Τείχος του Βερολίνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τα τέλη Ιουλίου του 1961 η ανθρωπότηταδιεθνής κοινότητα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσαανήσυχα την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης των [[Η.Π.Α.|Ηνωμένων Πολιτειών]] και της [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών]] γύρω από το θέμα του Δυτικού Βερολίνου. Στις αρχές Ιουνίου το κλίμα των σχέσεων ανάμεσα στις υπερδυνάμεις ήταν θετικό. «''Ανεκτίμητης αξίας»'' χαρακτήρισε τη συνάντησή του στη [[Βιέννη]] με τον Σοβιετικό ηγέτη [[Νικίτα Χρουστσόφ]], ο πρόεδρος των Η.Π.Α. [[Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι]]. «''Μέγα και ενθαρρυντικό γεγονός'' την χαρακτήρισε και ο [[Λεονίντ Μπρέζνιεφ]]. Κανείς δεν υποψιαζόταν τη ραγδαία επιδείνωση που θα ακολουθούσε, ούτε όταν αποκαλύφθηκε η επίδοση σοβιετικού υπομνήματος για το θέμα του Δ.Δυτικού Βερολίνου, στο οποίο η [[Μόσχα]] απειλούσε με τη σύναψη χωριστής συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και την προβολή εμποδίων στην ελεύθερη διακίνηση των δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων προς το Δυτικό Βερολίνο, ανεάν οι Δυτικοί δεν υπέγραφαν συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία. Η Δύση, δεκαπέντε χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, καθυστερούσε εσκεμμένα στο θέμα αυτό,. Ο λόγος για αυτό ήταν γιατίότι δεν ήθελε να αναγνωρίσει επίσημα την ύπαρξη της Ανατολικής Γερμανίας ως χωριστού κράτους.

Παρ'Αν όλο πουκαι σταδιακά η ένταση αυξανόταν στο διπλωματικό πεδίο, η κοινή γνώμη αιφνιδιάστηκε όταν στις [[25 Ιουλίου]] ο πρόεδρος Κένεντι απηύθυνε από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως διάγγελμα προς τον αμερικανικό λαό σε δραματικούς τόνους. :
«''Το Δυτικό Βερολίνο είναι κάτι περισσότερο από σύνδεσμος με τον ελεύθερο κόσμο, είναι φάρος ελπίδας πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, είναι θυρίδα διαφυγής για τους πρόσφυγες»'', δήλωσε.
Την επομένη ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε από το κογκρέσο[[Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών|Κογκρέσο]] εξουσιοδότηση για παράταση της στρατιωτικής θητείας κατά 12 μήνες και δυνατότητα επιστράτευσης 250.000 εφέδρων, σε συνδυασμό με αύξηση των συμβατικών εξοπλισμών, και άμεση αύξηση των στρατιωτικών κονδυλίων κατά 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η αγωνία έφτασε στο κατακόρυφο στις [[5 Αυγούστου]], όταν συναντήθηκαν στο [[Παρίσι]] οι υπουργοί Εξωτερικών των Η.Π.Α.Ηνωμένων Πολιτειών [[Ντιν Ρασκ]], της [[Γαλλία|Γαλλίας]] [[Κουβ ντε Μιρβίλ]], της [[ΜεγάληΗνωμένου ΒρετανίαΒασίλειο|Μεγάλης Βρετανίας]] λόρδος Χιουμ και, σε κάποια φάση, της Δυτικής Γερμανίας [[Χάινριχ φον Μπρεντάνο]], οι οποίοι υιοθέτησαν κοινή γραμμή για την αντιμετώπιση της κρίσης του Δ.Δυτικού Βερολίνου, είτε δια διαπραγματεύσεων είτε δια πυρηνικού πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση αντέδρασε βίαια. Μιλώντας από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο δύο μέρες αργότερα ο Νικίτα Χρουστσόφ ήταν άκρως απειλητικός: «''Διαθέτουμε τα αναγκαία στρατιωτικά μέσα για να μπορέσουμε, σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής επίθεσης, όχι μόνο να καταφέρουμε συντριπτικό πλήγμα κατά του εδάφους των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά ταυτόχρονα να καταστήσουμε αβλαβείς τους συμμάχους του επιδρομέα και να καταστρέψουμε τις στρατιωτικές αμερικανικές βάσεις που είναι διεσπαρμένες σε όλο τον κόσμο»'', διακήρυξε.

