναγκάσθηκαν να εξοριστούν. Υπό την Αυστριακή διοίκηση η Πάντοβα άρχισε τη βιομηχανική της ανάπτυξη. Μία από τις πρώτες Ιταλικές σιδηροδρομικές γραμμές, η Πάντοβα - Βενετία, κατασκευάσθηκε το 1845. Το 1866 η μάχη του Καίνιγκρατς έδωσε την ευκαιρία στην Ιταλία, ως σύμμαχο της [[ΠρωσσίαΠρωσία]]ς, να πάρει τη Βενετία και η Πάντοβα προσαρτήθηκε επίσης στο πρόσφατα δημιουργημένο [[Ιταλική ενοποίηση|Βασίλειο της Ιταλίας]].

Όταν η Ιταλία μπήκε στον [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο]] στις 24 Μαΐου 1915, η Πάντοβα επελέγη ως η ανώτερη διοίκηση του Ιταλικού Στρατού. Ο βασιλιάς, Βίκτωρ Ενμμανουήλ Γ΄, και ο αρχιστράτηγος Καντόρνα πήγαν να ζήσουν στην Πάντοβα για την περίοδο του πολέμου. Μετά την ήττα της Ιταλίας στη μάχη του Καπορέττο το φθινόπωρο του 1917, η γραμμή του μετώπου μετατοπίστηκε στον ποταμό Πιάβε, μόνο 50-60 χλμ. από την Πάντοβα και η πόλη ήταν τώρα στο βεληνεκές του Αυστριακού πυροβολικού. Εντούτοις η Ιταλική στρατιωτική διοίκηση δεν υποχώρησε. Η πόλη βομβαρδίστηκε πολλές φορές (περίπου 100 άμαχοι νεκροί). Αξιομνημόνευτο κατόρθωμα ήταν η πτήση του [[Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο]] στη [[Βιέννη]] από το γειτονικό αεροδρόμιο του Κάστρου Σαν Πελάτζιο. Ένα χρόνο αργότερα ο κίνδυνος για την Πάντοβα απομακρύνθηκε. Στα τέλη του Οκτωβρίου του 1918 ο Ιταλικός Στρατός κέρδισε την αποφασιστική μάχη του Βιττόριο Βένετο (ακριβώς ένα χρόνο μετά το Καπορέττο) και οι Αυστριακές δυνάμεις κατέρρευσαν. Η ανακωχή υπογράφτηκευπογράφηκε στην Πάντοβα, στη Βίλλα Τζιούστι, στις 3 Νοεμβρίου 1918, με την [[Αυστροουγγαρία]] να παραδίδεται στην Ιταλία.

Κατά τον πόλεμο η βιομηχανία προόδευσε έντονα και αυτό πρόσφερε στην Πάντοβα μια βάση για περαιτέρω ανάπτυξη μεταπολεμικά. Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν το Μεγάλο Πόλεμο, η Πάντοβα αναπτύχθηκε έξω από το ιστορικό κέντρο, αυξάνοντας τον πληθυσμό της, παρά τις ανεξέλεγκτες εργατικές και κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής. Όπως πολλές άλλες περιοχές της Ιταλίας και εκτός αυτής, η Πάντοβα βίωσε μεγάλο κοινωνικό αναβρασμό τα χρόνια αμέσως μετά το Μεγάλο Πόλεμο. Η πόλη σαρωνόταν από απεργίες και συγκρούσεις, εργοστάσια και αγροκτήματα τελούσαν υπό κατάληψη και βετεράνοι του πολέμου αγωνίζονταν να επανενταχθούν στην πολιτική ζωή. Πολλοί υποστήριζαν ένα νέο πολιτικό μέσο, το [[Φασισμός|Φασισμό]]. Όπως σε άλλα μέρη της Ιταλίας, το φασιστικό κόμμα στην Πάντοβα, γρήγορα κατέληξε να θεωρείται υπερασπιστής της ιδιοκτησίας και της τάξης ενάντια στην επανάσταση. H πόλη υπήρξε επίσης ο τόπος μιας από τις μεγαλύτερες μαζικές φασιστικές συγκεντρώσεις, όπου φέρεται να έχουν παρακολουθήσει μια ομιλία του [[Μουσολίνι]] πάνω από 300.000 άνθρωποι. Στην πόλη ξεφύτρωσαν νέα κτίρια, της χαρακτηριστικής φασιστικής αρχιτεκτονικής. Παραδείγματα σωζόμενα σήμερα υπάρχουν στα κτίρια που πλαισιώνουν την Πιάτσα Σπαλάτο ( σήμερα Πιάτσα Ινσουρετσιόνε), ο σιδηροδρομικός σταθμός, η νέα πτέρυγα του Δημαρχείο και τμήμα του Παλατιού Μπο, που στεγάζει το Πανεπιστήμιο.

