Ελληνική Επανάσταση στη Θράκη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ενεργή συμμετοχή στα επαναστατικά γεγονότα της [[Μολδοβλαχία|Μολδοβλαχίας]] είχε και ο Αδριανουπολίτης Γεώργιος Παπά (ή Καραγιώργος ή Κούρτογλους), ο οποίος διασώθηκε βαριά τραυματισμένος από τη μάχη στο Σκουλένι και στη συνέχεια συγκρότησε δικό του εκστρατευτικό σώμα, για να κινητοποιήσει τον ελληνισμό της βόρειας Ελλάδας. Το εγχείρημα του κατέληξε άδοξα, αφού προδόθηκε στις τουρκικές αρχές και αναγκάστηκε να διαφύγει από τη Ρωσία για την επαναστατημένη Ελλάδα.<ref name=":7" /><ref name=":1" /><ref name=":9" />

Στην επανάσταση στη Μολδοβλαχία συμμετείχε και ο [[Θανάσης Καραμπελιάς]] ή Μπελιάς από την Κορνοφωλιά του Έβρου. Αρχικά, είχε σχηματίσει δικό του αντάρτικο σώμα στο Σουφλί, αλλά αργότερα, αφού πρώτατο 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία , τάχθηκε στο πλευρό του Αλέξανδρου Υψηλάντη, τον οποίο και ακολούθησε σε πολλές μάχες. ΔιασχίζονταςΌταν τηνο οροσειράΥψηλάντης τηςδιέφυγε Ροδόπηςστην Αυστρία, ο Καραμπελιάς κατευθύνθηκε προς το νότο, αλλά διασχίζοντας την οροσειρά της Ροδόπης, έπεσε σε τουρκική ενέδρα, συνελήφθη και απαγχονίστηκε στην Αδριανούπολη.<ref name=":7" /> Κατά μία άλλη εκδοχή, που στηρίζεται σε προφορική παράδοση, διασώθηκε και συνέχισε τον αγώνα στη νότια Ελλάδα. Η ηρωική μορφή του Καραμπελιά απαθανατίστηκε σε δημοτικά τραγούδια.<ref name=":7" /> Μαζί με τον Καραμπελιά στη Μολδοβλαχία πολέμησε και ο Γιάννης Καραγιάννης από το χωριό Σαχίνκιοϊ των Μαλγάρων. Σύμφωνα με μια προφορική παράδοση οι δυο τους οδήγησαν σώμα 1500 ανδρών από τη Θράκη στη Μολδοβλαχία. Από την Κορνοφωλιά καταγόταν και ο Γιαννακούδης, ο οποίος πολέμησε στη Μολδοβλαχία και στη νότια Ελλάδα και στη συνέχεια επέστρεψε σώος στην πατρίδα του.<ref name=":17" /><ref name=":1" /><ref name=":3" /> <ref name=":4" />

Στη Σωζόπολη του Εύξεινου Πόντου, οι ντόπιοι Έλληνες κάτοικοι, με τη βοήθεια δύο συμπατριωτών τους, του Ι. Κωνσταντινίδη και του Κ. Παναγιώτου, που ήταν μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία και τους βοηθούσαν χρηματικά από το Ιάσιο και το Ρένι, ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν με την πρωτοβουλία του μητροπολίτη Σωζοπόλεως [[Παϊσίος Πρικαίος|Παϊσίου Πρικαίου]]. Στις 17 Απριλίου 1821 ο μητροπολίτης κήρυξε την ένοπλη εξέγερση του ελληνισμού της περιοχής και όρκισε τουτους 5000 ευάριθμουςπερίπου επαναστάτες στον περίβολο του ναού του Αγίου Ζωσίμου. Το ελληνικό επαναστατικό σώμα είχε επικεφαλής τον [[Δημήτριος Βάρης|Δημήτριο Βάρη]], αδελφό του μητροπολίτη Παϊσίου Πρικαίου, που συνεργαζόταν στενά με 500 Βούλγαρους υπό την ηγεσία του [[βοεβόδα Αντώνωφ]].<ref name=":1" /><ref name=":3" /><ref name=":4" />

