Φρανθίσκο Φράνκο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στις [[3 Οκτωβρίου]] συγκαλείται στο [[Μπούργος]] η επονομαζόμενη ''Junta Técnica del Estado Español'' (Τεχνική Διοίκηση του Ισπανικού Κράτους), κυβέρνηση της εθνικής περιοχής υπό τον στρατηγό Δάβιλα, υπό την αρχηγία του Φράνκο. Αρχικά η κυβέρνησή του προσανατολίστηκε προς τη στρατιωτική επικράτηση επί των Δημοκρατών με τη βοήθεια των [[Αδόλφος Χίτλερ|Χίτλερ]] και Μουσολίνι. Αντιγράφοντας τους τίτλους τους, [[Ντούτσε]] και [[Φύρερ]], ονομάζει εαυτόν "Καουδίγιο" (Caudillo), που μαζί με την ονομασία Ύπατος Στρατηγός (Generalissimo) αποτελούσαν τον επίσημο τίτλο του. Επίσης δέχθηκε βοήθεια από το [[Βατικανό]].

 

Στις [[30 Ιανουαρίου]] [[1938]] η προεδρία της Junta Técnica περνά επίσης στα χέρια του Φράνκο, που γίνεται πια Αρχηγός του Κράτους και της Κυβέρνησης. Ο Μόλα είναι σαφώς αντίθετος με αυτή την εξέλιξη, αλλά υποχωρεί στις εξωτερικές πιέσεις, ειδικά του Χίτλερ. Σε λίγο καιρό ο Μόλα σκοτώνεται σε αμφισβητούμενο αεροπορικό δυστύχημα με γερμανικό αεροπλάνο που οδηγεί ισπανικό πλήρωμα και ο Φράνκο από τότε παραμένει χωρίς κανένα κομματικό αντίπαλο.<ref>Υπάρχουν υποψίες για δολιοφθορά του αεροπλάνου από τους Γερμανούς</ref>. Μετά από αυτό ακολούθησε κατάργηση όλων των κομματικών αποκλίσεων με πιο εντυπωσιακή εκείνη του Ισπανικού Φασιστικού Κόμματος. Ο επιζών αρχηγός του, Μανουέλ Εδίγια, που θέλησε να το διατηρήσει, καταδικάζεται σε θάνατο από τον Φράνκο και η ποινή μετατρέπεται σε εξορία. Σε όλη τη μετέπειτα συνέχεια, ο Φράνκο θα επιβάλει την τακτική ''διαίρει και βασίλευε'' μεταξύ των ομάδων που τον υποστήριξαν, αλλά είχαν διαφορετική πολιτική προέλευση. Έτσι, οι [[Καρλιστές]], οι Φασίστες, οι Βασιλικοί και οι Εθνικιστές κατέληξαν όλοι υπό τον έλεγχο του ενός και μόνου ηγέτη, ο οποίος, εννοείται, ιδεολογικά ήταν ο αρχηγός της Φάλαγγας. Η αλήθεια είναι ότι ο Φράνκο παρέμενε πάντα ένας στρατιωτικός χωρίς κανένα πολιτικό έρεισμα και όλη η μηχάνευση του πολιτικού του υποβάθρου ήταν δημιούργημα του σχεδιασμού του κουνιάδου του και μετέπειτα υπουργού Δικαιοσύνης και Εξωτερικών, [[Ραμόν Σερράνο Σούνιερ]], του άμεσου συμβουλάτορά του και κατά πολλούς του ανθρώπου που '...''έκανε χρέη μυαλού για τις λόγχες του Φράνκο''...'. Αρκετό καιρό αργότερα το κοροϊδευτικό υποκοριστικό 'κουνιαδίσιμο', σε αντιδιαστολή με το 'χενεραλίσιμο', θα ακολουθεί τον Φράνκο ως ένδειξη ότι αποτελούσε ένα πολιτικό κατασκεύασμα των τότε περιστάσεων και όχι έναν πρωταγωνιστή τους.

 

==Ο Φράνκο κατά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]==

 

Μετά την απόλυτη επικράτησή του ([[1η Απριλίου]] [[1939]]), ο Φράνκο είδε με χαρά τα στρατεύματα των Μουσολίνι και Χίτλερ να εγκαταλείπουν την Ισπανία, επειδή πολιτικά είχαν γίνει σοβαρές προσπάθειες ανάμειξης των δύο δικτατόρων στα εσωτερικά του ζητήματα, καθώς οι σχέσεις τους με τον Φράνκο άρχισαν να ψυχραίνονται. Παρ' όλο που διατήρησε τις καλές του σχέσεις με τους δύο φασίστες ηγέτες που εν τω μεταξύ έμπαιναν στον πόλεμο, ο ίδιος κρατήθηκε μακριά από την πλήρη εμπλοκή σε αυτόν. Με βάση πολύ νεότερα δεδομένα, που αναφέρονται στη δράση του Φον Κανάρις, από το 1938 και εντεύθεν ο Γερμανός ναύαρχος ηγείτο αντι-χιτλερικής ομάδας και βρισκόταν σε συνεννόηση με την αγγλική υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών ΜΙ6, με αρχηγό τον Σερ Στιούαρτ Μέντζις <ref>γνωστό ως 'Μ' από τις ταινίες του Τζέημς Μπόντ</ref>, αν και πρόκειται για το ίδιο ιστορικό πρόσωπο. Αυτοί οι δύο συμφώνησαν να πείσουν τον Φράνκο, και ειδικά τον Σούνερ, να κρατηθεί μακριά από κάθε προσφορά ή και απαίτηση του Χίτλερ για διέλευση γερμανικών στρατευμάτων μέσω Ισπανίας προς το Μαρόκο και την Αφρική. Πράγματι, ο Φράνκο, σε συνάντησή του στο Εδίγια με τον Χίτλερ τού ζήτησε εξόχως υπερβολικά ανταλλάγματα για συνεργασία, σε σημείο που να κάνει την αποδοχή τους εντελώς ασύμφορη<ref>Ρειμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου'', Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Πρακτικά απαίτησε όλη τη Βόρεια Αφρική, από το Μαρόκο έως και την Τυνησία, την ίδια στιγμή που ο Πεταίν υπέγραφε ανακωχή με τον Χίτλερ και, ουσιαστικά, του παραχωρούσε τη συνεργασία των γαλλικών αποικιών της Β. Αφρικής. Έτσι, η πρόταση του Φράνκο δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον για τον Χίτλερ.<ref>{{Cite book|title = Η Μεσόγειος κατά τον Β' παγκόσμιον πόλεμον 1939-1945