243 Ίδη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αντικατάσταση της σελίδας με ' {{Ενσωμάτωση κειμένου|en|243 Ida}} Ιδη' Ετικέτες: μεγάλη αφαίρεση Οπτική επεξεργασία |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 141.255.49.173 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρ... |
||
Γραμμή 1:
{{Προβεβλημένο λήμμα}}
{{Κουτί πληροφοριών αστεροειδή
|όνομα=243 Ίδη
|εικόνα=243 ida crop.jpg
|λεζάντα=Η `Ιδη από το ''Γκαλιλέο''. Η κουκίδα στα δεξιά είναι ο Δάκτυλος.
|παραπομπή1=<ref name=aab200>{{cite journal|last=Raab|first=Herbert|title=Johann Palisa, the most successful visual discoverer of asteroids|journal=Meeting on Asteroids and Comets in Europe|year=2002|url=http://www.astrometrica.at/Papers/Palisa.pdf|accessdate=23-10-2008}}</ref>
|ανακαλύφθηκε από= [[Γιόχαν Παλίζα]]
|ημερομηνία ανακάλυψης=[[29 Σεπτεμβρίου]] [[1884]]
|παραπομπή2=<ref name="JPL2008">{{cite web|title=JPL Small-Body Database Browser: 243 Ida|publisher=Jet Propulsion Laboratory|url=http://ssd.jpl.nasa.gov/sbdb.cgi?sstr=Ida|date=25 Αυγούστου 2008}}</ref>
|αφήλιο=2,980 AU (445,8 εκατομ. km)
|περιήλιο=2,742 AU (410,2 εκατομ. km)
|ημιάξονας τροχίας=2,861 [[Αστρονομική μονάδα|AU]] (428,1 εκατομ. [[χιλιόμετρο|km]])
|εκκεντρότητα= 0,0418
|περίοδος περιφοράς=1.767,55 [[ημέρα|ημέρες]]
|Κλίση=1,133 ° ως προς την [[Εκλειπτική]]
|μήκος του ανερχόμενου σημείου=324,07 °
|όρισμα του περιηλίου=109,38 °
|μέση ανωμαλία=74,54 °
|δορυφόροι=1
|διαστάσεις=53.6 × 24.0 × 15.2 [[χιλιόμετρο|km]]
|μέση Ακτίνα=15,7 [[χιλιόμετρο|km]]<ref name="BrittYeomansHousenConsolmagno2002p486">{{cite journal|last=Britt|first=D. T.|coauthors=Yeomans, D. K.; Housen, K.; Consolmagno, G.|title=Asteroid Density, Porosity, and Structure|journal=Asteroids III|publisher=University of Arizona|location=Tucson|year=2002|pages=485–500|url=http://www.lpi.usra.edu/books/AsteroidsIII/pdf/3022.pdf|accessdate=27-10-2008|bibcode=2002aste.conf..485B}}</ref>
|μάζα=4.2 ± 0.6 ×10<sup>16</sup> [[Χιλιόγραμμο|kg]]<ref name="BrittYeomansHousenConsolmagno2002p486"/>
|μέση πυκνότητα=2.6 ± 0.5 [[γραμμάριο|g]]/cm<sup>3</sup><ref name="WilsonKeilLove1999">{{cite journal|last=Wilson|first=Lionel|coauthors=Keil, Klaus; Love, Stanley J.|title=The internal structures and densities of asteroids|journal=Meteoritics & Planetary Science|volume=34|issue=3|year=1999|month=Μάιος|pages=479–483|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1999M%26PS...34..479W&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=22-10-2008|bibcode=1999M&PS...34..479W}}</ref>
|επιφανειακή Βαρύτητα=0.003–0.011 [[Επιτάχυνση|m/s<sup>2</sup>]]<ref name ="ThomasBeltonCarcichChapman1996">{{cite journal|last=Thomas|first=Peter C.|coauthors=Belton, Michael J. S.; Carcich, B.; Chapman, Clark R.; Davies, M. E.; Sullivan, Robert J.; Veverka, Joseph|title=The shape of Ida|journal=Icarus|issue=1|volume=120|pages=20–32|year=1996|bibcode=1996Icar..120...20T|doi=10.1006/icar.1996.0033}}</ref>
|αστρονομική περίοδος=4,63 [[Ώρα|h]] <ref name="VokrouhlickyNesvornyBottke2003">{{cite journal|last=Vokrouhlicky|first=David|coauthors=Nesvorny, David; Bottke, William F.|title=The vector alignments of asteroid spins by thermal torques|journal=Nature|volume=425|issue=6954|pages=147–151|date=11 September 2003|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/Vokrouhlicky-Nesvorny-Bottke-Nature-spins-2003.pdf|accessdate=23-10-2008|doi=10.1038/nature01948|bibcode=2003Natur.425..147V|pmid=12968171}}</ref>
|Ορθή αναφορά Βορείου Πόλου=168.76°<ref name="SeidelmannArchinalA'HearnConrad2007p171">{{cite journal|last=Seidelmann|first=P. Kenneth|coauthors=Archinal, B. A.; A’hearn, M. F.; Conrad, A.; Consolmagno, G. J.; Hestroffer, D.; Hilton, J. L.; Krasinsky, G. A.; Neumann, G.; Oberst, J.; Stooke, P.; Tedesco, Edward F.; Tholen, David J.; Thomas, Peter C.; Williams, I. P.|title=Report of the IAU/IAG Working Group on cartographic coordinates and rotational elements: 2006|journal=Celestial Mechanics and Dynamical Astronomy|volume=98|issue=3|pages=155–180|url=http://www.springerlink.com/content/e637756732j60270/fulltext.pdf|accessdate=12-01-2009|year=2007|month=Ιούλιος|doi=10.1007/s10569-007-9072-y}}</ref>
|Απόκλιση Βορείου Πόλου= −2.88°<ref name="SeidelmannArchinalA'HearnConrad2007p171"/>
|λευκαύγεια=0,2383 <ref name="JPL2008"/>
|απόλυτο μέγεθος=9,94 <ref name="JPL2008"/>
|Θερμοκρασία= 200 [[Κλίμακα Κέλβιν|K]]<ref name="Holm1994">{{cite journal|last=Holm|first=Jeanne|coauthors=Jones, Jan (ed.)|title=Discovery of Ida's Moon Indicates Possible "Families" of Asteroids|journal=The Galileo Messenger|publisher=NASA|issue=34|year=1994|month=Ιούνιος|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/mess34/Moon2.html|accessdate=23-10-2008}}</ref>
}}
Η '''243 Ίδη (243 Ida)''' είναι ένας [[αστεροειδής]] της [[Κύρια Ζώνη Αστεροειδών|Κύριας Ζώνης Αστεροειδών]] με [[απόλυτο μέγεθος]] (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,94. Ανακαλύφθηκε το [[1884]] από τον Αυστριακό αστρονόμο [[Γιόχαν Παλίζα]] και έλαβε το όνομά της από [[Ίδη (μυθολογία)|μια]] από τις τροφούς του Δία στην [[ελληνική μυθολογία]]. Παρατηρήσεις με τηλεσκόπιο από τη Γη οδήγησαν στην κατάταξη της Ίδης στους αστεροειδείς φασματικού τύπου '''S''' (λιθώδεις),<ref name="WilsonKeilLove1999"/> που είναι και οι πλέον συνηθισμένοι στο εσωτερικό τμήμα της Κύριας Ζώνης. Το σημαντικό σχετικά με την Ίδη είναι ότι στις [[28 Αυγούστου]] [[1993]] πέρασε από πολύ κοντά της το διαστημόπλοιο ''[[Γκαλιλέο]]'', στο ταξίδι του προς τον [[Δίας (πλανήτης)|Δία]] και μετέδωσε εικόνες της. Η 243 Ίδη υπήρξε έτσι ο δεύτερος αστεροειδής στην Ιστορία τον οποίο επισκέφθηκε τεχνητό αντικείμενο και [[Δορυφόροι μικρών πλανητών|ο πρώτος του οποίου ανακαλύφθηκε φυσικός δορυφόρος]], καθώς οι εικόνες του ''Γκαλιλέο'' απεκάλυψαν την ύπαρξη του δορυφόρου «[[Δάκτυλος (δορυφόρος)|Δάκτυλος]]», που περιφέρεται γύρω από την Ίδη.
