Εμποροκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η χρήση του όρου αυτού δεν είναι πολύ παλαιά, χρονολογούμενη από τον 18ο αιώνα. Τον πρωτοχρησιμοποίησαν οι λεγόμενοι [[Φυσιοκράτες]] και στη συνέχεια την εκλαΐκευσε ο [[Άνταμ Σμιθ]], (Adam Smith) στο έργο του "Ο Πλούτος των Εθνών", συγκρίνοντας τον Εμποροκρατισμό ως μέσον πλουτισμού με το "αγροτικό σύστημα". Κατά τον Α. Σμιθ οι εμποροκρατικές ρυθμίσεις πέρασαν από δύο στάδια - φάσεις: Την πρώτη, της συσσώρευσης πολύτιμων μετάλλων και τη δεύτερη, όπου οι κανονισμοί επιβάλλονταν στο εμπορικό ισοζύγιο που, όπως πιστευόταν, ρύθμιζε τη ροή του χρήματος. Στην ουσία όμως και οι δύο αυτές φάσεις - τύποι της οικονομικής πολιτικής υπήρξαν εξίσου άκαρποι, με δεδομένο αφενός μεν ότι τα πολύτιμα μέταλλα δεν είχαν τις αρετές που τους απέδιδαν (χωρίς συναλλαγές) και αφετέρου η έλλειψη αυτών δεν αποτελούσε βασική αιτία ύφεσης.

Στις αντίθετες γνώμες του εμποροκρατισμού άρχισαν στη συνέχεια να συμφωνούν οι μεταγενέστεροι Βρετανοί οικονομολόγοι, με κυριότερους τους Μάλθους (Th. Malthus) και Ρικάρντο (David Ricardo). Έτσι στο τέλος του 19ου αιώνα, η λεγόμενη Γερμανική σχολή, η "των ιστορικών οικονομολόγων", και ιδιαίτερα ο Σχμόλλερ (G. v. Schmoller) διατύπωσε μια ευνοϊκότερη άποψη, χαρακτηρίζοντας τον εμποροκρατισμό ως μια διαπλαστική κρατική πολιτική με ευρύτερη όμως σημασία, συμπληρώνοντας ότι μόνο το κράτος μπορεί να παρέχει στο λαό την αναγκαία υποστήριξη της εξουσίας, που απαιτεί μία οικονομία για να επιτύχει. Όσα δε κράτη ακολούθησαν αυτή την πολιτική βρέθηκαν στη πρώτη γραμμή ανάπτυξης. Οι απόψεις αυτές δεν επηρέασαν μόνο τις γερμανικές οικονομικές επιστήμες, αλλά και Βρετανούς επιστήμονες μεταξύ των οποίων και τον Γ. Κάννιγκαμ (W. Cunningham) που τόνισε ιδιαίτερα το στοιχείο της εξουσίας στον εμποροκρατισμό.