Εταιρεία των Ναβαρραίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων''' ονομαζόταν μια στρατιωτική μισθοφορική ομάδα οποία έδρασε τον 14ο αιώνα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, αλλά κυρίως στον ελλαδικό χώρο, που εκείνη την εποχή βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία των [[Σταυροφορικά κράτη|κρατιδίων που είχαν ιδρύσει οι Σταυροφόροι]] στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα<ref name="Elefth">Λήμμα «ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων», Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη, Αθήνα 1930, σελ. 652</ref>. Την αποτελούσαν κυρίως στρατιώτες από τη [[Ναβάρρα]] (βόρεια περιοχή της Ισπανίας), τη [[Γασκώνη]] (νότια περιοχή της Γαλλίας) και την [[Καταλωνία]], ενώ συμμετείχαν και Σικελοί. Σε νεότερες πηγές αναφέρονται και ως '''Εταιρεία των Ναβαρραίων''', παρόλο που ο όρος είναι μάλλον ανακριβής. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν επισήμως «Σύνδεσμος του πανευτυχούς στρατεύματος των Φράγκων των ευρισκομένων στη Ρωμανία» (Universitas fœlicis Francorum exercitus in partibus Romaniae existentibus), ενώ η τρέχουσα ονομασία τους ήταν Societas Francorum, ή Magna Societas, ή απλούστερα Compagna.

Οι ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων δεν διαλύθηκαν με το τέλος του πολέμου, αλλά τέθηκαν στις διαταγές του νεότερου αδελφού του Καρόλου Β΄ της Ναβάρρας, [[Λουδοβίκος της Ναβάρρας|Λουδοβίκου]]. Αυτός είχε παντρευτεί την [[Ιωάννα του Δυρραχίου|Ιωάννα, δούκισσα του Δυρραχίου]], η οποία είχε κληρονομήσει τον τίτλο του Δυρραχίου από τον πατέρα της [[Κάρολος του Δυρραχίου|Κάρολο του Δυρραχίου]] (αν και το δουκάτο είχε καταλυθεί από Αλβανούς, μετατρέποντάς την σε τιτουλάρια δούκισσα του Δυρραχίου) και ο σύζυγός της Λουδοβίκος σκόπευε να κατακτήσει το δουκάτο του Δυρραχίου με τη βοήθεια των Ναβαρραίων. Ο Λουδοβίκος προετοίμασε την εκστρατεία εναντίον του Δυρραχίου από το 1372 μέχρι το 1375, με περισσότερους στρατιώτες από τη Ναβάρρα και το 1376 κατέλαβε το Δυρράχιο και λίγο αργότερα πέθανε<ref name="Elefth"/>.

Στις αρχές του 1377 οι Ναβαρραιοι τέθηκαν στις διαταγές του [[Πέτρος Δ΄ της Αραγωνίας|Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας]], σχηματίζοντας τέσσερα σώματα, τα οποία διοικούσαν οι εξής: ο Γασκώνος [[Μαχιό ντε Κοκερέλ]] (Mahiot de Coquerel), ο [[Πέδρο ντε λα Σάγκα]] (Pedro de la Saga), ο Ναβαρρέζος [[Χουάν ντε Ουρτούμπια]] (Juan de Urtubia) και ο Γκουάρρο (Guarro).

Την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 1378 οι ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων κατευθύνθηκαν στο [[Μοριάς|Μοριά]], και μπήκαν στην υπηρεσία του Γκωσέ ντε λα Μπαστίντ (Gaucher de La Bastide), ιππότη του [[Ιωαννίτες Ιππότες|τάγματος του Αγίου Ιωάννη]], προκαθήμενου της [[Τουλούζη]]ς και αξιωματούχου του [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|Πριγκιπάτου της Αχαΐας]] καθώς και πιθανώς άλλων. Ο Γκωσέ προσέλαβε τον Μαχιό και τους υπόλοιπους Ναβαρραίους για οκτώ μήνες κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του Μεγάλου Μαγίστρου [[Χουάν Φερνάντεθ ντε Ερέδια]] (Juan Fernández de Heredia). Στο μεταξύ ο Χουάν ντε Ουρτούμπια βρισκόταν στην Κόρινθο με πάνω από 100 στρατιώτες.

Ο [[Ιάκωβος ντε Μπω]], διεκδικητής του πριγκιπάτου της Αχαΐας και τιτουλάριος Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης, ανιψιός του [[Φίλιππος Β΄ του Τάραντα|Φίλιππου Β΄ του Τάραντα]], προσέλαβε τους Ναβαρραίους για να μπορέσει να πάρει την εξουσία από την [[Ιωάννα Α΄ της Νάπολης]], εξαδέλφη του Φίλιππου Β΄ της Νάπολης στην οποία αυτός είχε κληροδοτήσει το πριγκιπάτο από το 1373. Σώμα Ναβαρραίων κάτω από τις διαταγές του [[Μαχιό ντε Κοκερέλ]] κατέλαβε την Κέρκυρα, και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον της [[Καταλανική Εταιρεία|Καταλανικής Εταιρείας]], η οποία κατείχε εδάφη στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και δεν αναγνώριζε την κυριαρχία του Ιακώβου ντε Μπω. Οι ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων κατέλαβαν τα [[Σάλωνα]], τη [[Βοιωτία]] και την [[Αίγινα]]. Συγκεκριμένα, το 1379 ο Χουάν ντε Ουρτούμπια επιτέθηκε στη Βοιωτία και κατέλαβε τη [[Θήβα]]. Ο Λατίνος αρχιεπίισκοπος της Θήβας [[Σίμων Ατουμάνο]] (Simon Atumano) κατηγορήθηκε ότι βοήθησε τους Ναβαρραίους.

Το 1381 στράφηκαν λοιπόν προς την Πελοπόννησο και σχεδόν χωρίς αντίσταση έγιναν κυρίαρχοι του [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|πριγκιπάτου της Αχαΐας]]. Ο [[Ιάκωβος ντε Μπω]] όρισε τον αρχηγό τους τον [[Μαχιό ντε Κοκερέλ]], [[βάιλος|βάιλο]] στο πριγκιπάτο της Αχαΐας. Σταδιακά οι ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων απέκτησαν τον έλεγχο όλης της Πελοποννήσου<ref name="Elefth"/>. Με το θάνατο του Ιάκωβου ντε Μπω το 1383, οι ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων είχαν ουσιαστικά το πριγκιπάτο και μάλιστα δεν αναγνώριζαν τον κληρονόμο του Ιάκωβου, [[Κάρολος Γ΄ της Νάπολης|Κάρολο Γ΄ της Νάπολης]], επειδή αυτός δεν τους παρείχε τις αποδείξεις που του ζητούσαν. Το 1386, όταν πέθανε ο Μαχιό, ανέλαβε το πριγκιπάτο ως βάιλος ο άλλος αρχηγός των Ναβαρραίων [[Πέτρος του Σαν Σουπεράνο|Πέτρος Μπόρντο του Σαν Σουπεράνο]]. Εκπροσωπώντας τους βαρόνους του πριγκιπάτου, ο Σαν Σουπεράνο σύναψε τη συνθήκη της 26ης Ιουλίου του 1387 με τη Δημοκρατία της Βενετίας.

*Λήμμα «ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων», Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη, Αθήνα 1930, σελ. 652

[[Κατηγορία:ΝαβαρραίοιΕταιρεία των Ναβαρραίων| ]]