Άβιτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Άβιτος γεννήθηκε στο [[Κλερμόν-Φεράν]] της σημερινής Γαλλίας και ήταν απόγονος επιφανούς οικογένειας συγκλητικών από την [[Ωβέρνη]]. Η επιρροή του στηριζόταν στις στενές σχέσεις που απέκτησε με τον βασιλιά των [[Βησιγότθοι|Βησιγότθων]] [[Θεοδώριχος Β΄|Θεοδώριχο]] ως έπαρχος της [[Γαλατία]]ς.<ref name="Πάπυρος Λαρούς"> Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, τόμος 1, σελίδα 96</ref>. Σε μία κρίσιμη στιγμή για την αυτοκρατορία, η οποία αντιμετώπιζε εχθρούς πανταχόθεν, κατάφερε να κλείσει ένα μέτωπο, συνάπτοντας ειρήνη με τους Βησιγότθους.<ref name="Πάπυρος Λαρούς"></ref> Με αυτόν τον τρόπο βοήθησε στη συγκρότηση μετώπου απέναντι στον βασιλιά των Βανδάλων [[Γεζέριχος|Γεζέριχο]] στην περίφημη [[Μάχη των Εθνών]] το 451, που διεξήγαγε με επιτυχία ο στρατηγός [[Αέτιος Φλάβιος|Αέτιος]] επί αυτοκρατορίας [[Πετρόνιος Μάξιμος|Πετρόνιου Μάξιμου]]. Ο Άβιτος διορίστηκε ανώτατος στρατιωτικός διοικητής της αυτοκρατορίας από τον Πετρώνιο, και αμέσως μετά τη δολοφονία του τελευταίου, ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας [[de facto]] από τους Βησιγότθους στην [[Τουλούζη]] στις 9 Ιουλίου του 455.<ref>''[[Fasti vindobonenses priores]]'' record date about 10 July.</ref>.

Τη στέψη του αναγνώρισαν αμέσως οι Ρωμαιογαλάτες και σημαντικό μέρος του βασιλείου, όπως στην Ιταλία και την [[Παννονία]].<ref name="Πάπυρος Λαρούς"></ref> Όμως ο αυτοκράτορας της ανατολής [[Μαρκιανός]] δεν επικύρωσε τη στέψη του, γεγονός που αποτελούσε σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα στη μακροημέρευση της βασιλείας του.<ref>[[Hydatius]] writes (''Chronicle'', 166) that Avitus sent some ambassadors to Marcian to discuss the separation of their spheres of influences, and later (''Chronicle'', 169) adds that the two emperors ruled in agreement.</ref> Ωστόσο στη γενικότερη παρακμή που χαρακτήριζε τις τελευταίες στιγμές του δυτικού τμήματος της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας τις αποφάσεις τις έπαιρναν παρασκηνιακά επιφανείς στρατηγοί όπως ο Ρικίμερος και ο Μαϊοριανός. Οι τελευταίοι κατάφεραν να αποσπάσουν τη συναίνεση ορισμένων συγκλητικών και να τον αποπέμψουν από το θρόνο τοστις φθινόπωρο17 Οκτωβρίου του [[456]]<ref name="Πάπυρος Λαρούς"></ref>. Ο Άβιτος κατανοώντας το τέλος που τον περιμένει, αποδέχθηκε αμέσως την εκθρόνιση του αποδεχόμενος τη θέση του επισκόπου της [[Πλακεντία]]ς. Ο Ρικίμερος τον καταδίωξε και στην Πλακεντία, και ενώ ο Άβιτος προσπάθησε να διαφύγει στην πατρίδα του (Ωβέρνη), πέθανε ανοίγοντας τον δρόμο στον επόμενο αυτοκράτορα Μαϊοριανό.<ref>Gregory of Tours, ''Historia Francorum'', ii.11.</ref>