Η Ίδη περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μία φορά κάθε 4,84 γήινα έτη, ενώ συγχρόνως περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 4 ώρες και 38 λεπτά. Η μέση διάμετρός της είναι 31,4 [[χιλιόμετρο|km]]. Το σχήμα της είναι επίμηκες και ακανόνιστο (μοιάζει με μπουκάλι ή κρουασάν, αναλόγως της γωνίας παρατηρήσεως). Φαίνεται ότι αποτελείται από δύο ενωμένα σώματα. Η επιφάνειά της φέρει πολλούς κρατήρες (μία από τις μεγαλύτερες πυκνότητες κρατήρων για σώμα του Ηλιακού Συστήματος) που εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία διαστάσεων και ηλικιών.
Η επίσκεψη του ''Γκαλιλέο'' επέτρεψε επίσης τη μέτρηση της μάζας της Ίδης και τη μελέτη με νέα δεδομένα της γεωλογίας των λιθωδών αστεροειδών. Η γνώση των συστάσεών τους επιτρέπει μία συσχέτιση ανάμεσα στους [[μετεωρίτης|μετεωρίτες]] που βρίσκονται στη Γη και στην προέλευσή τους από τη ζώνη των αστεροειδών. Τα δεδομένα που αποκτήθηκαν από τη διέλευση του ''Γκαλιλέο'' υπέδειξαν τους αστεροειδείς τύπου S ως την πηγή των [[χονδρίτες|χονδριτών]] μετεωριτών, του συνηθέστερου τύπου που βρίσκεται στη [[Γη]].
== Ανακάλυψη και παρατηρήσεις ==
Ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε στις [[29 Σεπτεμβρίου]] [[1884]] από τον [[Γιόχαν Παλίζα|Παλίζα]], ο οποίος παρατηρούσε από το [[Αστεροσκοπείο της Βιέννης]], και ήταν ο 45ος αστεροειδής που ανακάλυψε ο συγκεκριμένος αστρονόμος.<ref name=aab200/><ref name="Ridpath1897">{{cite book|last=Ridpath|first=John Clark|title=The Standard American Encyclopedia of Arts, Sciences, History, Biography, Geography, Statistics, and General Knowledge|publisher=Έκδοση Εγκυκλοπαίδειας|year=1897|url=http://books.google.com/books?id=1GMMAAAAYAAJ}}</ref> Το όνομα δόθηκε, κατά παραχώρηση του Παλίζα, με επιλογή από τον [[Μόριτς φον Κούφνερ]] (Moriz von Kuffner), ένα Βιεννέζο ζυθοποιό και ερασιτέχνη αστρονόμο.<ref name="Schmadel2003">{{cite book|last=Schmadel|first=Lutz D.|chapter=Catalogue of Minor Planet Names and Discovery Circumstances|title=Dictionary of minor planet names|series=επιτροπή IAU|volume=20|publisher=Springer|year=2003|chapterurl=http://books.google.com/books?id=KWrB1jPCa8AC&printsec=frontcover#PPA13,M1|isbn=9783540002383}}</ref><ref name="Berger2003">{{cite book|last=Berger|first=Peter|editor-last=Gourvish|editor-first=Terry|year=2003|title=Business and Politics in Europe, 1900–1970|publisher=Εφημερίδα Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ|location=Κέιμπριτζ, ΗΒ|url=http://books.google.com/books?id=uK99Gg2zBRQC|isbn=0521823447}}</ref> Στην [[ελληνική μυθολογία]] η ομώνυμη [[Όρος Ίδη|Ιδαία]] Νύμφη ή Κρητικοπούλα πριγκίπισσα ήταν μια από τις τροφούς του θεού [[Δίας (μυθολογία)|Δία]].<ref name="NASA2005">{{cite web|title=Images of Asteroids Ida & Dactyl|publisher=[[NASA|ΝΑΣΑ]]|date=23 Αυγούτου 2005|url=http://neo.jpl.nasa.gov/images/ida.html|accessdate=04-12-2008}}</ref> Ο 243ος αστεροειδής αναγνωρίσθηκε ως μέλος της [[Οικογένεια της Κορωνίδος|Οικογένειας αστεροειδών της Κορωνίδος]] από τον [[Κιγιοτσούγκου Χιραγιάμα]], που πρότεινε το 1918 ότι η ομάδα αυτή ήταν τα υπολείμματα ενός πρόδρομου ουράνιου σώματος που καταστράφηκε.<ref name="Chapman1996">{{cite journal|last=Chapman|first=Clark R.|title=S-Type Asteroids, Ordinary Chondrites, and Space Weathering: The Evidence from Galileo's Fly-bys of Gaspra and Ida|journal=Meteoritics|volume=31|pages=699–725|year=1996|month=Οκτώβριος|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1996M%26PS...31..699C&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|format=PDF|accessdate=27-10-2008|bibcode=1996M&PS...31..699C}}</ref>
Το [[φάσμα]] ανακλάσεως της Ίδης λήφθηκε στις [[16 Σεπτεμβρίου]] [[1980]] από τους αστρονόμους David J. Tholen και Edward F. Tedesco ως μέρος της οκτάχρωμης επισκοπήσεως αστεροειδών ECAS.<ref>Zellner, Tholen & Tedesco 1985, σσ. 357, 373</ref> Το φάσμα ταίριαζε με αυτά των αστεροειδών τύπου S.<ref name="ZellnerTholenTedesco1985">{{cite journal|last=Zellner|first=Ben|coauthors=Tholen, David J.; Tedesco, Edward F.|title=The eight-color asteroid survey: Results for 589 minor planets|journal=Icarus|year=1985|month=Μάρτιος|volume=61|issue=3|pages=355–416|doi=10.1016/0019-1035(85)90133-2|bibcode=1985Icar...61..355Z}}</ref> Πολλές παρατηρήσεις της Ίδης έγιναν στις αρχές του [[1993]] από τον Αστρονομικό Σταθμό Φλάγκσταφ του [[Ναυτικό Αστεροσκοπείο των ΗΠΑ|Ναυτικού Αστεροσκοπείου των ΗΠΑ]] και από το [[Αστεροσκοπείο του Όουκ Ριτζ]]. Αυτές βελτίωσαν την ακρίβεια με την οποία ήταν γνωστή η τροχιά της, ώστε να μειωθεί η αβεβαιότητα της θέσεώς της κατά την προσέγγιση του διαστημοπλοίου ''Γκαλιλέο''.<ref name="OwenYeomans1994">{{cite journal|last=Owen|first=W. M., Jr.|coauthors=Yeomans, D. K.|title=The overlapping plates method applied to CCD observations of 243 Ida|journal=The Astronomical Journal|volume=107|issue=6|pages=2295–2298|year=1994|month=Ιούνιος|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1994AJ....107.2295O&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=03-04-2009|doi=10.1086/117037|bibcode=1994AJ....107.2295O}}</ref>
== Εξερεύνηση ==
[[Αρχείο:Galileo trajectory Ida el.svg|thumb|Η τροχιά του ''Galileo'' από την εκτόξευσή του ως την προσέγγισή του στον Δία.]]
