Παπούα Νέα Γουινέα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη= [[Πορτ Μόρεσμπι]]

|θέση_έκτασης= 5455

|χρονιά_εκτίμησης_πληθυσμού= 2010

|θέση_πληθυσμού= 101 99

|χρονιά_απογραφής_πληθυσμού= 20002011

|πυκνότητα_πληθυσμού= 1315,097

|θέση_πυκνότητας_πληθυσμού= 208210

|γεγονός_κυριαρχίας=

|ημερομηνίες_κυριαρχίας= από την [[Αυστραλία]]<br />[[1η Δεκεμβρίου]] [[1973]]<br /><br />[[16 Σεπτεμβρίου]] [[1975]]

Η '''Παπούα Νέα Γουινέα''' (γράφεται και ''Παπούα-Νέα Γουινέα'', επίσημα: '''Ανεξάρτητο Κράτος της Παπουασίας-Νέας Γουινέας'''<ref>[http://publications.europa.eu/code/el/el-5000500.htm Υπηρεσία Εκδόσεων — Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων — Παράρτημα A5<!-- Αυτόματα δημιουργημένος τίτλος -->]</ref>) είναι νησιωτικό κράτος στην [[Ωκεανία]], που βρίσκεται βόρεια της [[Αυστραλία]]ς και περιλαμβάνει το ανατολικό άκρο της νήσου της [[Νέα Γουινέα|Νέας Γουινέας]] και μερικά συμπλέγματα νησιών. Πρωτεύουσα είναι το [[Πορτ Μόρεσμπι]]. Αποτελεί ανεξάρτητο κράτος από το [[1975]]. Είναι από τις πλέον αγροτικές περιοχές στον κόσμο, καθώς μόνο το 18% του συνολικού πληθυσμού ζουν στις πόλεις.<ref>{{cite web |publisher=World Bank |year=2005 |title=World Bank data on urbanisation |work=World Development Indicators |url=http://devdata.worldbank.org/wdi2005/Table3_10.htm |accessdate= 15-07-2005}}</ref> Η χώρα επίσης αποτελεί μία από τις πλέον ανεξερεύνητες στον κόσμο, τόσο πολιτιστικά όσο και γεωγραφικά. Πιστεύεται ότι στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν πολλά άγνωστα ακόμα είδη χλωρίδας και πανίδας.

Από το 16ο αιώνα Ευρωπαίοι θαλασσοπόροι εντόπισαν μέρος των ακτών της χώρας. Πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στα νησιά ήταν ο [[Αντόνιο ντ' Αμπρέου]] το 1512. Αυτός ακολουθήθηκε από τον [[Ίνιγκο Ορτίς δε Ρέτες]], ο οποίος ανακήρυξε τα νησιά κτήση της Ισπανίας, το 1545. Στον τελευταίο οφείλεται και το όνομα Νέα Γουινέα, επειδή είχε παρατηρήσει την ομοιότητα των ανθρώπων του νησιού με εκείνους που είχε δει νωρίτερα στον Κόλπο της Γουινέας. Η ορεινή ενδοχώρα της νησιωτικής χώρας παρέμενε ανεξερεύνητη ως το τέλος του 19ου αιώνα. Η μαλαϊκή λέξη «Παπούα» περιγράφει τα σγουρά μαλλιά των Μελανήσιων κατοίκων.

