Θυλακίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Gts-tg (συζήτηση | συνεισφορές)
Ανακατεύθυνση στο Θυλακίνη
Gts-tg (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{Taxobox
#ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ [[Θυλακίνη]]
| name = Θυλακίνη
| fossil_range = Πρώιμη [[Πλειόκαινος εποχή|Πλειόκαινη]] έως [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινη]]
| status = EX
| extinct = 1936
| status_system = iucn3.1
| status_ref =
| image = Thylacinus.jpg
| image_width = 300px
| image_caption = Θυλακίνες στη [[Ουάσινγκτον]] το 1906
| regnum = [[Ζώο|Ζώα]]
| phylum = [[Χορδωτά]]
| classis = [[Θηλαστικό|Θηλαστικά]]
| infraclassis = [[Μαρσιποφόρα]]
| ordo = [[Δασυουρόμορφα]]
| familia = †[[Θυλακινήδες]]
| genus = †''[[Θυλακίνος]]''
| species = [[extinction|†]]'''''T. cynocephalus'''''
| binomial = ''Thylacinus cynocephalus''
| binomial_authority = ([[George Prideaux Robert Harris|Harris]], 1808)
|synonyms=
* ''Didelphis cynocephala'' <small>Harris, 1808</small>
* ''Dasyurus cynocephalus'' <small>Geoffroy, 1810</small>}}
 
'''Θυλακίνη''' ή '''Θυλακίνος '''(''Thylacinus cynocephalus'', ''ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας'') ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο [[μαρσιποφόρο]] της σύγχρονης εποχής. Είναι επίσης γνωστό και ως '''Τίγρης της Τασμανίας''' λόγω των λωρίδων του στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως '''Λύκος της Τασμανίας'''.<ref>Άλλες ιστορικές ονομασίες συμπεριλαμβάνουν αυτές του ''μαρσιποφόρος λύκος'', ''ύενα'', ''λυκοζέβρα'', ''καγκουροζέβρα'', ''ζέβρα οπόσουμ'', ''μαρσιποφόρα τίγρη'', ''Τασμανικός μαρσιποφόρος λύκος'', και ''ύενα οπόσουμ''.</ref> Ζούσε στην ηπειρωτική [[Αυστραλία]], [[Τασμανία]], και [[Νέα Γουινέα]], και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ο αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της ταξινομικής οικογένειας του, των [[Θυλακινίδες|Θυλακινίδων]] (''Thylacinidae''), και δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και την πρώιμη [[Μειόκαινος εποχή|Μειόκαινο εποχή]].
 
Η θυλακίνη είχε γίνει εξαιρετικά σπάνια ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί και με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του [[Διάβολος της Τασμανίας|Διάβολου της Τασμανίας]]. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή των [[Σκύλος|σκύλων]], και η ανθρώπινη παρουσία στο ζωτικό χώρο του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και καμία δεν έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
 
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με ίδιο μέγεθος περίπου όσο ένας μεσαίος προς μεγάλος σκύλος. Η ουρά του ήταν σκληρή, διέθετε [[Μάρσιπος|μάρσιπο]], αρκετά παρόμοιου με του [[καγκουρό]] -ο οποίος όμως εμφανίζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματος του θυμίζοντας τις λωρίδες της [[τίγρης]].
 
Όπως οι τίγρεις και οι λύκοι του Βορείου Ημισφαιρίου, είδη από τα οποία και απέκτησε δύο από τις κοινές ονομασίες του, η θυλακίνη ήταν αρπακτικό στην κορυφή της [[τροφική αλυσίδα|τροφικής αλυσίδας]]. Ως μαρσιποφόρο, δε σχετίζεται στενά με τα θηλαστικά αυτά που διαθέτουν [[Πλακούντας|πλακούντα]], αλλά λόγω της συγκλίνουσας εξέλιξης που απέκτησαν στο κοινό τους περιβάλλον, μοιράζεται κάποια στοιχεία της μορφής και των ιδιοτήτων τους. Το κοντινότερο συγγενικό τους είδος που ακόμα υπάρχει, θεωρείται πως είναι είτε ο Διάβολος της Τασμανίας είτε ο [[Μυρμηκόβιος]] (Νούμπατ). Η θυλακίνη είναι μαζί με το [[οπόσουμ του νερού]] τα μόνα δύο μαρσιποφόρα τα οποία διαθέτουν μάρσιπο και στα δύο φύλα. Η αρσενική θυλακίνη διέθετε μάρσιπο ο οποίος χρησίμευε ως προστατευτική θήκη καλύπτωντας τα όργανα αναπαραγωγής του ενώ μετακινούνταν μέσα στην άγρια βλάστηση. Η θυλακίνη έχει περιγραφεί ως ένας εξαιρετικά ικανός θηρευτής, λόγω της ικανότητας της να επιζεί και να κυνηγάει τη λεία της σε εξαιρετικά απομωνομένες περιοχές.<ref name="Paddle">[[#Paddle|Paddle (2000)]]</ref>
 
Η θυλακίνη είναι ένα από τα υποψήφια είδη για [[κλωνοποίηση]] καθώς και μελέτη από άλλα εγχειρήματα της μοριακής επιστήμης, μια και εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και διασώζονται πολλά καλοδιατηρημένα δείγματα της.<ref>[http://www.smithsonianmag.com/science-nature/True_or_False_Extinction_Is_Forever.html True or False? Extinction Is Forever] smithsonianmag.com</ref>
 
== Εξέλιξη ==
[[File:Beutelwolf fg01.jpg|left|upright|thumb|Τα κρανία της Θυλακίνης (αριστερά) και του Λύκου, είναι παρόμοια, αν και τα δύο είδη έχουν αρκετά μακρινή συγγένεια. Υπάρχουν μελέτες οι οποίες δείχνουν πως το κρανίο της [[Κόκκινη αλεπού|κόκκινης αλεπούς]] (''Vulpes vulpes)'', εμφανίζει ακόμα περισσότερες ομοιότητες με αυτό της θυλακίνης.<ref>{{cite journal|journal=Australian Journal of Zoology|volume=34|issue=2|year=1986|pages=109–117|title=Comparison of Skull Shape in Marsupial and Placental Carnivores|author=Werdelin, L. |doi=10.1071/ZO9860109}}</ref>]]
 
Η σύγχρονη θυλακίνη εμφανίστηκε περίπου πριν από τέσσερα εκατομμύρια έτη. Τα είδη της οικογένειας [[Θυλακινήδες]] χρονολογούνται από την αρχή της [[Μειόκαινη|Μειόκαινης περιόδου]]. Από τη δεκαετία του 1990, έχουν ανακαλυφθεί τουλάχιστον επτά απολίθωματα στην [[Αυστραλία]], και συγκεκριμένα στην περιοχή του βορειοανατολικού [[Κουίνσλαντ]].<ref name="AM2">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060614005704/http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archivedate=14 June 2006|title=Riversleigh|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="AM3">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090602070740/http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archivedate=2 June 2009|title= Is there a fossil Thylacine?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Η [[θυλακίνη του Ντίκσον]] (''Nimbacinus dicksoni'') είναι η αρχαιότερη των επτά που έχουν ανακαλυφθεί, και χρονολογείται στα 23 εκατομμύρια έτη πριν. Το θυλακινοειδές αυτό, ήταν αρκετά μικρότερο σε σχέση με τους πιο πρόσφατους συγγενείς του.<ref name="LK1">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060319063950/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archivedate=19 March 2006|title=Lost Kingdoms: Dickson's Thylacine (''Nimbacinus dicksoni'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Το μεγαλύτερο είδος, η [[θυλακίνη η εύρωστη]] (''Thylacinus potens'') η οποία είχε μέγεθος εφάμιλλο με [[λύκος|λύκου]], ήταν το μόνο είδος της οικογενείας που επέζησε ως τα τέλη της Μειόκαινης περιόδου.<ref name="LK2">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20050325033506/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archivedate=25 March 2005|title=Lost Kingdoms: Powerful Thylacine (''Thylacinus potens'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Στα τέλη της [[Πλειστόκαινο|Πλειστόκαινου]] και αρχές της [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινου]], η σύγχρονη θυλακίνη εκτιμάται πως είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αυστραλία και Νέα Γουινέα, αν και οι πληθυσμοί της δεν ήταν ποτέ αριθμητικά μεγάλοι.<ref name="Dingo">{{cite journal|journal=The Holocene|title= Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?|author1=Johnson, C. N. |author2=Wroe, S. |volume=13|issue=6|date=November 2003|pages=941–948 | doi = 10.1191/0959683603hl682fa}}</ref>
 
Ένα παράδειγμα της συγκλίνουσας εξέλιξης της με άλλα είδη, είναι οι πολλές ομοιότητες που εμφανίζει η θυλακίνη με τα μέλη των [[Κυνίδες|Κυνίδων]], τους σκύλους του Βορείου Ημισφαιρίου, όπως, κοφτερά δόντια, δυνατά σαγόνια, ανασηκωμένες φτέρνες, και γενική ομοιότητα σωματότυπου. Μια και η θυλακίνη ζούσε στον ίδιο περίπου τύπο περιβάλλοντος όπως και οι σκύλοι, ανέπτυξε πολλά από τα ίδια χαρακτηριστικά, παρόλα αυτά όμως, δεν έχει καμία συγγένεια με αυτούς.<ref name="PWS2">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf|title=Threatened Species: Thylacine&nbsp;– Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus''|publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|date=December 2003| accessdate =22 November 2006|format=PDF| archiveurl = http://web.archive.org/web/20061002050127/http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf| archivedate = 2 October 2006}}</ref>
 
== Ανακάλυψη και ταξινόμηση ==
[[File:Thylacine rock art at Ubirr.jpg|thumb|[[Ζωγραφική σπηλαίου]] η οποία απεικονίζει μια θυλακίνη, στο [[Ουμπίρρ]] (Ubirr), [[Εθνικό Πάρκο Κακαντού]], [[Αυστραλία]]]]
Έχουν ανακαλυφθεί πολυάριθμες αναπαραστάσεις της θυλακίνης σε δείγματα παλαιολιθικής τέχνης τα οποία χρονολογούνται τουλάχιστον από το 1000 π.Χ..<ref name="rockart">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/science/news/ancient/AncientRepublish_1265476.htm|title=Rock art shows attempts to save thylacine|author=Salleh, Anna |publisher=ABC Science Online|date=15 December 2004| accessdate =21 November 2006}}</ref> Πετρόγλυφες απεικονίσεις της θυλακίνης υπάρχουν στην περιφέρεια [[Ντάμπιερ Ροκ Αρτ]] (''Dampier Rock Art'') της χερσονήσου [[Μπάρραπ]] (''Burrup'') <nowiki/>στη δυτική [[Αυστραλία]].
 
