Απελευθέρωση της Αθήνας (1944): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη συμμαχική [[Απόβαση στη Νορμανδία]] στις [[6 Ιουνίου]] του [[1944]] και ενώ ο [[Κόκκινος Στρατός]] επέλαυνε προς τα [[Βαλκάνια]] είχε καταστεί σε όλους σαφές ότι η απελευθέρωση της [[Ελλάδα]]ς από τα [[Βέρμαχτ|ναζιστικά]] στρατεύματα [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|Κατοχής]] δεν θα αργούσε. Βάσει των συμφωνιών της [[Καζέρτα]]ς και του [[Λίβανος|Λιβάνου]] οι ελληνικές [[Εθνική Αντίσταση|αντιστασιακές]] οργανώσεις και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση είχαν έλθει σε κατ' αρχή συμφωνία για το χειρισμό της κατάστασης μετά την αποχώρηση των γερμανών. Για το σκοπό αυτό έφτασαν μυστικά στο αεροδρόμιο της Νεράϊδας ο υπουργός [[Θεμιστοκλής Τσάτσος]], ο εκπρόσωπος του [[ΚΚΕ]] [[Γιάννης Ζέβγος]], ο στρατηγός [[Παυσανίας Κατσώτας]] και ο ταγματάρχης Οδυσσέας Παπαμαντέλος, προκειμένου να συντονίσουν τις απαιτούμενες ενέργειες για την ομαλή ανάληψη της εξουσίας. Στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων πραγματοποιήθηκαν δυο κύριες συναντήσεις. Η πρώτη έλαβε χώρα στο [[Ψυχικό]] μεταξύ του επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων στρατηγού της αεροπορίας Χέλμουτ Φέλμι και του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Η γερμανική πλευρά υποσχέθηκε να απέχει από δολιοφθορές κατά των βασικών υποδομών της Αθήνας όπως το φράγμα της [[Λίμνη του Μαραθώνα|λίμνης του Μαραθώνα]], με αντάλλαγμα την ανεμπόδιστη αποχώρηση των μονάδων τους. Προς επίρρωση της συμφωνίας ο Φελμι δημοσίευσε στον "''Ημερήσιο Τύπο''" (τη μοναδική εφημερίδα που κυκλοφορούσε στην Αθήνα εκείνη την εποχή) της [[20 Σεπτεμβρίου]] 1944 μια ανακοίνωση όπου διαβεβαίωνε τους Αθηναίους πως καμία πράξη δολιοφθοράς δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί εκ μέρους των γερμανικών στρατευμάτων, με την αυστηρή όμως προϋπόθεση-ειδοποίηση να μην ενοχληθούν. Ωστόσο, πριν λάβουν την εντολή εκκένωσης της πρωτεύουσας, οι [[Ες-Ες|S-S]] προχώρησαν στην εκτέλεση 72 ελλήνων πατριωτών στο [[Δαφνί Αττικής|Δαφνί]], ενώ εξόντωσαν και την ομάδα των συνεργατών- τους διερμηνέων, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν λεπτομέρειες των εγκληματικών τους πράξεων.