Το [[1884]] οι νοτιοανατολικές περιοχές της [[Νέα Γουινέα|Νέας Γουινέας]] καταλαμβάνονται από τους [[Βρετανία|Βρετανούς]] ενώ οι νοτιοδυτικές από τους [[Γερμανία|Γερμανούς]]. Η [[Ολλανδία]] έθεσε υπό τον έλεγχό της το 1898 μεγάλο μέρος της Νέας Γουινέας (ο καθορισμός των συνόρων είχε γίνει ήδη από το 1855). Το [[1904]] η [[Αυστραλία]] αναλαμβάνει τον έλεγχο του βρετανικού τομέα και το 1906 η αποικία έγινε μέλος της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας, λαμβάνοντας την ονομασία ''Γη της Παπουασίας''. Ο στόλος της Αυστραλίας έφτασε στο γερμανικό τομέα το 1914 και επέβαλε παράδοση άνευ όρων. Το 1920, η [[Κοινωνία των Εθνών]] ανέθεσε στην Αυστραλία την εντολή διοίκησης της άλλοτε γερμανικής Νέας Γουινέας και του αρχιπελάγους Βίσμαρκ. Από το [[1942]] έως το [[1945]] η περιοχή τελεί υπό [[Ιαπωνία|Ιαπωνική]] κατοχή . Το 1946 τα Ηνωμένα Έθνη έδωσαν εντολή διοίκησης της βόρειας Νέας Γουινέας και του αρχιπελάγους Βίσμαρκ στην Αυστραλία. Το καθεστώς του δυτικού τμήματος του νησιού παρέμεινε υπό αμφισβήτηση. Η [[Ινδονησία]] διεκδίκησε και έλαβε εντολή από τον ΟΗΕ (1963) για διοίκηση στο Δυτικό Ιριάν, το οποίο αποτελεί επαρχία της. Στο ανατολικό τμήμα ο έλεγχος δόθηκε στην Αυστραλία, η οποία παραχώρησε καθεστώς αυτοκυβέρνησης, το 1973.

Ona's death paves way for mining to resume | date=26-07-2005 | publisher=The Sydney Morning Herald | url=http://www.smh.com.au/news/world/onas-death-paves-way-for-mining-to-resume/2005/07/25/1122143784481.html}}</ref>, διεξήχθησαν οι πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αυτόνομης κυβέρνησης και πρόεδρος εξελέγη ο [[Τζόζεφ Καμπούι]]<ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/4612685.stm BBC News], ''President elected in Bougainville '', 6 Ιουνίου 2005.</ref>. Ο τελευταίος απεβίωσε<ref>[http://www.theage.com.au/world/bougainville-president-kabui-dies-20080607-2n4n.html "Bougainville president Kabui dies"], theage.com.au, 7 Ιουνίου 2008.</ref> από καρδιακή προσβολή το 2008 και τον διαδέχθηκε ο [[Τζον Ταμπινάμαν]].

Αφορμή για την αναζωπύρωση του 1988 ήταν η δολιοφθορά από αυτονομιστές αντάρτες σε ορυχεία χαλκού<ref>[http://inquirer.gn.apc.org/boug.html Bougainville - The Forgotten War in the South Pacific]</ref> στο νησί, τον Απρίλιο. Τον επόμενο χρόνο η κυβέρνηση κήρυξε την επαρχία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στέλνοντας δυνάμεις ασφαλείας (2.000 άτομα) για να καταστείλουν την αποσχιστική δράση των ανταρτών. Παρ' όλα αυτά, η βία συνεχίστηκε και το Μάρτιο του 1990 η κυβέρνηση επέβαλε οικονομικό αποκλεισμό στο Μπουγκαινβίλ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Επαναστατικός Στρατός, που είχε ηγέτη το [[Φράνσις Όνα]], να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία του νησιού (Μάιος 1990). Προσωρινός πρόεδρος αυτοανακηρύχθηκε ο Όνα, αλλά η κεντρική κυβέρνηση ακύρωσε την εν λόγω ενέργεια. Οι ενέργειες αυτές οδήγησαν τους αυτονομιστές να ανακαλέσουν την απόφαση για ανεξαρτησία και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση για το πολιτικό καθεστώς του νησιού. Ωστόσο, οι συνομιλίες απέβησαν άκαρπες και οι μάχες συνεχίστηκαν ως το 1993. Υπολογίζεται ότι εξαιτίας του οικονομικού αποκλεισμού στο νησί έχασαν τη ζωή τους 3.000 άνθρωποι. Παράλληλα, η [[Διεθνής Αμνηστία]] καταδίκασε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση του [[Ράμπι Ναμάλιου]] κατηγορήθηκε για συνοπτικές εκτελέσεις αυτονομιστών και για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στα μέσα του 1994 άρχισαν νέες συνομιλίες, που οδήγησαν στην υπογραφή συμφωνίας για κατάπαυση του πυρός, ανάμεσα στην κυβέρνηση του [[Τζούλιους Χαν]] και το στρατιωτικό διοικητή των ανταρτών, [[Σαμ Καουόμα]]. Ο οικονομικός αποκλεισμός του Μπουγκαινβίλ άρθηκε και το Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου εγκαταστάθηκε στο νησί ειρηνευτική δύναμη, αποτελούμενη από το [[Βανουάτου]], τα [[Φίτζι]] και την [[Τόνγκα]], υπό την εποπτεία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Εγκαταστάθηκε νέα προσωρινή κυβέρνηση, την οποία όμως αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν οι αντάρτες, με αποτέλεσμα να συνεχιστούν οι πολεμικές συγκρούσεις. Ο επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης του Μπουγκαινβίλ, [[Τεοντόρ Μιριούνγκ]], δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1996. Την επόμενη χρονιά αντάρτες και κυβέρνηση συμφώνησαν σε ανακωχή και δόθηκε τέλος σε μία διαμάχη που διήρκεσε 9 χρόνια και στοίχισε τη ζωή σε 10.000 ανθρώπους<ref>Συλλογικό έργο, ''Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας'', τ. 15, εκδ, ΔΟΜΗ, 2007, σελ. 344-45.</ref>. Νωρίτερα, η κυβέρνηση του Χαν είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει μισθοφορικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τους αυτονομιστές αντάρτες.<ref>[http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3634536&publDate=8/3/1997 Ριζοσπάστης], ''ΠΑΠΟΥΑ - ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ Κλιμάκωση των συγκρούσεων'', 8 Μαρτίου 1997.</ref> H ιστορική ειρηνευτική συμφωνία υπογράφηκε στις [[30 Αυγούστου]] του [[2001]] στην [[Αράουα]]<ref>[http://www.tamilnation.org/confaaaaaaalictresolution/countrystudies/bouganville/010829bougainville.htm Κείμενο της συμφωνίας του 2001]</ref>.

Το 1997 η χώρα επλήγη από τη χειρότερη ξηρασία έπειτα από μισό αιώνα, που αποδόθηκε στο φαινόμενο [[Ελ Νίνιο]]. Το Σεπτέμβριο η νέα κυβέρνηση του [[Μπιλ Σκέιτ]] κήρυξε εθνική καταστροφή. Μετά την παραίτηση του Σκέιτ, το 1999, η νέα κυβέρνηση του [[Μεκέρε Μοράουτα]] προέβη σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Στα πλαίσια αυτών, η κυβέρνηση κινήθηκε προς τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, με σκοπό να περιοριστούν οι αμυντικές δαπάνες. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την ανταρσία του στρατού, που ζήτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης. Υπό το βάρος των εξελίξεων αυτών, η κυβέρνηση υπαναχώρησε στα σχέδιά της και οι φοιτητικές διαδηλώσεις τερματίστηκαν. Οι εκλογές του 2002 διεξήχθησαν σε κλίμα έντασης , κατά το οποίο σκοτώθηκαν 25 άνθρωποι. Μετά τις εκλογές επανήλθε στην εξουσία ο βετεράνος πολιτικός [[Μάικλ Σομάρε]], ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με 7 κόμματα. Στις εκλογές του 2007 ελήφθησαν όλα τα απαραίτητα μέτρα<ref>[http://news.pathfinder.gr/world/news/399715.html Pathfinder], ''Μέτρα για τις εκλογές στην Παπούα-Νέα Γουινέα'' ert.gr, 10 Μαΐου 2007.</ref> και αποφεύχθηκαν τα έκτροπα. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς η χώρα επλήγη από φονικές πλημμύρες<ref>[http://www.phileleftheros.com/main/showarticle_prt.asp?id=521041 O Φιλελεύθερος], ''Δεκάδες νεκροί και χιλιάδες άστεγοι από τις πλημμύρες στην Παπούα Νέα Γουινέα'', 21 Νοεμβρίου 2007.</ref>.

Η Παπούα-Νέα Γουινέα έχει έκταση 462.840&nbsp;km² [[Τετραγωνικό χιλιόμετρο|τ.χλμ.]]. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας αποτελείται από το ανατολικό μισό του νησιού Νέα Γουινέα όπου βρίσκονται και οι μεγαλύτερες πόλεις, το [[Πορτ Μόρεσμπι]] και το [[Λάε]]. Άλλα μεγάλα νησιά είναι η [[Νέα Ιρλανδία]], [[Νέα Βρετανία]], [[Μανούς]] και [[Μπουγκαινβίλ]]. Πολυάριθμα νησιά βρίσκονται στην [[Θάλασσα του Σολομώντα]], τη [[Θάλασσα των Κοραλλίων]] και το [[Αρχιπέλαγος του Βίσμαρκ]], που αποτελείται από περίπου 200 νησιά και σκοπέλους, με μεγαλύτερο τη Νέα Βρετανία. Τα [[Νησιά του Ναυαρχείου]] βρίσκονται στα βόρεια της Νέας Γουινέας και μεγαλύτερα από αυτά είναι το Μάνους και το Ραμπούτγιο.

Στο ανατολικό τμήμα του νησιού εκτείνονται ορεινές αλυσίδες, όπως η οροσειρά Βίσμαρκ (ψηλότερη κορυφή της τα 4.509 μ.), η Κεντρική Οροσειρά και η οροσειρά του Βίκτωρα Εμμανουήλ. Στην οροσειρά Όουεν Στάνλεϊ και σε άλλες περιοχές συναντά κανείς [[ηφαίστειο|ηφαίστεια]]. Πολλά από αυτά είναι ενεργά, όπως ένα στο νησί Καρκάρ, με ηφαιστειακό κώνο άνω των 1000 μ. Στο κέντρο της χώρας η ορεινή περιοχή ορίζεται στα βόρεια από τις ποτάμιες κοιλάδες.Από την άλλη πλευρά, ποτάμιες κοιλάδες κατέρχονται και προς τον [[Κόλπος Παπούα|Κόλπο Παπούα]]. Στα υψίπεδα βρίσκεται μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες ζώνες του νησιού, με δολίνες, κατολισθήσεις και ζώνες με καρστική μορφολογία. Τη χώρα διαρρέουν αρκετοί ποταμοί, όπως ο Φλάι στα νότια (που είναι και ο μεγαλύτερος στο κράτος), ο Σέπικ από τα βορειοδυτικά , ο Ραμού από τα νοτιοανατολικά και ο Πουράρι. Οι ακτές έχουν γενικά μεγάλο ύψος και παρουσιάζουν έντονο διαμελισμό, ειδικά στη χερσόνησο. Στις παρυφές της [[υφαλοκρηπίδα]]ς βρίσκουμε νησιά, όπως τα [[Τρομπιάντ]], [[Λουσανκάι]], [[Εντρεκαστό]] και άλλα. Στα νότια του νησιού συναντά κανείς μεγάλες πεδιάδες.

Το κλίμα στα νησιά του αρχιπελάγους Βίσμαρκ είναι υγρό και θερμό. Οι θερμοκρασίες ποικίλλουν ανάλογα με το υψόμετρο. Σε υψόμετρο πάνω από 1.500 μ. το κλίμα γίνεται ορεινό ισημερινό. Η μέση τιμή της θερμοκρασίας είναι 28 βαθμούς Κελσίου, στη στάθμη της θάλασσας. Οι βροχοπτώσεις είναι άφθονες και συχνές, επηρεαζόμενες από τους βορειοδυτικούς μουσώνες (περίοδος από Δεκέμβριο ως Απρίλιο). Στην οροσειρά Βίσμαρκ παρατηρούνται οι μεγαλύτερες βροχοπτώσεις, της τάξεως των άνω των 5.000 χιλιοστών ετησίως. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές είναι συχνό φαινόμενο στη χώρα. Ξηρασίες, πλημμύρες και άλλα φυσικά φαινόμενα έχουν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές και απώλειες ζώων. Στις [[17 Ιουλίου]] του [[1998]], περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο από [[τσουνάμι]] έπειτα από [[σεισμός|σεισμική δόνηση]] μεγέθους 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ<ref>[http://www.hri.org/cgi-bin/brief?/E/1998/98-07-20.dir/./keimena/world/world1.htm Ελευθεροτυπία], 20 Ιουλίου 1998.</ref>.

Τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα είναι αρκετά διαφοροποιημένη και σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος. Στον ορεινό λειμώνα που συναντάται στα ψηλότερα τμήματα του νησιού, βρίσκει κανείς αλπικά φυτά. Χαμηλότερα βρίσκονται δάση από κωνοφόρα και μετά τα 3.000μ000 μ. αυτά αλλάζουν σε ορεινό ισημερινό δάσος. Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, συναντώνται σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Αναφορικά με την πανίδα, στο νησί ζουν πολλά και πολύχρωμα πουλιά (όπως ο περίφημος [[παπαγάλος]] [[κακατούα]], το [[πουλί του παραδείσου]] (παραδεισία η ροδόλφιος) και ο [[δρομέας]] (καζουάριος).Συναντώνται και λίγα [[θηλαστικά]], όπως ο [[φασκωλόμυς]] (μαρσιποφόρο), ο υδρόμυς και ο [[αγριόχοιρος]].

Χαρακτηριστικό της χώρας είναι η μεγάλη δημογραφική ποικιλία καθώς υπολογίζεται ότι χρησιμοποιούνται πάνω από [[Παπούα γλώσσες|750 διαφορετικές γλώσσες]] σε ακόμα περισσότερες φυλές. Ο παλαιότερος λαός είναι οι [[Πυγμαίοι]], οι οποίοι έχουν αναμειχθεί με διάφορους πληθυσμούς (καλούνται Νεγκρίτο στην Νέα Γουινέα). Οι περισσότεροι κάτοικοι ανήκουν στην εθνοτική ομάδα των [[Παπούα (ομάδα)|Παπούα]]. Από τους Παπούα, σημαντικές ομάδες είναι οι Οροκόλο, που βρίσκονται στο Νότο και είναι γνωστοί και ως "λαοί της θάλασσας". Πολυάριθμοι είναι και οι Γκογκοντάρα, Νταουντάι, Γκοϊγκάλα, οι Κουκουκούκου που ζουν στα βουνά και πλήθος άλλων. Στα βορειοανατολικά κατοικούν αποκλειστικά [[Μελανησία|Μελανήσιοι]], ενώ υπάρχουν επίσης Πολυνήσιοι και [[Μικρονησία|Μικρονήσιοι]]. Οι πρόγονοι αυτών ήρθαν πριν από 4.000 χρόνια. Από άλλες χώρες, κατοικούν Κινέζοι, Ευρωπαίοι, Αυστραλοί και Φιλιππινέζοι.

Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας είναι 67.431275.902324<ref name="census"/> κάτοικοι, σύμφωνα με βάσητην στοιχείααπογραφή γιατου το 20132011. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1,8984% (εκτίμηση 20132014). Ο ρυθμός γεννήσεων ήταν 2524,489 γεννήσεις/1000 πληθυσμού και θανάτων 6,5453 θάνατοι/1000 πληθυσμού (εκτίμηση 20132014).<ref name="cia"/>

Η αύξηση του πληθυσμού χαρακτηριζόταν από πολύ παλιά από αργούς ρυθμούς. Ωστόσο την τελευταία δεκαετία η κατάσταση αντιστράφηκε. Το προσδόκιμο ζωής στους άνδρες ήταν το 20132014 τα 64,4463 χρόνια και στις γυναίκες τα 69,19<ref name="cia">[https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/pp.html Παπούα Νέα Γουινέα] [[CIA World Factbook]]</ref> (στο σύνολο του πληθυσμού τα 66,6685 χρόνια). Μέγα πρόβλημα παραμένουν οι μολύνσεις από τους ιούς HIV και AIDS. Τα κρούσματα είναι τα περισσότερα στην περιοχή του Ειρηνικού. Η χώρα είναι η τέταρτη στην περιοχή Ασίας- Ειρηνικού που πληροί τα κριτήρια για γενικευμένη επιδημία HIV/AIDS.<ref>{{cite web | title=HIV/AIDS in Papua New Guinea | work= Australia's Aid Program (AusAID) | url=http://www.ausaid.gov.au/country/png/hivaids.cfm | accessdate= 16-12-2005}}</ref> Στις αγροτικές περιοχές μείζον πρόβλημα αποτελεί η έλλειψη ενημέρωσης για τον ιό.

Η χώρα έχει τις περισσότερες γλώσσες (όχι διαλέκτους) από οποιαδήποτε άλλη. Ομιλώνται 820 τοπικές διάλεκτοι και αντιπροσωπεύουν το 12% των τοπικών διαλέκτων παγκοσμίως. Οι ιθαγενείς γλώσσες ταξινομούνται σε δύο μεγάλες ομάδες: στις αυστραλονησιακές γλώσσες και στις μη αυστραλονησιακές ή γλώσσες Παπούα Τα αγγλικά είναι επίσημη γλώσσα και χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και στην εκπαίδευση, παρά το γεγονός ότι δεν ομιλώνται ευρέως. Η κύρια γλώσσα [[lingua franca]] , καθομιλουμένη , είναι η κρεολική [[Τοκ Πίτζιν]] (Tok Pisin), στην οποία γίνεται το μεγαλύτερο μέρος των συζητήσεων στο Κοινοβούλιο και στην οποία παρουσιάζονται οι διαφημίσεις. Η γλώσσα αυτή δεν είναι επικρατούσα στη νότια περιοχή της Παπούα, όπου μιλούν τη [[Χίρι Μοτού]]. Η τελευταία είναι παραφθορά της μαλαιοπολυνησιακής γλώσσας μοτού.

Οι δικαστικές και οι κυβερνητικές πρακτικές τηρούν το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης, λόγου και θρησκείας. Δεν έχει υιοθετηθεί καμία νομοθεσία που να περιορίζει αυτά τα δικαιώματα, με εξαίρεση τους περιορισμούς στη δραστηριότητα των [[Ισλάμ|Μουσουλμάνων]] στη χώρα, που επιβλήθηκαν από τον προηγούμενο ανώτατο δικαστή.

* Αντβεντιστές 7ης Ημέρας (10,0%)

Οι παραδοσιακές θρησκείες είναι συχνά ανιμιστικές και πολλές φορές τείνουν να συμπεριλαμβάνουν στοιχεία από την αρχαία λατρεία. Επικρατούσα δοξασία μεταξύ των παραδοσιακών φυλών είναι η ''masalai'', που είναι τα κακά πνεύματα. Αυτά ευθύνονται για "δηλητηρίαση" ανθρώπων, προξενώντας θάνατο και καταστροφή.<ref>{{cite web|url=http://www.amazon.com/Four-Corners-Journey-Heart-Guinea/dp/0792274172/ref=pd_bxgy_b_img_b |title=Amazon.com listing for the "Four Corners: A Journey into the Heart of Papua New Guinea" }}</ref><ref>{{cite web |url=http://www.kirasalak.com/FourCorners.html |title=Nonfiction book "Four Corners: A Journey into the Heart of Papua New Guinea" |last=Salak |first=Kira }}</ref> Οι αυτόχθονες πιστεύουν στην επικοινωνία μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών. Χαρακτηριστικά είναι η πίστη στα πνεύματα, η λατρεία των [[κρανίο|κρανίων]] και η δύναμη ή μαγική ουσία, που καλείται "μάννα". Πολλές φορές η δεισιδαιμονία και οι προλήψεις των ιθαγενών θυμίζουν Μεσαίωνα, όπως στην περίπτωση πίστης στη [[μαγεία]]<ref>[http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=973409&lngDtrID=245 in.gr], ''Στην πυρά σαν μάγισσα οδηγήθηκε νεαρή γυναίκα στην Παπούα Νέα Γουινέα'', 7 Ιανουαρίου 2009.</ref>.

Η Παπούα-Nέα Γουινέα διαθέτει πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως [[χρυσός|χρυσό]], [[χαλκός|χαλκό]], [[άργυρος|άργυρο]], [[κοβάλτιο]], [[πετρέλαιο]] (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), [[φυσικό αέριο]] κ.α. Η [[Αυστραλία]] είναι ο μεγαλύτερος χορηγός βοήθειας προς την χώρα. Ο πληθυσμός στα νησιά (85% του συνόλου) ζει από τη γεωργία. Καλλιεργούνται κοκκοφοίνικες, [[αραχίδα|αραχίδες]], [[παπάγια]], [[μανιόκα]], [[καουτσούκ]], [[φρούτα του πάθους]], καφές , κακάο και άλλα φυτά. Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η [[αλιεία]], ψαριών και μαργαριταριών. Ο τομέας αυτός είναι πιο ανεπτυγμένος από την κτηνοτροφία. Ο βιομηχανικός τομέας περιορίζεται στην επεξεργασία ειδών διατροφής και ρούχων. Μόλις το 3% της γης ανήκει στους πολίτες, εξαιτίας της υπάρχουσας νομοθεσίας. Τα εξαγώγιμα είδη είναι κυρίως ο καφές και το κακάο.

Αναφορικά με τις συγκοινωνίες, το οδικό δίκτυο της χώρας κάλυπτε 19.600 χλμ. το 1999. Από αυτά, ασφαλτοστρωμένα ήταν μόλις τα 686 χλμ. Από το κράτος απουσιάζει το σιδηροδρομικό δίκτυο. Λιμάνια στη χώρα είναι το [[Πορτ Μόρεσμπι]] και η Λάε στη [[Νέα Γουινέα]], όπως επίσης και η Ραμπαούλ στο νησί της Νέας Βρετανίας. Οι περισσότερες μεταφορές γίνονται διά θαλάσσης. Διεθνείς αερολιμένες βρίσκονται στην πρωτεύουσα και στη Λάε. Η εθνική αεροπορική εταιρεία ονομάζεται [[Air Nugini]]. Σε ολόκληρη τη χώρα λειτουργούν σήμερα πάνω από 580 αεροδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Μια από τις πλέον σημαντικές γιορτές που λαμβάνουν χώρα ετησίως είναι και το Φεστιβάλ των Οροπεδίων, το οποίο γίνεται το Μάιο ή το Σεπτέμβριο. Στη διάρκεια των εορτών αυτών παρουσιάζονται χοροί και τραγούδια, τα οποία ψάλλονται συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων. Ενδιαφέρουσα είναι και η μουσική των αυτοχθόνων Καλούλι, οι μελωδίες της οποίας αναπαριστούν τους ήχους της φύσης. Οι Καλούλι ζουν στο κεντρικό υψίπεδο της χώρας.

* [http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=94966036 Άρθρο] - ''ΠΑΠΟΥΑ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ Θάνατος στ' αρσενικά'', Ελευθεροτυπία, 2 Δεκεμβρίου 2008.