Κατά την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων εξερευνητών τον 17ο αιώνα, το ζώο είχε ήδη εξαφανιστεί από την ηπειρωτική Αυστραλία, και είχε γίνει σπάνιο στην [[Τασμανία]]. Είναι πιθανό πως οι Ευρωπαίοι το πρωτοσυνάντησαν το 1642 όταν ο [[Άμπελ Τάσμαν]] έφτασε στην Τασμανία -η οποία ονομάστηκε από το επώνυμο του-. Η εξερευνητική αποστολή που αποβιβάστηκε, ανέφερε πως είδε τα χνάρια άγριων ζώων με νύχια σαν του τίγρη.<ref name="REMP">Rembrants. D. (1682) , (6), 179–86. Quoted in [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Το 1772, ο [[Μαρκ Ζοσέφ Μαριόν ντου Φρέσν]] (Marc-Joseph Marion du Fresne), έφτασε στη περιοχή με το πλοίο του, το Μασκαρίν (''Mascarin) ''και ανέφερε πως είδε ένα ζώο ανάμεσα σε τίγρη και γάτα.<ref name="ROTHP">Roth, H. L. (1891), London. Truslove and Shirley. [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Δεν μπορεί όμως να υπάρξει απόλυτη ταυτοποίηση με τη θυλακίνη από την περιγραφή αυτή, μια και μπορεί να πρόκειται για την [[δασύουρος τίγρη|δασύουρο τίγρη]] (''Dasyurus maculatus''), ένα σαρκοβόρο μαρσιποφόρο σε μέγεθος γάτας το οποίο περιγράφεται με παρόμοιο τρόπο.
 
Η πρώτη αδιαμφισβήτη συνάντηση με τη θυλακίνη και τους Ευρωπαίους εξερευνητές, έγινε από τους Γάλλους στις 13 Μαΐου του 1792, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις στο ημερολόγιο του φυσιοδίφη [[Ζακ Λαμπιγιαρντιέρ]] (Jacques Labillardière), στην εξερευνητή αποστολή υπό τον γάλλο αξιωματικό [[Ντεντρεκαστό]]. (D'Entrecasteaux). Το 1805, ο [[Γουίλλιαμ Πάτερσον]] ο οποίος ήταν ο υποδιοικητής της Τασμανίας, έστειλε μια λεπτομερής αναφορά προς έκδοση από την εφημερίδα [[Σίντνεϊ Γκαζέττ]] (''Sydney Gazette)''.<ref name="LTT1">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref>
 
[[File:Didelphis cynocephala and Didelphis ursina, 1808.jpg|upright|thumb|left|Ο [[Διάβολος της Τασμανίας]] (κορυφή), και η Θυλακίνη, είναι είδη ταξινομημένα ως [[Δίδελφυς]] (''Didelphis)'', από την αρχική περιγραφή του το 1808. Η σχετική απεικόνιση είναι η αρχαιότερη γνωστή μη ιθαγενής απεικόνιση της θυλακίνης. ]]
 
Η πρώτη επιστημονική περιγραφή έγινε από τον Αναπληρωτή Γενικό Επιθεωρητή της Τασμανίας, [[ Τζορτζ Χάρις|Τζώρτζ Χάρρις]] το 1808, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εποίκηση του νησιού.<ref name=museum>{{cite web |url=http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |format=PDF |title=Information sheet: Thylacine ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Victoria Museum |date=April 2005 | accessdate =21 November 2006|archiveurl = http://web.archive.org/web/20061109214310/http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |archivedate = 9 November 2006|deadurl=yes}}</ref><ref name="AFD">{{cite web |url=http://www.environment.gov.au/biodiversity/abrs/online-resources/fauna/afd/taxa/Thylacinus_cynocephalus |title=''Thylacinus cynocephalus'' (Harris, 1808) |date=9 October 2008 |work=Australian Faunal Directory |publisher=Australian Biological Resources Study}}</ref> Ο Χάρρις αρχικά ταξινόμησε τη θυλακίνη στο γένος [[ Δίδελφυς|Δίδελφυς]] (''Didelphis)'', το οποίο είχε οριστεί από τον [[Κάρολος Λινναίος|Λινναίο]] για τα αμερικανικά [[οπόσουμ]], περιγράφοντας τα ως [[Δίδελφυς κυνοκέφαλα]] (''Didelphis cynocephala), ''οπόσουμ με κεφαλή σκύλου.
 
Η διαπίστωση πως τα αυστραλιανά μαρσιποφόρα ήταν θεμελιωδώς διαφορετικά από το οικεία θηλαστικά, οδήγησε στην καθιέρωση του σύγχρονου συστήματος ταξινόμησης, και το 1796, ο [[Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ]] δημιούργησε το γένος [[Δασύουρος]] όπου και τοποθέτησε τη θυλακίνη το 1810. Για να αποσαφηνίσει την μείξη της ελληνικής και λατινικής ονοματολογίας, το όνομα του είδους αλλάχτηκε σε αυτό του κυνοκέφαλος (''cynocephalus)''. Το 1824, απέκτησε το δικό του γένος, Θυλακίνος (''Thylacinus)'', από τον [[Κόενρααντ Γιάκομπ Τέμμινκ]] (''Coenraad Jacob Temminck'').<ref name="LTT2">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 5.</ref> Το κοινό του όνομα, θυλακίνη, προέρχεται απευθείας από το όνομα του γένους του, το οποίο ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη ''θύλακος'' (''thýlakos''), η οποία υποδηλώνει τον θύλακα των [[μαρσιποφόρα|μαρσιποφόρων]].<ref name="OED">{{cite book|title=The Concise Oxford Dictionary of English Etymology|editor=Hoad, T. F. |year=1986|location=Oxford|publisher=Oxford University Press|isbn = 978-0-19-863120-0}}</ref>{{Ref label|A|a|none}}
 
Αρκετές μελέτες, υποστηρίζουν πως η θυλακίνη βρίσκεται στη βάση της τάξης των [[Δασυουρόμορφα|Δασυουρόμορφων]], και ο Διάβολος της Τασμανίας είναι ο κοντινότερος συγγενής της. Παρόλα αυτά, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό [[Τζένομ Ρισέρτς]] (''Genome Research) ''τον Ιανουάριο του 2009, υποστηρίζει πως το [[νούμπατ]] (numbat) αποτελεί ταξινομικά πιο βασικό μέλος από τον Διάβολο της Τασμανίας και είναι πιο στενά σχετιζόμενο με τη θυλακίνη.<ref name="GR1">{{cite journal |title=The mitochondrial genome sequence of the Tasmanian tiger (''Thylacinus cynocephalus'') |journal=Genome Res. |volume=19 |issue=2 |pages=213–20 |date=February 2009 |pmid=19139089 |pmc=2652203 |doi=10.1101/gr.082628.108}}</ref>
 
== Περιγραφή ==
Οι περιγραφές της θυλακίνης ποικίλλουν, καθώς τα διασωζόμενα στοιχεία περιορίζονται σε ταριχευμένα ζώα, απολιθώματα, δέρματα και σκελετούς, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ταινίες του ζώου σε αιχμαλωσία, και αυτόπτεις μαρτυρίες.
[[File:ThylacineOslo.jpg|thumb|Δείγμα στο μουσείο του Όσλο, με την εμφάνιση αποχρωματισμού]]
 
=== Φυσική περιγραφή και ανατομία ===
Η θυλακίνη ήταν ο μεγαλύτερος θηρευτής της Αυστραλίας έως 3500 έτη πριν,<ref>{{cite doi|10.1371/journal.pone.0034877}}</ref> και έμοιαζε με ένα μεγάλο, κοντότριχο σκύλο με μια σκληρή ουρά η οποία εκτείνονταν ομαλά από το κυρίως σώμα με τρόπο παρόμοιο του [[καγκουρό]]. Πολλοί ευρωπαίοι άποικοι τη συκρίναν με την [[ύαινα]], λόγω της ασυνήθηστης στάσης της και γενικής συμπεριφοράς.<ref name="PWS2" />
 
<nowiki> </nowiki>Το καστανοκίτρινο τρίχωμα της είχε από 13 έως 21 ευδιάκριτες μαύρες λωρίδες στη ράχη, πίσω γλουτούς και τη βάση της ουράς της, κάτι που της έδωσε το παρατσούκλι ως ''τίγρης''. Οι λωρίδες ήταν πιο έντονες στα νεαρά μέλη του είδους, και ξεθώριαζαν όσο το ζώο μεγάλωνε σε ηλικία.<ref name="ABRS">{{cite web|url=https://web.archive.org/web/20090108143156/http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|title=Fauna of Australia chap.20 vol.1b|author=Dixon, Joan |publisher=Australian Biological Resources Study (ABRS)| accessdate =22 November 2006|format=PDF}}</ref> Μια από τις λωρίδες επεκτεινόταν προς τα κάτω στο εξωτερικό σημείο των πίσω μηρών, το τρίχωμα του ήταν πυκνό και απαλό, μέχρι 15 χιλιοστά σε μήκος, και στα νεαρά μέλη η κορυφή της ουράς διέθετε λοφίο. Τα στρόγγυλα, ανασηκωμένα αυτιά τους είχαν περίπου 8 εκατοστά μήκος και ήταν καλυμμένα με απαλό τρίχωμα.<ref name="AM1">{{cite web|url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archiveurl=http://web.archive.org/web/20091024073340/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archivedate=24 October 2009|title=Australia's Thylacine: What did the Thylacine look like?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο χρωματισμός τους διαφοροποιούνταν από το ανοικτό έως το σκοτεινό καστανό χρώμα, και η κοιλιά τους ήταν ανοικτόχρωμη κρεμώδης.<ref name="UTAS">{{cite web|url=http://www.zoo.utas.edu.au/tfprofiles/tasanimals/Thylacine2.htm|title=Profile&nbsp;– Thylacine|author=Guiler, Eric |publisher=Zoology Department, University of Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
 
