Ευάγγελος Παπανούτσος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου (παλαιό ημερολόγιο). Οι γονείς του ήταν οι Παναγιώτης Παπανούτσος και Ζηνοβία Κωστάλα. Είχε άλλα τρία αδέλφια: τον Νικόλαο, την Ελένη και τη Χρυσούλα. <ref>Βιοχρονογραφία του Ε.Π.Παπανούτσου, στο:Μελετήματα για τον Ε.Π.Παπανούτσο-Εορτασμός στα ογδοντάχρονά του, Τετράδια Ευθύνης-13 [1981;], σελ.155</ref>Τις βασικές του σπουδές πραγματοποίησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Από το 1915 ώς το 1919 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. 'Εχοντας χάσει τον πατέρα του υπηρετεί ως προστάτης οικογενείας τη στρατιωτική του θητεία. <ref>Βιοχρονογραφία του Ε.Π.Παπανούτσου, στο:Μελετήματα για τον Ε.Π.Παπανούτσο-Εορτασμός στα ογδοντάχρονά του, Τετράδια Ευθύνης-13 [1981;], σελ.155</ref>Κατά την τριετία 1924-1927, με υποτροφία του λόγιουπλούσιου ΈλληναΑλεξανδρινού Χ. Νομικού, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη [[Γερμανία]] και τη [[Γαλλία]]<ref>Βιοχρονογραφία του Ε.Π.Παπανούτσου, στο:Μελετήματα για τον Ε.Π.Παπανούτσο-Εορτασμός στα ογδοντάχρονά του, Τετράδια Ευθύνης-13 [1981;], σελ.155</ref> και το [[1927]] ονομάστηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (Tübingen). Η διατριβή του είχε τίτλο Das Religiöse Erleben bei Platon (Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα)<ref>Αποστολοπούλου Γεωργία,«Παιδαγωγικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις του Παπανούτσου στη Γερμανία», Δωδώνη 15 (1986), 137-164.</ref>.

Υπηρέτησε την Εκπαίδευση από το 1920 και ως εκπαιδευτικός πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας: για λίγους μήνες ως δευτεροβάθμιος καθηγητής Ελληνικού Σχολείου στον Άγιο Νικόλαο Μελιτίνης Μάνης, έωςαπό το 1921-1923 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας<ref>Βιοχρονογραφία του Ε.Π.Παπανούτσου, στο:Μελετήματα για τον Ε.Π.Παπανούτσο-Εορτασμός στα ογδοντάχρονά του, Τετράδια Ευθύνης-13 [1981;], σελ.155</ref>Μετά το πέρας των μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών του το 1927 επανέρχεται μέχρι το 1930 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο. Το 1930 -1931 με τον Ευάγγελο Πανέτσο ιδρύουν δυο ''πειραματικές τάξεις'' για την εφαρμογή νέων διδακτικών μεθόδων<ref>Βιοχρονογραφία του Ε.Π.Παπανούτσου, στο:Μελετήματα για τον Ε.Π.Παπανούτσο-Εορτασμός στα ογδοντάχρονά του, Τετράδια Ευθύνης-13 [1981;], σελ.155</ref> ότου (μετάΜετά την απελευθέρωση της χώρας) διορίστηκε Γενικός Διευθυντής (1944-1946) και αργότερα (1950 και 1963) Γενικός Γραμματέας στο [[Υπουργείο Παιδείας]]. Από το [[1946]] ήταν τακτικός φιλολογικός συνεργάτης της εφημερίδας [[Το Βήμα]]. Δίδαξε επί 20 χρόνια (1947-1967) [[Φιλοσοφία]], [[Ψυχολογία]] και [[παιδαγωγική|Παιδαγωγικά]] στο μορφωτικό ίδρυμα (Λαϊκό Πανεπιστήμιο) «Αθήναιον» που ίδρυσε ο ίδιος και υπό την διεύθυνσή του δημοσιεύτηκαν 15 τόμοι του περιοδικού «Παιδεία και Ζωή» (1946-1961) και 100 τόμοι αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, έκδοση Ι. Ζαχαρόπουλου (1953-1958). Το 1958 ιδρύει και οργανώνει (ως Αντιπρόεδρος του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου) τις τεχνικές σχολές του [[Κωνσταντίνος Δοξιάδης|Κωνσταντίνου Δοξιάδη]] και στη [[μεταπολίτευση]] εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με την [[Ένωση Κέντρου]] (1974-1977). Το 1977 εκλέχτηκε Επίτιμος Πρόεδρος της [[ Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών|Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών]].