Ακμπάρ ο Μέγας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 48:
Παρόλο που στην αρχή της βασιλείας του o Ακμπάρ δεν ήταν τόσο ανεκτικός απέναντι στους [[Ινδουισμός|Ινδουιστές]] και τις άλλες [[θρησκεία|θρησκείες]], αργότερα μεταστράφηκε ουσιαστικά, όχι μόνο δείχνοντας ανοχή σε μη ισλαμικές πίστεις, αλλά και καταργώντας ορισμένους αυστηρούς νόμους κατά των αλλοθρήσκων, που υπαγόρευε η [[σαρία]]<ref>{{cite book|last=Subrahmanyam|first=Sanjay|title=Mughals and Franks|year=2005|publisher=Oxford University Press|location=Oxford|pages= 55}}</ref>. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια σειρά θρησκευτικών συζητήσεων, στις οποίες οι μουσουλμάνοι διανοητές συζητούσαν θρησκευτικά ζητήματα με [[Ινδουισμός|Ινδουιστές]], [[Ζαϊνισμός|Ζαϊνιστές]], [[Ζωροαστρισμός|Ζωροάστρες]] και Πορτογάλους [[Καθολικισμός|Ρωμαιοκαθολικούς]] [[Ιησουίτες]]. Αντιμετώπισε τους θρησκευτικούς ηγέτες με μεγάλη προσοχή και τους σεβόταν, ανεξάρτητα από την πίστη τους. Επιπλέον, φέρεται ότι παραχωρούσε εδάφη και χρήματα όχι μόνο για το χτίσιμο και τη συντήρηση μουσουλμανικών τεμένων, αλλά για ένα μεγάλο αριθμό ινδουιστικών ναών στη βόρεια και την κεντρική Ινδία, όπως επίσης για τις χριστιανικές εκκλησίες της [[Γκόα]], δεδομένου ότι ήδη από το 1579 είχε επιτρέψει στους εκεί μοναχούς να επισκέπτονται την αυλή του. Επιπλέον, έβαλε τους γραφείς του να μεταφράσουν την [[Καινή Διαθήκη]] και έδειξε ανοχή στη θρησκευτική μεταστροφή παραδειγματικά, επιτρέποντας στους Ιησουίτες να αναθρέψουν έναν από τους γιους του<ref name="Durant2011">{{cite book|author=Will Durant|title=Our Oriental Heritage: The Story of Civilization|url=http://books.google.com/books?id=ru4LPyMAxxkC&pg=PT738|accessdate=27 August 2012|date=7 June 2011|publisher=Simon and Schuster|isbn=978-1-4516-4668-9|pages=738–}}</ref>.
Ο Ακμπάρ, όπως και άλλα μέλη της οικογένειάς του πιστεύεται ότι ήταν [[Σουνί]] [[Χαναφί]] μουσουλμάνοι<ref>{{cite book|last=Habib|first=Irfan|title=Akbar and His India||year=1997|publisher=Oxford University Press|location=New Delhi|isbn=978-0-19-563791-5|page=80}}</ref>. Τούτο σημαίνει πρακτικά ότι οι μέρες της νεότητάς του κύλησαν σε ένα περιβάλλον που επιδοκίμαζε τα φιλελεύθερα συναισθήματα και απέρριπτε τη στενότητα απόψεων σε θρησκευτικά ζητήματα<ref>{{cite book|last=Chandra|first=Satish|title=History of Medieval India|year=2007|publisher=Orient Longman|location=New Delhi|isbn=978-81-250-3226-7|pages= 253}}</ref>. Από τον 15ο αιώνα, ήδη αρκετοί κυβερνήτες σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας ασκούσαν μια πιο φιλελεύθερη πολιτική θρησκευτικής ανοχής, προσπαθώντας να προωθήσουν μια κοινοτική ειρήνη μεταξύ των ινδουιστών και των [[Ισλάμ|μουσουλμάνων]]<ref>{{cite book|last=Majumdar|first=R. C. et al|title=An Advanced History of India|year=1961|location= London|page=153}}</ref>. Τέτοιου είδους ιδέες ενθάρρυναν στην Ινδία διδάσκαλοι όπως ο [[Γκουρού Νανάκ Ντεβ|γκουρού Νανάκ]], ο [[Καμπίρ]]
<ref>{{cite book|last=Athar|first=Ali, M.|title=Mughal India: Studies in Polity, Ideas, Society and Culture|year=2006|publisher=Oxford University Press|location=Oxford|isbn=978-0-19-569661-5|page=327–328}}</ref>. Επιπλέον ανάμεσα στους διδασκάλους του υπήρχαν δύο Ιρανοί Σιίτες, στους οποίους πιθανώς οφείλεται η τάση του για θρησκευτική ανοχή<ref>{{cite book|last=Habib|first=Irfan|title=Akbar and His India||year=1997|publisher=Oxford University Press|location=New Delhi|isbn=978-0-19-563791-5|page=81}}</ref>.
| |||