Η ώριμη θυλακίνη είχε μήκος από 1 έως 1.3 μέτρα, και συνυπολογιζομένης της ουράς 1.5 έως 1.65 μέτρα.<ref name="PI">{{cite book|title=Tasmania's Threatened Fauna Handbook|author=Bryant, Sally and Jackson, Jean; Threatened Species Unit, Parks and Wildlife Service, Tasmania|publisher=Bryant and Jackson|year=1999|pages=190–193|isbn= 978-0-7246-6223-4}}</ref> Το ύψος των ενήλικων ήταν περίπου 60 εκατοστά έως τον ώμο, και ζύγιζαν από 20 έως 30 κιλά.<ref name="PI" /> Υπήρχε επίσης ένας μικρός [[σεξουαλικός διμορφισμός]], όπου τα αρσενικά ήταν μεγαλύτερα από τα θυληκά κατά μέσο όρο.<ref name="FA">{{cite journal|journal=Ecology|volume=78|author=Jones, Menna |page=2569|title=Character displacement in Australian dasyurid carnivores: size relationships and prey size patterns |doi=10.1890/0012-9658(1997)078[2569:CDIADC]2.0.CO;2|year=1997|issue=8}}</ref>
[[File:Thylacine footage compilation.ogv|thumb|left|Όλες οι γνωστές αυστραλιανές καταγραφές ζωντανών θυλακινών, βιντεοσκοπημένες στο [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] (Hobart), [[Τασμανία]], το 1911, 1928, και 1933. Υπάρχουν άλλες δύο περιπτώσεις στιγμιότυπων, οι οποίες έχουν βιντεοσκοπηθεί στο [[Ζωολογικός κήπος του Λονδίνου|ζωολογικό κήπο του Λονδίνου]]]]
Το θηλυκό φύλο είχε θύλακα με τέσσερις [[μαστικός αδένας|μαστικούς αδένες]], αλλά σε αντίθεση με άλλα μαρσιποφόρα, ο θύλακας άνοιγε στο πίσω μέρος του σώματος του. Τα αρσενικά διέθεταν [[όσχεο|θήκη όσχεου]], μοναδική ανάμεσα στα μαρσιποφόρα της Αυστραλίας,<ref>Τα μόνα άλλα μαρσιποφόρα εκτός Αυστραλίας που έχουν αυτή την ιδιότητα είναι τα οπόσουμ του νερού, στην Κεντρική και Λατινική Αμερική.</ref> μέσα στην οποία μπορούσαν να αποσύρουν τους [[όρχεις]] τους.<ref name="ABRS" />
 
Η θυλακίνη μπορούσε να ανοίγει το στόμα της ασυνήθιστα εκτεταμένα, ως και 120 μοίρες.<ref name="APTTR">{{cite web|url=https://web.archive.org/web/20121008035435/http://animal.discovery.com/news/afp/20031020/thylacine.html|title=Extinct Thylacine May Live Again|author=AFP|publisher=Discovery Channel|date=21 October 2003| accessdate =28 November 2007}}</ref> Η ικανότητα της αυτή φαίνεται μερικώς στην βιντεοσκόπηση του [[Ντέιβιντ Φλέι]] (David Fleay) μιας θυλακίνης σε αιχμαλωσία το 1933. Τα σαγόνια της ήταν καλοσχηματισμένα αλλά αδύναμα και είχε 46 δόντια.<ref name="AM1" /><ref name="Jaws"/>
[[File:Thylacine-footprint.png|thumb|Τα αποτυπώματα της θυλακίνης είναι αρκετά χαρακτηριστικά και ξεχωρίζουν από τα άλλα ντόπια και εισηγμένα είδη.]]
Τα αποτυπώματα της θυλακίνης μπορούσαν εύκολα να ξεχωρίσουν από άλλα γηγενή ή εισηγμένα είδη ζώων, μια και σε αντίθεση με τις αλεπούδες, γάτες, σκύλους, [[ φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (γουόμπατ), ή Διαβόλους της Τασμανίας, οι θυλακίνης διέθεταν ένα πολύ μεγάλο πίσω ίχνος και τέσσερα διακριτά μπροστινά ίχνη, σχεδόν σε ευθεία γραμμή.<ref name="tasparks">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/wildlife/mammals/thylacin.html|title=Wildlife of Tasmania: Mammals of Tasmania: Thylacine, or Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref> Τα πίσω πόδια ήταν παρόμοια με τα μπροστινά αλλά διέθεταν τέσσερα δάχτυλα αντί για πέντε. Τα νύχια τους παρέμεναν σταθερά και δεν αποτραβιούντουσαν στο εσωτερικό του ποδιού.<ref name="ABRS" />
 
Οι πρώτες επιστημονικές έρευνες θεώρησαν πως είναι πιθανό ότι η θυλακίνη κατείχε μια πολύ εξελιγμένη ικανότητα όσφρησης την οποία χρησιμοποιούσε για να ανιχνεύει τη λεία της,<ref name="tasparks" /> αλλά η μετέπειτα ανάλυση της δομής του εγκεφάλου της αποκάλυψε πως οι οσφρητικοί βολβοί της ήταν υποανεπτυγμένοι, έτσι είναι πιο πιθανό πως βασιζόταν στην όραση και τον ήχο για το κυνήγι της.<ref name="ABRS" /> Μερικοί παρατηρητές περιέγραψαν πως είχε μια δυνατή και ξεχωριστή μυρωδιά, ενώ άλλοι περιέγραψαν μια ελαφριά, καθαρή, οσμή ζώου, και κάποιοι άλλοι ανέφεραν την απουσία οσμής. Είναι όμως πιθανό, πως η θυλακίνη εξέδιδε οσμή όταν ένιωθε απειλούμενη, όπως κάνει και ο κοντινός συγγενής της ο Διάβολος της Τασμανίας.<ref name="P49">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 49.</ref>
 
Η θυλακίνη περιγράφεται πως είχε ένα δύσκαμπτο και κάπως ασυνήθιστο βηματισμό, με συνέπεια να μη μπορεί να αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες κατά το τρέξιμο της. Μπορούσε επίσης να εκτελέσει άλμα στηριζόμενη στα δύο της πίσω πόδια, με τρόπο παρόμοιο του [[καγκουρό]], κάτι το οποίο αναφέρεται πως συνέβη αρκετές φορές σε αιχμαλωτισμένες θυλακίνες.<ref name="ABRS" /> Έχει υποτεθεί πως αυτή η συμπεριφορά χρησιμοποιούνταν ως μια επιτάχυνση της κίνησης τους όταν το ζώο βρισκόταν σε εγρήγορση, καθώς και πως ήταν ικανό να σταθεί στα δύο πίσω πόδια του για σύντομη χρονική περίοδο.<ref name="TA">{{cite web|url=http://portal.archives.tas.gov.au/menu.aspx?detail=1&type=i&id=1084|title=Tasmanian Tiger|publisher=Archives Office of Tasmania|year=1930| accessdate =27 November 2006}}</ref>
 
=== Περιβάλλον και συμπεριφορά ===
[[File:Thylacine pouch.jpg|thumb|Μια από τις δύο γνωστές φωτογραφίες θυλακίνης με διογκωμένο θύλακα στον οποίο κουβαλούν τα νεογνά τους. [[Ζωολογικός κήπος της Αδελαΐδας]], 1889]]
 
Λίγα είναι γνωστά σχετικά με τη συμπεριφορά ή το περιβάλλον της θυλακίνης. Έχουν γίνει κάποιες παρατηρήσεις του ζώου σε συνθήκες αιχμαλωσίας, αλλά τα στοιχεία που περιγράφουν τη συμπεριφορά του στη φύση είναι ανέκδοτα και περιορισμένα. Οι περισσότερες παρατηρήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ η θυλακίνη είναι από τη φύση της νυκτόβιο είδος. Οι παρατηρήσεις αυτές, οι οποίες έγιναν τον 20ο αιώνα, ενδέχεται να μην είναι χαρακτηριστικές του είδους καθώς η θυλακίνη βρισκόταν ήδη υπό τις συνθήκες οι οποίες θα οδηγούσαν σύντομα στην εξαφάνιση της. Μερικά από τα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς της, έχουν υιοθετηθεί από την παρατήρηση του κοντινού της συγγενή, του Διαβόλου της Τασμανίας.
 
Οι παρατηρητές του ζώου στη φύση και σε αιχμαλωσία, αναφέρουν πως γρύλιζε και έκανε συριστικούς ήχους όταν εκνευριζόταν, συχνά συνδυάζοντας τους ήχους αυτούς με ένα απειλητικό άνοιγμα του στόματος. Κατά τη διάρκεια κυνηγιού, εξέδιδε μια σειρά από ταχέως επαναλαμβανόμενα λαρυγγώδη βηχώδη γαυγίσματα -τα οποία έχουν περιγραφεί ως ''γιπ-γιάπ'', ''κάι-γιπ'', ή ''χοπ-χοπ-χοπ''-, πιθανώς προς επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης. Επίσης είχε ένα μακρόσυρτο ένρινο ουρλιαχτό, πιθανώς για επικοινωνία εξ αποστάσεως, και ένα χαμηλό ρουθουνιστό ήχο για επικοινωνία μεταξύ μελών της αγέλης.<ref name="P6566">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 65–66.</ref>
 
[[File:Thylacine cubs.jpg|thumb|left|Οικογένεια θυλακινών στον [[ζωολογικός κήπος της Μπομαρί|ζωολογικό κήπο της Μπομαρί]] (Beaumaris) στο [[Χόμπαρτ]], 1909]]
 
[[File:Thylacines.jpg|thumb|left|Έταιρη φωτογραφία της οικογένειας στον ίδιο ζωολογικό κήπο]]
 
Η θυλακίνη πιθανώς προτιμούσα τα ξηρά δάση με δέντρα ευκαλύπτων, τους υγρότοπους, και τα λιβάδια της ηπειρωτικής Αυστραλίας.<ref name="tasparks" /> Οι ιθαγενείς ζωγραφιές σπηλαίων υποδηλώνουν πως ζούσε σε όλη την ηπειρωτική [[Αυστραλία]] και τη [[Νέα Γουινέα]]. Τα αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξης του ζώου προέρχονται από ένα αφυδατωμένο πτώμα το οποίο ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στην [[πεδιάδα του Νούλαρμπορ]] (Nullarbor Plain) στη [[Δυτική Αυστραλία]] το 1990, και η χρονολόγηση με άνθρακα αποκάλυψε πως είχε ηλικία 3.300 ετών.<ref name="nma">{{cite web|url=http://www.nma.gov.au/media/media_releases_by_year/2004/2004_06_16|title=Mummified thylacine has national message|publisher=National Museum of Australia, Canberra|date=16 June 2004| accessdate =21 November 2006}}</ref>
 
Στην [[Τασμανία]] φέρεται να προτιμούσε τις δασώδεις εκτάσεις στις μεσόγειες και παράκτιες τοποθεσίες του νησιού, οι οποίες εν καιρώ χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα από τους Βρετανούς αποίκους για την εκτροφή και βόσκηση των ζώων τους.<ref name="AML">{{cite web|url=http://amonline.net.au/thylacine/04.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090602010849/http://amonline.net.au/thylacine/04.htm|archivedate=2 June 2009|title=Australia's Thylacine: Where did the Thylacine live?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο λωριδοειδής σχηματισμός στη πλάτη τους, ενδέχεται να προσέδιδε προστασία και κάλυψη ανάμεσα στις δασικές εκτάσεις,<ref name="ABRS" /> αλλά μπορεί και να χρησίμευε για τον σκοπό της αλληλοαναγνώρισης.<ref name="P4243">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 42–43.</ref> Το εύρος περιοχής κινήσεων του ζώου ήταν ανάμεσα στα 40 με 80 τετραγωνικά χιλιόμετρα,<ref name="UTAS" /> και φαίνεται πως παρέμενε στη ζώνη εύρους της περιοχής του χωρίς να εδαφικά εχθρικό. Ομάδες οι οποίες ήταν πολύ μεγάλες για να αποτελούν μια οικογένεια, μερικές φορές παρατηρούνταν μαζί.<ref name="P3839">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 38–39.</ref>
 
