Το Φίλυρο ήταν ένα φτωχό τουρκοχώρι. Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν εδώ από τα βάθη της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής. Επίσης το Φίλυρο (Γιάλετζικ) πριν από τοντην αποβιβασμόεγκατάσταση των Μικρασιατών και [[Πόντιοι|Ποντίων]] Ελλήνων προσφύγων υπήρξε παραθερηστικόπαραθεριστικό μέρος Τούρκων. Οι Τούρκοι αποχώρησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης[[Θεσσαλονίκη]]ς το 1912-1913. Απομεινάρια της τουρκικής παρουσίας ήταν ένα τζαμί, μερικά σπίτια του χωριού και η ονομασία του, Γιάλετζικ. Η ονομασία του σχτίζεται πιθανότατα με το καλό κλίμα και τα δασωμένα βουνά του, δεδομένου ότι στα τούρκικα ΓιαιλάΓιαϊλά σημαίνει παραθέριση. Το 1914 φτάνουν και εγκαθίστανται στο Φίλυρο τρεις μεγάλες οικογένειες από διάφορα μέρη του [[Πόντος|Πόντου]] και του [[Καύκασος|Καυκάσου]], αλλά κυρίως από Τηντην επαρχία του [[Καρς]]. Οι οικογένειες αυτές είναι πρόγονοι των σημερινών Φιλυριωτών. Προτίμησαν το βουνοβουνό, το Γιάλετζικ, επειδή επικοινωνούσε με τη [[Θεσσαλονίκη]] και τα γύρω χωριά. Οι πρώτοι δρόμοι κατασκευάζονται γύρω στα 1917-1918 με τη βοήθεια των Άγγλων, για την κάλυψη των αναγκών του στρατού. Οι δρόμοι παρέμειναν χωματόδρομοι ως το 1950 οπότε έγινε χαλικόστρωση. Το 1967-1968 κατασκευάζεται άσφαλτος και το χωριό ηλεκτροδοτείται. Όσον αφορά την ύδρευση, η τροφοδότηση με νερό γίνονταν από το τουρκικό δίκτυο. Επίσης, υπήρχαν πολλά πηγάδια, ρεματιές και πηγές που ανάβλυζαν πόσιμο νερό. Λόγω των γεωτρήσεων τα νερά εξαντλήθηκαν. Οι αποδόσεις των χωραφιών ήταν πολύ μικρές αφού ο τόπος δε διέθετε γόνιμες εκτάσεις. Παράλληλα αναπτύχθηκε αξιόλογη κτηνοτροφία. Σταδιακά οι συνθήκες διαβίωσης βελτιώθηκαν. Ωστόσο πρόβλημα αποτελούσε για πολλά χρόνια η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Παρά τις δυσκολίες εκείνων των εποχών, τη θερινή εποχή κάθε Κυριακή και γιορτή στήνονταν χοροί στην πλατεία και στο δάσος του χωριού που κρατούσαν ως το βράδυ.
