Παρμενίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Παρουσιάζοντας τα φαινόμενα ως όντα, εισάγεται στο ποίημα το ''είναι'' και γεννιέται εκείνος ο κλάδος της [[φιλοσοφία]]ς που ονομάζεται [[Οντολογία]], δηλαδή λόγος περί του ''όντος'', περί του ''είναι''. Σε αντίθεση με τους Ίωνες ο Παρμενίδης δεν ρωτά για το ''τι'' των όντων, αλλά στρέφει την προσοχή μας στο ''είναι''. Σε ένα άλλο απόσπασμα αντιδιαστέλλει το ''είναι'', την ύπαρξη των όντων με το [[μηδέν]] και το απορρίπτει, μη αποδεχόμενος τη σύλληψη του απόλυτου μηδενός ως αντίθετου στο ''είναι''. Παρόλο που αναφέρει αρχικά τις δύο οδούς του είναι και του μηδενός ως τις μόνες που μπορούν να νοηθούν, σπεύδει να υπογραμμίσει ότι η οδός του «είναι» είναι η μόνη αληθινή και ότι μόνον το ''είναι'' μπορεί να αποτελέσει αυθεντικό αντικείμενο της νόησης. Η [[νόηση]] εδώ δεν εξαρτάται βέβαια από τις αισθήσεις, αλλά εισδύειδιεισδύει στη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων.

Ο μονισμός της Αλήθειας και ο δυισμός της Δόξας δε βρίσκονται σε αντίθεση, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται και συνδέονται στενά. Η Αλήθεια ασχολείται με το αμετάβλητο ''είναι'', ενώ η Δόξα με το κοσμικό ''γίγνεσθαι''. Ανάμεσα στα δύο τμήματα το τμήμα της Αλήθειας ήταν εκείνο που επηρέασε την εξέλιξη της [[Ελληνική Φιλοσοφία|ελληνικής φιλοσοφίας]] περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο προσωκρατικό κείμενο. Η επίδρασή του είναι εμφανής τόσο στους μεταγενέστρεουςμεταγενέστερους προσωκρατικούς όσο και στο έργο του [[Πλάτων]]α και του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]]