=== Διέλευση του ''Γκαλιλέο'' ===
Οι συναντήσεις του διαστημοπλοίου ''[[Γκαλιλέο]]'' με τους αστεροειδείς [[951 Γκάσπρα|Γκάσπρα]] και Ίδη ήταν δευτερεύουσες στην αποστολή του να εξερευνήσει τον [[Δίας (πλανήτης)|πλανήτη Δία]]. Οι αστεροειδείς αυτοί επιλέχθηκαν ως στόχοι στη βάση μιας νέας τακτικής της NASA να καλεί τους σχεδιαστές των αποστολών της να λαβαίνουν υπόψη τους διελεύσεις από αστεροειδείς όλων των σκαφών που διέσχιζαν την Κύρια Ζώνη Αστεροειδών.<ref name="D'AmarioBrightWolf1992">{{cite journal|last=D'Amario|first=Louis A.|coauthors=Bright, Larry E.; Wolf, Aron A.|title=Galileo trajectory design|journal=Space Science Reviews|volume=60|year=1992|month=Μάιος|pages=23–78|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1992SSRv...60...23D&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=22-10-2008|bibcode=1992SSRv...60...23D|doi=10.1007/BF00216849}}</ref> Καμιά προηγούμενη αποστολή δεν είχε επιχειρήσει μια τέτοια διέλευση.<ref name="Chapman1996"/> Το ''Γκαλιλέο'' εκτοξεύθηκε από το [[Διαστημικό Λεωφορείο Ατλαντίς]] (αποστολή [[STS-34]]) τον Οκτώβριο 1989. Η τροποποίηση της τροχιάς του, ώστε να πλησιάσει την Ίδη, απαιτούσε την κατανάλωση 35 επιπλέον κιλών [[προωθητικό|προωθητικού]]. Οι σχεδιαστές της αποστολής καθυστέρησαν την απόφαση να επιχειρηθεί η διέλευση μέχρι να βεβαιωθούν ότι αυτή θα άφηνε το σκάφος με αρκετό προωθητικό ώστε να ολοκληρώσει την αποστολή του στον Δία.<ref name="D'AmarioBrightWolf1992"/>
[[Αρχείο:Ida-approach.gif|thumb|left|Εικόνες από τη διέλευση, αρχίζοντας 5,4 ώρες πριν την κοντινότερη προσέγγιση. Η περιστροφή της Ίδης είναι εμφανής]]
Η τροχιά του ''Γκαλιλέο'' το μετέφερε δύο φορές μέσα στην Κύρια Ζώνη Αστεροειδών πριν φθάσει στον Δία. Την δεύτερη φορά, πέρασε κοντά από την Ίδη στις [[28 Αυγούστου]] [[1993]] με ταχύτητα 12,4 km/sec (44640 χιλιομέτρων την ώρα) σε σχέση με τον αστεροειδή.<ref name="D'AmarioBrightWolf1992"/> Ο απεικονιστής του σκάφους φωτογράφησε την Ίδη από απόσταση 240.350 [[Χιλιόμετρο|km]] μέχρι την εγγύτατη προσέγγιση, σε απόσταση 2390 km.<ref name="NASA2005"/><ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996">{{cite journal|last=Sullivan|first=Robert J.|coauthors=Greeley, Ronald; Pappalardo, R.; Asphaug, E.; Moore, J. M.; Morrison, D.; Belton, Michael J. S.; Carr, M.; Chapman, Clark R.; Geissler, Paul E.; Greenberg, Richard; Granahan, James; Head, J. W., III; Kirk, R.; McEwen, A.; Lee, P.; Thomas, Peter C.; Veverka, Joseph|title=Geology of 243 Ida|journal=Icarus|volume=120|issue=1|pages=119–139|year=1996|month=Μάρτιος|url=http://www.planetary.brown.edu/pdfs/1685.pdf|accessdate=27-10-2008|doi=10.1006/icar.1996.0041|bibcode=1996Icar..120..119S}}</ref> Η Ίδη ήταν ο δεύτερος αστεροειδής στην Ιστορία τον οποίο επισκέφθηκε τεχνητό αντικείμενο, μετά τη Γκάσπρα.<ref name="Cowen1993">{{cite news|last=Cowen|first=Ron|title=Close-up of an asteroid: Galileo eyes Ida|publisher=Science News|volume=144|issue=14|date=2 October 1993|pages=215|issn=0036-8423}}</ref> Περίπου το 95% της ολικής επιφάνειας της Ίδης έγινε ορατή από το διαστημόπλοιο κατά τη διέλευση.<ref name ="ThomasBeltonCarcichChapman1996"/>
Η μετάδοση πολλών από τις εικόνες της Ίδης καθυστέρησε εξαιτίας μιας μόνιμης δυσλειτουργίας της κύριας κεραίας του ''Γκαλιλέο''.<ref name="Chapman1994">{{cite journal|last=Chapman|first=Clark R.|title=The Galileo Encounters with Gaspra and Ida|journal=Asteroids, Comets, Meteors|year=1994|pages=357–365|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?db_key=AST&bibcode=1994IAUS..160..357C&letter=0&classic=YES&defaultprint=YES&whole_paper=YES&page=357&epage=357&send=Send+PDF&filetype=.pdf|accessdate=27-10-2008|bibcode=1994IAUS..160..357C}}</ref> Οι πρώτες 5 εικόνες λήφθηκαν στη Γη τον Σεπτέμβριο 1993.<ref name="Chapman1996"/> Αυτές οι εικόνες αποτελούσαν μία συρραφή που έδειχνε την επιφάνεια του αστεροειδούς με διακριτική ικανότητα 31 ως 38 μέτρων ανά [[εικονοστοιχείο]].<ref name="ChapmanBeltonVeverkaNeukum1994">{{cite journal|last=Chapman|first=Clark R.|coauthors=Belton, Michael J. S.; Veverka, Joseph; Neukum, G.; Head, J.; Greeley, Ronald; Klaasen, K.; Morrison, D.|title=First Galileo image of asteroid 243 Ida|journal=Abstracts of the 25th Lunar and Planetary Science Conference|publisher=Lunar and Planetary Institute|year=1994|month=Μάρτιος|pages=237–238|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1994LPI....25..237C&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=23-10-2008|bibcode=1994LPI....25..237C}}</ref><ref name="GreeleySullivanPappalardoVeverka1994">{{cite journal|last=Greeley|first=Ronald|coauthors=Sullivan, Robert J.; Pappalardo, R.; Head, J.; Veverka, Joseph; Thomas, Peter C.; Lee, P.; Belton, M.; Chapman, Clark R.