Κούρδοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Removing Link FA template (handled by wikidata) |
|||
Γραμμή 66:
To μέγεθος τον θανατικού που απλώθηκε και η ανεξέλεγκτη καταστροφή οδήγησαν στην ένωση των Κούρδων και την απόφασή τους να απαλλάξουν τη γη τους από τους ξένους βάνδαλους. Η συνεχιζόμενη οδύνη αφύπνισε ένα αίσθημα κοινού προορισμού και εθνικής συνείδησης, την αναζήτηση ενός ενωμένου κουρδικού κράτους με κοινή γλώσσα και πολιτισμό. Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο ο ιστορικός Σαράφ αλ-Ντιν Μπιτλιζί έγραψε την πρώτη κουρδική ιστορία, τη ''Σαραφνάμα'', το [[1597]]. Από την άλλη ο Αχμάντ Κανί συνέθεσε το εθνικό έπος ''Μεμ-ο-Ζιν'', το [[1695]], που ζητούσε την ίδρυση ενός κράτους ικανού να υπερασπιστεί το λαό του. Μπορούμε να πούμε πως σε αυτή την περίοδο καλλιεργούνται τα πρώτα σπέρματα εθνικής συνείδησης στους Κούρδους.
Για μια τελευταία φορά γεννιέται ένα μεγάλο κουρδικό βασίλειο το [[1750]], το βασίλειο της φυλής των Ζεντ, το οποίο κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του [[Ιράν]]. Όπως και στην περίπτωση των Αγιουβιδών, οι Ζεντ ίδρυσαν το βασίλειό τους και την πρωτεύουσά τους έξω από το Κουρδιστάν, αλλά δεν επέδειξαν σαφείς προθέσεις ενοποίησης τον κουρδικού έθνους. Περίπου έναν αιώνα μετά, κατά το [[1867]], τα τελευταία αυτόνομα κουρδικά κρατίδια κατατροπώθηκαν από την οθωμανική και την περσική αυτοκρατορία. Οι περιοχές
Ακριβώς εδώ θα σταθούμε σε μια σημαντική εξέγερση των Κούρδων. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλης κλίμακας εθνική εξέγερση, στην καρδιά της οποίας βρίσκονται πολλοί κούρδοι πολέμαρχοι, με πρωταγωνιστή τον Σεΐχη Ουμπεϊντουλάχ. Στη συνάθροιση τον Αυγούστου του [[1880]] συγκέντρωσε αρχηγούς κουρδικών φυλών από όλο το Κουρδιστάν, σεΐχηδες, χαλίφηδες, μπέηδες και πρίγκηπες. Ο Ουμπεϊντουλάχ κατηγορήθηκε πως ήθελε να επιτεθεί στους [[Αρμενία|Αρμένιους]] και τους άλλους [[Χριστιανισμός|χριστιανικούς]] λαούς, καθώς ήταν πάγια τακτική της Πύλης η υποκίνηση εσωτερικών συγκρούσεων, προκειμένου να αποδυναμώνονται και να κρατούνται υπό έλεγχο οι υποδουλωμένοι λαοί. Όμως, ως έμπειρος διπλωμάτης δεν έπεσε στην παγίδα της οθωμανικής τακτικής. Όχι μόνο δεν επιτέθηκε στους χριστιανικούς λαούς, αλλά ενώθηκε με τους [[Νεστοριανοί|Νεστοριανούς]] και τους Αρμένιους σε ένα κοινό αγώνα, ξεσηκώνοντας παράλληλα και τους Κούρδους του Ιράν.
| |||