Η θυλακίνη κυνηγούσε κατά τη νύκτα και σε συνθήκες [[Λυκόφως|λυκόφωτος]], περνώντας τη μέρα της σε μικρές σπηλιές ή κοίλους κορμούς δέντρων, και σε φωλιές κλαδιών, φλοιών και φύλλων. Έτεινε να υποχωρεί προς τους λόφους και το δάσος για καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ημέρας και κυνηγούσε στον ανοικτό θαμνότοπο κατά τη νύκτα. Οι πρώτοι παρατηρητές αναφέρουν πως το ζώο ήταν χαρακτηριστικά ντροπαλό και μυστικοπαθές, έχοντας αντίληψη της παρουσίας των ανθρώπων και αποφεύγοντας την επαφή μαζί τους, αν και περιστασιακά εκδήλωνε χαρακτηριστικά περιέργειας και εξέτασης.<ref name="sight">{{Cite journal | last = Heberle | first = G. | year = 1977 | journal=Sunday Telegraph Sydney | page = 46 | title= Reports of alleged thylacine sightings in Western Australia| url = http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~gregheberle/AdobePDF/Thylacine/ThylacinePaper2004-P1-5.pdf | format = w}}</ref> Κατά τον καιρό των πρώτων επαφών με ανθρώπους, είχε στιγματιστεί ως άγριο και επικύνδινο ζώο, πιθανώς λόγω του ότι θεωρήθηκε επικύνδινο για τα ζώα της τοπικής κτηνοτροφίας.<ref>[http://www.australiangeographic.com.au/journal/largest-private-collection-of-tasmanian-tigers-on-display.htm/ Tasmanian tigers brough to life], Australian Geographic, 24 February 2011.</ref>
 
Υπάρχουν στοιχεία πως η αναπαραγωγή διαρκούσε για κάποιο μέρος του έτους -οι απογραφές των θανατώσεων του αναφέρουν πως βρίσκονταν νεογνά στους θύλακες τους όλες τις εποχές του χρόνου-, αν και η κορύφωση της αναπαραγωγής τους φαίνεται να συνέβαινε τον χειμώνα και την άνοιξη.<ref name="ABRS" /> Γεννούσαν έως και τέσσερα νεογνά ανά φωλιά -συνήθως δύο ή τρία-, και τα κουβαλούσαν στο θύλακα τους έως και τρείς μήνες προστατεύοντας τα μέχρι να φτάσουν τουλάχιστον το μισό μέγεθος ενός ενήλικα. Κάθε νεογέννητο ήταν άτριχο και τυφλό, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να αφήσουν τον θύλακα οριστικά ήταν πλέον πλήρως ανεπτυγμένα.<ref name="ABRS" /> Από εκεί και πέρα, παρέμεναν στη φωλιά ενώ η μητέρα τους κυνηγούσε για τροφή.<ref name="P60">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 60.</ref> Οι θυλακίνες αναπαρήχθησαν επιτυχημένα σε συνθήκες αιχμαλωσίας μόνο μια φορά, στον [[Ζωολογικός κήπος της Μελβούρνης|ζωολογικό κήπο της Μελβούρνης]] το 1899.<ref name="P228231">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 228–231.</ref> Το προσδόκιμο ζωής τους στη φύση εκτιμάται πως ήταν 5 έως 7 έτη, αν και είδη που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία επιζήσαν ως και 9 έτος.<ref name="tasparks" />
 
=== Διατροφικές συνήθειες ===
[[File:Beutelwolfskelett brehm.png|thumb|Τα αποτελέσματα της ανάλυσης του σκελετού της θυλακίνης, υποδηλώνουν πως όταν κυνηγούσε βασίζονταν περισσότερο στην αντοχή της παρά την ταχύτητα της κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.]]
Αν και υπάρχουν μεθόδοι οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ταυτοποιήσουν τις διατροφικές συνήθειες και τρόπους διατροφής της θυλακίνης, τα ευρήματα και οι διάφορες θεωρίες έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους εν θερμώ.<ref name="autogenerated1">{{cite doi|10.1111/j.1469-7998.2011.00844.x}}</ref>
 
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, αναφέρει πως τα ονδοντικά και βιοχημικά στοιχεία δείχνουν πως το ζώο ήταν υπερσαρκοφάγο το οποίο κατανάλωνε μόνο σάρκα από [[σπονδυλωτά]].<ref name="autogenerated1" />Η θυλακίνη ήταν αποκλειστικά σαρκοφάγα, και το στομάχι της ήταν μυώδης, και μπορούσε να εξογκωθεί επιτρέπωντας στο ζώο να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής κατά την διάρκεια μιας σίτισης, πιθανώς ως μια προσαρμογή ενάντια στις μεγάλες περιόδους που θα περνούσε αποτυγχάνωντας στο κυνήγι και η τροφή ήταν δυσεύρετη.<ref name="ABRS" /> Η σκελετική ανάλυση και οι παρατηρήσεις του ζώου σε αιχμαλώσία, προτείνουν πως η θυλακίνη προτιμούσε να ξεχωρίζει ένα μόνο ζώο και να το καταδιώκει μέχρι αυτό να εξουθενωθεί. Μερικές μελέτες καταλήγουν πως το ζώο μπορεί να κυνηγούσε σε μικρές ομάδες, με την κύρια ομάδα να κατευθύνει τον όγκο της λείας προς την τοποθεσία όπου οι μικρότερες ανέμεναν έχοντας στήσει την ενέδρα τους.<ref name="museum" /> Οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν παγίδες, το έχουν χαρακτηρίσει ως ένα ''αρπακτικό ενέδρας''.<ref name="ABRS" />
 
Η λεία της θυλακίνης πιστεύεται πως περιελάμβανε [[καγκουρό]], [[γουαλλάμπι]] (wallabi, μικρό είδος καγκουρό), [[ φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (γουόμπατ), και πτηνά και μικρά ζώα όπως τα [[ποτόρου]] (potoroo) και τα [[οπόσουμ]]. Ένα ζώο που μπορεί επίσης να συμπεριλαμβανόταν στη λεία του ήταν το κάποτε πολυπληθές [[Έμου της Τασμανίας]].<ref>Μερικοί συγγραφείς επίσης υποθέτουν πως το σαγόνι ήταν εξειδικευμένο για το κυνήγι των Έμου έτσι ώστε είτε να σπάει το λαιμό του είτε να κόβει την καρωτίδα αρτηρία.</ref> Το έμου ήταν ένα μεγάλο πουλί χωρίς φτερά, το οποίο μοιραζόταν το ίδιο περιβάλλον με τη θυλακίνη και κυνηγήθηκε μέχρι την τελική του εξαφάνιση το 1850, πιθανώς συμπίπτωντας με τη μείωση του πληθυσμού της θυλακίνης.<ref name="P81">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 81.</ref> Επίσης, τα [[ντίνγκο]] και οι [[αλεπού|αλεπούδες]] έχουν παρατηρηθεί πως κυνηγούσαν τα έμου.<ref>{{cite journal | doi = 10.1071/WR99030 | title = Trends in the numbers of red kangaroos and emus on either side of the South Australian dingo fence: evidence for predator regulation? | journal=Wildlife Research | volume = 27 | issue = 3 | pages = 269–276 | year = 2000}}</ref><ref>{{cite web | url = http://www.blueplanetbiomes.org/emu.htm | title = Emu|accessdate =19 September 2006}}</ref>
 
Οι ευρωπαίοι άποικοι πιστεύαν πως η θυλακίνη απειλούσε τα [[Πρόβατο|πρόβατα]] και [[Όρνιθα|πουλερικά]] των κτηνοτρόφων και γεωργών.<ref name="P79">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 79–138.</ref> Κατά τον 20ο αιώνα, η θυλακίνη συχνά χαρακτηρίζονταν ως ''πότης αίματος'', και η δοξασία αυτή φαίνεται να προέρχεται από μια μόνο δευτερογενής αφήγηση<ref>Smith, Geoffrey Watkins (1909)
[http://www.worldcat.org/title/naturalist-in-tasmania/oclc/504699783 "A Naturalist in Tasmania."]. Clarendon Press: Oxford. </ref><ref>[http://www.winchestercollegeatwar.com/archive/geoffrey-watkins-smith/ "Smith, Geoffrey Watkins"]. ''winchestercollegeatwar.com''. </ref><ref>[http://worldwarzoogardener1939.wordpress.com/2013/09/ "September | 2013 | Worldwarzoogardener1939's Blog"]. worldwarzoogardener1939.''wordpress.com''. </ref> ενός περιστατικού στην καλύβα ενός βοσκού.<ref name="P2935">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 29–35.</ref> Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, οι θυλακίνες τρέφονταν με μια ευρεία ποικιλία τροφών, όπως ψόφιους [[λαγός|λαγούς]] και γουλλάμπι, καθώς και [[βόδι|βοδινό]], [[αρνί]], [[άλογο]], και περιστασιακά και πουλερικά.<ref name="P96">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 96.</ref> Ο φυσιοδίφης της Τασμανίας, [[Μάικλ Σάρλαντ]] (Michael Sharland), δημοσίευσε ένα άρθρο το 1957 δηλώνοντας πως μια θυλακίνη σε αιχμαλωσία απέφυγε να τραφεί με ένα νεκρό γουαλλάμπι που του προσφέρθηκε, και αργότερα αρνήθηκε επίσης να σκοτώσει ένα ζωντανό γουαλλάμπι για να τραφεί. Παρόλα αυτά, μεταπείστηκε να το φάει όταν του τοποθετήθηκε μπροστά από τη μύτη του, η μυρωδιά του αίματος ενός γουαλλάμπι που μόλις είχε σφαχτεί.<ref name="P32">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 32.</ref>
 
Το 2011, μια μελέτη του [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας|Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας]] η οποία έκανε εφάρμοσε εξελιγμένες τεχνικές αναπαράστασης και προσομοίωσης με τη χρήση ηλεκτονικών υπολογιστών, ανέφερε πως τα ευρήματα της δείχνουν ότι οι θυλακίνες είχαν αναπάντεχα αδύναμα σαγόνια. Τα αρπακτικά συνήθως κυνηγούν λεία η οποία βρίσκεται ως και τα δικά τους επίπεδα μεγέθους, αλλά μια ενήλικη θυλακίνη γύρω στα 30 κιλά βρέθηκε πως δε θα ήταν ικανή να κυνηγίσει λεία μεγαλύτερη από 5 κιλά. Έτσι οι αναλυτές αυτοί, θεωρούν πως οι θυλακίνες έτρωγαν μόνο μικρά ζώα όπως τα [[μπάντικουτ]] (bandicoots) και τα [[οπόσουμ]], ζώα με τα οποία επίσης τρεφόταν και ο [[Διάβολος της Τασμανίας]] και η [[δασύουρος τίγρη]]. Ένας τέτοιος βαθμός εξειδίκευσης πιθανώς έκανε τη θυλακίνη ευάλωτη απέναντι στις μικρές αναταράξεις του οικοσυστήματος.<ref name="Jaws">[http://www.sciencedaily.com/releases/2011/08/110831210058.htm "Tasmanian Tiger's Jaw Was Too Small to Attack Sheep, Study Shows"]. ''Science Daily''. 1 September 2011.</ref><ref>[http://www.abc.net.au/science/articles/2011/09/01/3307455.htm "Tasmanian tiger was no sheep killer"]. ''ABC Science''. 1 September 2011.</ref>
 