* Η διασημότερη από τις εκκλησίες της Πάντοβας είναι η Basilica di Sant’ Antonio da Padova, τοπικά απλώς γνωστή ως Il Santo (Ο Αγιος). Τα οστά του αγίου βρίσκονται σε ένα παρεκκλήσι πλούσια διακοσμημένο με σκαλιστά μάρμαρα, έργο διαφόρων καλλιτεχνών, ανάμεσά τους οι Σανσοβίνο και Φαλκονέττο. Η βασιλική ξεκίνησε το 1230 περίπου και ολοκληρώθηκε τον επόμενο αιώνα. Η παράδοση λέει ότι το κτίριο σχεδιάσθηκε από τοτον Νίκολα[[Νικόλα Πιζάνο]]. Επιστεγάζεται από επτά τρούλους, οι δύο πυραμιδοειδείς. Υπάρχουν επίσης προς επίσκεψη τέσσερις ωραίες σκήτες.

* Εν από τα γνωστότερα σύμβολα της Πάντοβας είναι το Prato della Valle, μία ελλειπτική πλατεία 90 στρεμμάτων. Θεωρείται η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, μετά την Πλας ντε Κενκόνς στο [[Μπορντό]]. Στο κέντρο είναι ένας μεγάλος κήπος, περιβαλλόμενος από μία μεγάλη τάφρο, που πλαισιώνεται από 78 αγάλματα, που απεικονίζουν επιφανείς πολίτες. Δημιουργήθηκε από τον Αντρέα Μέμμο στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Μέμμο κάποτε κατοικούσε στο μνημειακό Palazzo Angeli του 15ου αιώνα, που τώρα στεγάζει το ΜΟυσείοΜουσείο των ΠρόδρομωνΠροδρόμων του Κινηματογράφου.

* Μονή της Αγίας Ιουστίνης και η παρακείμενη βασιλική. Το 15ο αιώνα έγινε ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της περιοχής, μέχρι που κλείστηκε από το [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] το 1810. Άνοιξε εκ νέου το 1919. Στο εσωτερικό στεγάζονται οι τάφοι αρκετών αγίων, όπως της Ιουστίνης, του Αγίου Προσδόκιμου, του [[Μάξιμος ο Ομολογητής|Αγίου Μάξιμου]], του Αγιου Ούριου, της Σάντα Φελιτσιτά, του Αγίου Ιουλιανού, καθώς και λείψανα του [[Απόστολος Ματθίας|Απόστολου Ματθία]] και του [[Ευαγγελιστής Λουκάς|Ευαγγελιστή Λουκά]]. Μεταξύ άλλων έργων τέχνης φιλοξενεί το ΄΄Μαρτύριο"Μαρτύριο της Αγίας Ιουστίνης΄΄Ιουστίνης" του [[Πάολο Βερονέζε]]. Το συγκρότημα ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα πάνω στον τάφο της ομώνυμης αγίας, Ιουστίνης της Πάντοβας.

* Η Εκκλησία των Ερεμιτάνι είναι μια εκκλησία Αυγουστίνων του 13ου αιώνα, που περιέχει τους τάφους των Γιάκοπο (1324) και Ουμπερτινέλλο (1345) ντα Καρράρα, αρχόντων της Πάντοβας και το παρεκκλήσι των Αγίων Ιάκωβου και [[Άγιος Χριστόφορος|Χριστόφορου]], πρώην διακοσμημένο με τοιχογραφίες του [[Αντρέα Μαντένια|Μαντένια]], που καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Συμμάχους τοκατά τον [[ΒΠΠ|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]], επειδή ήταν δίπλα στο αρχηγείο των [[Ναζί]]. Το παλιό μοναστήρι της εκκλησίας στεγάζει σήμερα τη δημοτική πινακοθήκη.

* Η Εκκλησία του San Gaetano (1574 - 1586) σχεδιάστηκε από το [[Βιτσέντζο Σκαμότσι]], σε ασυνήθιστο οκταγωνικό σχέδιο. Το εσωτερικό, διακοσμημένο με πολύχρωμα μάρμαρα, στεγάζει μια εξεζητημένη ΄΄Παναγία"Παναγία με το Χριστό΄΄Χριστό" του [[Αντρέα Μπριόσκο]].

