Μάρλον Μπράντο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 28:
Το [[1950]] ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του [[Φρεντ Τσίνεμαν]], ''Το κορμί μου σου ανήκει'' (''The Men'').
Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον ''Στάνλεϋ Κοβάλσκι'' στην κινηματογραφική μεταφορά του ''Λεωφορείου ο Πόθος'', πάλι σε σκηνοθεσία [[Ελία Καζάν|Ηλία Καζάν]]. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες ''[[Βίβα Ζαπάτα]]'' (''Viva Zapata!'', 1952) και ''[[Ιούλιος Καίσαρ (ταινία)|Ιούλιος Καίσαρ]]'' (''Julius Caesar'', 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του [[Ελία Καζάν|Ηλία Καζάν]] ''[[Το λιμάνι της αγωνίας]]'' (''On the Waterfront'').
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του [[Φράνσις Φορντ Κόπολα]] ''Ο νονός'' (''The Godfather'', 1972) και ''Αποκάλυψη τώρα'' (''Apocalypse Now'', 1979). Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον ''Νονό'', ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ. Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν το ''Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι'' (''Last Tango in Paris'', 1972) σε σκηνοθεσία του [[Μπερνάρντο Μπερτολούτσι]].
| |||