Αν και ο [[ λύκος|γκρίζος λύκος]] θεωρείται συχνά ως ζώο αντίστοιχο με τη θυλακίνη, μια πρόσφατη έρευνα προτείνει πως η θυλακίνη ήταν περισσότερο θηρευτής ενέδρας παρά καταδίωξης, και πως η αρπακτική συμπεριφορά της θυλακίνης ήταν πιο κοντά σε αυτή των [[Αιλουροειδή|αιλουροειδών]], παρά αυτήν των μεγάλων [[κυνίδες|κυνιδών]]. Επομένως, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των όρων της κρανιακής ανατομίας, το παρατσούκλι ''Τίγρης της Τασμανίας'' ίσως είναι πιο ακριβές από το αντίστοιχο ''Λύκος της Τασμανίας''.<ref>{{cite doi|10.1098/rsbl.2011.0364}}</ref>
 
== Εξαφάνιση ==
[[File:Bagged thylacine.jpg|thumb|upright|Θηρευμένη θυλακίνη, 1869]]
 
=== Εξαφάνιση από την ηπειρωτική Αυστραλία ===
Είναι πιθανό πως η θυλακίνη έφτασε κοντά στην εξαφάνιση στην [[Αυστραλία]] πριν από 2.000 χρόνια, και πιθανώς νωρίτερα σε ότι αφορά την [[Νέα Γουινέα]].<ref name="P2324">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 23–24.</ref> Η ολοκληρωτική εξαφάνιση αποδίδεται στον συναγωνισμό με τους ιθαγενείς ανθρώπους και την επέκταση των [[ντίνγκο]].
 
Παρόλα αυτά, υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο τα ντίνγκο επηρέασαν τη θυλακίνη, μια και τα ντίνγκο κυνηγούν κυρίως την ημέρα σε αντίθεση με τη θυλακίνη που κυνηγούσε κατά τη νύκτα. Επιπρόσθετα, η θυλακίνηση ήταν πιο δυνατή σωματικά, κάτι που θα της έδινε πλεονέκτημα σε αναμετρήσεις έναντι των ντίνγκο.<ref>{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/introducing/whatis/what_is_a_thylacine_1.htm|title=Introducing the Thylacine|publisher=The Thylacine Museum| accessdate =23 May 2007}}</ref> Πρόσφατες μορφολογικές εξετάσεις του ντίνγκο και της θυλακίνης δείχνουν πως αν και το δάγκωμα του ντίνγκο ήταν πιο αδύναμο, το κρανίο του μπορούσε να αντέξει μεγαλύτερες πιέσεις, επιτρέποντας του να δαγκώσει και να σείρει μεγαλύτερη λεία από ότι θα μπορούσε η θυλακίνη. Η θυλακίνη ήταν επίσης πολύ λιγότερο ευέλικτη σε ότι αφορούσε τις διατροφικές συνήθειες της, σε σχέση με το παμφάγο ντίνγο.<ref>{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/national/tigers-demise-dingo-did-do-it/2007/09/05/1188783320057.html |title=Tiger's demise: dingo did do it&nbsp;– National&nbsp;– smh.com.au |work=Sydney Morning Herald |accessdate=3 November 2008 | date=6 September 2007}}</ref> Το περιβάλλον δράσης τους ήταν σίγουρα κοινό, μια και απολιθώματα θυλακίνης έχουν ανακαλυφθεί κοντά σε αντίστοιχα των ντίνγκο. Η υιοθέτηση του ντίνγκο από τους ανθρώπους ως συντρόφου κατά το κυνήγι, ενδέχεται να αύξησε την δυσκολία επιβίωσης της θυλακίνης.<ref name="Dingo" />
 
Μια μελέτη του 2010, σχετικά με τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ύστερης Τεταρτογενούς περιόδου, αναφέρει πως στην Αυστραλία εξαφανίστηκε το 90% ή περισσότερο των [[Σπονδυλωτό|σπονδυλωτών]] ζώων της εποχής εκείνης, με χαρακτηριστική εξαίρεση να αποτελούν τα [[καγκουρό]] και η θυλακίνη. Τα αποτελέσματα της μελέτης επίσης δείχνουν πως η μετέπειτα παρουσία των ανθρώπων ήταν ένας από τους κύριους λόγους της εξαφάνισης πολλών ειδών στην Αυστραλία, και πως δεν ήταν παρά μόνο με την άφιξη των ανθρώπων όταν και δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την οριστική εξαφάνιση της θυλακίνης.<ref>{{cite journal
|title=Timing and dynamics of Late Pleistocene mammal extinctions in southwestern Australia
|first1=Gavin J.|last1=Prideaux
|first2=Grant A.|last2=Gully
|first3=Aidan M. C.|last3=Couzens
|first4=Linda K.|last4=Ayliffe
|first5=Nathan R.|last5=Jankowski
|first6=Zenobia|last6=Jacobs,
|first7=Richard G.|last7=Roberts
|first8=John C.|last8=Hellstrom
|first9=Michael K.|last9=Gagan
|first10=Lindsay M.|last10=Hatcher
|journal=Proceedings of the National Academy of Science (US)
|date=December 2010
|doi=10.1073/pnas.1011073107
}}</ref>
 
Μια άλλη μελέτη του 2012, εξέτασε τις συσχετίσεις των γενετικών ποικιλιών της θυλακίνης πριν από την εξαφάνιση τους. Τα αποτελέσματα της έρευνας τους υποδηλώνουν πως οι τελευταίες θυλακίνες της Αυστραλίας, πέρα από τις απειλές που αντιμετωπίζαν από τα ντίνγκο, είχε γενικά περιορισμένη γενετική ποικιλία λόγω της ολοκληρωτικής γεωγραφικής απομόνωσης τους από την ηπειρωτική Αυστραλία.<ref>
{{cite journal
|last1=Menzies|first1=Brandon R.
|first2=Marilyn B.|last2=Renfree
|first3=Thomas|last3=Heider
|first4=Frieder|last4=Mayer
|first5=Thomas B.|last5=Hildebrandt
|first6=Andrew J.|last6=Pask
|title=Limited Genetic Diversity Preceded Extinction of the Tasmanian Tiger
|journal=PLoS ONE
|date=18 April 2012
|volume=7|number=4
|doi=10.1371/journal.pone.0035433
|url=http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0035433
}}</ref>
 
Μια επιπλέον μελέτη του 2003, παρατήρησε πως η σχέση ανάμεσα στο ντίνγκο και την εξαφάνιση του [[Διάβολος της Τασμανίας|Διαβόλου της Τασμανίας]], της Θυλακίνης, και της [[Κότα της Τασμανίας|Κότας της Τασμανίας]], ξεκίνησε με την άφιξη των πρώτων ανθρώπων. Η μελέτη επίσης παρατηρεί την ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στα ντίνγκο, θυλακίνη, και διάβολο της Τασμανίας, και αναφέρει πως το ντίνγκο τρεφόταν με την κότα της Τασμανίας. Συνεχίζει, υποστηρίζωντας πως ενώ ο παράγοντας τον ντίνγκο είναι σημαντικός, ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας αυτός ο οποίος χειροτέρευσε την κατάσταση για την θυλακίνη.<ref>
{{cite journal
|last1=Johnson|first1=CN
|first2=S.|last2=Wroe
|title=Causes of Extinction of Vertebrates during the Holocene of Mainland Australia: Arrival of the Dingo, or Human Impact?
|journal=The Holocene
|date=September 2003
|doi=10.1191/0959683603hl682fa
|url=http://hol.sagepub.com/content/13/6/941.abstract
}}</ref>
 
Έχει επίσης προταθεί από μια άλλη μελέτη πως ιογενείς παράγοντες ενδέχεται να διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εξαφάνιση της θυλακίνης<ref name="autogenerated2">{{cite journal|url=http://search.informit.com.au/documentSummary;dn=201212562;res=IELAPA|author=Paddle, R. |year=2012|title=The thylacine's last straw: Epidemic disease in a recent mammalian extinction|journal= Australian Zoologist|volume= 36|issue=1|pages=75–92}}</ref> Η ίδια μελέτη συμπληρώνει πως αν δεν υπήρχε η επιδημιολογική επιρροή, η εξαφάνιση της θυλακίνης θα είχε αποφευχθεί στη καλύτερη περίπτωση, ή αναβληθεί στη χειρότερη, αναφέροντας πως ο ιός των μαρσιποφόρων διαδόθηκε πολύ γρήγορα και έπλητε κυρίως τους νεαρούς πλυθησμούς της θυλακίνης."<ref name="autogenerated2"/>
 
Οι τοιχογραφίες σπηλαίου στο [[Εθνικό Πάρκο Κακαντού]], αναπαριστούν ξεκάθαρα πως η θυλακίνη κυνηγούνταν από τους πρώτους ανθρώπους.<ref name="P19">[[#Paddle|Paddle (2000)]], Plate 2.1, p. 19.</ref>
 