|title=Morphology and Geology of Asteroid Ida: Preliminary Galileo Imaging Observations|journal=Abstracts of the 25th Lunar and Planetary Science Conference|publisher=Lunar and Planetary Institute|year=1994|month=Μάρτιος|pages=469–470|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1994LPI....25..469G&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=23-10-2008|bibcode=1994LPI....25..469G}}</ref> Οι υπόλοιπες εικόνες μεταδόθηκαν την επόμενη άνοιξη, όταν το διαστημόπλοιο προσέγγισε περισσότερο τη Γη, επιτρέποντας καλύτερη μετάδοση.<ref name="Chapman1996"/><ref name="MonetStoneMonetDahn1994">{{cite journal|last=Monet|first=A. K. B.|coauthors=Stone, R. C.; Monet, D. G.; Dahn, C. C.; Harris, H. C.; Leggett, S. K.; Pier, J. R.; Vrba, F. J.; Walker, R. L.|title=Astrometry for the Galileo mission. 1: Asteroid encounters|journal=The Astronomical Journal|volume=107|issue=6|pages=2290–2294|year=1994|month=Ιούνιος|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1994AJ....107.2290M&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=23-10-2008|doi=10.1086/117036|bibcode=1994AJ....107.2290M}}</ref>
=== Ανακαλύψεις ===
Τα δεδομένα που μετέδωσε το ''Γκαλιλέο'', όπως και η μεταγενέστερη αποστολή ''[[NEAR]]'' , επέτρεψαν την πρώτη μελέτη της [[Γεωλογία]]ς των αστεροειδών.<ref name="GeisslerPetitGreenberg1996">{{cite journal|last=Geissler|first=Paul E.|coauthors=Petit, Jean-Marc; Greenberg, Richard|title=Ejecta Reaccretion on Rapidly Rotating Asteroids: Implications for 243 Ida and 433 Eros|journal=Completing the Inventory of the Solar System|publisher=Astronomical Society of the Pacific|volume=107|year=1996|pages=57–67|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1996ASPC..107...57G&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=22-10-2008|bibcode=1996ASPC..107...57G}}</ref> Η σχετικώς μεγάλη επιφάνεια της Ίδης παρουσιάζει σημαντική ποικιλία γεωλογικών χαρακτηριστικών,<ref name="ChapmanBeltonVeverkaNeukum1994"/> ενώ και η ανακάλυψη του δορυφόρου της Δακτύλου, του πρώτου επιβεβαιωμένου δορυφόρου αστεροειδή, παρέσχε πρόσθετα στοιχεία για τη σύσταση της Ίδης.<ref name="Chapman1996"/>
Η Ίδη είχε ταξινομηθεί ως πυριτούχος αστεροειδής (S) με βάση γήινων [[φασματοσκόπιο απορρόφησης|φασματογράφων]].<ref name="ByrnesD'Amario1994">{{cite journal|last=Byrnes|first=Dennis V.|coauthors=D'Amario, Louis A.; Galileo Navigation Team|title=Solving for Dactyl's Orbit and Ida's Density|journal=The Galileo Messenger|publisher=NASA|issue=35|year=1994|month=Δεκέμβριος|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/mess35/DACTYL.html|accessdate=23-10-2008}}</ref> Η σύσταση των αστεροειδών φασματικού τύπου S ήταν αβέβαιη πριν τη διέλευση του ''Γκαλιλέο'' από την Ίδη, αλλά θεωρούσαν ότι είναι είτε ανάλογη των συνηθισμένων [[χονδρίτες|χονδριτών]] μετεωριτών (ordinary chondrites, OC), είτε μίγμα πυριτικών ορυκτών και σιδήρου.<ref name="WilsonKeilLove1999"/> Οι εκτιμήσεις της μέσης πυκνότητας της Ίδης με βάση την τροχιά του Δακτύλου γύρω της δίνουν άνω όριο 3,2 gr/cm<sup>3</sup>,<ref name="ByrnesD'Amario1994"/> κάτι που σχεδόν αποκλείει την παρουσία σιδήρου.<ref name="Chapman1996"/>
Οι εικόνες του ''Γκαλιλέο'' οδήγησαν επίσης στην ανακάλυψη ότι στην επιφάνεια της Ίδης λαμβάνει χώρα διαστημική αποσάθρωση, μία διαδικασία που κάνει τις παλαιότερες περιοχές να έχουν λίγο πιο κόκκινο στο χρώμα τους με την πάροδο του χρόνου.<ref name="Chapman1996"/> Η ίδια διαδικασία επηρεάζει και τον Δάκτυλο, αλλά σε μικρότερο βαθμό.<ref name="Chapman1995">{{cite journal|last=Chapman|first=Clark R.|title=Galileo Observations of Gaspra, Ida, and Dactyl: Implications for Meteoritics|journal=Meteoritics|volume=30|issue=5|page=496|year=1995|month=Σεπτέμβριος|url=http://articles.adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1995Metic..30R.496C&data_type=PDF_HIGH&whole_paper=YES&type=PRINTER&filetype=.pdf|accessdate=23-10-2008|bibcode=1995Metic..30R.496C}}</ref> Τα φάσματα ανακλάσεως των αρχαιότερων επιφανειών αντιστοιχούν ακριβώς στον φασματικό τύπο S, ενώ των νεότερων αντιστοιχούν στα φάσματα των μετεωριτών OC.<ref name="Chapman1996"/>
[[Αρχείο:NWA869Meteorite.jpg|thumb|Λειασμένη τομή μετεωρίτη OC (χονδρίτη).]]