* Το [[Καφέ Πεντρόκι]], χτισμένο το 1831 από τον αρχιτέκτονα Γκιουζέπε Γιαπέλλι σε νεοκλασικό ρυθμό με Αιγυπτιακές επιρροές. Είναι ένα μικρό διαμάντι ιστορίας και τέχνης, ως ένα καφέ ανοιχτό για δύο σχεδόν αιώνες. Φιλοξενεί το μουσείο του [[Ιταλική ενοποίηση|Ριζορτζιμέντο]] και το κοντινό κτίριο του Pedrocchino (΄΄μικρόμικρό Πεντρόκι΄΄Πεντρόκι) σε νεογοτθικό ρυθμό.

* Το κέντρο της πόλης περιβάλλεται από τα τείχη μήκους 11 χλμ., που χτίστηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα, από αρχιτέκτονες, μεταξύ άλλων το Μικέλε Σανμικέλι. Εχουν απομείνει μόνο μερικά ερείπια, μαζί με δύο πύλες, των μικρότερων και εσωτερικών τειχών του 13ου αιώνα. Υπάρχει επίσης ένα κάστρο, τυοτου Καστέλο. Ο κύριος πύργος του μετατράπηκε μεταξύ 1767 και 1777 σε [[αστεροσκοπείο]], γνωστό ως Specola, ενώ τα άλλα κτίρια χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές το 19ο και τον 20ό αιώνα και τώρα ανακαινίζονται.

* Η Πόντε Σαν Λορέντζο, Ρωμαϊκήρωμαϊκή γέφυρα, υπόγεια σε μεγάλο βαθμό, μαζί με τις αρχαίες Πόντε Μολίνο, Πόντε Αλτινάτε, Πόντε Κόρβο και Πόντε Σ. Ματτέο.

Η θέση της Πάντοβας στην ιστορία της τέχνης είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με τη θέση της στην ιστορία της εκπαίδευσης. Η παρουσία του πανεπιστημίου προσέλκυσε πολλούς διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως ο [[Τζιότο]], ο Φρα Φίλλιπο Λίππι και [[Ντονατέλλο]]. Και για τη ναίφ τέχνη υπήρχε η σχολή του Φραντσέσκο Σκουαρτσιόνε, από όπου προήλθε ο μεγάλος [[Αντρέα Μαντένια|Μαντένια]]. Η Πάντοβα είναι επίσης γενέτειρα του περίφημου αρχιτέκτονα Αντρέα Παλλάντιο, του οποίου οι βίλες (εξοχικές κατοικίες) στην περιοχή της Πάντοβας, της Βενετίας, της Βιτσέντζας και του Τρεβίζο είναι από τις ωραιότερες της Ιταλίας και αντιγράφηκαν πολλές φορές το 18ο και 190 αιώνα, και του [[Τζιοβάννι Μπατίστα Μπελτσόνι]], τυχοδιώκτη, μηχανικού και αιγυπτιολόγου. Ο διάσημος γλύπτης [[Αντόνιο Κανόβα]] παρήγαγε τα πρώτα του έργα στην Π¨αντοβαΠάντοβα, ένα από τα οποία είναι μεταξύ των αγαλμάτων του Πράτο ντέλα Βαλλε (σήμερα στο ύπαιθρο εκτίθεται αντίγραφο, ενώ το πρωτότυπο είναι στα Μουζέι Τσίβιτσι, Μουσεία της Πόλης).

Ενα από τα σχετικότερα με τη ζωή της πόλης μέρη σίγουρα υπήρξε το Αντονιάνουμ. Εγκαταστημένο ανάμεσα στο Πράτο ντέλα βάλλε, την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και το Βοτανικό Κήπο, χτίστηκε το 1897 από τους Ιησουίτες πατέρες και διατηρήθηκε ζωντανό μέχρι το 2002. Κατά τοτον Β΄ΠαγκόσμιοΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ηγεσία του Π. Μεσόρι Ρονκάλια, έγινε το κέντρο του αντιστασιακού κινήματος κατά των Ναζί. Τελικά επιβίωσε για λίγο μετά το θάνατο του Π. Μεσόρι και πουλήθηκε από τους Ιησουίτες το 2004.

Τέλος η πόλη φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του ΄΄Τοέργου "Το ημέρωμα της στρίγγλας΄΄στρίγγλας" του [[Ουίλιαμ Σαίξπηρ]] και στο ΄΄Πολύ"Πολύ κακό για το τίποτα΄΄τίποτα" ο Μπένεντικ ονομάζεται ΄΄Σινιόρ"Σινιόρ ΜπένεντικΜπένεντικτ της Πάντοβας΄΄Πάντοβας".