=== Εξαφάνιση στη Τασμανία ===
Αν και η θυλακίνη είχε εξαφανιστεί στην ηπειρωτική Αυστραλία, επέζησε μέχρι και τη δεκαετία του 1930 στην [[Τασμανία]]. Κατά τον καιρό του πρώτου επικοισμού, οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί της βρισκότανε στη βόρεια περιοχή του νησιού.<ref name="AML" /> Η εμφάνιση τους κατά την ημέρα ήταν σπάνια, όμως όλο και συχνότερα άρχισαν να τους αποδίδονται πολυάριθμες επιθέσεις σε πρόβατα. Αυτό οδήγησε στην καθιέρωση επικυρήξεων για τη θανάτωση του ζώου ώστε να ελεγχθεί ο πληθυσμός τους.
[[File:Thylacine-chicken.png|thumb|left|Η φωτογραφία αυτή του 1921 που απεικονίζει μια θυλακίνη με ένα κοτόπουλο στο στόμα, διαδόθηκε ευρέως και επιβάρυνε τη φήμη του ζώου ως κλέφτη πουλερικών. Στην πραγματικότητα όμως η φωτογραφία είναι επεξεργασμένη ώστε να μη δείχνει την ξύλινη κατασκευή του κοτετσιού και τον φράχτη γύρω του, και περαιτέρω ανάλυση έχει δείξει πως η απεικονιζόμενη θυλακίνη είναι ένα ταριχευμένο ζώο το οποίο στήθηκε για τους σκοπούς της φωτογράφησης.<ref name="CF">{{cite journal|journal=Australian Zoologist|volume=33|issue=1|author=Freeman, Carol |date=June 2005|url=https://web.archive.org/web/20120905080540/http://www.carnivoreconservation.org/files/issues/thylacine_picture_worth.pdf |title=Is this picture worth a thousand words? An analysis of Henry Burrell's photograph of a thylacine with a chicken|format=PDF}}</ref>]][[File:Wilf Batty last wild Thylacine.jpg|thumb|Κυνηγός με το βαλσαμωμένο σώμα της τελευταίας θυλακίνης που σκοτώθηκε στη φύση]]Οι πρώτες επικυρήξεις ξεκίνησαν από το 1830, και μεταξύ του 1888 και 1909 η τοπική κυβέρνηση της Τασμανίας πλήρωνε 1 λίρα για κάθε νεκρή ενήλικη θυλακίνη και 10 σελίνια για τα κουτάβια τους. Τα αρχεία δείχνουν, πως εξαργυρώθηκαν συνολικά 2.184 επικυρήξεις, αλλά πιστεύεται πως σκοτώθηκαν πολλές περισσότερες θυλακίνες πέρα από τις επικυρήξεις που πληρώθηκαν.<ref name="tasparks" /> Η εξαφάνιση τους, αποδίδεται συχνά σε αυτές τις αμείωτης έντασης προσπάθειες των γεωργών, κτηνοτρόφων και κυνηγών επικυρήξεων.<ref name="tasparks" />
 
Παρόλα αυτά, είναι πιθανό πως πολλαπλοί παράγοντες οδήγησαν στην παρακμή του ζώου μέχρι την τελική εξαφάνιση του, όπως η εμφάνιση των [[Σκύλος|σκύλων]] που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι άποικοι,<ref name="Boyce">{{cite journal|journal=Environmental History|volume=11|issue=1|author=Boyce, James |title=Canine Revolution: The Social and Environmental Impact of the Introduction of the Dog to Tasmania|doi=10.1093/envhis/11.1.102|year=2006|url=https://web.archive.org/web/20090918111654/http://www.historycooperative.org/journals/eh/11.1/boyce.html}}</ref> η παρακμή του περιβάλλοντος του, η παράλληλη εξαφάνιση των ζώων με τα οποία τρεφόταν, και ο [[αφθώδης πυρετός]] -ή, η [[Μόρβα|νόσος του Καρέ]]- που πιθανώς να μεταδόθηκε σε πολλά είδη σε αιχμαλωσία την εποχή εκείνη.<ref name="UTAS" /><ref name="P202203">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 202–203.</ref>
 
<nowiki> </nowiki>Όποιος και να ήταν ο λόγος, το ζώο πλέον είχε γίνει εξαιρετικά δυσεύρετο στη φύση τη δεκαετία του 1920. Παρά την γενική πεποίθηση πως η θυλακίνη ευθύνονταν για τις επιθέσεις στα πρόβατα, το 1928 η Τασμανική επιτροπή για το περιβάλλον πρότεινε τη δημιουργία ενός καταφυγίου για την προστασία του είδους, με πιθανές κατάλληλες τοποθεσίες αυτές του [[Ποταμός Άρθουρ (Τασμανία)|ποταμού Άρθουρ]], και ποταμού [[Ποταμός Πάιμαν (Τασμανία)|Πάιμαν]] ([[Pieman River|Pieman]]) στη δυτική Τασμανία.<ref name="CM2">{{cite web|url=http://www.nma.gov.au/collections/highlights/thylacine|title=Pelt of a thylacine shot in the Pieman River-Zeehan area of Tasmania in 1930: Charles Selby Wilson collection|publisher=National Museum of Australia, Canberra| accessdate =9 January 2012}}</ref>
Το 1930 σκοτώθηκε η τελευταία γνωστή άγρια θυλακίνη, στα βορειονατολικά του νησιού, όπου το ζώο, το οποίο αναφέρεται πως ήταν αρσενικό, είχε θεαθεί να κυκλοφορεί κοντά στο σπίτι του ανθρώπου που το σκότωσε για αρκετές εβδομάδες.<ref name="NW">{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/history/persecution/persecution_10.htm|title=HISTORY – PERSECUTION – (page 10)|publisher=The Thylacine Museum|year=2006| accessdate =27 November 2006}}</ref>[[File:"Benjamin".jpg|thumb|Η τελευταία γνωστή θυλακίνη -ο ''Μπέντζαμιν''- φωτογραφημένη το 1933.]]
 
Η τελευταία αιχμαλωτισμένη θυλακίνη, αργότερα γνωστή με το όνομα Μπέντζαμιν<ref name="P198">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 198–201.</ref>, είχε αιχμαλωτιστεί το 1933 και στάλθηκε στον [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] όπου και έζησε εκεί για τρία έτη. Το φύλο του ζώου υπήρξε σημείο συζήτησης από τον καιρό που πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Πρόσφατες λεπτομερείς εξετάσεις ενός στιγμιότυπου από την ασπρόμαυρη ταινία που κινηματογραφήθηκε το 1933, επιβεβαιώνουν πως η θυλακίνη αυτή ήταν αρσενική, όπου μεγενθύνοντας την εικόνα και αυξομειώνοντας την αντίθεση και φωτεινότητα στο στιγμιότυπο όπου η θυλακίνη κάθεται στα δύο πίσω της πόδια, φαίνονται ευκρινώς τα αρσενικά γενετικά όργανα.<ref>{{cite journal|last1=Sleightholme|first1=Stephen|title=Confirmation of the gender of the last captive Thylacine|journal=Royal Zoological Society of NSW|date=29 January 2012|issue=4 |year= 2011|volume =35|pages=953–956|doi=10.7882/AZ.2011.047}}</ref>
 
Η τελευταία θυλακίνη πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1936. Πιστεύεται πως πέθανε ως αποτέλεσμα παραμέλησης, καθώς είχε κλειδωθεί εκτός του περιφραγμένου και σκεσπαστού οικήματος της, σε περίοδο όπου επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά την ημέρα, και πολύ χαμηλές κατά τη νύκτα.<ref name="P195">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 195.</ref><ref name="NS">{{cite web|url= http://www.newscientist.com/article/mg17022915.100 |title=Rough Justice |publisher=New Scientist |date=19 May 2001 |author=Dayton, Leigh |accessdate=15 February 2010}}</ref>
 
Αν και είχε ήδη οργανωθεί ένα κίνημα προστασίας της θυλακίνης από το 1901, εν μέρει από την ανάγκη προμήθειας δειγμάτων της προς συλλέκτες του εξωτερικού, οι πολιτικές δυσκολίες εμπόδισαν την κάθε μορφή προστασίας μέχρι και το 1936, στις 10 Ιουλίου του 1936, μόλις 59 ημέρες πριν τον θάνατο του τελευταίου ζώου.<ref name="P184">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 184.</ref>
 
Στην Αυστραλία, ξεκινώντας απο τις 7 Σεπτεμβρίου του 1996, η ημερομηνία έχει αφιερωθεί επίσημα στην επέτειο του θανάτου της τελευταίας καταγεγραμμένης θυλακίνης.<ref name="TSD">{{cite web|url=https://web.archive.org/web/20090709141827/http://www.environment.gov.au/biodiversity/threatened/ts-day/index.html|title=National Threatened Species Day|publisher=Department of the Environment and Heritage, Australian Government|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
=== Έκτοτε αναζητήσεις ===
 
Τα αποτελέσματα των μεταγενέστερων αναζητήσεων, υποδήλωσαν πως υπήρχε μια ισχυρή πιθανότητα πως το είδος επιζούσε στη [[Τασμανία]] κατά τη δεκαετία του 1960, μια και ανακαλύφθηκαν αποτυπώματα στο έδαφος τα οποία έμοιαζαν να ανήκουν στο ζώο, μακρινοί ήχοι που ήταν παρόμοιοι με το κάλεσμα της θυλακίνης, και πολλές ανέκδοτες μαρτυρίες από ανθρώπους που ισχυρίζονταν πως είχαν δεί το ζώο.
 
Παρά τα δεδομένα αυτά όμως, δε βρέθηκαν ποτέ αδιαμφισβήτητα στοιχεία που να υποστηρίζουν πως συνέχιζε να επιβιώνει στη φύση.<ref name="PWS2" /> Μεταξύ του 1967 και 1973 διενεργήθηκε και η πιο έντονη και λεπτομερής αναζήτηση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή ζωολόγων και κατοίκων της περιοχής, σε όλη την δυτική ακτή της Τασμανίας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτόματες κάμερες καταγραφής, άμεσοι έλεγχοι σε περίπτωση ισχυρισμού πως θεάθηκε το ζώο, και το 1972 δημιουργήθηκε μια επιπλέον εξερευνητική ομάδα η οποία ολοκλήρωσε το έργο της χωρίς να βρεί κανένα στοιχείο για την ύπαρξη της θυλακίνης.<ref>{{Cite journal| author= Park, Andy |title= Tasmanian tiger&nbsp;– extinct or merely elusive?|journal=Australian Geographic |volume= 1|issue=3 |pages= 66–83|date=July 1986}}</ref>
 
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του ζώου συνεχίζονται, και πρόκειται κυρίως για ιδιωτικές πρωτοβουλίες από λάτρεις της θυλακίνης, με την κάθε πρωτοβουλία να ποικίλει ως προς τον τρόπο διενέργειας της έρευνας, γενικές γνώσεις, και γενικό τρόπο διεξαγωγής. Μερικοί εξερευνητές θέλουν να πιστεύουν πως η θυλακίνη ακόμα επιζεί και βασίζουν την έρευνα τους στην πίστη τους αυτή, ενώ άλλοι θέλουν να υπολογίσουν τις πιθανότητες να έχει εξαφανιστεί και να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για το πως εξαφανίστηκε. Υπάρχει επίσης και ένας ιστότοπος τον οποίο μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και να δηλώσει την θέαση θυλακίνης και τις λεπτομέρειες του περιστατικού.<ref name="Thylacine Research Unit">{{cite web|url=http://thylacineresearchunit.org/ |title=Home – Thylacine . Research . Unit |publisher=Thylacine . Research . Unit . |date=7 September 1936 |accessdate=4 October 2013}}</ref>[[File:Thylacine-sightings-western-australia.PNG|thumb|upright|left|Χάρτης των θεάσεων στα νοτιοδυτικά της [[δυτική Αυστραλία|δυτικής Αυστραλίας]]]]
[[File:Thylacine sightings Tasmania.png|thumb|Χάρτης με τις τοποθεσίες του συνόλου των θεάσεων μεταξύ του 1936 και του 1980 στην [[Τασμανία]]. ''Μαύρο'' = μια θέαση, ''Κόκκινο'' = πολλαπλές θεάσεις]]Η θυλακίνη είχε κατηγοριοποιηθεί ως απειλούμενο είδος μέχρι το 1982, μια και οι κανονισμοί της [[Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN)|Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης]] δηλώνουν πως ένα ζώο δε μπορεί να θεωρηθεί εξαφανισμένο παρά μόνο μετά την πάροδο 50 ετών χωρίς επιβεβαιωμένη θέαση στη φύση, και ακολούθησε η κυβέρνηση της Τασμανίας το 1986. Το είδος επίσης αφαιρέθηκε από το Παράρτημα Α της Συνθήκης του Διεθνούς Εμπορίου Απειλούμενων Ειδών ([[CITES]]) το 2013.<ref name="CITES2013">{{cite web|url=http://www.cites.org/sites/default/files/eng/notif/2013/E-Notif-2013-012.pdf |title=Amendments to appendices I and II of the Convention |date=19 April 2013 |publisher=Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora |accessdate=16 December 2014}}</ref>
 
