Μάικλ Κέιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έλαβε μέρος σε περισσότερες από 100 τηλεοπτικές παραγωγές συνεργαζόμενες με βρετανικές εταιρείες θεάματος και τελικά έπαιξε στο εμβληματικό έργο "''Ζουλού (The Long and the Short and the Tall. Zulu)''" ([[1964]]), όταν κέρδισε την παγκόσμια προσοχή ερμηνεύοντας εξαιρετικά το ρόλο ενός αριστοκράτη αξιωματούχου. Ωστόσο, η ερμηνεία του σανως ''HarryΧάρι PalmerΠάλμερ'' στην ταινία "''Απόρρητος Φάκελος Ίπκρες (The Ipcress File)''" του [[1965]] και "[[Άλφι, ο Σατράπης|Alfie]] (Alfie)" ([[1966]]) ήταν εκείνες που του χάρισαν την καθιέρωση. Αξιοσημείωτες ήταν οι παρουσίες του καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 έως ακόμη και τις αρχές του '00, με έργα όπως τα "''Η Κλέφτρα (Gambit)''" (1966), "''Αποστολή στο Βερολίνο (Funeral in Berlin)''" (1966), "''Βρόμικο Παιχνίδι (Play Dirty)''" ([[1969]]), "''Η Μάχη της Αγγλίας (Battle of Britain)''" (1969), "''Ληστεία αλά Ιταλικά (The Italian Job)''" (1969, μαζί με τον εμβληματικό [[Νόελ Κάουαρντ]]), "''Πολύ αργά για Ήρωες (Too Late the Hero)''" ([[1970]]), "''Η Κοιλάδα του Μίσους (The Last Valley)''" ([[1971]]), "''Συλλάβετε τον Κάρτερ (Get Carter)''" (1971) κ.α. ΠραγματοποίησεΤο 1972 εμφανίστηκε πλάι στο θρύλο του βρετανικού θεάτρου [[Λόρενς Ολίβιε]] στην ταινία του [[Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς]] "''Σλουθ (Sleuth)''", που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Άντονι Σάφερ. Τόσο εκείνος όσο και ο Ολίβιε έλαβαν υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] και έχασαν το βραβείο από τον [[Μάρλον Μπράντο]] που κρίθηκε νικητής για την ταινία "''[[Ο Νονός]] (The Godfather)''". Το [[1975]] ραγματοποίησε ακόμη, μια εντυπωσιακή παρουσία με συμπρωταγωνιστή το [[Σον Κόνερι]] στο μνημειώδες "''[[Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King)''" του [[1975Τζον Χιούστον]] καθώς και στο "''Ο Αετός που Πάτησε στη Γη (The Eagle Has Landed)''" ([[1976]]) όταν υποδύθηκε έναν [[Γερμανία|γερμανό]] ανώτερο αξιωματικό. Το [[1978]] εμφανίστηκε πλάι στους [[Γουόλτερ Ματάου]], [[Τζέιν Φόντα]] και [[Μάγκι Σμιθ]] στην ταινία "''[[Καλιφόρνια Οτέλ]] (California Suite)''", βασισμένη στο θεατρικό του Νιλ Σάιμον. Στον αντίποδα, κατηγορήθηκε από τα τέλη του '70 έως τις αρχές του '80 ότι έπαιρνε μέρος σε κατώτερης ποιότητας παραγωγές, για οικονομικούς και μόνο λόγους<ref>[http://www.thebiographychannel.co.uk/biographies/michael-caine.html "''Critics and media journalists blamed this on his poor choice of roles... not on the basis of the script but simply because of the huge fee''"]</ref>.

Ξεχώρισε με τη συμμετοχή του στο βραβευμένο "''[[Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα|]] (Educating Rita]])''" ([[1983]]), τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ στο "''Η Χάνα και οι Αδελφές της (Hannah and Her Sisters)''" του [[Γούντι Άλεν]] ([[1986]]), αλλά και αρκετά μεταγενέστερα, εντυπωσίασε στα έργα "''Γλυκιά Φωνή (Little Voice)''" ([[1998]]), "''Θέα στον Ωκεανό (Cider House Rules)''" ([[1999]]) (όπου έλαβε το δεύτερό του βραβείο Όσκαρ) και "''Τελευταία Εντολή (Last Orders)''" ([[2001]]). Έλαβε την τελευταία του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ το [[2002]] για την ταινία "''Ο Ήσυχος Αμερικανός (The Quiet American)''". Τυγχάνει να συγκαταλέγεται μεταξύ των δυο στα χρονικά ηθοποιών (έτερος είναι ο [[Τζακ Νίκολσον]]) οι οποίοι έχουν προταθεί σαν υποψήφιοι των βραβείων Όσκαρ κάθε δεκαετία από το 1960 και μετά<ref>[http://www.thebiographychannel.co.uk/biographies/michael-caine.html "''Caine is one of only two actors ever to be nominated for an Oscar in every decade since the 1960s; the other actor being Jack Nicholson''"]</ref>.

ΣανΩς παραγωγός, δημιούργησε, μεταξύ άλλων, τα έργα "''Το 4ο Πρωτόκολλο (The Fourth Protocol)''" ([[1987]]), "''Απόρρητος Φάκελος (Blue Ice)''" ([[1992]]), "''Forever After''" ([[2001]]) και "''Ο Σωσίας (The Double)''" ([[2013]]).