Παράλληλα διεξήχθησανδιεξάχθηκαν πυρετώδεις διαβουλεύσεις μεταξύ των ηγετών των χωρών-μελών που ήταν μέλη του [[Σύμφωνο της Βαρσοβίας|Συμφώνου της Βαρσοβίας]] με αποτέλεσμα να απευθύνουν, όπως αποκάλυψε στις [[14 Αυγούστου]] η ''[[Πράβντα]]'', μήνυμα προς την κυβέρνηση και τη Βουλή της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας «''να αποκαταστήσουν στα σύνορα του Δυτικού Βερολίνου μια τάξη που να αποτελεί σταθερό φραγμό εναντίον των υπονομευτικών δραστηριοτήτων που έχουν στόχο τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Τάξη η οποία θα εξασφαλίζει τον αποτελεσματικό έλεγχο και προστασία γύρω από ολόκληρο το Δυτικό Βερολίνο, συμπεριλαμβανομένων των συνόρων του με το δημοκρατικό Βερολίνο»''.

Μία εβδομάδα αργότερα τα συρματοπλέγματα άρχισαν να αντικαθίστανται από προκατασκευασμένα τμήματα τσιμεντένιων τοίχων. Έτσι δημιουργήθηκε το γνωστό Τείχος του Βερολίνου, που για τριάντα ολόκληρα χρόνια θα ήταν το σύμβολο της αποτυχίας ενός καθεστώτος,. αφούΚύριος χρειάστηκανλόγος τείχητης όχικατασκευής γιατου ναήταν τοόχι προστατεύσουνη προστασία από εξωτερική επιβουλή, αλλά για να μπορέσει να αποτρέψειή τηαποτροπή μαζικήμαζικής φυγήφυγής των κατοίκων του.

Θα ήταναποτελούσε ταυτόχρονα το σύμβολο διαίρεσης της [[Ευρώπη|Ευρώπης]], αλλά και δραματικό σύμβολο ελευθερίας, αφού πολλοί Ανατολικογερμανοί δολοφονήθηκαν από τους μεθοριακούς φρουρούς της Ανατολικής Γερμανίας, καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν στο [[Δυτικό Βερολίνο]].

Κατά μήκος του τείχους από την ανατολική πλευρά υπήρχε μία ζώνη ελεγχόμενη από τους φρουρούς, γνωστή και ως ''ζώνη θανάτου'', με 302 παρατηρητήρια και 20 φυλάκια σε ένα συνολικό μήκος 115μ115 m. Οι φύλακες είχαν τη διαταγή να πυροβολούν όσουςόποιον έκανανέκανε απόπειρα να δραπετεύσουνδραπετεύσει με αποτελεσμένααποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια 192 άνθρωποι να σκοτωθούν στην προσπάθεια να καταφύγουν στη Δύση.

Η ένταση αυξήθηκε κατακόρυφα. Στιςόταν στις [[31 Αυγούστου]] του [[1961]] η Ε.Σ.Σ.Δ.Σοβιετιή προέβηΈνωση προέβηκε σε δήλωση επανάληψηςότι θα επαναληφθούν τωνοι δοκιμώνδοκιμές πυρηνικών όπλων «''για να μπορεί να φτάσει το όπλο της τιμωρίας στην ίδια τη φωλιά του επιδρομέα»''.

Από την επόμενη κιόλας ημέρα άρχισε μία πρωτοφανής σειρά 16 πυρηνικών σοβιετικών δοκιμών μέσα στο Σεπτέμβριο, η οποία κατέληξε στις [[24 Οκτωβρίου|24]] και [[30 Οκτωβρίου]] σε δύο τρομοκρατικές δοκιμές «''υπερβομβών»'' για την εποχή εκείνη, 30 και 50 μεγατόνων αντίστοιχα, που προκάλεσαν πανικό στη Δύση, καθώς οι Η.Π.Α. και το [[ΝΑΤΟ]] δεν διέθεταν πυρηνικά όπλα τόσο μεγάλης ισχύος.