Οι αρχές της Αυστραλίας διαθέτουν 3.800 αναφορές θέασης του ζώου από το 1936, έτος τελικής εξαφάνισης της θυλακίνης στην Τασμανία,<ref name="ARFRA">{{cite web|url=http://arfra.webs.com/informationfaq.htm|title=ARFRA Information/FAQ|publisher=Australian Rare Fauna Research Association|year=2003| accessdate =22 November 2006}}</ref> ενώ διάφοροι άλλοι οργανισμοί αναφέρουν τα δικά τους χαμηλότερα σύνολα.<ref name="sight" /><ref name="TT">{{cite web|url=http://www.tasmanian-tiger.com/sightings.htm|title=Thylacine Sightings Map|author=Emburg, Buck and Emburg, Joan |publisher=Tasmanian-tiger.com| accessdate =22 November 2006}}</ref>
 
<nowiki> </nowiki>Οι θεάσεις επικεντρώνονται πιο συχνά στην περιοχή της νότιας Βικτώριας,<ref name="smhcbd">{{cite news|url= http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/Thyla-seen-near-CBD/2003/08/18/1061059765660.html |title= Thyla seen near CBD? |publisher=The Sydney Morning Herald |date=18 August 2003 |accessdate=15 February 2010}}</ref>με μερικές από αυτές να έχουν δημιουργήσει αρκετή δημοσιότητα με την ύπαρξη μεγάλου πλήθους βιντεοσκοπήσεων, φωτογραφιών, αποτυπωμάτων και ηχητικών ντοκουμέντων<ref>{{cite news | author=Hall, Phil | title =The Bootleg Files: "Footage of the Last Thylacine" | publisher=Film Threat | date =16 February 2007 | url =http://www.filmthreat.com/index.php?section=features&Id=1886 | accessdate=14 February 2009}}</ref><ref name="smhburn">{{cite news|url= http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/Mystery-that-burns-so-bright/2002/09/25/1032734210053.html |title=Mystery that burns so bright |publisher=The Sydney Morning Herald|date=9 May 2000|accessdate=15 February 2010}}</ref><ref>{{cite journal | url = http://books.google.com/?id=_7sirll_RDUC&lpg=PA44&dq=Thylacine%201985%20Kevin%20Cameron&pg=PA44 |last= Douglas |first= Athol |year= 1985 |title= Tigers in Western Australia |journal= New Scientist |volume= 110 |issue= 1505 |pages= 44–47 |publisher= Reed International Limited |accessdate=16 October 2012}}</ref><ref name="smhbush">{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/New-bush-sighting-puts-tiger-hunter-back-in-business/2002/09/25/1032734216943.html |title=New bush sighting puts tiger hunter back in business |author=Woodford, James |publisher=The Sydney Morning Herald|date=30 January 1995| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhij">{{cite news |url=http://www.smh.com.au/news/tassie-tiger/tassie-tiger-sighting-claim-in-irian-jaya/2002/09/25/1032734218360.html |title=Tassie tiger sighting claim in Irian Jaya |author=Williams, Louise |publisher=The Sydney Morning Herald|date=15 April 1997|accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhclaim">{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/National/Tourist-claims-to-have-snapped-Tasmanian-tiger/2005/03/01/1109546854027.html?oneclick=true |title=Tourist claims to have snapped Tasmanian tiger |publisher=The Sydney Morning Herald|date=1 March 2005| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhclone">{{cite news | url = http://www.smh.com.au/news/Science/Clone-again/2005/05/14/1116024405941.html| title = Researchers revive plan to clone the Tassie tiger|author=Dasey, Daniel |publisher=Sydney Morning Herald|date=15 May 2005| accessdate =22 November 2006}}</ref> τα οποία όμως δεν έχουν επαληθευθεί αδιαμφισβήτητα ή έχουν αποδειχθεί ως μη γνήσια.
 
Λόγω της έντονης ενασχόλησης σχετικά με την ανακάλυψη της θυλακίνης, το είδος θεωρείται συχνά ως [[κρυπτοειδές]].<ref>{{Cite book|last1=Eberhart|first1=George M.|url=https://docs.google.com/viewer?url=http://www.beastofbala.com/files/25.pdf|title=Mysterious Creatures: A Guide to Cryptozoology|year=2002|publisher=Abc-Clio Incorporated|location=Santa Barbara, California|isbn=979-1-576-07283-6|pages=547–550 (section regarding Thylacine)}}</ref><ref>{{Cite book|last1=Coleman|first1=Loren|authorlink1=|last2=Clark|first2=Jerome|authorlink2=|asin=0684856026|title=Cryptozoology A To Z: The Encyclopedia of Loch Monsters, Sasquatch, Chupacabras, and Other Authentic Mysteries of Nature|year=1999|publisher=Touchstone (original edition), Simon & Schuster|isbn=978-0-684-85602-5|pages=238–239 (section regarding Thylacine)}}</ref>
 
=== Προσφορά αμοιβών ===
Το 1983, ο Αμερικάνος μεγιστάνας των [[ΜΜΕ]], [[Τεντ Τέρνερ]] (''Ted Turner''), πρόσφερε αμοιβή 100.000 δολαρίων Αμερικής για την απόδειξη της συνέχισης της ύπαρξης της θυλακίνης,<ref name="theage">{{cite news|url=http://www.theage.com.au/news/Science/Extinct-or-not-the-story-wont-die/2005/03/25/1111692630378.html
|title=Extinct or not, the story won't die|author=Steger, Jason |work=The Age | location=Melbourne|date=26 March 2005| accessdate =22 November 2006}}</ref>όμως το 2000 η προσφορά αυτή φαίνεται πως είχε αποσυρθεί.<ref name="MM">{{cite web|url=http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html|title=Reward Monies Withdrawn|author=McAllister, Murray |year=2000| accessdate =22 November 2006 |archiveurl=http://web.archive.org/web/20071213055235/http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html |archivedate=13 December 2007}}</ref>
 
Τον Μάρτιο του 2005, το αυστραλιανό περιοδικό Δε Μπούλετιν (''The Bulletin)'', ως μέρος της 125ης επετείου του, πρόσφερε 1.25 εκατομμύρια σε δολάρια Αυστραλίας για την ασφαλή αιχμαλώτιση μια ζωντανής θυλακίνης. Η προσφορά διήρκησε μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους και κατόπιν αποσύρθηκε, χωρίς αποτελέσματα.
 
Ακολούθησαν και άλλες προσφορές αμοιβών, κυρίως από τουριστικούς πράκτορες,<ref name="smhclone" /><ref name="theage" />και ο αριθμός και ύψος των ανταμοιβών προκάλεσε την μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξερευνητών, επιστημόνων, και απλών ερασιτεχνών, οι οποίοι εξακολουθούν να αναζητούν τη θυλακίνη ως σήμερα.<ref>{{cite journal
|last=Barrow|first=Mark V.
|title=Framing The Thylacine
|journal=Society & Animals
|volume=20|number=1|year=2012
|pages=109–110
|doi=10.1163/156853012X614396
}}</ref>
 
== Σύγχρονη έρευνα και κλωνοποίηση ==
[[File:TilacinoMadrid.jpg|thumb|Ταριχευμένο δείγμα στη Μαδρίτη]]
Τα στοιχεία καταγραφής από όλα τα δείγματα, πολλά από τα οποία σήμερα βρίσκονται σε συλλογές στην Ευρώπη, διατηρούνται στη ''Διεθνή Βάση Δεδομένων Δειγμάτων Θυλακίνης'' (International Thylacine Specimen Database). Η βάση αυτή είναι το αποτέλεσμα μια τετραετούς έρευνας για την καταγραφή και ψηφιοποίηση όλων των διαθέσιμων πληροφοριών σχετικά με τη θυλακίνη, όπου και αν βρίσκονται, όπως μουσεία, πανεπιστήμια, ή και ιδιωτικές συλλογές<ref name="CM2" />. Τα στοιχεία αυτά, φυλάσσονται στον [[Ζωολογικός Σύλλογος του Λονδίνου|Ζωολογικό Σύλλογο του Λονδίνου]] (Zoological Society of London).
 
Το [[Μουσείο Αυστραλίας]] στο [[Σίδνεϊ]], ξεκίνησε ένα πρόγραμμα [[κλωνοποίηση|κλωνοποίησης]] το 1999.<ref name="GU">{{cite news |url=http://www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4424142,00.html |title=Back from the dead |author=Leigh, Julia |work=The Guardian| location=London |date=30 May 2002 |accessdate =22 November 2006}}</ref> Ο στόχος ήταν να γίνει χρήση γενετικού υλικού από τα δείγματα που είχαν διατηρηθεί μετά το θάνατο τους στις αρχές του 20ου αιώνα, και έτσι να [[αποεξαφάνιση|αντιστραφεί η εξαφάνιση]] του είδους. Αρκετοί μικροβιολόγοι κατέκριναν το πρόγραμμα αυτό ως μη επιστημονικά έγκυρο, και το θεώρησαν ως ένα τέχνασμα δημοσίων σχέσεων.<ref name="AGE">{{cite news |url=http://www.theage.com.au/articles/2002/08/21/1029114134051.html |title=Tasmanian tiger clone a fantasy: scientist |publisher=Melbourne Age |date=22 August 2002 |accessdate =28 December 2006}}</ref>
[[File:Thylacinus cynocephalus.jpg|thumb|left|Σκελετός θυλακίνης, στο [[Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Παρισιού]]]]
Στα τέλη του 2002 οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, σημείωσαν μια αρχική επιτυχία καθώς κατάφεραν να εξάγουν τις [[DNA|γενετικές πληροφορίες]] (DNA) από τα δείγματα.<ref name="AMC">{{cite web |url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine |archiveurl=http://web.archive.org/web/20100414003805/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine |archivedate=14 April 2010 |title=Attempting to make a genomic library of an extinct animal |publisher=Australian Museum |year=1999 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
 
