|
τηνΣτην αρχαία ελληνική μυθολογία ο '''Παλαίμων''' ή '''Παλαίμονας''' ήταν ήρωας-θεός, γιος της [[Ινώ|Ινούς]] (Λευκοθέας) και του Αθάμα, που αρχικώς ονομαζόταν '''Μελικέρτης'''. Μετά την πτώση της Ινούς και του γιου της στη θάλασσα, ο Μελικέρτης έγινε θαλάσσιος θεός και έλαβε το όνομα Παλαίμων.
Για να τιμήσει τον Παλαίμονα, ο [[Σίσυφος]], βασιλιάς της [[Αρχαία Κόρινθος|Κορίνθου]], καθιέρωσε τους γνωστούς κατά την αρχαιότητα αγώνες «[[Ίσθμια]]» και έχτισε [[Ναός του Μελικέρτη|ναό του]]. Σε κορινθιακά νομίσματα ο Παλαίμονας εμφανίζεται με τη μορφή ενός παιδιού που βρίσκεται πάνω σε ένα [[δελφίνι]].
Αιώνες αργότερα, οι [[Ρωμαίοι]] ταύτισαν τον Παλαίμονα με τον θεό '''Portunus''' και τον λάτρευαν ως προστάτη των ναυτικών.
'''Παλαίμων.''' Το όνομά του ετυμολογικά σχετίζεται με την πάλη των κυμάτων. Είναι υιός του Αθάμαντα και της Ινούς. Αρχικά ονομαζόταν Μελικέρτης. (Apollod. i. 9. § 5.) Η μητέρα του Ινώ, που την είχε οδηγήσει σε παραλογισμό η Ήρα, ρίχτηκε τελικά με το αγόρι της, είτε ακόμη εν ζωή είτε ήδη νεκρό, στη θάλασσα. Ο Παυσανίας γράφει ότι η Ινώ και ο Μελικέρτης έπεσαν στην θάλασσα από τη Μολουρίδα Πέτρα στα Μέγαρα. Τότε οι δύο τους μετετράπηκαν σε θαλάσσιες θεότητες. Η Ινώ έγινε η Λευκοθέα, ενώ ο Μελικέρτης έγινε ο Παλαίμων. (Apollod. iii. 4. § 3; Hygin. Fab. 2; Ov. Met. iv. 520, xiii. 919.) Σύμφωνα με ορισμένους, ο Μελικέρτης μετά την αποθέωση του αποκλήθηκε Γλαύκος (Athen. vii. p. 296), ενώ, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Γλαύκος λέγεται ότι πήδησε στη θάλασσα για την αγάπη του Μελικέρτη. (Athen. vii. p. 297.) Η αποθέωση πραγματοποιήθηκε από τις Νηρηίδες, που έσωσαν τον Μελικέρτη. Το σώμα του Μελικέρτη, σύμφωνα με την κοινή παράδοση, ξεβράστηκε από τα κύματα, ή μεταφέρθηκε από δελφίνια στον λιμένα του Σχοίνου στον Ισθμό της Κορίνθου, ή σε εκείνο το σημείο της ακτής, όπου τελικά στήθηκε ο βωμός του Παλαίμονα (Paus. i. 44. § 11, ii. 1. § 3; Plut.Sympos. v. 3). Εκεί βρέθηκε η σωρός του από το θείο του, τον Σίσυφο, ο οποίος διέταξε να μεταφερθεί στην Κόρινθο, και εκεί, με εντολή των Νηρηίδων θέσπισε τα Ίσθμια και την θυσία μαύρων ταύρων προς τιμήν του αποθεωμένου Παλαίμονα. (Tzetz. ad Lyc. 107, 229; Philostr. Her. 19, Icon. ii. 16; Paus. ii. 1. § 3;Schol. ad Eurip. Med. 1274; Eurip. Iph. Taur. 251.) Στον ο Ισθμό της Κορίνθου υπήρχε ναός του Παλαίμονα με τα αγάλματα του Παλαίμονα, της Λευκοθέας και του Ποσειδώνα. Κοντά στο ίδιο μέρος υπήρχε ένας υπόγειο ιερό, στο οποίο πιστευόταν ότι διατηρούντο τα λείψανα του Παλαίμονα. (Paus. ΙΙ. 2. § 1). Στο νησί της Τενέδου, λέγεται ότι ετελούντο θυσίες παιδιών σε αυτόν, και όλη η λατρεία φαίνεται να περιείχε κάτι το ζοφερό και το οργιαστικό. (Philostr. l. c.; Hom. Od. iii. 6.). Σε έργα τέχνης με περιεχόμενο τον Παλαίμονα αναπαρίσταται ως αγόρι που μεταφέρεται από θαλάσσιες θεότητες ή δελφίνια. (Philostr. Icon. ii. 16) Οι Ρωμαίοι ταύτισαν τον Παλαίμωνα με τον δικό τους θεό Portunus, ή Portumnus.
==Πηγή==
* Emmy Patsi-Garin: ''Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας'', εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
|