Τόσο η ανακάλυψη της διαστημικής αποσάθρωσης όσο και της μικρής πυκνότητας οδήγησαν σε μία νέα κατανόηση για τη σχέση ανάμεσα στους αστεροειδείς τύπου S και τους μετεωρίτες τύπου OC. Οι πρώτοι είναι οι πλέον πολυάριθμοι στο εσωτερικό μέρος της Ζώνης των Αστεροειδών. Αντίστοιχα, οι μετεωρίτες OC είναι οι συνηθέστεροι στη Γη. Τα φάσματα ανακλάσεως των S αστεροειδών που λαμβάνονται με παρατηρήσεις από τη Γη ωστόσο δεν ταιριάζουν με αυτά των μετεωριτών OC. Η διέλευση του ''Γκαλιλέο'' από την Ίδη υπέδειξε ότι κάποιοι αστεροειδείς τύπου S, ιδίως μέλη της Οικογένειας της Κορωνίδος, θα μπορούσαν να είναι η πηγή αυτών των μετεωριτών.<ref name="Chapman1996"/>
== Φυσικά χαρακτηριστικά ==
[[Αρχείο:Asteroid size comparison_el.jpg|thumb|left|Σύγκριση των διαστάσεων της Ίδης, άλλων αστεροειδών, της [[Δήμητρα (πλανήτης νάνος)|Δήμητρας]] και του πλανήτη Άρη]]
Η μάζα της Ίδης υπολογίζεται μεταξύ 36,5 και 49,9 [[τρισεκατομμύριο|τρισεκατομμύρια]] τόνους.<ref name="PetitDurdaGreenbergHurford1997">{{cite journal|last=Petit|first=Jean-Marc|coauthors=Durda, Daniel D.; Greenberg, Richard; Hurford, Terry A.; Geissler, Paul E.|title=The Long-Term Dynamics of Dactyl’s Orbit|journal=Icarus|volume=130|issue=1|pages=177–197|year=1997|month=Νοέμβριος|url=http://www.lpl.arizona.edu/~hurfordt/research/papers/Icarus130.pdf|accessdate=25-10-2008|doi=10.1006/icar.1997.5788|bibcode=1997Icar..130..177P}}</ref> Το [[βαρυτικό πεδίο]] της δίνει μία [[επιτάχυνση της βαρύτητας]] περίπου 0,3 ως 1,1 cm/sec<sup>2</sup> σε διάφορα μέρη της επιφάνειάς της.<ref name ="ThomasBeltonCarcichChapman1996"/> Αυτό το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο ασθενές, ώστε ένας αστροναύτης θα μπορούσε να εκτελέσει ένα άλμα από το ένα άκρο του αστεροειδή στο άλλο, ενώ ένα σώμα κινούμενο με ταχύτητα πάνω από 20 m/sec θα μπορούσε να [[ταχύτητα διαφυγής|διαφύγει]] τελείως από το πεδίο βαρύτητας.<ref name="GeisslerPetitDurdaGreenberg1996">{{cite journal|last=Geissler|first=Paul E.|coauthors=Petit, Jean-Marc; Durda, Daniel D.; Greenberg, Richard; Bottke, William F.; Nolan, Michael; Moore, Jeffrey|title=Erosion and Ejecta Reaccretion on 243 Ida and Its Moon|journal=Icarus|volume=120|issue=1|pages=140–157|year=1996|month=Μάρτιος|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/Geissler_Icarus_1996_120_140_Erosion_Ejecta_Ida.pdf|doi=10.1006/icar.1996.0042|bibcode=1996Icar..120..140G|accessdate=26-03-2009}}</ref><ref name="LeeVeverkaThomasHelfenstein1996">{{cite journal|last=Lee|first=Pascal|coauthors=Veverka, Joseph; Thomas, Peter C.; Helfenstein, Paul; Belton, Michael J. S.; Chapman, Clark R.; Greeley, Ronald; Pappalardo, Robert T.; Sullivan, Robert J.; Head, James W., III|title=Ejecta Blocks on 243 Ida and on Other Asteroids|journal=Icarus|volume=120|issue=1|pages=87–105|year=1996|month=Μάρτιος|url=http://www.planetary.brown.edu/pdfs/1684.pdf|accessdate=27-10-2008|doi=10.1006/icar.1996.0039|bibcode=1996Icar..120...87L}}</ref>
[[Αρχείο:243 Ida rotation.jpg|thumb|right|Διαδοχικές εικόνες που δείχνουν την περιστροφή της Ίδης.]]