Η κρίσιμη και αποφασιστική μάχη δόθηκε στηνστη θέση Κιούπκιοϊ κοντά στον ποταμό Ροπόταμο, ανάμεσα στην Αγαθούπολη και στη Σωζόπολη. Οι ανοργάνωτοι επαναστάτες διαλύθηκαν μπροστά στις αριθμητικά υπέρτερες δυνάμεις του Χουσεΐν πασά της Αγχιάλου. Στις 25 Απριλίου η Σωζόπολη καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα. Οι Έλληνες πρόκριτοι συνελήφθησαν και απαγχονίσθηκαν στην πλατεία της πόλης, ανάμεσά τους και ο μητροπολίτης Παίσιος Πρικαίος, που αρνήθηκε να αποκηρύξει το επαναστατικό κίνημα.<ref name=":7" /><ref>{{Cite journal|url = |title = "Η Απολλωνία. Σωζόπολις νυν καλούμενη" σ.167-168|last = Κωνσταντινίδης|first = Κ|date = |journal = |accessdate = |doi = }}</ref> Το σκήνωμα του ρίχτηκε στο Ροπόταμο, αλλά Έλληνες ψαράδες το περισυνέλεξαν και το έθαψαν κρυφά στην τοποθεσία Κουρνιά, που πήρε από τότε την ονομασία "Ο τάφος του Δεσπότη".<ref name=":7" /><ref name=":1" /><ref name=":3" /><ref name=":4" />

Στα μέσα περίπου του Απριλίου του 1821 σύμφωνα με τον Γάλλο περιηγητή Πουκεβίλ απαγχονίστηκαν στην Ανδριανούπολη 26 (κατά άλλους 32) Έλληνες πρόκριτοι δίπλα στην πόρτα της μητροπολιτικής εκκλησίας.<ref name=":6">{{Cite book|title = Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος, Τομ.2|last = Πουκεβίλ|first = Φ.Σ.Υ.Λ|publisher = |year = |isbn = |location = |pages = 280-281}}</ref> Στις 18 Απριλίου ο ίδιος ο σουλτάνος, ως αντίποινα στην αντίδραση της Ευρώπης για τον απαγχονισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη [[Πατριάρχης Γρηγόριος Ε'|Γρηγορίου Ε']], εξέδωσε εμπιστευτική διαταγή για τον απαγχονισμό του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχη Αδριανουπολίτη [[Κύριλλος ΣΤ΄|Κύριλλου ΣΤ’]] (κατά κόσμον Κωνσταντίνου Σερπετζόγλου), που, αν και υπέργηρος, απαγχονίστηκε δημόσια στη συνοικία του Φαναρίου.<ref name=":6" /> Κατά άλλους απαγχονίστηκε στην Αδριανούπολη και το σκήνωμά του, όπως και των προκρίτων, ρίχτηκε στον ποταμό Έβρο, περισυνελέγη στο Χειμώνιο από κατοίκους του Πυθίου και ενταφιάστηκε στο σπίτι του Χρήστου Αργυρίου.<ref name=":1" /><ref name=":3" /><ref name=":4" />Η απώλεια του μητροπολίτη και λόγιου Αδριανουπόλεως [[Δωρόθεου Πρώιου]], που απαγχονίστηκε στις αρχές Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη, σκόρπισε πίκρα και απογοήτευση σε ολόκληρο το θρακικό ελληνισμό.<ref name=":7" /><ref name=":1" /><ref name=":3" /><ref name=":4" />

Επαναστατικές ενέργειες παρατηρήθηκαν στην Αίνο στα τέλη Απριλίου – αρχές Μαΐου  του 1821, όταν οι Αινίτες κατέλαβαν το κάστρο και αιχμαλώτισαν τις τουρκικές δυνάμεις χωρίς, όμως, αποτέλεσμα, αφού η τουρκική φρουρά ανακατέλαβε το κάστρο. Στις 2 Μαΐου ψαριανή μοίρα με επικεφαλής τον Ανδρέα Γιαννίτση μαζί με τον Χατζή Αντώνιο Βισβίζη και τη γυναίκα του Δόμνα Βισβίζη, ο οποίος διοικούσε το μπρίκι του «Καλομοίρα», βομβάρδισε το οχυρό Ιμπριτζέ στον κόλπο του Σάρου, απώθησε τους Τούρκους και ανακατέλαβε το φρούριο.<ref name=":7" /><ref name=":1" /><ref name=":3" /> Η Αίνος έμεινε για αρκετές μέρες στα χέρια των Ελλήνων μέχρι τητην ανακατάληψη της από τους Τούρκους, οπότε πολλοί Αινίτες αγωνιστές κατέφυγαν στη νότια Ελλάδα. Το 1829 κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου οι Αινίτες επιτίθενται κατά του τουρκικού στρατού, καθώς αυτός προελαύνει προς την Κωνσταντινούπολη και κατορθώνουν να τον διαλύσουν.<ref name=":4" /> 

