Βασίλειο της Βαλένθια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη σύστασησύστασή του βασιλείουΒασιλείο και μέχρι τον διωγμό των μουσουλμάνων, το βασίλειο αποτελείτο από τρεις ισχυρές γλωσσικές κοινότητες, τα αραβικά, τα αραγονικά και τα καταλανικά. Ο παραγκωνισμός της [[Αραβικά|αραβόφωνης]] κοινότητας έκανε να διατηρηθούν τα αραβικά μέχρι το 1609 ως γλώσσα αυστηρά της κοινότητας αυτής, όσο οι γλώσσες των επικοιστών (καταλανικά και αραγονικά) ισχυροποιούνταν στο βασίλειο. Εν τέλει ο επικοισμός των πλουσιότερων παραλίων του βασιλείου με καταλανούς μετέτρεψε τα καταλανικά στην κυρίαρχη και πλειοψηφική γλώσσα του.

Ωστόσο, από τα μέσα του 17^ου αιώνα τα [[ισπανικά|καστιλιανικά]], που μέχρι το τέλος του μεσαίωνα δεν μιλιούνταν παρά μόνο σε απομονωμένα χωριά στα σύνορα με την Καστίλη, άρχισαν να χρησιμοποιούνται παράλληλα με τα καταλανικά στο δημόσιο λόγο.<ref>Pitarch (2001): 27.</ref> Η διοικητική και οικονομική εξάρτηση του Βασιλείου από την Καστίλη από τον 16^ο αιώνα κι έπειτα ήταν η κύρια αιτία της εξέλιξης αυτής. Με την εγκαθίδρυση της Αντιβασιλείας της Βαλένθιας, οι αριστοκράτες της πρωτεύουσας που συγκεντρώθηκαν γύρω από την αυλή των νέων Αντιβασιλέων, υιοθέτησαν τα καστιλιανικά και παραμέρισαν τα καταλανικά.<ref name=":0">Pitarch (2001): 29.</ref> Η νέα κωμωδία του [[Λόπε δε Βέγα]], φορέας του ισπανικού αυτοκρατορικού εθνικισμού του 17^ου αιώνα, βρήκε στο αριστοκρατικό περιβάλλον της Βαλένθια ευήκοα ώτα.<ref name=":0" /> Πέραν της αριστοκρατίας, τα καστιλιανικά υιοθετήθηκαν σχεδόν απόλυτα και από την εκκλησιαστική ιεραρχία.<ref>Pitarch (2001): 40.</ref> παρότι συνέχισαν να αποτελούν την πλειοψηφική προφορική γλώσσα εν χρήσει.