<nowiki> </nowiki>Στις 15 Φεβρουαρίου του 2005, το μουσείο ανακοίνωσε πως σταματάει το πρόγραμμα αυτό, καθώς η περαιτέρω ανάλυση του γενετικού υλικού που συλλέχθηκε, έδειξε πως βρισκόταν σε κακή κατάσταση και δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.<ref name="abc1">{{cite web |url=http://www.abc.net.au/news/newsitems/200502/s1303501.htm |title=Museum ditches thylacine cloning project |publisher=ABC News Online |date=15 February 2005 |accessdate =22 November 2006 |archiveurl=http://web.archive.org/web/20081015173047/http://www.abc.net.au/news/newsitems/200502/s1303501.htm |archivedate=15 October 2008}}</ref><ref name="smhclone2">{{cite news |url=http://www.smh.com.au/news/science/tassie-tiger-cloning-pieinthesky-science/2005/02/16/1108500157295.html |title=Tassie tiger cloning 'pie-in-the-sky science' |author=Smith, Deborah |publisher=Sydney Morning Herald |date=17 February 2005 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
 
<nowiki> </nowiki>Τον Μάιο του 2005, το [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας]], μέσω του κοσμήτωρα του -πρώην διευθυντή του Μουσείου Αυστραλίας και έχοντα ειδικότητα εξελικτικού βιολόγου-, ανακοίνωσε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με την κοινοπραξία μια ομάδας ενδιαφερόμενων πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων.<ref name="smhclone" /><ref name="abcs">{{cite web |url=http://www.abc.net.au/science/news/stories/s1302459.htm |title=Thylacine cloning project dumped |author=Skatssoon, Judy |publisher=ABC Science Online |date=15 February 2005 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
 
To 2008 ερευνητές του [[Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης|πανεπιστημίου της Μελβούρνης]] και του [[Πανεπιστήμιο του Τέξας|πανεπιστημίου του Τέξας]] στο [[Ώστιν (Τέξας)|Ώστιν]], ανέφεραν πως κατάφερουν να επανορθώσουν τη λειτουργία του γονιδίου ''[[Col2A1]] ''το απέκτησαν από ένα δείγμα 100 ετών το οποίο ήταν διατηρημένο σε [[αιθανόλη]] και βρισκόταν σε συλλογή μουσείου. Το γενετικό αυτό υλικό φέρεται να είχε αποτελέσματα σε δοκιμές σε ποντίκια, και η έρευνα ελπίζω πως με την πάροδο του χρόνου θα καταφέρει να αναστρέψει την εξαφάνιση της θυλακίνης.<ref>{{cite journal |title=Resurrection of DNA function ''in vivo'' from an extinct genome |journal=PLoS ONE |volume=3 |issue=5 |pages=e2240 |year=2008 |pmid=18493600 |pmc=2375112 |doi=10.1371/journal.pone.0002240|author1=Pask |first1=A. J. |last2=Behringer |first2=R. R. |last3=Renfree |first3=M. B. |bibcode=2008PLoSO...3.2240P }}</ref><ref>{{cite journal|author=Sanderson, Katharine |title=Tasmanian tiger gene lives again|journal= Nature News |date=20 May 2008|doi=10.1038/news.2008.841}}</ref> Το ίδιο έτος, μια άλλη ομάδα ερευνητών κατάφεραν να διαβάσουν με επιτυχία την αλληλουχία του μιτοχονδριακού γονιδιώματος από δύο δείγματα θυλακινών σε μουσεία, κάτι που τους κάνει να θεωρούν πως είναι εφικτή η πλήρης ανάγνωση του γονιδιώματος, και τα αποτελέσματα τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό [[Τζίνομ Ρισέρτς]] (''Genome Research'') το 2009.<ref name="GR1" />
 
Η συζήτηση σχετικά με τα ηθικά ερωτήματα και δυνατότητες της αποεξαφάνισης, συνεχίζεται έως σήμερα, με τη θυλακίνη να αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς.<ref>Brand, Stewart (February 2013). [http://www.ted.com/talks/stewart_brand_the_dawn_of_de_extinction_are_you_ready.html "Stewart Brand: The dawn of de-extinction. Are you ready?"]. ''ted.com''. </ref>
 
== Αφιερώσεις και αναφορές ==
[[File:Thylacinus cynocephalus 2 Gould.jpg|thumb|Απεικονίσεις θυλακινών σε λιθογραφική πλάκα|150x150px]]
[[File:Coat of arms of Tasmania.png|thumb|left|Ο θυρεός της Τασμανίας διακοσμείται από θυλακίνες ως υποστηρικτές.|150x150px]]
Οι περισσότερο γνωστές αναπαραστάσεις της θυλακίνης είναι αυτές του έργου ''Τα θηλαστικά της Αυστραλίας'' (''The Mammals of Australia)'' του [[Τζον Γκούλντ]] (''John Gould'', 1845–63), οι οποίες συχνά αναπαράγωνται στις πιο σύγχρονες δημοσιεύσεις και γενικότερες χρήσεις του υλικού.<ref name="UT">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/exotic.html|title=The Exotic Thylacine |last=University Librarian |date=24 September 2007|work=Imaging the Thylacine|publisher=University of Tasmania |accessdate=30 April 2009}}</ref><ref name="Ockham's Razor">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/rn/ockhamsrazor/stories/2004/1130006.htm|title=John Gould's place in Australian culture|last= Stephens|first=Matthew|author2=Williams, Robyn |date=13 June 2004|work=Ockham's Razor |publisher=Australian Broadcasting Corporation|accessdate=28 April 2009|authorlink2=}}</ref><ref>Government Tourist Bureau, Tasmania. Tasmania: The Wonderland. Hobart: Government Printer, Tasmania, 1934</ref>
 
Η θυλακίνη έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως ως σύμβολο της [[Τασμανίας]], με το ζώο να αναπαριστάται στον επίσημο θυρεό του νησιού,<ref name="logo">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/official.html |title=Imaging the Thylacine |accessdate=13 April 2010 |publisher=University of Tasmania |date=24 September 2007}}</ref> καθώς και στα λογότυπα των δημοτικών, τουριστικών και άλλων αρχών της, καθώς και σε αθλητικές ομάδες, ταινίες, παιδικά παραμύθια, και γραμματόσημα.<ref name="stamp">{{cite web|url=http://www.pibburns.com/cryptost/thylacin.htm|title=Thylacine Stamps|date=6 July 2003|author=Burns, Philip R. | accessdate =21 November 2006}}</ref><ref>{{cite web|title=The Hunter|url=http://www.penguin.com.au/products/9780143565215/hunter|work=The Hunter|publisher=Penguin Books Australia. 19 October 2011|accessdate=5 February 2012}}</ref><ref name="rileydeadthings">{{cite web|url=http://www.prlog.org/11898964-halo-hunter-corona-sky-production-breaks-records.html|title=Thylacine Anttagonist in Hit Novel|date=13 June 2012|author=Riley, Reese | accessdate =6 June 2012}}</ref>Από το 1998 μάλιστα, η θυλακίνη απεικονίζεται και σε όλες τις πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τασμανίας.
 
 
 
== Επιπλέον πηγές ==
* Bailey, C. (2013) ''Shadow of the Thylacine''. Five mile press. ISBN 9781743464854
* Guiler, E. (1985) ''Thylacine: The Tragedy of the Tasmanian Tiger''. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-554603-3
* Guiler, E. & Godard, P. (1998) ''Tasmanian Tiger: A lesson to be learnt''. Abrolhos Publishing. ISBN 978-0-9585791-0-0
* {{cite journal |author=Guiler, E. R. |year=1961a |title=Breeding season of the thylacine |journal=Journal of Mammalogy |volume=42 |issue=3 |pages=396–397 |jstor=1377040}}
* Guiler, E. R. (1961b) "The former distribution and decline of the Thylacine". ''Australian Journal of Science'' '''23'''(7): 207–210.
* {{cite journal |author=Lord, C. |year=1927 |title=Existing Tasmanian marsupials |journal=Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania |volume=61 |pages=17–24 |url=http://eprints.utas.edu.au/13062/}}
* Lowry, D. C. (1967) "Discovery of a Thylacine (Tasmanian Tiger) Carcase in a Cave near Eucla, Western Australia". Helictite.
* {{cite book|last=Owen|first=David|title=Thylacine: the Tragic Tale of the Tasmanian Tiger|year=2003|publisher=[[Allen & Unwin]]|isbn=978-1-86508-758-0|url=http://www.allenandunwin.com/default.aspx?page=94&book=9781865087580|accessdate=28 August 2010}}
* Pearce, R (1976) "Thylacines in Tasmania". ''Australian Mammal Society Bulletin'' '''3''': 58.
* Sleightholme, S. & Ayliffe, N. (2005) International Thylacine Specimen Database. CD-Rom. Master Copy: Zoological Society, London
* Smith, S. J. (1980) "The Tasmanian Tiger&nbsp;– 1980. A report on an investigation of the current status of thylacine ''Thylacinus cynocephalus'', funded by the World Wildlife Fund Australia". Hobart: National Parks and Wildlife Service, Tasmania.
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
{{commons|Thylacinus cynocephalus}}
{{wikispecies|Thylacinus}}
* [http://www.naturalworlds.org/thylacine/index.htm Μουσείο Θυλακίνης]
* [http://thylacineresearchunit.org/ Εξερευνετική Μονάδα Αναζήτης της Θυλακίνης – με βάση την Τασμανία]
* [https://www.facebook.com/ThylacineRecoveryProgram Facebook: Ομάδα επαναφοράς Θυλακίνης]
* [http://www.abc.net.au/science/ozfossil/megafauna/fauna/default.htm ABC.net.au: Australian Megafauna]
* [http://www.mnh.si.edu/onehundredyears/featured_objects/Thylacine.html Αφιέρωμα στη Θυλακίνη από το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Σμιθσόνιαν - Η.Π.Α.]
* [http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/7825011.stm Ειδησεογραφία σχετικά με το γονιδίωμα της Θυλακίνης]
* [http://www.nma.gov.au/collections/thylacine Διατηρημένο σώμα Θυλακίνης στο Εθνικό Μουσείο Αυστραλίας, Κανμπέρα]
* [http://wherelightmeetsdark.com/index.php?module=wiki&page=PostExtinctionThylacineSightingGoogleEarthTour Διαδραστικός χάρτης των δηλωθέντων εμφανίσεων της Θυλακίνης μετά την εξαφάνιση της]
 
== Βιβλιογραφία ==
* {{cite book |author=Paddle, Robert |year=2000 |title=The Last Tasmanian Tiger: the History and Extinction of the Thylacine |publisher=Cambridge University Press |isbn=978-0-521-53154-2 |ref=Paddle}}
 
== Παραπομπές ==
{{Reflist|30em}}
 
[[Κατηγορία:Μαρσιποφόρα]]
[[Κατηγορία:Δασυουρομόρφια‎]]
[[Κατηγορία:Τασμανία]]
[[Κατηγορία:Πανίδα της Αυστραλίας]]