Τοπικές εξεγέρσεις σημειώνονταν σε ολόκληρη τη Θράκη και επεκτείνονταν στις περιοχές Φιλιππουπόλεως, Βάρνας, Αγχιάλου, Μεσημβρίας, Μάκρης, Μαρώνειας, Κεσσάνης και Κεσσάνηςστη χερσόνησο της Καλλίπολης. Σε πολλά χωριά της Θράκης δημιουργήθηκαν επαναστατική πυρήνες και εστίες αναβρασμού, όπως το Πλαγιάρι, το Εξαμίλι, το Νεοχώρι κ.ά. Πολλά από τα χωριά αυτά καταστράφηκαν ολοσχερώς.<ref name=":7" /> Γνωστές είναι οι σφαγές των Ελλήνων στα χωριά Ισαάκιο, Σοφικό και Ασημένιο Διδυμοτείχου. Αλλά και σε άλλες πόλεις της Θράκης οι Τούρκοι εκτέλεσαν ως αντίποινα Έλληνες πρόκριτους, όπως στις Σαράντα Εκκλησιές τον Χατζή Μαζαράκη, Χατζή Δημητράκη και Χατζή Νικόλαο. Επίσης στην Κεσσάνη και στη Βάρνα εκτελέστηκαν οι πρόκριτοι Τσακήρ Τσορμπατζής, Ζαχαρίδης Καρυόφυλλος, Παπαμανώλης, Χριστόδουλος ΝΙκολάου και Κ. Πωγωνάτος. Χαρακτηριστική και άγνωστη περίπτωση είναι το επαναστατικό κίνημα που εκδηλώθηκε στο χωριό Σαλτίκιοϊ, τα σημερινά Λάβαρα του Έβρου.Ένοπλες, κατά την οποία ένοπλες δυνάμεις με επικεφαλής τον καπετάν Ανδρέα Ματσιάνη εξουδετέρωσαν μετά από διήμερη μάχη τουρκική στρατιωτική δύναμη στη θέση Κουρί. Η προφορική παράδοση αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της μάχης αυτής οι γυναίκες των Λαβάρων ανεφοδίαζαν τους άντρες πολεμιστές με τρόφιμα και πολεμοφόδια διασχίζοντας 10 χιλιόμετρα δασωμένης έκτασης.<ref name=":0" /><ref name=":1" /><ref name=":3" /><ref name=":4" /><ref name=":7" />

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τουρκικής βιαιότητας απέναντι στους επαναστατημένους πληθυσμούς της Θράκης αποτελεί το [[ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης]] το Σεπτέμβριο του 1821, που δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν, ούτε Έλληνα, ούτε ξένο και αποτυπώθηκε στον πίνακα του [[Αυγούστου Βινσόν]], που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του Λούβρου. Η αιχμαλωσία των Σαμοθρακιωτών, η σφαγή 700 ανδρών  και η αποστολή των γυναικόπαιδων στα σκλαβοπάζαρα σηματοδοτούν το τραγικό τέλος της εξέγερσης του νησιού.<ref name=":0" /><ref name=":1" /><ref name=":7" /> 

Επαναστατικές ενέργειες εκδηλώθηκαν την εποχή εκείνη και στην Σαμοθράκη, με την αποφασιστική ενθάρρυνση από τις από τις περιπολίες των Ψαριανών στα βόρεια Ελληνικά παράλια. Ο τουρκικός στόλος προερχόμενος από τον Ελλήσποντο, αποβίβασε στρατό στο νησί, κατέστειλε την ανταρσία, λεηλάτησε τη Σαμοθράκη και μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη 70 ομήρους, 12 από τους οποίους απαγχόνισε.<ref name=":1" /> Ο Γάλλος περιηγητής [[Φρανσουά Πουκεβίλ|Πουκεβίλ]] περιγράφει τα γεγονότα: "''οι γυναίκες αλυσοδένονται, οι άνδρες αποκεφαλίζονται, εκτός από μερικούς που τους φυλάγουν για να τους κρεμάσουν στα κατάρτια, όταν νικητές θα μπουν στην Κωνσταντινούπολη''".<ref>{{Cite book|title = Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος, Τομ.3|last = Πουκεβίλ|first = Φ.Σ.Υ.Λ.|publisher = |year = |isbn = |location = |pages = 165}}</ref> Σημαντική είναι και η μαρτυρία του [[Ίων Δραγούμης|Ιώνα Δραγούμη]] στο έργο του "Σαμοθράκη", ο οποίος διέσωσε με λεπτομερειες τη σφαγή, όπως την άκουσε από τους κατοίκους του νησιού.<ref>{{Cite book|title = Σαμοθράκη|last = Δραγούμης|first = Ί|publisher = |year = |isbn = |location = |pages = 28-31}}</ref> Οι Σαμοθρακίτες Μιχαήλ, Γεώργιος, Μανουήλ, Θεόδωρος καθώς και ο Νικόλαος Παπαντωνούδης μαρτύρησαν, αρνούμενοι τον εξισλαμισμό και ανακηρύχτηκαν νεομάρτυρες. Η μνήμη τους γιορτάζεται στις 6 Απριλίου.<ref name=":0" /><ref name=":4" /><ref name=":7" />