Κηφισιά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα χρόνια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η Κηφισιά φιλοξένησε αρκετούς πρόσφυγες. Ένας λόγος που έσπρωχνε τους πρόσφυγες στην Κηφισιά ήταν ότι θα έβρισκαν κάποιο μεροκάματο, καθώς η πλειοψηφία τους απετελείτο από αγρότες και αμπελουργούς, και την εποχή εκείνη είχαν καλλιέργειες, όπως της πατάτας, του σπαραγγιού, της φράουλας, του μενεξέ, κι έτσι από την μία οι καλλιέργειες και από την άλλη οι πανέμορφοι κήποι, χρειάζονταν πολλά και φθηνά εργατικά χέρια. Το 1923 ιδρύθηκε ο «Σύλλογος Προσφύγων Κηφισιάς», με σκοπό τη στέγαση και αποκατάστασή τους. Ο Σύλλογος πέτυχε την απαλλοτρίωση εκατόν πενήντα δύο στρεμμάτων στη σημερινή Νέα Ερυθραία, περιοχή που τότε υπαγόταν στην Κοινότητα Κηφισιάς. «Να κάνει φεγγάρι να δουλεύουμε», έλεγαν οι πρόσφυγες, καθώς ξενοδούλευαν το πρωί στα κτήματα της Κηφισιάς και το βράδυ καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Πολύ αργότερα, στη δεκαετία του 60, θα άνοιγε και πάλι την αγκαλιά της στους ξεριζωμένους Αιγυπτιώτες (Ελληνες[[Έλληνες της Αιγύπτου)]]. Το Αστυ Αιγυπτιωτών, στην περιοχή του Ναού της Αγίας Παρασκευής, που χτίστηκε από Πρόσφυγες Έλληνες της Αιγύπτου, είναι σήμερα μία από τις ομορφότερες συνοικίες της πόλης<ref>http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22733&subid=2&pubid=96543</ref>.