Η Ίδη είναι ένας αστεροειδής με επίμηκες και ακανόνιστο σχήμα,<ref name="Chapman1994"/><ref name="GeisslerPetitGreenberg1996"/><ref name="BottkeCellinoPaolicchiBinzel2002">{{cite journal|last=Bottke|first=William F., Jr.|coauthors=Cellino, A.; Paolicchi, P.; Binzel, R. P.|title=An Overview of the Asteroids: The Asteroids III Perspective|journal=Asteroids III|publisher=Πανεπιστήμιο της Αριζόνα|location=Τουσόν|pages=3–15|year=2002|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/Bottke-etal_2002_AstIII_Introduction.pdf|accessdate=23-10-2008|bibcode=2002aste.conf....3B}}</ref> αφού το μήκος της είναι 2,35 φορές μεγαλύτερο από το πλάτος της<ref name="GeisslerPetitGreenberg1996"/> και μία «μέση» τη διαχωρίζει σε δύο γεωλογικά ανόμοια μέρη.<ref name="Chapman1996"/> Αυτό το σχήμα είναι συμβατό με τη σύσταση του αστεροειδή από δύο μεγάλα συμπαγή κομμάτια με χαλαρά συντρίμματα (κορήματα) να γεμίζουν το μεταξύ τους διάστημα. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν παρατηρήθηκε στις εικόνες με υψηλή ανάλυση που έλαβε το ''Γκαλιλέο''.<ref name="BottkeCellinoPaolicchiBinzel2002"/> Παρότι υπάρχουν λίγες απότομες πλαγιές με κλίση ως 50°, γενικά οι κλίσεις δεν υπερβαίνουν τις 35°.<ref name ="ThomasBeltonCarcichChapman1996"/> Το ακανόνιστο σχήμα του αστεροειδή είναι υπεύθυνο για το πολύ ανόμοιο βαρυτικό πεδίο.<ref name="Cowen1995">{{cite news|last=Cowen|first=Ron|title=Idiosyncrasies of Ida—asteroid 243 Ida's irregular gravitational field|publisher=Science News|volume=147|issue=15|date=1 Απριλίου 1995|pages=207|url=http://www.sciencenews.org/pages/pdfs/data/1995/147-13/14713-14.pdf|format=PDF|accessdate=26-03-2009|issn=0036-8423}}</ref> Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην επιφάνεια είναι ελάχιστη στα άκρα εξαιτίας της γρήγορης περιστροφής, αλλά είναι μικρότερη και κοντά στη «μέση», εξαιτίας της κατανομής της μάζας του αστεροειδούς στα δύο μέρη.<ref name ="ThomasBeltonCarcichChapman1996"/>
Η Ίδη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 4 ώρες και 38 λεπτά,<ref name="VokrouhlickyNesvornyBottke2003"/><ref name="GeisslerPetitGreenberg1996"/> μία από τις ταχύτερες ιδιοπεριστροφές αστεροειδούς που είναι γνωστές.<ref name="GreenbergBottkeNolanGeissler1996">{{cite journal|last=Greenberg|first=Richard|coauthors=Bottke, William F.; Nolan, Michael; Geissler, Paul E.; Petit, Jean-Marc; Durda, Daniel D.; Asphaug, Erik; Head, James|title=Collisional and Dynamical History of Ida|journal=Icarus|volume=120|issue=1|pages=106–118|year=1996|month=Μάρτιος|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/Greenberg_1996_Icarus_120_106_Coll_Hist_Ida.pdf|accessdate=23-10-2008|doi=10.1006/icar.1996.0040|bibcode=1996Icar..120..106G}}</ref> Η σταθερή, με βραδύτατη [[μετάπτωση (γλωσσολογία)|μετάπτωση]], περιστροφή, υποδηλώνει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις της πυκνότητας στο εσωτερικό του σώματος.<ref name="ThomasProckter2004">{{cite book|last=Thomas|first=Peter C.|coauthors=Prockter, Louise M.|chapter=Tectonics of Small Bodies|title=Planetary Tectonics|series=Cambridge Planetary Science|volume=11|publisher=Cambridge University Press|date=28 Μαΐου 2004|chapterurl=http://mahi.ucsd.edu/johnson/erth01/Asteroid_tectonics.pdf|accessdate=29-11-2008|isbn=9780521765732}}</ref> Ο άξονας περιστροφής της Ίδης μεταπίπτει με περίοδο 77 χιλιάδες χρόνια εξαιτίας των παλιρροϊκών δυνάμεων του Ηλίου που επιδρούν πάνω στο μη σφαιρικό σχήμα του αστεροειδούς.<ref name="Slivan1995">{{cite book|last=Slivan|first=Stephen Michael|title=Spin-Axis Alignment of Koronis Family Asteroids|publisher=Ινστιτούτο Τεχνολογίας Μασσαχουσέτης|year=1995|month=Ιουνίος|url=http://hdl.handle.net/1721.1/11867|accessdate=10-04-2009|oclc=32907677}}</ref>
== Επιφανειακά χαρακτηριστικά ==
[[Αρχείο:243 Ida large.jpg|thumb|left|Σύνθεση εικόνων που κατέγραψε το διαστημόπλοιο ''Galileo'' 3,5 λεπτά της ώρας πριν την κοντινότερη προσέγγιση]]
Η επιφάνεια της Ίδης φέρει κρατήρες, αυλακώσεις, μικρές λοφοσειρές και άλλες προεξοχές.<ref name="NASA2005"/> Καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα [[ρηγόλιθος|ρηγολίθου]], χαλαρού πετρώματος που αποκρύπτει τα υποκείμενα συμπαγή πετρώματα.
=== Ρηγόλιθος ===
Το πάχος του στρώματος του ρηγολίθου κυμαίνεται μεταξύ 50 και 100 μέτρων.<ref name="Chapman1996"/> Αυτό το υλικό σχηματίζεται από συγκρούσεις άλλων σωμάτων και ανακατανέμεται πάνω στην επιφάνεια από γεωλογικές διαδικασίες.<ref name="LeeVeverkaThomasHelfenstein1996"/> Το ''Γκαλιλέο'' παρατήρησε ενδείξεις πρόσφατων κατολισθήσεων τέτοιων συντριμμάτων πάνω στον αστεροειδή.<ref name="GreeleySullivanPappalardoVeverka1994"/>
Ο ρηγόλιθος της Ίδης αποτελείται από τα [[πυριτικά ορυκτά]] [[ολιβίνης|ολιβίνη]] και [[πυρόξενος|πυρόξενο]].<ref name="Holm1994">{{cite journal|last=Holm|first=Jeanne|coauthors=Jones, Jan (ed.)|title=Discovery of Ida's Moon Indicates Possible "Families" of Asteroids|journal=The Galileo Messenger|publisher=NASA|issue=34|year=1994|month=Ιουνίος|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/mess34/Moon2.html|accessdate=23-10-2008}}</ref><ref name="Chapman1996"/> Εξαιτίας της διαστημικής αποσάθρωσης,<ref name="Chapman1995"/> η εμφάνισή του μεταβάλλεται με το χρόνο: ο παλαιότερος ρηγόλιθος εμφανίζεται πιο κόκκινος από τον πρόσφατο.<ref name="Chapman1996"/>
[[Αρχείο:Ejecta block on 243 Ida.svg|thumb|right|Εικόνα ενός ογκόλιθου 150 μέτρων από το ''Γκαλιλέο'' σε συντεταγμένες 24,8° Ν και 2,8° Α.]]
