Εθνικό Θέατρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Bastias (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Bastias (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 37:
Το Θέατρο ιδρύθηκε για πρώτη φορά το [[1900]] ως επίσημο [[Βασιλικό Θέατρο]] για να κλείσει όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα ([[1908]]) και να δοθεί σε κοινή χρήση μέχρι το [[1932]].
Ως '''Εθνικό Θέατρο''' επανιδρύθηκε με νόμο του τότε Υπουργού Παιδείας, [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] στις [[3 Μαΐου]] του [[1930]].
Οι πρώτες διαφωνίες σχετικά με το πρόσωπο που θα διοριζόταν σκηνοθέτης στο Εθνικό σημαδεύουν τις απαρχές του: ηθοποιοί και συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και η Μαρίκα Κοτοπούλη, και η Κυβέλη, προτείνουν τον Μ. Ράινχαρτ, επειδή έκριναν πως δεν υπήρχε κατάλληλος Έλληνας. Στην ουσία ούτε η Κοτοπούλη και ούτε η Κυβέλη ήθελαν σκηνοθέτη που θα ήταν παντοδύναμος και γι' αυτό πρότειναν τον Ράινχαρτ, που δεν επρόκειτο να δεχθεί να αφήσει το Βερολίνο και τη Βιέννη για να έρθει στην Αθήνα. Οι Γρ. Ξενόπουλος, και Θ. Συναδινός και ο γενικός γραμματέας [[Κωστής Μπαστιάς]] προκρίνουν έναν τεχνοκράτη, όμως οι Μ.Ροδάς, Πέλος Κατσέλης, θέλουν ένα σκηνοθέτη - δάσκαλο.
Αρχικά διορίζεται ο Μ. Λιδωρίκης ως σκηνοθέτης με βοηθό τον Δ.Μυράτ, αλλά μετά την παραίτησή του στις αρχές του 1931 αναβαθμίζεται ο ήδη διορισμένος σκηνοθέτης [[Φώτος Πολίτης]], που υποστηρίζεται από τον γενικό διευθυντή [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)|Ιωάννη Γρυπάρη]], τον γενικό γραμματέα [[Κωστής Μπαστιάς|Κωστή Μπαστιά]] και τον [[Παύλος Νιρβάνας|Παύλο Νιρβάνα]], έως τον πρόωρο θανατό του το Δεκέμβριο 1934. Άλλοι ήταν οι [[Κλεόβουλος Κλώνης]] (σκηνικά) και [[Αντώνης Φωκάς]] (κοστούμια).
 
Γραμμή 48:
 
==Συνεισφορά==
Το ελληνικό θέατρο αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία σοβαρά και συστηματικά για πρώτη φορά το [[1932]] με την επίσημη ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου και τη στελέχωσή του με τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του τόπου. Όπως αναφέρει ο [[Κώστας Γεωργουσόπουλος]] ο ισόβιος τότε σκηνοθέτης του, [[Φώτος Πολίτης]] «κατόρθωσε να πείσει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σκηνής να έρθουν να βοηθήσουν στην πνευματική προσπάθεια αναγέννησης, που αποτελούσε το καταστατικό αίτημα της ίδρυσης του θεσμού. Και τον ακολούθησε σχεδόν σύσσωμο το θέατρο των ταλαντούχων. [[Αιμίλιος Βεάκης|Βεάκης]], [[Σαπφώ Αλκαίου|Αλκαίου]], [[Χριστόφορος Νέζερ (ξάδερφος)|Νέζερ]], [[Ευάγγελος Μαμίας|Μαμίας]], [[Αλέξης Μινωτής|Μινωτής]], [[Κατίνα Παξινού|Παξινού]], [[Ελένη Παπαδάκη|Παπαδάκη]], [[κυρία Κατερίνα|Κατερίνα]], [[Νικόλαος Ροζάν|Ροζάν]], [[Μάνος Κατράκης|Κατράκης]], [[Βάσω Μανωλίδου|Μανωλίδου]] κ.ά. Ο [[Μάριος Βάρβογλης|Βάρβογλης]], ο [[Αντίοχος Ευαγγελάτος]], ο [[Νίκος Σκαλκώτας|Σκαλκώτας]], ο [[Μανώλης Σκουλούδης|Σκουλούδης]] στη μουσική, ο [[Κλεόβουλος Κλώνης|Κλώνης]], ο [[Φώτης Κόντογλου|Κόντογλου]], ο [[Αντώνης Φωκάς|Φωκάς]] στα εικαστικά, ο [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)|Γρυπάρης]], ο [[Βασίλης Ρώτας|Ρώτας]], ο [[Γιάννης Καρθαίος|Καρθαίος]] στη μετάφραση». ([http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?entypo=A&f=16572&m=N16&aa=1 Τα Νέα, 21/10/1999])
Η συνολική αυτή προσπάθεια καθώς και η λειτουργία της δραματικής σχολής αποτέλεσαν γερές βάσεις για την ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης. Η δραματική σχολή του Εθνικού έχει τροφοδοτήσει αλλά και τροφοδοτεί ακόμα τα θέατρα με μερικούς από τους αξιώτερους Έλληνες [[ηθοποιός|ηθοποιούς]].