Επίσκοπος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
IM-yb (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 19:
Στην πρωτοχριστιανική κοινότητα οι μαθητές και [[απόστολοι]] του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση και ανάπτυξη των κατά τόπους [[Εκκλησία|εκκλησιών]]. Πέρα από την επεκτεινόμενη ευαγγελιστική τους δράση, η χειροτονία αντρών σε θέσεις επίβλεψης ήταν μια συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη καθώς ο αριθμός των εκκλησιών πολλαπλασιαζόταν. Οι σχετικοί όροι που χρησιμοποιούνται στην [[Καινή Διαθήκη]] για να περιγράψουν τα διορισμένα από το [[άγιο Πνεύμα]] υπεύθυνα άτομα είναι «επίσκοπος», «πρεσβύτερος» και «διάκονος». Πέραν αυτών, υπήρχαν σε μορφή δωρεάς του αγίου Πνεύματος ειδικά χαρίσματα, όπως η [[γλωσσολαλιά]], η [[προφητεία]], οι [[θαυματουργικές θεραπείες]], κλπ.
Ο ορισμός και η σχέση ανάμεσα στη θέση του επισκόπου και το χάρισμα της προφητείας αποτέλεσε ζήτημα μακρόχρονης θεολογική έρευνας και υπήρξε ιδιαίτερα
=== 1ος αιώνας ===
Στην Καινή Διαθήκη οι όροι ''επίσκοπος'' και ''πρεσβύτερος'' φέρονται ως συνώνυμοι. Περιγράφουν τους τακτικούς δασκάλους και ποιμένες, οι οποίοι υπηρετούν ως κήρυκες και οδηγοί των μελών κάθε εκκλησίας.
Ορισμένοι μαθητές όπως ο [[Τιμόθεος]] και ο Τίτος, που υπήρξαν συνεργάτες των [[Απόστολοι|Αποστόλων]], περιγράφεται ότι ακολούθησαν κατά τα πρότυπα των Αποστόλων τη μεταβίβαση της εξουσίας. Αυτή γενικά η θέση είναι παραδεκτή από τη θεολογική έρευνα. Επίσης είναι γενικά παραδεκτό πως κάθε μαθητής συνδεόταν με κάποια πόλη, καίτοι είχε υπερτοπική δικαιοδοσία. Σίγουρα όμως δε ανήκαν ούτε στην τάξη των [[Διάκονος|Διακόνων]], ούτε των επισκόπων, που την εποχή τους συνδεόταν καθαρά με το τοπικό [[ιερατείο]]. Αυτό οδήγησε και την έρευνα σε 3 συμπεράσματα δηλαδή στην αποδέσμευση της μελέτης του τοπικού ιερατείου, όπως εμφανίζεται στην [[Καινή Διαθήκη]], πως η χειροτονία χαρισματούχων σε κάποιο βαθμό της ιεροσύνης ήταν ασυμβίβαστη προς το ελεύθερο χάρισμα καθώς και της υπερβάσεως ή απαγγιστρώσεως από τη καθιερωμένη κατά την εποχή του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνατίου]] της άρρηκτης σχέσης επισκόπου και τοπικής εκκλησίας. Μάλιστα ο ''A.von Harrnack'' με βάση την Καινή Διαθήκη<ref>Εφεσίους 4, 10-12</ref> θεμελίωσε την επισφαλή ταύτιση των
Ένα ακόμα χωρίο το οποίο αποδεικνύει, πως όντως έχουμε ιεράρχηση λειτουργημάτων βρίσκεται στη Ά προς Κορινθίους επιστολή<ref>Ά κορινθίους 12,28-31</ref> που φανερώνει τα ιεραρχικά χαρίσματα αλλά και πως πρόκειται για ειδική τάξη χαρισματούχων, όπου μέλη είχαν προσλάβει και θεσμικό χαρακτήρα. Σε αυτή την περίπτωση είναι αδιόρατη οποιαδήποτε διάθεση διαχωρισμού χαρισματούχου και ιεροσύνης αλλά αποκαλύπτεται πως η τάξη των προφητών αναδεικνύεται ως η εξοχότερη μετά τη Αποστολική.
| |||