Περί τους 20 μεγάλους ογκόλιθους, διαστάσεων 40 ως 150 μέτρων, ανακαλύφθηκαν στον ρηγόλιθο της Ίδης,<ref name="Chapman1996"/><ref name="GeisslerPetitDurdaGreenberg1996"/> και αποτελούν τα μεγαλύτερα κομμάτια ρηγόλιθου.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/> Επειδή οι ογκόλιθοι πρέπει να διασπώνται σχετικώς γρήγορα από νέες προσκρούσεις μετεωροειδών, όσοι είναι ορατοί στην επιφάνεια είτε θα σχηματίσθηκαν πρόσφατα, είτε αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από κάποια πρόσκρουση.<ref name="LeeVeverkaThomasHelfenstein1996"/><ref name="Cowen1995"/> Οι περισσότεροι βρίσκονται μέσα στους κρατήρες Λασκώ και Μαμμούθ, αλλά ίσως δεν σχηματίσθηκαν εκεί.<ref name="LeeVeverkaThomasHelfenstein1996"/> Αυτή η περιοχή προσελκύει θραύσματα εξαιτίας του ιδιόμορφου βαρυτικού πεδίου της `Ιδης.<ref name="Cowen1995"/> Κάποιοι ίσως να εκτινάχθηκαν εκεί από τον νεαρό κρατήρα Ατσούρα στην αντίθετη πλευρά του αστεροειδούς.<ref name="Stooke1997">{{cite journal|last=Stooke|first=P. J.|title=Reflections on the Geology of 243 Ida|journal=Lunar and Planetary Science XXVIII|year=1997|pages=1385–1386|url=http://www.lpi.usra.edu/meetings/lpsc97/pdf/1045.PDF|accessdate=29-11-2008}}</ref>
=== Δομές ===
Αρκετές μεγάλες δομές σημαδεύουν την επιφάνεια της Ίδης. Ο αστεροειδής εμφανίζεται να διαιρείται σε δύο ήμισυ, που αναφέρονται ως «Περιοχή 1» και «Περιοχή 2».<ref name="Chapman1996"/> Η Περιοχή 1 με τη σειρά της έχει δύο μεγάλες δομές: μία εξέχουσα λοφοσειρά μήκους 40 km που ονομάστηκε ''Ράχη Τάουνσεντ'' (Townsend Dorsum)<ref name="SárneczkyKereszturi2002">{{cite journal|last=Sárneczky|first=K|coauthors=Kereszturi, Á.|title='Global' Tectonism on Asteroids?|journal=33rd Annual Lunar and Planetary Science Conference|year=2002|month=Μάρτιος|url=http://www.lpi.usra.edu/meetings/lpsc2002/pdf/1381.pdf|accessdate=22-10-2008|bibcode=2002LPI....33.1381S}}</ref> και μία δαντελωτή διαμόρφωση που ονομάστηκε ''Βιέννη'' (Vienna Regio).<ref name="Chapman1996"/>
Η Περιοχή 2 επιδεικνύει αρκετές ομάδες αυλάκων, συνήθως με πλάτος μέχρι 100 μέτρα και μήκος μέχρι 4 km.<ref name="Chapman1996"/> Βρίσκονται κοντά στους κρατήρες Λασκώ, Μαμμούθ και Κάρτσνερ (Kartchner), αλλά δεν συνδέονται με αυτούς.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/>
=== Κρατήρες ===
Η επιφάνεια της Ίδης φέρει πολλούς κρατήρες (μία από τις μεγαλύτερες πυκνότητες κρατήρων για σώμα του Ηλιακού Συστήματος),<ref name="Chapman1994"/><ref name="ChapmanBeltonVeverkaNeukum1994"/> που εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία διαστάσεων και ηλικιών.<ref name="Chapman1996"/><ref name="Chapman1994"/> Οι προσκρούσεις μικρότερων αστεροειδών και μετεωροειδών υπήρξαν η κύρια διαδικασία που διαμόρφωσε την επιφάνειά της.<ref name="GeisslerPetitGreenberg1996"/> Η δημιουργία κρατήρων έχει φθάσει το σημείο κορεσμού, δηλαδή οι νέες προσκρούσεις εξαλείφουν τα σημάδια των παλαιότερων, αφήνοντας τον συνολικό αριθμό κρατήρων σταθερό.<ref name="Chapman1996"/> Οι αρχαιότεροι κρατήρες έχουν ηλικίες συγκρίσιμες με την ηλικία του ίδιου του αστεροειδούς, έχοντας ίσως σχηματισθεί κατά τη διάσπαση του πρωταρχικού σώματος που δημιούργησε την ''Οικογένεια της Κορωνίδος''.<ref name="Chapman1995"/> Ο μεγαλύτερος κρατήρας, ο ''Λασκώ'', έχει διάμετρο σχεδόν 12 km.<ref name="BottkeCellinoPaolicchiBinzel2002"/><ref name="USGS">{{cite web|title=Gazetteer of Planetary Nomenclature: Ida|publisher=United States Geological Survey Astrogeology Research Program|url= http://planetarynames.wr.usgs.gov/jsp/FeatureTypes2.jsp?system=Asteroid%20Belt&body=Ida&systemID=12&bodyID=51&sort=AName&show=Fname&show=Lat&show=Long&show=Diam&show=Stat&show=Orig |accessdate=15-04-2009}}</ref> Η Περιοχή 2 περιέχει όλους σχεδόν τους κρατήρες που είναι μεγαλύτεροι από 6 χιλιόμετρα.<ref name="Chapman1996"/> Κάποιοι κρατήρες σχηματίζουν αλυσίδες κρατήρων.<ref name="GreeleySullivanPappalardoVeverka1994"/>
[[Αρχείο:Fingal on 243 Ida.jpg|thumb|left|Ο ασύμμετρος κρατήρας Φίνγκαλ με διάμετρο 1,5 km στο νότιο μέρος]]
Στους μεγαλύτερους κρατήρες της Ίδης δόθηκαν ονόματα [[σπήλαιο|σπηλαίων]] και [[σήραγγα λάβας|σηράγγων λάβας]] πάνω στη Γη.<ref name="GreeleyBatson2001">{{cite book|last=Greeley|first=Ronald|coauthors=Batson, Raymond M.|year=2001|title=The Compact NASA Atlas of the Solar System|publisher=Εφημερίδα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ|location=Κέιμπριτζ, ΗΒ|isbn=052180633X}}</ref> Μία εξαίρεση στη μορφολογία τους είναι ο νέος και ασύμμετρος κρατήρας ''Φίνγκαλ'', που έχει ένα έντονο όριο ανάμεσα στο εσωτερικό του και στο τοίχωμά του από τη μία πλευρά του.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/> Επίσης, σημαντικός κρατήρας είναι ο ''Αφόν'', που ορίζει τον πρώτο Ιδαίο μεσημβρινό.<ref name="SeidelmannArchinalA'HearnConrad2007p171"/>
