Μέλας ζωμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κύρια τροφή των [[Αρχαία Σπάρτη|Σπαρτιατών]] πολεμιστών ήταν ένας ζωμός από χοιρινό, γνωστός με την ονομασία {{πολυτονικό|μέλας (μέλανας) ζωμός}}</span>. Ο [[Πλούταρχος]] υποστηρίζει πως ''«ανάμεσα στα πιάτα, αυτό που έχαιρε της μεγαλύτερης εκτίμησης ήταν ο μέλας ζωμός, μάλιστα σε τέτοιο σημείο που οι ηλικιωμένοι δεν αναζητούσαν καθόλου το κρέας. Το άφηναν για τους νεότερους και δειπνούσαν μονάχα με το ζωμό που τους παρείχαν»''.<ref name="Lyc12">Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Λυκούργος», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Lives/Lycurgus*.html#12 12]</ref> Για τους υπόλοιπους Έλληνες πρόκειται για αξιοπερίεργο φαινόμενο. ''«Φυσικά και οι Σπαρτιάτες είναι οι γενναιότεροι ανάμεσα σε όλους»'', αστειεύεται ένας [[Σύβαρις|Συβαρίτης]], ''«ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να πεθάνει χίλιους θανάτους παρά να διάγει τόσο λιτό βίο»''.<ref>Αθήναιος, «Δειπνοσοφισταί», 138d.</ref><ref>Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Πελοπίδας», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Lives/Pelopidas*.html#1 1.3]</ref> Το πιάτο αυτό αποτελούταν από χοιρινό, [[αλάτι]], [[ξίδι|ξύδι]] και [[αίμα]]. Συνοδευόταν από τη γνωστή μάζα, σύκα, [[τυρί]] και καμία φορά από θηράματα ή ψάρι.<ref name="Lyc12"/> Ο [[Κλαύδιος Αιλιανός|Αιλιανός]], συγγραφέας του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ., υποστηρίζει πως στους Λακεδαιμόνιους μάγειρες απαγορευόταν να προετοιμάζουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από κρέας.<ref>Κλαύδιος Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία», XIV, 7.</ref>

 

Έσφαζαν το χοίρο και φρόντιζαν με μεγάλη επιμέλεια να μαζέψουν το αίμα του μέχρι ρανίδος.

Το αίμα το ανακάτευαν με ξύδι για να μην πήξει.