Αλκάθαρ της Σεγόβια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ επιμέλεια
Γραμμή 7:
Το Αλκάθαρ της Σεγόβια, όπως και πολλές άλλες οχυρώσεις στην Ισπανία, ξεκίνησε ως αραβικό οχυρό, το οποίο με τη σειρά του χτίστηκε πάνω σε ένα ρωμαϊκό οχυρό, από το οποίο όμως σώζονται λίγα δομικά χαρακτηριστικά. Λίγες πέτρες που σώζονται είναι παρόμοιες με αυτές του [[Υδραγωγείο της Σεγόβια|ρωμαϊκού υδραγωγείου της Σεγόβια]].<ref>{{cite web |url= http://www.portalcultura.mde.es/cultural/archivos/castillaLeon/archivo_150.html|title= Archivo General Militar de Segovia|fechaacceso= |publisher= Ministerio de Defensa de España|nombre= |enlaceautor= |fecha= |formato= |obra= Portal de Cultura de Defensa|editor= |editorial= |ubicación= |idioma= |cita= }}</ref> Η πρώτη αναφορά σε αυτό το Αλκάθαρ έγινε το 1120, περίπου 32 μετά την ανακατάληψη της πόλης από τους Χριστιανούς (κατά τη διάρκεια της περιόδου στην οποία ο Αλφόνσο ΣΤ΄ τους Λεόν και της Καστίλλης ανακατέλαβε εκτάσεις νότιου του [[Ντουέρο]] μέχρι το [[Τολέδο]] και ακόμη πιο μακριά). Το κτίριο αναφέρεται για πρώτη φορά ως Αλκάθαρ το 1155, σε μια επιστολή που ανήκει στο αρχείο του καθεδρικού της Σεγόβια.<ref>{{cite web |url= http://www.alcazardesegovia.com/IndicePrincipal.htm|title= Historia del alcázar|fechaacceso= |publisher= Patronato del Alcázar|nombre= |enlaceautor= |fecha= |formato= |obra= |editor= |editorial= |ubicación= |idioma= |cita= }}</ref>
 
Το σχήμα και η μορφή του Αλκάθαρ δεν ήταν γνωστά μέχρι τη βασιλεία του Αλφόνσο Η΄ (1155-1214), όμως παλαιότερες καταγγραφέςκαταγραφές αναφέρουν ένα ξύλινο φράκτη. Οπότε, είναι πολύ πιθανόν ότι πριν τη βασιλεία του Αλφόνσο Η΄, δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα ξύλινο οχυρό το οποίο κατασκευάστηκε πάνω σε αρχαία ρωμαϊκά θεμέλια. Ο Αλφόνσο Η΄ και η σύζυγός του, [[Ελεονώρα της Αγγλίας|Ελεονώρα των Πλανταγενέτων]], μετέτρεψαν το Αλκάθαρ σε κύρια κατοικία τους και έγιναν πολλές εργασίες ώστε να ανεγερθούν τα πρώτα τμήματα του πέτρινου οχυρού που βλέπουμε σήμερα.
 
[[Αρχείο:Alcazar05 5-4-04.JPG|thumb|right|Το Αλκάθαρ όπως φαίνεται από το νότο]]
[[Αρχείο:Armeria Alcazar Segovia 3.JPG|thumb|Οπλοστάσιο]]
Το Αλκάθαρ, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, παρέμεινε μία από τις αγαπημένες κατοίκίεςκατοικίες των μοναρχών του βασιλείου της Καστίλης και οχυρό-κλειδί στην άμυνα του βασιλείου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κατασκευάστηκε το σημερινό κτίριο και το παλάτι επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους μονάρχέςμονάρχες της δυναστείας [[Οίκος της Τραστάμαρα|Τραστάμαρα]].
 
Το 1258, τμήματα του Αλκάθαρ έπρεπε να ξαναχτιστούν από το βασιλία [[Αλφόνσος Ι΄ της Καστίλης|Αλφόνσο Ι΄]] μετά την κατάρρευση μίας οροφής και λίγο αργότερα, τη μετατροπή της αίθουσας των βασιλέων σε κοινοβούλιο. Όμως, ο άνθρωπος ο οποίος συνεισφέρεσυνεισέφερε περισσότερο απ'όλους στην συνεχιζόμενη κατασκευή του Αλκάθαρ ήταν ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄, ο οποίος έκτισε τον «Νέο Πύργο» (πύργος του Ιωάννη Β΄ όπως είναι γνωστός σήμερα).
 
Το 1474, το Αλκάθαρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνοδο της βασίλισσας [[Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλης|Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλης]]. Τις 12 Δεκεμβρίου, τα νέα του θανάτου του βασιλιά Ερίκου Δ΄ στη Μαδρίτη έφτασαν στη Σεγόβια και η Ισαβέλλα κρύφτηκε αμέσως εντός των τοιχών του Αλκάθαρ, όπου είχε την υποστήριξη του Ανδρές Καμπρέρα και του συμβουλίου της Σεγόβια. Στέφθηκε την επόμενη μέρα βασίλισσα της Καστίλης και της Λεόν.
Γραμμή 19:
Η επόμενη σημαντική ανακαίνιση στο Αλκάθαρ έλαβε χώρα από τον βασιλιά [[Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας|Φίλιππο Β΄]], μετά τον γάμο του με την [[Άννα της Αυστρίας (1549–1580)|Άννα της Αυστρίας]]. Πρόστεσε τους μυτερούς οβελούς από σχιστόλιθο ώστε να μοιάζει με τα κάστρα της κεντρικής Ευρώπης. Το 1587, ο αρχιτέκτονας Φρανθίσκο δε Μοράρ ολοκλήρωσε τον κύριο κήπο και το Σχολείο της Τιμής του κάστρου.
 