Οι κρατήρες έχουν απλή δομή, με σχήμα μπολ, χωρίς επίπεδους πυθμένες ή κεντρικές κορυφές. Η κατανομή τους στην ιδαία επιφάνεια είναι ομοιόμορφη, εκτός από ένα έξαρμα βόρεια του κρατήρα ''Τσουκουτιέν'', που έχει λιγότερους κρατήρες ανά μονάδα επιφάνειας.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/> Τα συντρίμματα που εκτοξεύουν οι προσκρούσεις αποτίθενται διαφορετικά στην Ίδη από τη Σελήνη ή τους πλανήτες, εξαιτίας της ταχύτερης περιστροφής, της πολύ μικρής βαρύτητας και του ακανόνιστου σχήματος.<ref name="GeisslerPetitGreenberg1996"/> Οι στρώσεις των συντριμμάτων είναι άνισες γύρω από τους κρατήρες τους, ενώ τα περισσότερα θραύσματα διαφεύγουν για πάντα από τον αστεροειδή.<ref name="GeisslerPetitDurdaGreenberg1996"/>
== Σύσταση ==
Η σύσταση του ιδαίου εσωτερικού δεν έχει αναλυθεί άμεσα, αλλά πρέπει να είναι παρόμοια με το υλικό των χονδριτικών μετεωριτών, σύμφωνα με τις παρατηρούμενες μεταβολές του χρώματος της επιφάνειας και τη μέση [[πυκνότητα]] του αστεροειδούς των 2,27 ως 3,10 gr/cm<sup>3</sup>.<ref name="WilsonKeilLove1999"/><ref name="Chapman1995"/> Τα πυριτικά ορυκτά [[ολιβίνης]] και [[πυρόξενος]] ανιχνεύθηκαν στην επιφάνεια από το ''Γκαλιλέο''.<ref name="Holm1994"/><ref name="Lewis1996">{{cite book|last=Lewis|first=John S.|year=1996|title=Mining the Sky: Untold Riches from the Asteroids, Comets, and Planets|publisher=Addison-Wesley|location=Ρέντινγ, MA|isbn=0201479591}}</ref> Η περιεκτικότητα σε ορυκτά φαίνεται να είναι ομογενής σε όλη την έκταση του αστεροειδούς: Το ''Γκαλιλέο'' βρήκε ελάχιστες μεταβολές στην επιφάνεια, ενώ η περιστροφή του αστεροειδούς υποδηλώνει σταθερή πυκνότητα.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/><ref name="ThomasProckter2004"/> Αν η σύστασή της είναι παρόμοια με εκείνη των μετεωριτών OC, οι οποίοι έχουν πυκνότητες από 3,48 ως 3,64 gr/cm<sup>3</sup>, η Ίδη είναι πορώδης σε ποσοστό 11–42%.<ref name="WilsonKeilLove1999"/>
Το εσωτερικό του αστεροειδή πιθανώς περιέχει ποσότητες θραυσμάτων από προσκρούσεις που ονομάζονται «μεγαρηγόλιθος». Το ιδαίο στρώμα μεγαρηγόλιθου θα πρέπει να εκτείνεται από λίγες εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια μέχρι βάθους λίγων χιλιομέτρων. Ακόμα και στον πυρήνα του αστεροειδούς, το συμπαγές πέτρωμα ίσως έχει μερικώς ρηγματωθεί κάτω από τους μεγάλους κρατήρες Μαμμούθ, Λασκώ και Ουντάρα.<ref name="SullivanGreeleyPappalardoAsphaug1996"/>
== Τροχιά ==
[[Αρχείο:Ida orbit el.svg|thumb|right|Η τροχιά και οι θέσεις της Ίδης και πέντε πλανητών όπως ήταν στις 9 Μαρτίου 2009]]
Η Ίδη είναι μέλος της Οικογένειας αστεροειδών της Κορωνίδος στην [[Κύρια Ζώνη Αστεροειδών]].<ref name="Chapman1996"/> Η Ίδη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο σε μία μέση απόσταση 2.862 [[Αστρονομική μονάδα|ΑΜ]] μια φορά κάθε 4,84089 χρόνια σχεδόν στο επίπεδο της [[εκλειπτική]]ς.<ref name="JPL2008"/>
== Προέλευση ==
Η Ίδη προήλθε από τη διάσπαση του πρόδρομου ουράνιου σώματος της Οικογένειας αστεροειδών της Κορωνίδος, διαμέτρου περίπου 120 km.<ref name="VokrouhlickyNesvornyBottke2003"/> Αυτός ο «προγεννήτωρ» είχε ήδη μερικώς διαφοροποιημένο εσωτερικό, με τα βαρύτερα στοιχεία (μέταλλα) καταβυθισμένα στον πυρήνα του. Η Ίδη κληρονόμησε αμελητέες ποσότητες αυτού του υλικού του αρχικού πυρήνα. Δεν είναι γνωστό πότε διασπάσθηκε αυτό το αρχικό σώμα, αλλά σύμφωνα με μία ανάλυση του αριθμού ιδαίων κρατήρων, η επιφάνεια της Ίδης έχει ηλικία πάνω από 1 δισεκατομμύριο χρόνια.<ref name="GreenbergBottkeNolanGeissler1996"/> Ωστόσο, το σύστημα Ίδης-Δακτύλου εκτιμάται ότι δεν μπορεί να έχει επιζήσει πάνω από 100 εκατομμύρια χρόνια.<ref name="HurfordGreenberg2000">{{cite journal|last=Hurford|first=Terry A.|coauthors=Greenberg, Richard|title=Tidal Evolution by Elongated Primaries: Implications for the Ida/Dactyl System|journal=Geophysical Research Letters|volume=27|issue=11|pages=1595–1598|year=2000|month=Ιούνιος|url=http://www.lpl.arizona.edu/~hurfordt/research/papers/grl00.pdf|accessdate=25-10-2008|doi=10.1029/1999GL010956|bibcode=2000GeoRL..27.1595H}}</ref>
== Δορυφόρος ==
{{Κύριο|Δάκτυλος (δορυφόρος)}}
Ένας μικρός δορυφόρος με το όνομα ''[[Δάκτυλος (δορυφόρος)|Δάκτυλος]]'' περιφέρται γύρω από την Ίδη. Ο Δάκτυλος — πλήρης ονομασία ''(243) Ίδη I Δάκτυλος'' — ανακαλύφθηκε σε εικόνες που έλαβε το διαστημόπλοιο ''Γκαλιλέο'' στο ταξίδι του προς τον Δία, κατά την προσέγγισή του στην Ίδη το 1993. Ο Δάκτυλος ήταν ο πρώτος δορυφόρος αστεροειδούς που ανακαλύφθηκε με βεβαιότητα στην Ιστορία (απευθείας απεικόνιση).<ref name="Chapman1996"/> Η επιφάνειά του φέρει πολλούς κρατήρες (όπως και της Ίδης). Η προέλευσή του δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα, αλλά πιθανολογείται ότι είναι απλώς ένα θραύσμα από τη διάσπαση του πρόδρομου ουράνιου σώματος της [[Οικογένεια της Κορωνίδος|Οικογένειας αστεροειδών της Κορωνίδος]].
== Παραπομπές ==
{{παραπομπές|3}}
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
{{Commons|(243) Ida|243 Ida}}
* [http://ssd.jpl.nasa.gov/sbdb.cgi?sstr=Ida;orb=1 Τροχιά από το JPL (Java)] / [http://ssd.jpl.nasa.gov/horizons.cgi?find_body=1&body_group=sb&sstr=Ida Εφημερίδα]
{{Μικροί πλανήτες-Πλοήγηση|242 Κριμχίλδη|244 Σίτα}}
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|243 Ida}}
| |||