Έττορε Μπουγκάτι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 12:
Κατά τη διάρκεια της εργασίας του στην Ντε Ντίτριχ ο Μπουγκάτι συνάντησε τον Εμίλ Ματίς (Émile Mathis), με τον οποίο ανέπτυξε στενή φιλία. Το 1904 οι Μπουγκάτι και Ματίς έφυγαν από την Ντε Ντίτριχ και κατασκεύασαν δικά τους οχήματα με την επωνυμία "Mathis-Hermes (Licence Bugatti)"<ref name=bio>[http://www.treccani.it/enciclopedia/ettore-bugatti_%28Dizionario-Biografico%29/ Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 15 (1972)]</ref> . Η συνεργασία τους διήρκεσε ως το 1906, οπότε οι δύο συνεταίροι αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Ο Μπουγκάτι δημιούργησε ένα "κέντρο ερευνών στο Ίλλκιρχ-Γκραφενστάντεν (Illkirch-Graffenstaden), σήμερα προάστιο του [[Στρασβούργο]]υ. Εκεί κατασκεύασε μερικά πρωτότυπα σε στενή συνεργασία με την Ντόιτς (Deutz), εταιρεία που έδρευε στην [[Κολωνία]].
Το 1907 ήταν σημαντικό έτος για τη ζωή του Μπουγκάτι: Νυμφεύτηκε την Μπάρμπαρα Μαρία Τζουζεπίνα Μασκέρπα (Barbara Maria Giuseppina Mascherpa), με την οποία απέκτησαν δύο γιους και δύο κόρες. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ο Μπουγκάτι υπέγραψε συμβόλαιο με την ως τότε συνεργάτιδά του εταιρεία Ντόιτς (Gasmotoren-Fabrik Deutz), στο εργοστάσιο της οποίας, στο Μύλχαϊμ της Κολωνίας δημιούργησε ένα ιδιαίτερα ελαφρύ αυτοκίνητο βάρους 300 μόνον kg, με τετρακύλινδρο οκταβάλβιδο κινητήρα 1.100 κ. εκ. και ανώτατη ταχύτητα 80 km/h),<ref name=bio/> το οποίο ύστερα από λίγο διάστημα άρχισε να κατασκευάζει υπό τη δική του επωνυμία. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, τερμάτισε πρόωρα το συμβόλαιό του με την Ντόιτς, στην οποία είχε αναλάβει καθήκοντα επικεφαλής παραγωγής και, με τα χρήματα της αποζημίωσής του εκμίσθωσε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο χρωμάτων στο Μολζέμ (Μολσχάιμ, Molsheim) της [[Αλσατία]]ς (την εποχή εκείνη ανήκε στη Γερμανία). Εκεί ξεκίνησε την παραγωγή του μοντέλου Τ13, την οποία επεξέτεινε τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα ανέλαβε την εξέλιξη του μοντέλου "Bébé" της [[Πεζώ]], ενώ άδειες για χρήση σχεδιαστικών καινοτομιών του Μπουγκάτι αγοράστηκαν από τις εταιρείες Rabag (στο [[Ντίσελντορφ]]), Diatto (στο [[Τορίνο]]) και Crossley (στο [[Μάντσεστερ]]).<ref name=bug/> Η εταιρεία του, την οποία ονόμασε "Automobiles E. Bugatti", έγινε γνωστή για ορισμένα από τα ταχύτερα, πλέον πολυτελή και τεχνολογικά προηγμένα αυτοκίνητα της εποχής της. Η εξαιρετική μηχανική σχεδίαση και κατασκευή των Μπουγκάτι έφερε και την πρώτη επιτυχία, καθώς το αυτοκίνητο κέρδισε πρώτο Γκραν Πρι του Μονακό.
Το ξέσπασμα του [[ΑΠΠ|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] επηρέασε σημαντικά την Μπουγκάτι, καθώς ο Έττορε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις εγκαταστάσεις του στην Αλσατία. Επιδόθηκε στην κατασκευή κινητήρων αεροσκαφών, μεταξύ των οποίων και ο δεκαεξακύλινδρος κινητήρας γνωστός ως U-16, ο οποίος έγινε γνωστός ως King-Bugatti, όμως ποτέ δεν παράχτηκε σε μεγάλους αριθμούς και τοποθετήθηκε σε ελάχιστα αεροσκάφη.<ref>[http://home.uni-one.nl/bugatti/revue3/rev3-3.htm#king The Bugatti Review]</ref>
<!-- -->▼
While displaced from his home in Alsace by World War I, Bugatti designed airplane engines, notably the somewhat baroque 16-cylinder U-16 which was never built in any large number and was only installed in a very few aircraft.[4][5] Between the wars Ettore Bugatti designed a successful motorized railcar dubbed the Autorail Bugatti, and won a government contract to construct an airplane, the Model 100. It was designed by Louis de Monge using two type 50B Bugatti engines but never flew due to the outbreak of WWII.-->
==Παραπομπές==
| |||