Το σύνταγμα μπορεί να εκπονηθεί και εγκριθεί από συντακτική συνέλευση (αντιπροσωπεία του λαού) ή να είναι άθροισμα νόμων ή άλλων διατάξεων που με την πάροδο του χρόνου έχουν καταστεί θεμελιώδεις.
Στη σύγχρονη εποχή όταν λέμε σύνταγμα μιας δημοκρατικής χώρας οφείλουμε να εννοούμε πλέον τα εξής. Α) το αποτέλεσμα καθολικής συμφωνίας για το είδος διακυβέρνησης που θέλουν οι πολίτες/μετέχοντες να έχουν. Β) το πιο δυνατό μέτρο ελέγχου της εκάστοτε διακυβέρνησης.
Αν το σύνταγμα δεν είναι ο κυβερνήτης της κυβέρνησης, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία στην οποία οι μή μετέχοντες στη διακυβέρνηση παραδίδουν τα δικαιώματα τους κάθε 4 ή 5 χρόνια, αναλόγως, ζώντας μονάχα σε δημοκρατικές συνθήκες μονάχα τις ώρες που διαρκεί η ψηφοφορία/δημοψήφισμα. Δηλαδή, δημοκρατία υπάρχει μονάχα όταν αλλάζει η κυβέρνηση (βασικά όταν δεν υπάρχει κυβέρνηση). Με βάση αυτό τον ορισμό και με την ήδη εφαρμοσμένη ανά το παγκόσμιο έμμεση ή διά αντιπροσώπων "δημοκρατία" καμμία χώρα δεν φαίνεται ακόμη να έχει πραγματικό σύνταγμα ή να είναι πραγματική δημοκρατία.
