Ωρίων (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
την λέξη Άρτεμης όπου στην αιτιατική πηγαίνει Άρτεμη και όχι Άρτεμι. |
||
Γραμμή 5:
Ο Ωρίωνας μεγάλωσε και έγινε ''«ανήρ εξόχου ρώμης και καλλονής, και δεξιώτατος κυνηγός»''. Εκτός από πολύ δυνατός και όμορφος, φαίνεται ότι ήταν πολύ ψηλός στο ανάστημα, κάτι που συνδέεται και με τον ομώνυμο [[αστερισμός|αστερισμό]]. Συνόδευε τη θεά του [[κυνήγι|κυνηγιού]], την [[Άρτεμις|`Αρτεμι]], στα κυνήγια της. Κάποτε ο Ωρίων φιλοξενήθηκε στη [[Χίος|Χίο]] από τον εκεί βασιλιά [[Οινοπίων|Οινοπίωνα]] (κατά μία εκδοχή και ο Ωρίων ήταν Χιώτης). Συμπεριφέρθηκε όμως απερίσκεπτα, καθώς ερωτεύθηκε τρελά την κόρη του βασιλιά, τη [[Μεράδη]]. Τότε ο Οινοπίων του έδωσε να πιεί ένα ποτό που τον τύφλωσε και μετά τον πέταξε στη θάλασσα. Εκεί τον περιμάζεψε ο θεός [[Ήφαιστος|`Ηφαιστος]] και τον οδήγησε στον [[Απόλλων|Απόλλωνα]], τον θεό του φωτός, που του ξανάδωσε την όρασή του.
Σχετικά με το τέλος του Ωρίωνα υπάρχουν αρκετές διαφορετικές παραδόσεις. Σύμφωνα την κυρίαρχη παράδοση, πέθανε στη [[Δήλος|Δήλο]] (γνωστή τότε ως Ορτυγία) από δάγκωμα [[σκορπιός (αρθρόποδο)|σκορπιού]], που τον έστειλε είτε η Άρτεμις επειδή είχε φύγει από κοντά της ως ερωτευμένος με την [[Ηώς|Ηώ]] (''[[Οδύσσεια]]'', ε 121 κ.ε., λ 310), είτε ο Απόλλων για να μη δημιουργηθεί ερωτική σχέση του Ωρίωνα με την `
[[Αρχείο:Diane auprès du cadavre d'Orion.jpg|thumb|Η Άρτεμις πάνω από το πτώμα του Ωρίωνα πριν αυτό μεταφερθεί στον ουρανό. Ζωγραφικός πίνακας του Seiter (1685).]]
Στην παράδοση που υιοθετεί ο λυρικός ποιητής [[Πίνδαρος]], ο Ωρίων είδε κάποτε την [[Πληιόνη]] με τις κόρες της, τις [[Πλειάδες (μυθολογία)|Πλειάδες]], και τις κατεδίωξε επί πέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι που ο Δίας τις καταστέρισε μαζί με τον Ωρίωνα και τον σκύλο του. Στην ''Οδύσσεια'' (λ 572-575) αναφέρεται ότι ο Οδυσσέας είδε τον Ωρίωνα στο ταξίδι του στον Κάτω Κόσμο να σαλαγάει θηρία, υποδηλώνοντας ότι ούτε μετά τον θάνατό του έπαψε να αγαπά το κυνήγι: ''«`Επειτα τον Ωρίωνα εκεί είδα τον πελώριο / που σαλαγούσε τα θεριά στ' ασφοδελό λιβάδι, / όσα στ' απάτητα βουνά τα 'χε σκοτώσει ο ίδιος, / κι ένα ματσούκι χάλκινο πάντα άσπαστο βαστούσε.»'' (''Ομήρου Οδύσσεια'', αρχαίον κείμενον - έμμετρος μετάφρασις Ζησίμου Σίδερη, εκδ. οίκος Ιωάννου & Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939)
| |||