Εξορκισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι ινδουϊστικές περιγραφές για την ισορροπία και ανισσοροπία της ανθρώπινης συμπεριφοράς χρονολογούνται πίσω, στο 1400 π.Χ. περίπου στην [[Αθάρβα Βέντα]], ένα από τα πρωταρχικά κείμενα του [[Ινδουϊσμός|Ινδουϊσμού]]. Οι [[Βέντα]] περιέχουν ύμνους και επικλήσεις από την αρχαία [[Ινδία]] στις οποίες η αποκατάσταση είναι ζήτημα ισορροπίας ανάμεσα στα 5 στοιχεία και τις τρεις προδιαθέσεις. Η ανισορροπία ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες που προαναφέρθηκαν είναι δυνατόν να οδηγήσει στη σχιζοφρένεια. Μια τέτοια άποψη βέβαια είναι περισσότερο εξορθολογισμένη και εισάγει στοιχεία ψυχολογικής διερεύνησης. Δεν συμβαίνει το ίδιο στην [[Κίνα]], όπου διασώζεται ένα κείμενο με τίτλο ''Το κλασικό κείμενο του Κίτρινου αυτοκράτορα'' για την εσωτερική ιατρική, γραμμένο περίπου το [[1η χιλιετία π.Χ.|1000 Π.Κ.Ε.]] και περιγράφει συμπτώματα της σχιζοφρένειας, της [[άνοια]]ς και της [[επιληψία]]ς. Η δαιμονική ή υπερφυσική κατοχή εμπλέκεται συχνά στο ίδιο κείμενο ως αιτία της ψυχωτικής συμπεριφοράς<ref>{{cite book|last=Veith |first=Ilza |title=Huang Ti Nei Ching Su Wen: The Yellow Emperor's Classic of Internal Medicine|year=1966|publisher=University of California|location=Berkeley}}</ref>.

 

 

Οι [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίοι Έλληνες]] έδειξαν ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ψυχή και ειδικά για την τρέλα. Ο [[Πλάτων]] μιλά για δύο είδη τρέλας, ένα θείας προέλευσης και ένα άλλο φυσικής προέλευσης. Η θεία τρέλα της [[Διόνυσος|διονυσιακής]] λατρείας μπορεί να δημιουργήσει προφήτες, να ανακουφίσει από κάθε τι μιαρό, να εμπνεύσει ποιητές, ή να προκαλέσει μια έντονη επιθυμία για την ομορφιά. Τούτη η ιδέα της θείας τρέλας ήταν σταθερά θεμελιωμένη στον ελληνικό πολιτισμό ακόμη και πριν από τον Πλάτωνα. Εμφανίζεται επίσης στις ελληνικές τραγωδίες, οδηγώντας όμως σε καταστροφικά αποτελέσματα, όπως φαίνεται πιθανώς στις Βάκχες.

Για τον Όστεριχ (Oesterreich) η υπόθεση της κατοχής και του εξορκισμού είναι εν μέρει θέμα της θρησκευτικής ψυχολογίας, αλλά εκδηλώνεται κυρίως όπου υπάρχει σαφής έλλειψη μόρφωσης<ref>{{cite book|last=Traugott K. Oesterreich, |first=Traugott K. |title=Possession, Demoniacal and Other Among Primitve Races, in Antiquity, the Middle Ages, and Modem Times, (New York 1930).|year=1966|publisher=University Books|location=New York }}</ref>. Ανακαλύπτει ένα υστερικό υπόβαθρο, τόσο στον ασθενή «κατεχόμενο» όσο και στον εξορκιστή, καθώς και μια ιδιαίτερη σημασία του παράγοντα του τρόμου που οδηγεί στην αυθυποβολή, εμφανή τόσο στις αρχαίες όσο και στις σύγχρονες κοινωνίες. Ο Μπάρι Λ. Μπέγιερσταϊν (Barry L. Beyerstein)<ref>{{cite journal|last=Beyerstein,|first=Barry L.|title=Neuropathology and the Legacy of Spiritual Possession|journal=The Skeptical Inquirer|volume=Vol. XII|issue=3|page=255}}</ref> αναγνωρίζει στην παράξενη συμπεριφορά των «κατεχομένων» συμπτώματα επιληψίας ή το [[σύνδρομο Τουρέτ]]<ref>{{cite book|editor=Chase TN, Fridhoff AJ & DJ Cohen, |title=Αdvances in Neurology|volume=58,|year=1982|publisher=Raven Press|location=New York}}</ref> μια σπάνια νευρολογική διαταραχή που παρουσιάζει συμπτώματα σαν και αυτά που απεικονίζονται στο ''[[Malleus Maleficarum]]'', το εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών του [[15ος αιώνας|15ου αιώνα]] για το κυνήγι των μαγισσών<ref>{{cite book|last1= Montague |first1=Summers|last2=Institoris|first2=Heinrich|title=The Malleus Maleficarum of Kramer and Sprenge|year=1971|publisher=Dover Publications|location=Dover|isbn=978-0486228020}}</ref>. Θεωρεί πως η παρουσία του θεού, του σατανά και άλλων σχετικών οραμάτων είναι κοινός τόπος, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο τόσο σε περιπτώσεις που καθόρισαν την ανάγκη εξορκισμού, όσο και σε εγνωσμένες περιπτώσεις επιληψίας.

 

 

Σύμφωνα με τον καρδινάλιο Jorge Arturo Medina Estevez που το παρουσίασε στον τύπο: