Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Λιβερία»

|εθνικός_ύμνος = [[All Hail, Liberia, Hail!]] (Όλοι χαιρετήστε τη Λιβερία, χαιρετήστε την)<br/><center>[[File:Liberia National Anthem.ogg]]</center>

|θέση_έκτασης = 103104

|εκτίμηση_πληθυσμού = 34.786503.764000<ref name="cia"stats>[httpshttp://wwwesa.ciaun.govorg/libraryunpd/publicationswpp/the-world-factbook/geos/liindex.htmlhtm Μέση Λιβερία],εκτίμηση CIAτων WorldΗνωμένων FactbookΕθνών για το 2015]</ref>

|χρονιά_εκτίμησης_πληθυσμού = 2011 2015

|θέση_πληθυσμού = 129126

|χρονιά_απογραφής_πληθυσμού =

|πυκνότητα_πληθυσμού = 3040,94

|θέση_πυκνότητας_πληθυσμού = 174

Η '''Δημοκρατία της Λιβερίας''' είναι [[κράτος]] της δυτικής [[Δυτική Αφρική|δυτικής Αφρικής]]ς. Συνορεύει με την [[Ακτή Ελεφαντοστού]], τηντη [[Γουινέα]] και τηντη [[ΣιέρραΣιέρα Λεόνε]], ενώ βρέχεται δυτικά από τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανόωκεανό]].

Το κλίμα της χώρας είναι θερμό ισημερινό και οι περισσότερες βροχές πέφτουν το καλοκαίρι. Η Ακτή του Πιπεριού αποτελείται από μακρόβια δάση. Στις εσωτερικές ζώνες υπάρχουν σαβάνες, όπου ζουν σαρκοφάγα ζώα και στο δάσος ζουν [[Κερκοπιθηκίδες|κερκοπίθηκοι]], [[Χιμπαντζής|χιμπατζήδες]], [[Φίδι|φίδια]] και [[Μαγκούστα|μαγκούστες]]. Από το [[1989]], η Λιβερία έχει ζήσει δύο εμφυλίους πολέμους, τον πρώτο (1989–1996) και το δεύτερο (1999–2003), που είχαν αποτέλεσμα να καταστραφεί η οικονομία του κράτους και να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων σε άλλες αφρικανικές χώρες. Πρόεδρος στη χώρα είναι η [[Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ]], η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που εξελέγη Πρόεδρος σε αφρικανικό κράτος.

Το όνομα της χώρας σημαίνει "ελευθερία" και αναφέρεται στους απελευθερωμένους σκλάβους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Λιβερία το 1822 και ίδρυσαν το κράτος το [[1847]] με την υποστήριξη της κυβέρνησης των [[ΗΠΑ]]. Δημιούργησαν έτσι μια νέα εθνοτική ομάδα, τους Αμερικανολιβεριανούς.<ref>Defense Language Institute Foreign Language Center, [http://www.lingnet.org/areaStudies/perspectives/liberia/liberia.pdf Liberia in Perspective: An Orientation Guide (2006) ]{{dead link|date=March 2014}}, page 1</ref> Ωστόσο, η εισαγωγή αυτής της εθνοτικής ομάδας πυροδότησε εντάσεις με τις 16 άλλες κύριες εθνότητες.<ref name="Financial Time 2004 p 368">Financial Time's World Desk Reference (2004) Dorling Kindersley Publishing. p 368</ref>

Η Λιβερία βρίσκεται στη Δυτική [[Αφρική]] και συνορεύει με τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό από τα νοτιοδυτικά. Ουσιαστικά το έδαφος του κράτους αποτελείται από μια παράκτια λωρίδα από τον ποταμό Μάνο στα δυτικά μέχρι τον Καβάλο στα ανατολικά. Η λωρίδα αυτή αντιστοιχεί στην Ακτή του Πιπεριού (έτσι ονομαζόταν κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας). Μετά τη λωρίδα αυτή, προς το εσωτερικό βρίσκεται μια ζώνη με χαμηλούς λόφους, οι οποίοι σταδιακά υψώνονται και φτάνουν τα 1.700 μέτρα (στα Όρη Νίμπα, στα σύνορα με τη [[Γουινέα]]). Το ψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Όρος Γούτεβε στα 1.440 μέτρα. Ψηλότερο, με 1.752 μ. υψόμετρο, είναι το όρος Νίμπα, που ανήκει όμως (γεωγραφικά) και στη [[Γουινέα]] και την [[Ακτή Ελεφαντοστού]].<ref name="Financial Time 2004 p 368"/> Η ακτή της είναι αλίμενη και μαστίζεται από καταιγίδες.

Το κλίμα της Λιβερίας είναι τυπικό για χώρες του Κόλπου της Γουινέας. Αυτό σημαίνει ότι οι μουσώνες επηρεάζουν τις βροχοπτώσεις, οι οποίες είναι περισσότερες από το Μάιο ως τον Οκτώβριο. Ακολουθεί η ξηρή εποχή. Μεταξύ Δεκεμβρίου και Μαρτίου οι άνεμοι χαρματάν (ξηροί) μειώνουν την υγρασία. Η θερμοκρασία κατά την εποχή των βροχών είναι 24-25 βαθμούς Κελσίου, ενώ κατά την ξηρή εποχή κυμαίνεται από 26 μέχρι 30 βαθμούς Κελσίου. Η θερμοκρασία δεν παρουσιάζει αξιόλογη μεταβολή τη μέρα και τη νύχτα συγκριτικά. Η χώρα είναι η πιο βροχερή του Κόλπου της Γουινέας.

Η αφρικανική χώρα διαιρείται σε 15 κομητείες, οι οποίες επιπλέον διαιρούνται σε περιφέρειες (''districts'') και επιπλέον σε ''clans''.Οι κομητείες είναι:

* Γκραντ Γκέντεχ (Grand Gedeh)

Ελάχιστες πληροφορίες είναι γνωστές για τους πρώτους πληθυσμούς που κατοικούσαν στο έδαφος της χώρας κατά τα προϊστορικά χρόνια. Μερικές ομάδες πληθυσμών είχαν εγκατασταθεί σε δάση στο εσωτερικό, προς τα τέλη της νεολιθικής περιόδου. Στη συνέχεια αυτές οι εθνότητες υποτάχθηκαν στους Μαντίνγκο, οι οποίοι είχαν ενιαία πολιτική οργάνωση. Το 15ο και 16ο αιώνα Ευρωπαίοι έμποροι επισκέφτηκαν πολλές φορές τη χώρα, κυρίως για τη φόρτωση του περιζήτητου αφρικανικού [[πιπέρι|πιπεριού]], χωρίς όμως να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Η λεγόμενη «Ακτή του Πιπεριού» τέθηκε υπό τον έλεγχο των [[Πορτογαλία|Πορτογάλων]], οι οποίοι ασχολήθηκαν ευρύτατα με το [[δουλεμπόριο]]. Το [[1821]] η σημερινή χώρα επιλέχθηκε από την Αμερικανική Εταιρεία Αποικισμού της Νέας Υόρκης για τον πυρήνα ενός ανεξάρτητου αφρικανικού κράτους. Εκεί θα ζούσαν οι Αφροαμερικανοί που είχαν απελευθερωθεί από τη δουλεία. Οι πρώτοι άλλοτε σκλάβοι εγκαταστάθηκαν το [[1822]] στο ακρωτήριο Μεσουράδο. Αυτοί και όσοι μεταφέρθηκαν τα επόμενα χρόνια (περί τους 20.000 μέσα σε περισσότερο από έναν αιώνα) ονομάστηκαν Αμερικανολιβεριανοί.

Ανθρωπολογικές έρευνες δείχνουν ότι η περιοχή της Λιβερίας κατοικείται τουλάχιστον από το 12ο αιώνα, ή και ίσως νωρίτερα. Στα δυτικά έφτασαν λαοί που μιλούσαν τη γλώσσα Μέντε και ανάγκασαν πολλές άλλες μικρότερες εθνοτικές ομάδες να φύγουν προς τα νότια, κοντά στον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό]]. Την εποχή εκείνη αφίχθησαν μερικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Ντέις, Μπάσα, Τους, Κρου, Γκόλα και Γκίσι.<ref>Runn-Marcos, K. T. Kolleholon, B. Ngovo, p. 5</ref> Στις εσωτερικές περιοχές, η [[ερημοποίηση]] εκανεέκανε σκατατους κατοίκους να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν στην πιο υγρή περιοχή της Ακτής του Πιπεριού. Οι νέοι αυτοί κάτοικοι μετέφεραν την τεχνογνωσία νέων καλλιεργειών, όπως του ρυζιού και άλλες αλλαγές από τις Αυτοκρατορίες του [[Μάλι]] και του Σονγκχάι.<ref>Runn-Marcos, K. T. Kolleholon, B. Ngovo, p. 6</ref> Οι Κρου αντιτάχθηκαν στη μετανάστευση των Βάι στην περιοχή του Όρους του Μεγάλου Ακρωτηρίου και συμμάχησαν με τους Μάνε. Παρά το γεγονός αυτό, οι Βάι παρέμειναν σε αυτήν την περιοχή.

Το 1822 η Αμερικανική Εταιρεία Αποικισμού ίδρυσε τη Λιβερία, καθιστώντας την ως χώρο για την αποστολή απελευθερωμένων Αφροαμερικανών σκλάβων.<ref>Merriam Webster, p.684</ref> Οι Αφροαμερικανοί μετανάστευσαν στην αποικία και οι απόγονοί τους αποτελούν μέρος του πληθυσμού σήμερα (γνωστοί ως Αμερικανολιβεριανοί). Το [[1841]], έπειτα από περίοδο διενέξεων ανάμεσα στους αποίκους και στην εταιρεία, αποφασίστηκε τελικά να δοθεί πλήρης αυτοδιαχείριση στη Λιβερία. Την ίδια χρονιά πρώτος έγχρωμος Κυβερνήτης ανέλαβε ο Τζόζεφ Ρόμπερτς. Στις [[26 Ιουλίου]] του [[1847]] οι Αμεριανολιβεριανοί οικιστές κήρυξαν την ανεξαρτησία της Λιβεριανής Δημοκρατίας. Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη ο Ρόμπερτς, ο οποίος διατηρήθηκε στην εξουσία ως το [[1856]]. Υπηρέτησε ξανά την περίοδο 1871-75.

Ιστορικά, η Λιβερία έτυχε υποστήριξης και άτυπης συνεργασίας με την αμερικανική κυβέρνηση.<ref>Flint, John E. ''The Cambridge history of Africa: from c.1790 to c.1870'' Cambridge University Press (1976) pg 184-199</ref> Η κυβέρνηση του νεοσύστατου κράτους βασίστηκε στο αμερικανικό μοντέλο διακυβέρνησης. Η αναγνώριση του νέου κράτους έγινε σταδιακά από μέλη της Διεθνούς Κοινότητας.

Το [[1931]] η [[Κοινωνία των Εθνών]] αποφάσισε ότι η κυρίαρχη τάξη στη Λιβερία (Αμερικανολιβεριανοί) εκμεταλλεύονταν τους ιθαγενείς, με συνέπεια να παραιτηθεί ο πρόεδρος και να προκληθεί πολιτική κρίση. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε το [[1936]], ωστόσο οι διαφορές ανάμεσα στους ιθαγενείς και στην κυρίαρχη τάξη παρέμειναν αγεφύρωτες. Ενδεικτικά, οι αυτόχθονες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Κατά τη διακυβέρνηση του [[Γουίλιαμ Τάμπμαν]] (1943-1971) θεσπίστηκε πρόγραμμα για εθνική ενοποίηση και επιτεύχθηκε η νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας όλων των πολιτών. Παράλληλα, ποινικοποιήθηκαν οι φυλετικές διακρίσεις και έτσι η χώρα εξήλθε από την απομόνωση. Χαρακτηριστικά πρέπει να αναφερθεί ότι ως το [[1944]] η Λιβερία δεν είχε κανέναν αντιπρόσωπο στο εξωτερικό. Ο Τάμπμαν ανέλαβε μάλιστα και ρόλο διαμεσολαβητή σε άλλες χώρες της Αφρικής.

Το [[1971]] ο Τάμπμαν πέθανε και πρόεδρος έγινε ο ως τότε αντιπρόεδρος, [[Γουίλιαμ Τόλμπερτ]]. Το [[1975]] ο τελευταίος επανεξελέγη, ωστόσο ανατράπηκε με [[πραξικόπημα]] και δολοφονήθηκε τη νύχτα της [[12 Απριλίου|12ης Απριλίου]] του [[1980]]. Ο στρατιωτικός [[Σάμιουελ Ντόε]] ηγήθηκε του πραξικοπήματος και κατέλυσε τη δημοκρατία, κυβερνώντας απολυταρχικά. Ήταν μάλιστα ο πρώτος αρχηγός Κράτους στη Λιβερία που δεν ήταν μέλος της ελίτ των Αμερικανολιβεριανών.

Τον Αύγουστο του 1990 η Ομάδα Παρακολούθησης της Οικονομικής Κοινότητας Δυτικής Αφρικής οργάνωσαν τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις για να παρέμβουν με σκοπό την αποσόβηση της κρίσης. Τα στρατεύματα ήταν κυρίως από τη [[Νιγηρία]], τη [[Γουινέα]] και την [[Γκάνα]]. Ο Ντόε έπεσε σε ενέδρα στρατιωτών της φυλής Γκίο, οι οποίοι ήταν πιστοί στον πολέμαρχο Πρινς Τζόνσον. Εκεί, στο στρατηγείο του τελευταίου, οδηγήθηκε ο Ντόε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε.

Στα μέσα του 2003 οι συγκρούσεις εντάθηκαν και οι μάχες διεξάγονταν πια στη [[Μονρόβια]]. Στις [[15 Αυγούστου]] του [[2003]] αποβιβάστηκαν από αέρος 1000 Νιγηριανοί στρατιώτες, ως Αποστολή της [[ECOWAS]] στη Λιβερία (ECOMIL).

Η διαμάχη για την εξουσία άρχισε να φθίνει και οι διεθνείς και αμερικανικές πιέσεις οδήγησαν στην παραίτηση του Τέιλορ, ο οποίος αποδέχτηκε προσφορά ασύλου από τη [[Νιγηρία]]. Ο ίδιος δήλωσε ότι Θεού θέλοντος θα επέστρεφε. Στις [[29 Μαρτίου]] του [[2006]] εκδόθηκε από τη Νιγηρία στη [[Σιέρα Λεόνε]] , όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για [[εγκλήματα πολέμου]] από Ειδικό Δικαστήριο. Για λόγους ασφαλείας, η δίκη του από το Δικαστήριο αυτό διεξάγεται στη [[Χάγη]]. Κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης και άλλες σοβαρές παραβιάσεις του ανθρωπίνου δικαίου.<ref>{{cite web|url=http://www.sc-sl.org/CASES/ProsecutorvsCharlesTaylor/tabid/107/Default.aspx |title= The Prosecutor vs. Charles Ghankay Taylor| publisher=The Special Court for Sierra Leone|accessdate=16-09-2009}}</ref> Μερικοί στρατιώτες της ECOMIL αποσύρθηκαν τελικά και δύο τάγματα ενσωματώθηκαν στην Ειρηνευτική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λιβερία (UNMIL), δύναμης 15.000 ανδρών.

Έπειτα από την εξορία του Τέιλορ, ο [[Γκιούντε Μπράιαντ]] διορίστηκε πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης στα τέλη του [[2003]]. Το φθινόπωρο του 2005 οι εκλογές διεξήχθησαν με επιτυχία και σε κλίμα ειρήνης. Εκατοντάδες ψηφοφόρων περίμεναν στη ζέστη με υπομονή τη σειρά τους για να ψηφίσουν. Κατήλθαν συνολικά 23 υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα και στις [[11 Οκτωβρίου]] του [[2005]] οι Λιβεριανοί προσήλθαν στις κάλπες. Το πρόωρο φαβορί ήταν ο αστέρας του ποδοσφαίρου, [[Τζορτζ Γουεά]], μέλος της φυλής των Κρου. Κρίθηκε απαραίτητη η διεξαγωγή δευτέρου γύρου στις [[8 Νοεμβρίου]] του [[2005]], στον οποίο αναδείχθηκε τελική νικήτρια η [[Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ]].

Η νέα πρόεδρος υπήρξε ξανά υποψήφια το [[1997]], ηττήθηκε όμως από τον [[Τσαρλς Τέιλορ]]. Το [[2005]] έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη πρόεδρος σε χώρα της Αφρικής. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προχώρησε στη διαγραφή του εξωτερικού χρέους της χώρας<ref>IMF Survey: [http://www.imf.org/external/pubs/ft/survey/so/2007/CAR1113A.htm "IMF to Deliver Debt Relief to Liberia"], έκδοση του IMF online , ανακτήθηκε στις [[20 Νοεμβρίου]] του [[2007]]</ref>

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της [[Διεθνής Αμνηστία|Διεθνούς Αμνηστίας]], το 2006, τη χρονιά αυτή συνεχίστηκαν οι σποραδικές συγκρούσεις ανάμεσα σε πρώην αντάρτες, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν αφοπλιστεί. Πάνω από 200.000 εκτοπισμένοι και εσωτερικοί πρόσφυγες επέστρεψαν στις εστίες τους. Αναφορικά με τη νομοθεσία, ο νόμος για τους βιαστές προέβλεπε όχι τη [[θανατική ποινή]] αλλά την ισόβια κάθειρξη<ref>[http://web.archive.org/web/20070813130951/http://web.amnesty.org/report2006/lbr-summary-eng Έκθεση Διεθνούς Αμνηστίας του 2006]{{dead link|date=March 2014}}</ref> Ο άλλοτε πρόεδρος [[Τσαρλς Τέιλορ]] συνελήφθη ενώ προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα με το [[Καμερούν]] και οδηγήθηκε για δίκη ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στη [[Χάγη]].

Ο πληθυσμός ξεπερνάείναι ταπερίπου 34.503.000 εκατομμύριακάτοικοι<ref name=stats/> και συναποτελείται από 16 ιθαγενείς εθνοτικές ομάδες, ενώ υπάρχουν και ξένες μειονότητες. Το 85% περίπου του πληθυσμού είναι αυτόχθονες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Κπέλε (Kpelle), οι οποίοι βρίσκονται στην κεντρική και στη δυτική Λιβερία. Περί το 15% είναι Αμερικανολιβεριανοί, απόγονοι των απελεύθερων σκλάβων, οι οποίοι έφτασαν στα 1821 στην αφρικανική χώρα. Από αυτούς, οι μισοί έχουν αμερικανική καταγωγή και οι μισοί έχουν ρίζες στην [[Καραϊβική]]. Υπάρχουν επίσης πολλοί [[Λίβανος|Λιβανέζοι]], [[Ινδία|Ινδοί]] και άλλοι κάτοικοι από άλλες χώρες στη Δυτική [[Αφρική]]. Λιγότεροι από 18.000 (τόσοι υπολογίστηκαν το 1999) είναι οι λευκοί που ζουν σήμερα στο κράτος.

Η Λιβερία έχει το μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης του πληθυσμού της στον κόσμο. Με βάση στοιχεία του 2006, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της ήταν 4,50%. Όπως και οι γειτονικές της χώρες, έτσι και η Λιβερία έχει μικρό σε ηλικία πληθυσμό, καθώς οι μισοί Λιβεριανοί και Λιβεριανές είναι κάτω των 18 ετών.

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 20132014 τα 5758,8121 χρόνια (56,256 χρόνια οι άνδρες και 59,479 οι γυναίκες).<ref name="cia">[https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/li.html Λιβερία], CIA World Factbook</ref> Οι υγειονομικές υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς και πολλές μεταδοτικές νόσοι μαστίζουν τη χώρα, όπως το [[AIDS]], η [[ηπατίτιδα]], ο [[τύφος]] και η [[ελονοσία]].

Από παλιά, η οικονομία της χώρας εξαρτάτο από τις εξαγωγές σιδήρου και [[καουτσούκ]], όπως επίσης και από τις διεθνείς επενδύσεις. Κυριαρχεί ο αγροτικός τομέας, με σημαντικότερες καλλιέργειες τον [[καφές (φυτό)|καφέ]], τον [[κοκκοφοίνικας|κοκκοφοίνικα]], τις [[αραχίδα|αραχίδες]], τα [[εσπεριδοειδή]] και το [[ζαχαροκάλαμο]]. Η ραφία είναι το βασικότερο δασικό προϊόν. Πρόκειται για ένα είδος [[φοίνικας (φυτό)|φοίνικα]] , από τον οποίο εξάγεται μια υφαντική ίνα, η πιασάβα. Η καλλιέργεια του [[καουτσούκ]] στην παράκτια περιοχή παρέχει απασχόληση σε 40.000 ανθρώπους. Το φυτό [[εβέα]] (Hevea braziliensis) έχει αντικαταστήσει εκεί τη φυσική βλάστηση. Το [[1926]] ιδρύθηκε η αμερικανικών συμφερόντων εταιρεία Firestone. Το 2005 το Διεθνές Ταμείο για τα Εργασιακά Δικαιώματα μήνυσε την εταιρεία Bridgestone/Firestone, κατηγορώντας την ότι διαδραμάτισε ρόλο στην παράνομη παιδική εργασία σε φυτείες καουτσούκ στη Λιβερία αλλά και για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Οι εξαγωγές επίσης ξυλείας και το διεθνές εμπόριο συνετέλεσαν τα μέγιστα στην οικονομική πρόοδο. Τέλος, η Υπάρχουν μικρές ιδιωτικές βιομηχανίες, κυρίως επεξεργασίας τροφίμων. Η [[αλιεία]] είναι σημαντικός τομέας, με κυριότερα αλιεύματα τις [[γλώσσα (ψάρι)|γλώσσες]], τα [[καβούρι]]α, τους [[Αστακός (μαλακόστρακο)|αστακούς]] και τις [[γαρίδα|γαρίδες]].

Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο του κράτους, κυρίως αμερικανικές ή ελέγχουν τις φυτείες της. Επιπλέον, οι εταιρείες αυτές δρουν ανενόχλητες, χωρίς να φοβούνται φορολογικούς ελέγχους. Η βιομηχανία [[διαμάντι|διαμαντιών]] επλήγη από το πρόσφατο εμπάργκο του [[ΟΗΕ]], το οποίο ήρθη στις [[27 Απριλίου]] του [[2007]]. Κύρια δραστηριότητα παραμένουν οι εξορυκτικές και οι μεταποιητικές δραστηριότητες.

Η οικονομία επηρεάστηκε αρνητικά και από τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Το [[2005]] το κατά κεφαλήν [[ΑΕΠ]] υπολογιζόταν στα 900 δολάρια ΗΠΑ.Η [[ανεργία]] το 2003 ήταν 85%, που αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο. Έτσι, η οικονομία της χώρας προχωρά με αργό ρυθμό. Το 80% του συνολικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, με βάση στοιχεία του 2003.

Η ενέργεια παράγεται κατά το μεγαλύτερο μέρος από την καύση των ορυκτών, ενώ το υπόλοιπο (40%) σε υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Στην πρωτεύουσα λειτουργεί διυλιστήριο πετρελαίου. Το οδικό δίκτυο ξεκινά από τη Μονρόβια και συνδέεται με το δίκτυο της [[Γουινέα]]ς . Το 1999 εκτεινόταν στα 10.600 χλμ. Το 2005, το σιδηροδρομικό δίκτυο εκτεινόταν στα 490 χλμ. Υπάρχουν σιδηροδρομικές γραμμές ανάμεσα στα ορυχεία και στα λιμάνια, ώστε να διευκολύνονται οι εξορυκτικές εργασίες. Εθνικός αερομεταφορέας είναι η [[Air Liberia]], ενώ συνολικά 53 αεροδρόμια λειτουργούσαν στη χώρα το [[2006]]. Το κυριότερο από αυτά βρίσκεται στο Ρόμπερτσφιλντ.

Η χώρα δε διαθέτει αποικιακά οικοδομήματα εξαιτίας του παρελθόντος της, σε αντίθεση με άλλα αφρικανικά κράτη. Επίσης, οι εμφύλιοι πόλεμοι κατέστρεψαν πολλά πολιτιστικά μνημεία. Στα νοτιοανατολικά της χώρας, σώζεται στην πόλη Γκρίνβιλ ένα από τα πρώτα κτήρια, όπου στεγάστηκαν οι πρώτοι απελευθερωμένοι σκλάβοι, οι οποίοι έφτασαν στη χώρα από την [[Αμερική]]. Στην πόλη Μπιουκάναν ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τις παραλίες της. Στον οικισμό Φάντι Τάουν ζουν οι καταγόμενοι από την [[Γκάνα]] Φάντι, ενώ στην Μπιουκάναν ζουν οι Μπάσα. Στη Χάρπερ βρίσκεται η παλαιά οικία του προέδρου [[Ουίλιαμ Τάμπμαν]], που υπήρξε ο μακροβιότερος στην ιστορία της χώρας. Η Χάρμπελ αποτελεί το κέντρο των φυτειών του [[καουτσούκ]]. Οι φυσιολάτρες μπορούν να επισκεφθούν το Εθνικό Πάρκο Σάπο, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της χώρας. Εκεί βρίσκεται παρθένο [[δάσος]], το οποίο φιλοξενεί πολλά είδη πανίδας. Μεγάλο τμήμα του πάρκου παραμένει ανεξερεύνητο.

Τον Απρίλιο του 2009 η [[ΕΕ]] συμπεριέλαβε τη χώρα στον κατάλογο με τους αερομεταφορείς που απαγορεύεται να εκτελούν πτήσεις προς τα 27 κράτη μέλη, για λόγους ασφαλείας.<ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7990561.stm BBC News], Benin joins EU aviation blacklist, 8 Απριλίου 2009.</ref> Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

{{Παραπομπές|2}}

* '' Liberia: The Heart of Darkness'' του Gabriel I. H. Williams, Publisher: Trafford Publishing (6 Ιουλίου 2006) ISBN 1553692942

* ''Liberia: Portrait of a Failed State'' του John-Peter Pham, ISBN 1594290121