Η βασιλική αυλή τελικά μετακινήθηκε στη [[Μαδρίτη]] και το Αλκάθαρ τότε μετατράπηκε σε κρατική φυλακή για σχεδόν δύο αιώνες πριν ο βασιλιάς [[Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας|Κάρολος Γ΄]] ιδρύσει τη βασιλική σχολή πυροβολικού το 1762. Το κτίριο συνέχισε να στεγάζει τη σχολή για σχεδόν 100 χρόνια, μέχρι τις 6 Μαρτίου 1862, όταν μία φωτιά κατέστρεψε την οροφή του θησαυροφυλάκιουθησαυροφυλακίου, του οπλοστασίου, των κοιτώνων και το πλαίσιο.
 
Το κτίριο άρχισε να αποκαθίσταται στην αρχική του κατάσταση το 1882. Το 1896, ο βασιλιάς Αλφόνσο ΙΓ΄ διέταξε το Αλκάθαρ να δωθείδοθεί στο υπουργείο πολέμου ως στρατιωτική ακαδημία.
 
== Περιγραφή ==
Γραμμή 34:
Η διάταξή του είναι πολύ ανώμαλη και έχει προσαρμοστεί στο λόφο πάνω στον οποίο βρίσκεται. Τονιζεί πολύ όμορφα τον πύργο φύλαξης, ο οποίος έχει τετράγωνο σχήμα με τέσσερις πύργους. Ανεγέρθη από τον βασιλιά Ιωάννη Β΄ και αρχικά χρησιμοποιούταν ως οπλοστάσιο.
 
Μέσα, οι αίθουσες και τα δωματίαδωμάτια είναι διακοσμημένα με πολυτελή και όμορφα [[μουδέχαρ]] έργα τέχνης. Σήμερα στεγάζει το μουσείο όπλων και τα στρατιωτικά αρχεία της Σεγόβια, τα παλαιότερα ιστορικά αρχεία των ενόπλων δυνάμεων της Ισπανίας.
 
=== Εσωτερικά δωμάτια ===
Γραμμή 44:
 
;Σάλα δελ Τρόνο ο δελ Σόλιο (Αίθουσα του Θρόνου ή του Ήλιου)
Η πόρτα που ενώνει την Αίθουσα του τζακιού με την αίθουσα του Θρόνου διατηρεί την αρχική μαυριτανική διακόμησηδιακόσμηση. Εκεί υπάρχει μία πανοπλία, σαν και αυτή που καταστράφηκε από την πυρκαγιά, η οποία κατασκευάστηκε το 1456. Από κάτω βρίσκεται ένα πλατύ γύψινο διάζωμα που διατηρεί την αρχική του διάκοσμησηδιακόσμηση, παρά την ένταση της φωτιάς.
 
Οι θρόνοι κάτω από ένα κουβούκλιο με το οικόσημο των «καθολικών μοναρχών» και τη φράση «Tanto monta» είναι έργο των αρχών του αιώνα. Στο τοίχους βρίσκονται πορτραίτα των βασιλέων, τα οποία ζητήθηκαν από τη βασίλισσα Ισαβέλλα Β΄. Το προτραίτοπορτραίτο της Ισαβέλλας έχει την υπογραφή του καλλιτέχνη Κάρλος Μούνιοθ δε Πάμπλος, έργα του οποίου είναι τα παράθυρα που βρίσκονται σε άλλα δωμάτια.
 
;Σάλα δε λα Γαλέρα (Αίθουσα της Γαλέρας)
Η αίθουσα πήρε το όνομά της από το αρχαίο σκάφος και έχει σχήμα σαν μια αναποδογυρισμένης τρόπιδας. Η αίθουσα κατασκευάστηκε από την Αικατερίνη του Λάνκαστερ το 1412, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιούγιου της Ιωάννη Β΄ της Καστίλλης. Το γύψινο θύρωμα έχει μουδέχαρ διακόσμηση. Στον ένα τοίχο βρίσκεται ένας πίνακας που απεικονίζει τη στέψη της βασίλισσας Ισαβέλλας της Καστίλης και Λεόν στην εκκλησία του Σαν Μιγκέλ δε Σεγόβια, έργο του Μούνιοθ δε Πάμπλος.
 
Στα παράθυρα βρίσκονται δύο [[βιτρώ]] που αναπαριστούν τον Ερρίκο Γ΄ της Καστίλλης και την οικογενείαοικογένειά του το ένα και το άλλο τον Ερρίκο Β΄ με σκηνές από το θάνατο των Πέτρο Α΄ και Ιωάννη Β΄.
 
;Σάλα δε λας Πίνιας (Αίθουσα των Ανανάδων)
Γραμμή 60:
 
;Σάλα δε λος Ρέγιες (Αιθούσα των Βασιλέων)
Ο Φίλιππος Β΄ ανέθεσε στον Ερνάνδο δε Άβιλα να σχεδιάσει αγάλματα των βασιλείων των Αστουριών, του Λεόν και της Καστίλης. Ένας από τους πίνακες στο δωμάτιο είναι πορτραίτο του Φιλίππου Β΄ και τα άλλα δύο είναι προτραίτωνπορτρέτων των συζύγων του, Ελισάβετ του Βαλουά και Άννα της Αυστρίας.
 
;Σάλα δε Κορδόν