Πατρίς Λουμούμπα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 65:
Τελικώς αποφασίστηκε η αποστολή ειρηνευτικής δύναμης στην Κατάνγκα, αφού προηγουμένως ο Χάμερσκελντ προσέκρουσε σε πάσης φύσεως αντιδράσεις Ευρωπαίων, [[Αφρική|Αφρικανών]] και κυρίως των Σοβιετικών. Στις [[12 Αυγούστου]] έφτασε με 300 Σουηδούς κυανόκρανους στην Ελιζαμπέτβιλ, προκειμένου να συζητήσει με τον Τσόμπε την αποχώρηση των βελγικών στρατευμάτων. Στις [[5 Σεπτεμβρίου]] ο πρόεδρος Καζαβούμπου, υποστηριζόμενος από τις [[Η.Π.Α.]] και το Βέλγιο, "απέλυσε" τον Λουμούμπα, ο οποίος είχε χαιρετίσει την αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην Κατάνγκα ως "νίκη του Κονγκό" και στη θέση του όρισε τον μετριοπαθή, αλλά αδύναμο Ιωσήφ Ιλέο. Ο Λουμούμπα δεν αποδέχτηκε την αποπομπή του, με αποτέλεσμα στο Κονγκό να υπήρχαν δύο κυβερνήσεις.
Στις [[14 Σεπτεμβρίου]], ο συνταγματάρχης Ιωσήφ Μομπούτου, αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Κονγκό και πρώην σύμμαχος του Λουμούμπα, κατέλαβε με πραξικόπημα την εξουσία και καθαίρεσε τις δύο κυβερνήσεις. Ο Λουμούμπα τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και στη συνέχεια φυλακίστηκε.
Στις αρχές του 1961 η χώρα ήταν ουσιαστικά κατακερματισμένη, με τρία διαφορετικά κέντρα εξουσίας: τη Λεοπολντβίλ (σημερινή [[Κινσάσα]]) του προέδρου Καζαβούμπου, τη Στάνλεϊβιλ ([[Κισανγκάνι]]) υπό τον έλεγχο του Αντουάν Γκιζένκα, πρώην στελέχους της κυβέρνησης του [[Πατρίς Λουμούμπα]], και την Ελιζαμπετβίλ, της αποσχισμένης Κατάνγκα υπό τον Μωυσή Τσόμπε, όπου από τα τέλη του χρόνου υπάρχουν και δυνάμεις του [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ο.Η.Ε.]] Όσο για τον ίδιο τον Πατρίς Λουμούμπα, βρισκόταν φυλακισμένος ήδη από το φθινόπωρο του [[1960]] και είχε χάσει οριστικά το πολιτικό παιχνίδι.
Ο Ο.Η.Ε. κάθε άλλο παρά αμερόληπτος θεωρήθηκε στην κρίση του Κονγκό κι έτσι οι συζητήσεις στους κόλπους του δεν οδήγησαν πουθενά. Αντίθετα, η στάση του γενικού γραμματέα Νταγκ Χάμαρσκελντ προκάλεσε την οργή των οπαδών του Λουμούμπα, οι οποίοι ζητούσαν την άμεση καθαίρεση του γ.γ. του Ο.Η.Ε. Η παρουσία του Λουμούμπα, έστω και στη φυλακή, θεωρήθηκε ενοχλητική κι έτσι μεθοδεύτηκε η φυσική του εξόντωση. Τον Ιανουάριο του 1961 τον απομάκρυναν από τη Λεοπολντβίλ και τον μετέφεραν σε φυλακή της Κατάνγκα, όπου το καθεστώς του Μωυσή Τσόμπε μεταχειρίστηκε κτηνωδώς κάθε είδος αντιπάλους του, ακόμη και λιποτάκτες. Πραγματικά μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες μετά την εκεί μεταγωγή του, στις [[17 Ιανουαρίου]] του [[1961]], ο Λουμούμπα δολοφονήθηκε<ref>Ludo De Witte, [http://books.google.gr/books?id=bTdlU4yGB6YC&printsec=frontcover&dq=isbn:1859844103&hl=el&sa=X&ei=3bZTVNHlAaSv7AbLtoHIDQ&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false The Assassination of Lumumba], Λονδίνο, Νέα Υόρκη: Verso (2001) ISBN 1-85984-410-3</ref>, για να γίνει σύμβολο, στα κατοπινά χρόνια, του ιδιότυπου αφρικανικού αλυτρωτισμού. Στις [[10 Φεβρουαρίου]] ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελιζαμπετβίλ ανακοίνωσε ότι δήθεν ο Λουμούμπα δραπέτευσε από τη φυλακή του και στη συνέχεια σφαγιάστηκε από μέλη φυλής εχθρικής προς τη δική του. Η αναγγελία της δολοφονίας ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή κατά των [[Η.Π.Α.]], του [[Βέλγιο|Βελγίου]] και της [[Μεγάλη Βρετανία|Μεγάλης Βρετανίας]].
Διαδηλώσεις και ταραχές ξέσπασαν σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως στην Αφρική -όπως π.χ. στο [[Κάιρο]], έξω από την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ίδιο το Κονγκό έγινε πλέον πολύ επικίνδυνο για τους άλλοτε κυρίαρχους λευκούς. Βυθίστηκε στη δίνη ενός ανελέητου πολέμου, που τράφηκε από τον ανταγωνισμό των εντόπιων μνηστήρων της εξουσίας και των μεγάλων του κόσμου, από τα μίση ανάμεσα στις φυλές, αλλά και από την έντονη ανέχεια του πληθυσμού. Τον Αύγουστο του 1961, ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ Λεοπολντβίλ και Στανλεϊβίλ, σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Κύριλλο Αντούλα. Και αυτή αποδείχθηκε βραχύβια, ενώ όλες οι προσπάθειες να τερματιστεί η απόσχιση της Κατάνγκα οδηγήθηκαν σε ναυάγιο<ref>''Η τερατογένεση του Κογκό'', Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 113-117, Καθημερινή, Αθήνα (1997)</ref>.
=== Βιβλία ===
| |||