|
}}
Ο '''Ερνστ Λιούμπιτς''' ([[Γερμανική γλώσσα|γερμ.]] '''Ernst Lubitsch'''), ([[28 Ιανουαρίου]] [[1892]] - [[30 Νοεμβρίου]] [[1947]]))<ref>[http://www.hhprinzler.de/1992/01/ernst-lubitsch-zum-100-geburtstag/]</ref> ήταν Γερμανός, μετέπειτα πολιτογραφημένος Αμερικανός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός. Οι κωμωδίες του σατίριζαν τα κακώς κείμενα των σύγχρονων κοινωνιών, καθώς και διάφορες εθνικές ομάδες, τον κατέστησαν ως έναν από τους πιο οξυδερκείς σκηνοθέτες του Χόλιγουντ. Αποκαλούνταν ''Ο Μάγος της Κωμωδίας'' και τα έργα του χαρακτηρίζονταν από το ''άγγιγμα του Λιούμπιτς''. Μερικές από τις σημαντικότερές του ταινίες είναι: ''Ερωτική Παρέλαση (The Love Parade, 1930)'', ''Φασαρία στον παράδεισο (Trouble in paradise, 1932)'', ''Ερωτικές καντρίλιες (Design for loving, 1933)'', ''[[Νινότσκα]] (Ninotchka, 1939)'', ''[[Να ζει κανείς ή να μη ζει]] (To Be or Not to Be, 1942)'' και ''Ο ουρανός ας περιμένει (Heaven Can Wait, 1943)''. Ο σκηνοθέτης προτάθηκε τρεις φορές για [[Όσκαρ Σκηνοθεσίας]] και το [[1947]] του απένειμαν [[Τιμητικό Όσκαρ]]<ref>{{cite web|title=The Official Academy Awards® Database|website=http://awardsdatabase.oscars.org/ampas_awards/BasicSearchInput.jsp|publisher=Academy of Motion Picture Arts and Sciences|accessdate=19 October 2014}}</ref>.
== Βιογραφία ==
Ο Ερνστ Λιούμπιτς γεννήθηκε στο [[Βερολίνο]] και είχε ρωσοεβραϊκή καταγωγή. Σε ηλικία δεκαεννιάδεκαεννέα ετών σπούδασε την τέχνη της υποκριτικής πλάι στον [[Μαξ Ράινχαρντ]] και αποτέλεσε μέλος του γερμανικού θεάτρου. Την επόμενη χρονιά γύρισε την πρώτη του ταινία ως ηθοποιός και μέχρι και το 1920 γύρισε 30 ταινίες. Έπειτα αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στη σκηνοθεσία. Το 1918 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο ''Die Augen der Mumie Ma'' και με πρωταγωνίστρια την [[Πόλα Νέγκρι]]. Την επόμενη χρονιά γύρισε τη ''Μαντάμ Ντυμπαρύ (Madame Du Barry, 1919)'' επίσης με τη Νέγκρι. Οι ταινίες του είχαν απήχηση στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα χρήματα τα οποία έβγαλε από την προβολή τους του έδωσαν τη δυνατότητα να κάνει την παραγωγή της ταινίας ''Η Γυναίκα του Φαραώ (Das Weib des Pharao, 1922)'', η οποία γνώρισε επιτυχία. Το [[1922]] ο σκηνοθέτης έφυγε από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Χόλιγουντ όπου σκηνοθέτησε τη [[Μαίρη Πίκφορντ]] στην ταινία ''Ροζίτα, η Τραγουδίστρια του Δρόμου (Rosita, 1922)'', το οποίο γνώρισε καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Έπειτα υπέγραψε συμβόλαιο τριών χρόνων με τη [[Warner Bros.]]. Το συμβόλαιο του εξασφάλιζε καλλιτεχνική ελευθερία και έλεγχο πάνω στο μοντάζ, αλλά οι ταινίες που γύρισε με το στούντιο δεν είχαν εμπορική επιτυχία. Στη συνέχεια υπέγραψε συμβόλαιο με την [[Metro-Goldwyn-Mayer]]. Έπειτα μετά την έλευση του ήχου στον κινηματογράφο άρχισε να σκηνοθετεί μιούζικαλ όπως το ''Ερωτική Παρέλαση (The Love Parade, 1929)'' που επαινέθηκε από τους κριτικούς και του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Σκηνοθεσίας]]. Το [[1932]] γύρισε την ταινία ''Φασαρία στον παράδεισο (Trouble in paradise, 1932)'' η οποία χαρακτηρίστηκε ανήθικη, λόγω του έντονου σεξουαλικού της θέματος και η λογοκρισία που ασκήθηκε από τον Κώδικα Χέιζ από εκείνη τη χρονιά κι έπειτα, η ταινία αποσύρθηκε και δεν ξαναπροβλήθηκε μέχρι και το [[2003]] που κυκλοφόρησε σε DVD. Την ίδια χρονιά γύρισε και τη μοναδική του δραματική ταινία ''Ο άνθρωπος που σκότωσα (Broken Lullaby, 1932)'' με τον [[Λάιονελ Μπάριμορ]]. Το [[1935]], ο Λιούμπιτς έγινε διευθυντής παραγωγής της εταιρίας [[Paramount Pictures]] και τέσσερα χρόνια αργότερα σκηνοθέτησε τη [[Γκρέτα Γκάρμπο]] στην ταινία ''[[Νινότσκα]] (Ninotchka, 1939)'' για λογαριασμό της [[Metro-Goldwyn-Mayer]]. Το σενάριο της ταινίας υπέγραψε ο άσημος ακόμα τότε [[Μπίλι Γουάιλντερ]] και ο Λιούμπιτς έλαβε τη δεύτερή του υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Σκηνοθεσίας]]. Ακολούθησαν οι ταινίες ''[[Να ζει κανείς ή να μη ζει]] (To Be or Not to Be, 1942)'' και ''Ο ουρανός ας περιμένει (Heaven Can Wait, 1943)''. Το [[1945]] ενώ γύριζε την ταινία ''A Royal Scandal (1945)'' αρρώστησε και αντικαταστήθηκε από τον [[Όττο Πρέμινγκερ]]. Γύρισε ακόμη δυο ταινίες: το ''Τολμηρός Εραστής (Cluny Brown, 1946)'' πριν βραβευτεί με τιμητικό βραβείο [[Όσκαρ]] το [[1947]]. Την ίδια περίοδο ετοίμαζε την ταινία ''That Lady in Ermine (1947)'', αλλά πέθανε από καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και αντικαταστήθηκε για άλλη ακόμα φορά από τον Πρέμινγκερ<ref name="WVobit">Obituary ''[[Variety Obituaries|Variety]]'', December 3, 1947, page 55.</ref>. Στην επιστροφή από την κηδεία του, ο Μπίλι Γουάιλντερ είπε στον [[Γουίλιαμ Γουάιλερ]] ''Λιούμπιτς τέλος'' και ο Γουάιλερ του απάντησε: ''Ακόμη χειρότερα. Ταινίες του Λιούμπιτς, τέλος''. Ο Γουάιλντερ είχε μια επιγραφή πάνω από την πόρτα του γραφείου του που έγραφε ''Πώς θα το έκανε ο Λιούμπιτς;''.
== Παραπομπές ==
|
