Χρένο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 19:
 
Η ακέραια ρίζα του χρένου δεν έχει σχεδόν καθόλου άρωμα. Όταν ωστόσο κοπεί ή τριφθεί, τα ένζυμα από τα πρόσφατα τεμμαχισμένα φυτικά κύτταρα, καταρρέουν ''sinigrin'' (μια γλυκοζινολική) για την παραγωγή [[ισοθειοκυανικό αλλύλιο|ισοθειοκυανικού αλλυλίου]] ''(allyl isothiocyanate)'', (έλαιο μουστάρδας), που ερεθίζει τις βλεννογόνους μεμβράνες των κόλπων και τα μάτια. Ο τριμμένος πολτός πρέπει να χρησιμοποιείται αμέσως ή να διατηρείται για καλύτερη γεύση, στο [[ξύδι]]. Άπαξ και εκτεθεί στον αέρα ή τη θερμότητα, αρχίζει να χάνει την πικάντικη γεύση του, σκουραίνει και γίνεται με την πάροδο του χρόνου, δυσάρεστα πικρό.
[[Αρχείο:Kren Verkauf.jpg|thumb|rightαριστερά|Τμήματα ριζών χρένου.]]
[[Αρχείο:Gardenology.org-IMG 2788 rbgs11jan.jpg|thumb|upright|Φύλλωμα χρένου.]]
 
==Ιστορία==
Το χρένο, πιθανώς αυτόχθονο στην εύκρατη [[Ανατολική Ευρώπη]], όπου το σλαβικό του όνομα ''chren'' φάνηκε στον ''Augustin Pyramus de Candolle'' πιο πρωτόγονο από οποιοδήποτε άλλο δυτικό συνώνυμο. Το χρένο καλλιεργείται από την αρχαιότητα.<ref>J.W.Courter and A.M. Rhodes, "Historical notes on horseradish" ''Economic Botany'' '''12'''.2 April=May1969pp156ff</ref> Σύμφωνα με την [[ελληνική μυθολογία]], το [[μαντείο των Δελφών]] είπε στον [[Απόλλων]]α, ότι το χρένο αξίζει το βάρος του σε χρυσό.<ref name=healingfoods>{{cite book|last=Murray|first=Michael T.|title=The Encyclopedia of Healing Foods|year=2005|publisher=Atria Books|location=New York|isbn=978-0743480529|author2=Lara Pizzorno |author3=Joseph E. Pizzorno }}</ref> Το χρένο ήταν γνωστό στην [[Αίγυπτο]] το 1500 π.Χ.. Ο [[Διοσκουρίδης]] κατατάσσει το χρένο ισάξιο με το Περσικό σινάπι ''(Persicon sinapi)'' (Διοσκ. 2.186) ή ''Sinapi persicum'' (Διοσκ 2.168),<ref>Early Modern translators of Dioscurides offered various names.</ref> το οποίο στη Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, αναφέρεται ως ''Persicon napy''<ref>[http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.02.0137%3Abook%3D27%3Achapter%3D113 Pliny on Thlaspi or Persicon napy ''H.N.'' i. 37.113].</ref> Ο [[Κάτος ο Πρεσβύτερος]] ''(Cato the Elder)'' αναφέρει το φυτό, στις πραγματείες του για τη γεωργία και μια τοιχογραφία στην [[Πομπηία]], δείχνει το φυτό. Το χρένο είναι ίσως το φυτό που αναφέρεται από τον [[Πλίνιος ο Πρεσβύτερος|Πλίνιο τον Πρεσβύτερο]] ''(Pliny the Elder)'' στο έργο του Φυσική Ιστορία, με το όνομα ''"Amoracia"'' και το συνέστηνε για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες και ενδεχομένως, το "άγριο ράπανο" των Ελλήνων. Οι πρώτοι βοτανολόγοι στην Αναγέννηση ο ''Pietro Andrea Mattioli'' και ο ''John Gerard'' το κατέδειξαν κάτω από το ''Raphanus''.<ref>{{Cite journal| last1 = Courter | first1 = J. W.| last2 = Rhodes | first2 = A. M.| doi = 10.1007/BF02860621| title = Historical notes on horseradish| journal = Economic Botany| volume = 23| issue = 2| pages = 156–164|date=April–June 1969| jstor = 4253036}}</ref> Αν και στη σύγχρονη ταξινόμηση του [[Λινναίος|Λινναίου]] το γένος ''Armoracia'' εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε αυτό από τον ''Heinrich Bernhard Ruppius''. Στο έργο του ''Flora Jenensis'' του 1745, ο Λινναίος το αποκάλεσε ''Coclearia Armoracia''.
 
Τόσο η ρίζα όσο και τα φύλλα κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, χρησιμοποιούντο ως φάρμακο και η ρίζα χρησιμοποιήθηκε ως καρύκευμα για κρέατα στη [[Γερμανία]], τη [[Σκανδιναβία]] και τη [[Βρετανία]]. Εισήχθη στη [[Βόρεια Αμερική]] κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής αποίκησης<ref name="motherearthnews.com">{{cite news |first=Barbara |last=Pleasant |title= Horseradish |url= http://www.motherearthnews.com/Organic-Gardening/2003-10-01/Horseradish.aspx |publisher=Mother Earth News |date=Oct–November 2003 |accessdate=2007-07-01}}</ref> τόσο ο [[Γεώργιος Ουώσινγκτον]] ''(George Washington)'' όσο και ο [[Θωμάς Τζέφερσον]] ''(Thomas Jefferson)'' το αναφέρουν στις εκθέσεις κηπουρικής.<ref>Ann Leighton, ''American Gardens in the Eighteenth Century: 'For Use or Delight' '', 1976, p.431.</ref>
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Χρένο"